Είναι γεγονός ότι από διασωθέντα σπαράγματα της αρχαιοελληνικής σκέψεως, (ως γνωστόν, μόνο 5% των αρχαιοελληνικών γραπτών διεσώθησαν), μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυρισθούμε πως το ελληνικό αλφάβητο, η σειρά των γραμμάτων του αλφαβήτου και το σχήμα και εννοιολόγησις των γραμμάτων, όχι μόνο δεν είναι τυχαία αλλά κρύβουν μεγάλα μυστικά. Προσφάτως, διάφοροι οξυδερκείς ερευνηταί προσήγγισαν αυτές τις έννοιες και μάλιστα απεκαλύφθη ότι το αλφάβητό μας είναι και προσευχή στον Ηλιο. Εις το 3ο τεύχος της ΤΕΤΡΑΚΤΥΟΣ έγινε προσπάθεια μελέτης του γράμματος -Ε- και εις αυτό το άρθρο θα προβληθούν σκέψεις περί του θειικού γράμματος -Θ- και της θέσεως που το -Θ- κατέχει εις το αλφάβητο ως 9ο γράμμα..
Είναι φανερό και γενικά αποδεκτό από τους μελετητές ότι το γράμμα -Θ- συμβολίζει το Θείον. Αυτό προκύπτει από μελέτη τόσο των αρχαιολογικών ευρημάτων όσο και της γλώσσας. Υπάρχουν διάφορες γραφές γιά το -Θ- οι οποίες εκφράζουν διάφορες έννοιες του Θείου όπως το πανάρχαιο , το μυητικό και το Πυθαγόρειο Θ το οποίο επεκράτησε.
Το κοσμικό -- των μυστών, είναι ο κύκλος και το κέντρο του, ταυτιζόμενα δηλ. το όλον και το κέντρο του. Είναι το ταυτόσημον του υποκειμένου και του αντικειμένου της Δημιουργίας, του Δημιουργού και του Δημιουργήματος. Εκφράζει την αντικειμενική θέση του Θείου, το οποίον περικλείει το γήινο δημιούργημα, το αγκαλιάζει κυκλικά και εξελίσσεται μαζί του. Αυτή η θεολογική άποψις των προγόνων μας, ήταν η γενεσιουργός αιτία των απίστευτων πνευματικών επιτευγ-μάτων τους. Το Θείον ευρίσκεται παντού και οι άνθρωποι είναι φορείς του και ως εκ τούτου η επιδίωξις της θεώσεως και της αρετής είναι επιβεβλημένη αλλά και αυτονόητη γιά τους Έλληνες. Η Θέωσις αποτελεί σκοπό της υπάρξεως και υποχρέωση των ευσεβών και γι' αυτό οι Έλληνες Θεοί έχουν πολλά πρόσωπα ώστε όλες οι ηθικές δυνάμεις της Θειικής Φύσεως να οδηγούν σε Θέωση. Ακόμη και ο κάκιστος πόλεμος, ως αναγκαίο κακό, εκφράζεται με θείο πρόσωπο ως Άρης. Φυσικά, ως πόλεμο εννοούμε τις συνθετικές και εξισορροπητικές δυνάμεις που αναπτύσονται από τις κοσμικές ή γήινες ή και ανθρώπινες δράσεις και αντιδράσεις. Ήταν αδιανόητη η δογματική αντίληψις του διαφορετικού του Δημιουργού από την μία μεριά και του Δημιουργήματος από την άλλη (όπως π.χ. στον ιουδαϊσμό). Αυτή λοιπόν η σημαντικότατη έννοια του αντιληπτικά ταυτόσημου του Θείου και του Έλληνα ανθρώπου, συμβολίζεται με ένα θειικό γράμμα, το -Θ-.
Από τις αρχαιολογικές έρευνες σε χώρους όπου ετελούντο ιερά μυστήρια των Ελλήνων όπως π.χ. στην Σαμοθράκη, έχουν βρεθεί κεραμικά, τα οποία φέρουν μόνο το μυητικό --. Συγκεκριμένα, βρέθηκαν πιάτα με το -- στο εσωτερικό τους.
Είναι συγχρόνως το -- Αστρολογικό σύμβολο του Ηλίου, σαν ύψιστη αντιληπτική εκδήλωση (ΦΩΣ) του θείου γιά τον πλανήτη, ενώ το -- είναι το αστρολογικό σύμβολο της ΓΗΣ σαν αντιδιαμετρική εκδήλωση του Θείου στα χαμηλά πεδία. Το --, συμβολίζει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τα τέσσερα στοιχεία από τα οποία αποτελείται το σύμπαν. Αυτά είναι, χθών, αήρ, ύδωρ, πύρ. Το σχήμα του σταυρού αποτελεί πανάρχαιο ιερό σύμβολο των Ελλήνων και διετηρήθη στην γραμμική Β με φωνητική αξία -ΚΑ-. Όμως, τα τέσσερα συστατικά στοιχεία του σύμπαντος δεν θα είχαν -Ε-νωθεί μεταξύ τους σε δημιουργική αρμονία αν δεν επιδρούσε επάνω τους το πέμπτο σώμα, το κυκλικό, ο ιερός Αιθήρ ο οποίος αποτελεί την Π-Ε-ΜΠΤΗ ουσία ή πεμπτουσία. Ο κυκλικός αιθήρ λοιπόν περιβάλλει τον ιερό ισοσκελή ελληνικό σταυρό δημιουργώντας έτσι το --. Και αυτό το σύμβολο υπάρχει στην γραμμική γραφή Β με φωνητική αξία -ΡΟ-. Τα μυστηριακά ΚΑ και ΡΟ πέρασαν τα πανάρχαια χρόνια, σαν ιεροί φθόγγοι, από πανάρχαιους Έλληνες αποίκους σε άλλους λαούς κι έτσι διετηρήθησαν έως σήμερα σαν καρρώ (σταυρωτό) και CROSS (σταυρός).
Ο απόλυτος σεβασμός των Ελλήνων προς το θείον, εκτός των συμβόλων, πέρασε και στην γλώσσα. Επί παραδείγματι, οι παραστάσεις του Ηρακλέως και του Ηφαίστου, οι οποίες παρατίθενται, δείχνουν ακριβώς αυτό. Ότι, λειτουργούσε κάποιος, άγνωστος σε μας μηχανισμός, πιθανότατα ιερατικός, ο οποίος επέβαλε τους προκατακλυσμιαίους κανόνες στην γλώσσα. Έτσι, λόγω θεότητος, μπροστά από τα ονόματα προσετέθη το γράμμα -Θ-. Δηλαδή, ο Ηρακλής γίνεται Θεραλκης δηλ Θεός-Ηρακλής και ο Ήφαιστος γίνεται Θήφαιστος δηλ. Θεός Ήφαιστος. Παρομοίως, εις την ομηρική αλς προσετέθη το -θ- και εθεοποιήθη αφού έγινε θάλς=θάλασσα. Και δεν είναι δύσκολο να ενοήσουμε τους λόγους διά τους οποίους εθεοποιήθη η Θάλασσα, η οποία ήταν το κύριο εργαλείο πολιτιστικής, οικονομικής και κοινωνικής αναπτύξεως των φρενόσπορων, παμφρόνων και νοοτόκων Αιγαίων.
Το έννατο γράμμα, το γράμμα της Θεότητος, υπάρχει και ορίζει τις λέξεις εκείνες οι οποίες δηλώνουν θεία παρουσία, θεία προέλευση, θείες καταβολές και θεία καταγωγή. Η λέξις -Θ-εός θα ήταν αδιανόητη γιά τους Έλληνες αν δεν είχε -Θ-. Το ίδιο και η λέξη άν-Θ-ρωπος. Η ψυχή του ανθρώπου προσεγγίζει το θείον με τον αι-θ-έρα και τα αιθερικά πεδία τα οποία ο -Θ-έτει ο Θεός. Η ύψιστη θεολογική και φιλοσοφική γνώσις είναι προσπάθεια θεώσεως και προσεγγίσεως της αλη-θ-είας.
Επειδή η διαιώνισις του είδους γίνεται κυρίως από την γυναίκα, θα ήταν αδιανόητο να μην υπάρχη -Θ- εις το Θ-ήλυ το οποίον -Θ-ήλυ μεταφέρει την ζωή μέσω της Θ-υλής. Το -Θ-ήλυ, σαν το -Θ-είον, αγκαλιάζει την εστία (το σπίτι. την οικογένεια) και δημιουργεί την -Θ-αλπωρή και την -Θ-έρμη, την τόσο αναγκαία γιά την ανάπτυξη της οικογένειας. Χωρίς την -Θ-εία -Θ-ηλυκή -Θ-αλπωρή δεν νοείται ιδανικό της οικογένειας σύμφωνα με τους Θ-είους φυσικούς νόμους. Και στο τέλος έρχεται ο Θάνατος τον οποίον κανείς δεν μπορεί να αποφύγη, δείχνοντας το πεπερασμένο του σώματός μας αλλά και την φάση ενώσεως της ψυχής με το -Θ-είον από το οποίον εκπορεύεται. Και στους εναπομένοντες απομένει ο -θ-ρήνος και το πέν-θ-ος.
Διαιώνισις όμως δεν νοείται δίχως διατροφή, δηλαδή τροφή. Η ελληνική γλώσσα υπέστη αλλοιώσεις αλλά διετήρησε και τα υπερούσια αρχέγονα στοιχεία της. Η λέξη τροφή δεν είναι η απόλυτα σωστή γιά να περιγράψη το σύνολον των ουσιών που καταναλώνουμε διότι δεν μιλάμε για τρεπτικές ουσίες αλλά γιά -Θ-ρεπτικές ουσίες και γενικά γιά -Θ-ρέψη και όχι τρέψη. Ότι προσφέρεται από το θείον για διατροφή αποτελεί -Θ-ροφή. Ότι κατεργάζεται και δημιουργεί ο άνθρωπος γιά κατανάλωση, βάζοντας -Τ-έχνη, αποτελεί πλέον τροφή διότι απέκτησε το γράμμα -Τ- που σημαίνει τέχνη και τεχνουργία. Γιά παράδειγμα, η φύσις μας έδωσε τις απαραίτητες -θ-ροφές γιά να παρασκευάσουμε "πίττα" αλλά χρειάζεται τέχνη για ολοκληρωθή αυτή συνταγή και το τελικό προϊόν δεν υπάρχει στην φύση κατατάσσοντάς το έτσι στις τροφές.
Ο άνθρωπος, στις δύσκολες γαιολογικά περιόδους, εθρέφετο από την φύση. Ήταν κυνηγός και συλλέκτης (hunter and gatherer). Η διατροφή του απετελείτο από χόρτα, φρούτα, ρίζες καρπούς κλπ. Αυτά όλα είναι -θ-ροφές. Σαν κυνηγός όμως ήξερε να καταναλώνη κρέας το οποίο έπερνε από τα -θ-ηράματα ως αποτέλεσμα -θ-ήρας άρα ήτο -θ-ηρευτής και όχι κυνηγός. Επίσης έτρωγε ιχ-θ-είς και ορνί-θ-ια.
Στην συγκρότηση των ελληνικών κοινωνιών, η αντιληπτική επίδρασις του θείου έπαιζε πρωταρχικό ρόλο. Στους συμβολισμούς των λέξεων που προσδιορίζουν την υπεροχή των Ελλήνων, απαραίτητα υπάρχει το -Θ-. Οι Έλληνες ήθελαν να τους διοικούν θεόπνευστοι βασιλείς οι οποίοι θα ήσαν σε επαφή με το θείον μέσω του -θ-ώκου -θ-ρόνου των. Η μυθολογία βρίθει παρομοίων αναφορών. Η ελληνική κοινωνία όμως είχε σαφή γνωρίσματα. Τα η-θ-η, τα έ-θ-ιμα και τους ιερούς -θ-εσμούς της. Και το κυριότερο έ-θ-ιμο ήταν η -θ-υσία, σαν ύψιστη συνειδητή προσφορά στο θείον και σαν συνειδητή πράξη αναγνωρίσεως και τιμής της προσφοράς της φύσεως προς τον άνθρωπο. Η ιερά μέθεξις -θ-ύματος και -θ-ύτη καθόρισε την προηγμένη οικολογική αντίληψη των Ελλήνων η οποία έφθασε έως θεοποίηση της Φύσεως, όπως αρμόζει. Πάντοτε όμως προ της μεθέξεως (θείας κοινωνίας) προηγείτο η σωματική και ψυχική κά-θ-αρσις.
Αντιληπτικά δε, το Θείον σημαίνει και ειδοποιεί τους ανθρώπους μέσω -Θ-αυμάτων. Και κατά την μαντική όμως, το αρχαιότερο ίσως μαντείον, αυτό του Διός στην Δωδώνη, εδέχετο τα θεία μηνύματα μέσω του -Θ-ροϊσματος των φύλλων της ιεράς φηγός.
Οι ιστορίες και αντιλήψεις των θείων εκφάνσεων κωδικοποιήθηκαν και απεκρύβησαν στην Μυ-Θ-ολογία ώστε να μην αποτελούν προσπελάσιμο υλικό στους βέβηλους και μη άξιους της Λήψεως. Η Μυ-Θ-ολογία λοιπόν είναι μία Μήτρα που αναπαράγει τις εκδηλώσεις του Θείου και υποχρεωτικά περιέχει το -Θ-.
Ο κύριος στόχος της διαπαιδαγωγήσεως των αρχαιοελληνοπαίδων ήταν το ελεύ-θ-ερον φρόνημα. Η αρχαιοελληνική παιδεία εδίδασκε ή-θ-ος, έ-θ-ος, διαρκή επιδίωξη του αγα-θ-ού, του εσ-θ-λού (καλού), του σωστού ή ορ-θ-ού, καρτερία και υπομονή στους άχ-θ-ους (βάρη ή βάσανα) και μεγα-θ-υμία καθώς και μά-θ-ηση. Επιδίωξις των μα-θ-ητών ήταν τα μεγάλα κατορ-θ-ώματα ή ά-θ-λα (ά-θ-λησις όχι μόνο σωματική) τα οποία επιτυγχάνονται με πει-θ-ώ (πει-θ-αρχία), με πά-θ-ος αλλά κυρίως με -θ-άρρος. Το εκπαιδευτικό αυτό σύστημα οδηγούσε, μέσω της πολιτικής και εθνικής υπευ-θ-υνότητος, στην ελευ-θ-ερία.
Γεωγραφικά, η ιερότερη γή των Ελλήνων ήταν αυτή της περιοχής του Ολύμπου, της υποτιθέμενης κατοικίας των Θεών. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, οι αρχαίοι γνώριζαν ότι ο Όλυμπος ήταν το αρχαιότερο όρος της γης αλλά και το υψηλότερο της Ελλάδος. Ονόμασαν αρχικά την χώρα αυτή -Θ-ράκη, όπου -Θ- Θεοί, -Ρ- ροή και -Α- Άναξ. Ιερό γιά τους Έλληνες το όνομα της χώρας αυτής.
Όμως, εκτός των βαρυσημάντων λέξεων που περιέχουν το ιερό -Θ-, και των μηνυμάτων τα οποία περιέχονται στις περισσότερες λέξεις με -θ-, σαν κανόνες εθνών και κοινωνιών, θα εξετάσουμε και την αριθμητική αξία και σημασία του -Θ- ως ιερός αρι-Θ-μός εννέα -9-
ΤΟ ΕΝΝΕΑ
"...Με τα δυό χέρια σου ελιάς κλωνάρια
από τρείς φορές εννιά, βάλε κι ευχήσου..."
(Σοφοκλέους - Οιδίπους επί Κολωνώ- 483 - 484)
Σ΄ όλες σχεδόν τις λαϊκές εκδηλώσεις - κοινωνικές, λατρευτικές,καλλιτεχνικές - όπου απαιτείται η χρήση αριθμών, παρατηρείται το φαινόμενο της προτίμησης ορισμένων από αυτούς, κυρίως 3,7,9,12,40 κ.λ.π. Στο σημείωμα αυτό θα μελετήσουμε το εννέα, τον αριθμό περικλείει την έννοια της υψίστης τελειότητας. Το εννέα σχετίζεται, ως πολλαπλάσιο του τρία, με την τριαδικότητα του Θεού.
Ο Δάντης στη "Θεία Κωμωδία" του αναφέρει εννέα ουρανούς. Το εννέα λοιπόν περιέχει την τριπλή δύναμη της ιερής Τριάδας που συναντάμε σ΄ όλες τις θρησκείες, σ΄ όλες τις εποχές και σ΄ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής. Μέσα στο εννέα, εξελίσσεται η πολλαπλότητα με τάξη και αρμονία.Εάν εξετάσουμε πως υλοποιείται στην πρακτική, ο αριθμός αυτός, θα παρατηρήσουμε πως οι πρώτοι αριθμοί, από το ένα μέχρι το εννέα, μας δίνουν άθροισμα 45 (1+2+3+4+5+6+7+8+9=45) που σημαίνει 4+5=9. Ακόμη πως όλα τα πολλαπλάσια των εννέα αυτών αριθμών, από το ένα ως το εννέα, μας δίνει το εννέα (2χ9=18 που σημαίνει 1+8=9, 3χ9=27 που σημαίνει 2+7=9, 8χ9=72 που σημαίνει 7+2=9 κ.ο.κ.).
Ο αριθμός εννέα αποτελεί κοινό τόπο σε έθιμα, μαγικές ενέργειες, επωδές (επωδή είναι η μαγική ωδή που ψάλλεται ή απαγγέλλεται για την αποτροπή του κακού, αυτό που λέμε ξόρκι), τραγούδια κλπ. Του τόπου μας. Σε γαμήλιο έθιμο π.χ. "εννιά κορίτσια έλουζαν τη νύφη, και την έκαμναν εννιά σαπούνια με το σαπούνι που έστειλε ο γαμπρός." Αλλού μαθαίνουμε πως ειδικό ξόρκι για το "γαρμπούνι" (άνθρακας, είδος κακοήθους έλκους) επαναλαμβάνεται τρείς φορές την ημέρα, επί εννέα συνεχείς ημέρες, ενώ σε άλλη επωδή, αναφέρονται εννέα άγιοι, εννιά αγίοι να σε βοηθούνε.
Ο αριθμός 9 σχετίζεται με τον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης. Η Δήμητρα περιπλανιέται στη γή 9 ημέρες αναζητώντας την Κόρη, πρίν λάβει ειδήσεις για την τύχη της (Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα - 47) αλλά και όταν στο τέλος του μύθου γίνεται ο συμβιβασμός ανάμεσα στη Δήμητρα και τον αδελφό της Άδη και ανεβαίνει η Περσεφόνη στο φώς, την οδηγούν 9 θεότητες οι Ώρες, οι Μοίρες και οι Χάριτες (Ορφικός Ύμνος Ωρών - 43).
Ο Ησίοδος (θεογονία 56 - 60) μας διηγείται πως οι εννέα Μούσες (Κλειώ-Ερατώ-Μελπομένη-Καλλιόπη- Ευτέρπ-Θάλεια-Ουρανία-Πολύμνια-Τερψιχόρη) ήταν οι εννέα ομόγνωμες κόρες που γέννησε η Μνημοσύνη αφού συνευρέθη εννιά νύχτες με τον Δία.
Ο Απόλλων, άν και γεννήθηκε την έβδομη ημέρα, ωστόσο δέν είναι λίγες οι περιπτώσεις που σχετίζεται με τον αριθμό 9. Πρώτα απ΄ όλα η μητέρα του Λητώ υποφέρει τις ωδίνες του τοκετού για 9 ημέρες και 9 νύχτες αναζητώντας τόπο να γεννήσει (Ομηρικός Ύμνος στον Απόλλωνα - 91). Στον ίδιο Ύμνο (194 - 196) περιγράφεται μία σκηνή στον Όλυμπο όπου ο Απόλλων παίζει τη λύρα και χορεύουν γύρω του κρατημένες από τον καρπό οι τρείς Χάριτες, οι τρείς Ώρες και μαζί τους η Αρμονία, η Ήβη και η Αφροδίτη, δηλαδή μία ομάδα από 9 κοπέλες.
Σε μια άλλη διήγηση ο Απόλλων συνωμότησε με την Ήρα για την έξωση του Διός από το θρόνο του ουρανού. Ο Ζεύς θυμωμένος τον εξόρισε στη γή για να δουλέψει επί 9 χρόνια κοντά στον βασιλιά της Θεσσαλίας Άδμητο, βοσκώντας τα κοπάδια του. (Απολλόδωρος Γ΄ 10,4).
Τα Κάρνεια, μία μεγάλη γιορτή πρός τιμήν του Απόλλωνος που γιορταζόταν στη Σπάρτη και σε άλλες Δωρικές πόλεις, κατά το μήνα του είχε δώσει το όνομά του στη γιορτή (Κάρνειος) ανάμεσα στον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο, διαρκούσαν 9 ημέρες, κατά τις οποίες απαγορευόταν να γίνεται πόλεμος (Nilsson "Greek Feast" σελ. 118 - 129 και Παυσανίας ΙΙΙ 13,4).
Ο Πλούταρχος (Αίτια Ελληνικά - 12) αναφέρει μία τελετή εξαγνισμού που γινόταν κάθε 9 χρόνια στους Δελφούς πρός τιμήν μιάς κοπέλας, της Χαρίλας. Το μεγαλύτερο μέρος της τελετής είχε μυστικό νόημα γνωστό μόνον στους Θυιάδες και ο συγγραφέας υποθέτει ότι επρόκειτο για επίκληση της Σεμέλης.
Στην Πάτρα, 9 άνδρες εκλεγμένοι ανάμεσα στους πιό ευυπόληπτους της πόλης φρόντιζαν τα της λατρείας του Διονύσου Αισυμνήτη (άρχοντα) και ισάριθμες γυναίκες τη λατρεία της Αρτέμιδος .
(Παυσανίας ΙΙΙ 20,1).
Ορισμένες πόλεις σχετίζονται με τον ίδιο αριθμό ή τα πολλαπλάσια του όπως: ο Τληπτόλεμος από τη Ρόδο λαμβάνει μέρος στον Τρωϊκό πόλεμο με 9 καράβια (Ιλιάς Β - 654).
Το βασίλειο του Νέστορα αποτελείται από 9 πόλεις (Πύλος - Αργίνη - Θρύον - Αιπύ - Κυπαρισσήεντα - Αμφιγένεια - Πτελεός - Έλος - Δώριον) και έλαβε μέρος στην Τρωϊκή εκστρατεία με 90 καράβια (Ιλιάς Β 591 - 602). Όταν αργότερα ο Τηλέμαχος επισκέπτεται την Πύλο για να λάβει ειδήσεις για τον πατέρα του, βρίσκει τους κατοίκους της κατά τη διάρκεια μιάς θυσίας κατά την οποία υπάρχουν 9 ομάδες ανθρώπων και η κάθε μία θυσιάζει 9 ταύρους. (Οδύσσεια γ 7 - 8).
Αλλά και στην Ιλιάδα αναφέρεται ο ίδιος αριθμός: 9 νύχτες (ι - 470), 9 τοξότες (θ 261 - 266) και 9 ήρωες ζήτησαν εθελοντικά να αναμετρηθούν σε μονομαχία με τον Έκτορα, όταν ο Αχιλλέας αρνείτο να βγεί στο πεδίο της μάχης (Η ισι).
Στο Π 785 της Ιλιάδος, ο Πάτροκλος ντυμένος με τα όπλα του Αχιλλές σκοτώνει 3 φορές από 9 στρατιώτες των Τρώων.
Επιπλέον 9 ημέρες έβρεχε και τα κύματα κατεδάφιζαν το τείχος που έχτισαν οι Έλληνες για να προφυλάξουν τα πλοία τους από τις επιθέσεις των Τρώων, και που χτίστηκε χωρίς τη θέληση των Θεών (Ιλιάς μ 25). Τέλος 9 χρόνια διαρκεί η πολιορκία της Τροίας (Οδύσσεια γ 118, ε 107 και ξ 240).
Η Κρήτη αποτελείται από 90 πόλεις (Οδύσσεια τ 174) Η Αθήνα έστελνε στην Κρήτη κάθε 9 χρόνια "δασμό" αποτελούμενο από 7 αγόρια και ισάρριθμα κορίτσια (Πλούταρχος Θησέας 15) για να γίνουν βορά του Μινώταυρου. Παρεπιπτόντως στα "Αίτια Ελληνικά" (35) ο ίδιος ο συγγραφέας μας πληροφορεί ότι οι νέοι αυτοί δεν θανατώθηκαν αλλά ο Μίνωας τους κρατούσε ως δούλους.
Ο ίδιος αριθμός σχετίζεται με τις μετακινήσεις του Οδυσσέα από το ένα νησί στο άλλο "εννήμαρ" δηλαδή 9 ημέρες παρασύρρεται από τους ανέμους για να φτάσει από τον Κάβο Μαλιά στο νησί των Λωτοφάγων (Οδύσσεια ι 82), 9 ημέρες για να φτάσει στην Ωγυγία, το νησί της Καλυψώς (μ 447 και η 253), 18 ημέρες για να αντικρύσει τα σκιερά όρη της γής των Φαιάκων (ε 279). Ο Οδυσσέας χρησιμοποιεί τον ίδιο αριθμό και στις ψεύτικες διηγήσεις του πρός τον Εύμαιο (ξ 314 και ξ 248) και στο νησί των Φαιάκων εκλέγονταν 9 αγωνοδίκες που μεριμνούσαν για τη διεξαγωγή των αγώνων (θ 258).
Το περίφιμο ασκί μέσα στο οποίο ο Αίολος κρατούσε φυλακισμένους τους ανέμους και το χάρισε στον Οδυσσέα είχε κατασκευαστεί από τομάρι εννιάχρονου βοδιού (κ 19) και οι σύντροφοι του Οδυσσέα το άνοιξαν την έννατη ημέρα (κ 28) όταν φάνηκε από μακριά η Ιθάκη και ο Οδυσσέας έπεσε να κοιμηθεί, πράγμα που σημαίνει ότι η Ιθάκη απείχε από το νησί του Αιόλου ταξίδι 9 ημερών με ούριο άνεμο.
Εκτός των άλλων οι μνηστήρες της Πηνελόπης ήταν 108 (9χ12) (Οδύσσεια π 245 κ.ε.).
Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα διαρκεί 9 ημέρες (Απολλόδωρος Α7, 2) και η Στύξ είναι ένα ποτάμι που περιρέει 9 φορές τον Κάτω Κόσμο και τον συγκρατεί (Βιργίλιος Αινείας ΙΙ 439).
Ο γίγαντας Τιτυός ο γιός της Γής κείτεται ξαπλωμένος στον Κάτω Κόσμο και πιάνει 9 πλέθρα ενώ δύο όρνεα αρπαχτικά του τρώνε το συκώτι (Οδύσσεια λ 577 και Παυσανίας ΙΙ 4, 6).
Ο Όμηρος (Ιλιάς Ζ 174) διηγείται πως ο βασιλιάς της Λυκίας, φιλοξένησε τον Βελλερεφόντη για 9 ημέρες και του έσφαξε 9 βόδια.
Οι Αλωάδες, Ώτος και Εφιάλτης, γιοί του Ποσειδώνα και της Υφιγέδειας ήταν γίγαντες. Κάθε χρόνο μεγάλωναν έναν πήχυ σε πλάτος και μιά οργιά σε ύψος. Αλλά την απόφαση να πολεμήσουν τους Θεούς την πήραν όταν έφθασαν το 9 τους χρόνια (Απολλόδωρος Α7, 4).
Ο Στράβων (Ι-21) μεταφέρει από τον Φερεκύδη την πληροφορία ότι από τον Απόλλωνα και την Ρηζία γεννήθηκαν 9 Κορύβαντες που κατοίκησαν τη Σαμοθράκη. Στο ίδιο βιβλίο (Ι - 19) αναφέρει πως στη Ρόδο υπήρχαν 9 Τελχίνες. Ακολούθησαν τη Ρέα στην Κρήτη ανέθρεψαν το Δία και μετονομάστηκαν σε κουρήτες.
Οι Ρωμαίοι έδιναν στα αγόρια το όνομά τους όταν ήταν 9 ημερών, γιατί το εννέα είναι το πρώτο τετράγωνο από την περιττή και τέλεια τριάδα, και ο άνδρας πρέπει να είναι τετράγωνος, περιττός και τέλειος (Πλούταρχος "Αίτια Ρωμαϊκά" - 102).
Στην Αρχαία Αθήνα υπήρχαν 9 άρχοντες και η "εννεάκρουνος" η φημισμένη κρήνη της πόλης. Κατά πληροφορία του Θουκυδίδη κατασκευάστηκε από τον Πεισίστρατο, στη θέση παλαιότερης πηγής, που ονομαζόταν Καλλιρόη. (Θουκυδίδη 2, 15).
Την ίδια σπουδαία σημασία και χρήση έχει το εννέα και σε άλλους λαούς. Στους Γερμανούς για παράδειγμα, η έννατη ημέρα ήταν η πιό κρίσιμη σε περιπτώσεις σοβαρών ασθενειών και η λεχώνα σηκωνόταν συνήθως την έννατη ημέρα μετά τον τοκετό. Ένα από τα θεραπευτικά φυτά περιέχει στο όνομά του τον αριθμό εννέα (Neuhkraunt). Ο Οντίν (ο ανώτατος Θεός των αρχαίων Γερμανών) έμεινε κρεμασμένος 9 μέρες και 9 νύχτες από το δένδρο Ύγκντρασιλ "που οι άνθρωποι δεν ξέρουν ποιές είναι οι ρίζες του," για να αποκτήσει νεότητα και σοφία. Η αίθουσα στην οποία ο Όνtiv καλούσε τους ήρωες που ξεχώριζε μεταξύ των πεσόντων στα πεδία των μαχών ανομαζόταν Βαλχάλλα. Η αίθουσα αυτή είχε 540 πύλες (δηλαδή 5+4+0=9.).
Οι θεοί - ήλιοι της Αιγύπτου ήταν εννιά. Ακόμη στην Αιγυπτιακή θρησκεία είναι γνωστές οι "Εννεάδες" θεών. Αυτές είναι ομάδες που αποτελούνται από εννέα Αιγυπτιακές θεότητες από τις οποίες, η μία είναι κορυφαία και οι υπόλοιπες σύντροφοί της, όχι όμως και συγγενείς της, όπως συνέβαινε με το Ελληνικό δωδεκάθεο. Κάθε εννεάδα μπορούσε να αντοπροσωπεύει το πάνθεον μιας πόλης, αλλά και ολόκληρης της χώρας. Το σύστημα αυτό είχε επινοηθεί από τους ιερείς της Ηλιούπολης (γι΄ αυτό και η "Ηλιοπολίτης εννεάς" είναι η πιό γνωστή) και εξηγούσε συμβολικά τη δημιουργία του κόσμου.
Το εννιαήμερο του πένθους μετά την ταφή είναι γνωστό όχο μόνο στην Ελλάδα (όπου μνημονεύεται και τπο εννεαήμερο της Παναγιάς) αλλά και στην Ιταλία, στις Ινδίες και το Ιράν. Η πρώτη αρχή των μνημόσυνων αυτών οφείλεται πιθανώς σε παλαιότερη εθνική συνήθεια (Sacra novendialia) γι΄ αυτό και ο Αυγουστίνος αποτρέπει τους Χριστιανούς από την τήρησή τους. Ο Θεόδωρος ο Καντερβουρίας, αποδίδει την επικράτησή τους, στο ότι ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα του "περί την έννατην ώραν" (Ματθαίος ΚΖ: 46, Μάρκος ΙΕ΄: 34).
Το ηλιακό μας σύστημα αποτελείται από 9 πλανήτες (Ερμής, Αφροδίτη, Γή. Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδών Πλούτων) και είναι τουλάχιστον αστείο να εξακολουθούνε να πιστεύουμε πως οι αρχαίοι δέν το γνώριζαν. Η κύηση στον άνθρωπο διαρκεί 9 μήνες (περίπου 270 ημέρες). Για ορισμένους ερευνητές, το τετράγωνο του εννέα (81) θεωρείται της αιωνιότητας ενώ για τους Κινέζους είναι ένας πολύ τυχερός αριθμός. Ο κυβερνήτης του Πεκίνου αποκαλείτο στην αρχαιότητα Στρατηγός των Εννέα Πυλών και η αρχαιότερη αυτοκρατορία διαιρείτο σε εννέα νομούς.
Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει ένα σημείωμα σαν κι΄ αυτό, είναι η παράθεση ενός αποσπάσματος από το έργο του Πλούταρχου "Η δέ καλουμένη τετρακτύς, τα έξ και τριάκοντα, μέγιστος ήν όρκος, ως τεθρύληται, και κόσμος ωνόμασται, τεσσάρων μέν αρτίων των πρώτων, τεσσάρων δέ των περισσων εις ταύτο συντιθεμένων, αποτελούμενος" (Και η λεγόμενη Τετράκτις δηλαδή το τριανταέξι ήταν ο μεγαλύτερος όρκος (των Πυθαγορείων) όπως θρυλείται, και έχει ονομαστεί και κόσμος και αποτελείται από τους τέσσερις πρώτους άρτιους και από τους τέσσερις πρώτους περιττούς συντεθειμένους στον ίδιο αριθμό.).
Οδυνηρό είναι το γεγονός ότι ιερά ελληνικά γράμματα (όπως τα -Θ-.-Λ-,-Γ-,-Ψ-,-Ω- κλπ) δεν τιμώνται αναλόγως και δεν υπάρχουν πιά ούτε σε πινακίδες αυτοκινήτων, ώστε υποσυνείδητα να ενεργοποιούν τα εγκεφαλικά κέντρα των νεοελλήνων, όπως παλαιά.Λόγω Ευρώπης; Πιστεύουμε ΟΧΙ.
filostratos.pblogs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου