AOZ, Ελλάδα και Ισραήλ (*)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου >  

Τον Μάρτιο του 1974, ο Αριστοτέλης Ωνάσης συνάντησε, για πρώτη και τελευταία φορά, τον ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη. Σύμφωνα με στενό συνεργάτη του 'Ελληνα Κροίσου, ο Ιωαννίδης είπε στον Ωνάση:«Θα πάμε πολύ καλά στα εθνικά θέματα. Και στο βορειοηπειρωτικό και στο κυπριακό. Στο κυπριακό, οι Αμερικανοί μου είπαν ότι αν βγάλουμε τον παπά από τη μέση, το νησί είναι δικό μας».
Ο Ωνάσης ήταν οτιδήποτε εκτός από ηλίθιος. «Αν είναι έτσι γιατί δεν αφήνεις τους Αμερικάνους να το κάνουν αυτό; Γιατί να το κάνουμε εμείς;», είπε στον δικτάτορα.

Τη συνέχεια την ξέρουμε. Η Κύπρος διχοτομήθηκε, έχασε σε ένα μήνα μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της απ' ότι το Ιράκ σε τρία χρόνια πολέμου. 250.000 'Ελληνες έφυγαν από τα σπίτια τους για να μη ξαναγυρίσουν ποτέ, η Ελλάδα μπήκε σε έναν εξοπλιστικό ανταγωνισμό τρισήμισυ δεκαετιών που την κατέστρεψε. Ο Ιωαννίδης πέθανε στη φυλακή χωρίς να μιλήσει («Αν μιλήσω», είπε, «όλοι οι 'Ελληνες θα γίνουν κομμουνιστές»). Δεν δικάσαμε ποτέ τους υπεύθυνους της προδοσίας, γι' αυτό κινδυνεύουμε τώρα να χάσουμε και τα δύο κράτη, Ελλάδα και Κύπρο.  Σήμερα, φίλοι του Πρωθυπουργού, με στρατηγική σκέψη και ανεξαρτησία, φοβόμαστε, όχι πολύ καλύτερη, λένε ότι δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα από την Τουρκία γιατί οι πετρελαϊκές εταιρείες που ενδιαφέρονται για τους υδρογονάνθρακες, θα σπεύσουν να προστατεύσουν τη χώρα μας και την ΑΟΖ της. Δεν έχουμε παρά να «ανακηρύξουμε ΑΟΖ» και τα πετρέλαια θα είναι «δικά μας», υποστηρίζουν, μαζί με μια πολιτικά χρησιμότατη «ένεση πατριωτισμού» («με ξένα κόλλυβα») προς μια κυβέρνηση που δεν τολμάει να φέρει την παραμικρή αντίρρηση σε Μέρκελ και Σόιμπλε – ή, τουλάχιστο, να αντιταχθεί σε τροϊκανές περικοπές στην άμυνα, που παρέλυσαν ήδη αεροπορία, ναυτικό και ηθικό στρατεύματος.

Πριν ενάμισυ χρόνο, ένας εκ των διαπρεπέστερων και γνωστότερων «ΑΟΖολογούντων», μου εξηγούσε σε μια συνέντευξη και ενώπιον μαγνητοφώνου, ότι «υπάρχουν τεράστια αποθέματα μεταξύ Δωδεκανήσων, Κύπρου και Κρήτης. Κι αν μας ενοχλήσει η Τουρκία, έχουμε το backing του Ισραήλ». Δεν το δημοσίευσα τότε το σημείο αυτό για να προστατεύσω τον άνθρωπο και να μη ρίχνω λάδι στη φωτιά. 'Ηλπισα ότι επρόκειτο απλώς για ανόητους «υπερενθουσιασμούς» ανθρώπων με αγνά κίνητρα που μπλέκουν σε τομείς που αγνοούν. Δεν είμαι πλέον τόσο βέβαιος.

Αλίμονο αν ο κ. Σαμαράς υποκύψει, για δικούς του, ψυχολογικούς λόγους, στη «γλυκιά μουσική» των Σειρήνων, συμφωνήσει σε ατεκμηρίωτες εισηγήσες, που βασίζονται σε υποκειμενικές εκτιμήσεις, χωρίς επαρκή βάση και, κυρίως, plan B, αν νομίσει ότι θα βρει έτσι διέξοδο σε μια, όντως, εξαιρετικά δύσκολη πολιτική κατάσταση. Εμείς θα πιστεύουμε, μέχρι την τελευταία στιγμή, ότι στον πυρήνα του παραμένει εθνικός ηγέτης, βάζει δηλαδή το έθνος πάνω από το κομματικό ή προσωπικό συμφέρον και μπορεί να διαφωνεί ακόμα και με εκείνους των φίλων του που εκτιμά και στους οποίους στηρίζεται πολύ. Στη ζωή έχει τεράστια σημασία να κάνουμε πάντοτε, σε όλα τα θέματα, αυτό που καταλαβαίνουμε με το δικό μας μυαλό, όχι με το μυαλό των άλλων.

Να σημειώσουμε ότι σε ελλαδικά και κυπριακά πανεπιστήμια, σε διάφορα κλειστά ή «ημίκλειστα» σεμινάρια προπαγανδίζονται, με τη συμμετοχή ξένων «αναλυτών», ή βετεράνων ηγετικών στελεχών ξένων υπηρεσιών, εδώ και δύο-τρία χρόνια, ιδέες ότι, όπου νάναι, έρχεται το τέλος της Τουρκίας, οι ετερογενείς πληθυσμοί της θα «ξεσηκωθούν», η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον, ήρθε ίσως ακόμα και η ώρα ενός «νέου Βυζάντιου».

Ο Τσώρτσιλ έμεινε γνωστός για μια κουβέντα: «Θα πολεμήσουμε κατά των Γερμανών μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος των Ινδών». Αρκετοί 'Ελληνες δεν θα στενοχωρηθούν αν τυχόν αύριο το Ισραήλ κάνει πόλεμο κατά της Τουρκίας ή αν η τελευταία «διαμελισθεί». (Βεβαίως, λόγοι στοιχειώδους σοβαρότητας, θα επέβαλαν μάλλον να δούμε τι κάνουμε τώρα για να διατηρήσουμε τη δική μας χώρα, που άμεσα απειλείται με διάλυση, αντί να προσφεύγουμε σε «εθνικές ονειροφαντασίες».) Άλλο όμως αυτό κι άλλο να γίνουμε «πρόθυμοι ηλίθιοι» για λογαριασμό τρίτων, όπως όταν πολεμήσαμε τον Κεμάλ για τους Αγγλογάλλους για να συνεννοηθούν αυτοί  μαζί του επί των καπνιζόντων ερειπίων της Σμύρνης ή κάναμε με το αίμα μας Θεό τον Στάλιν, για να μας ανταλλάξει με τα υπόλοιπα Βαλκάνια τον Οκτώβριο 1944, στέλνοντας στη σφαγή τους οπαδούς του, τον κορμό της ελληνικής εθνικής αντίστασης.

Ο γράφων υποστήριξε την ανάγκη αναβάθμισης της συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ, στα πλαίσια όμως πάντα πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής – γιατί αίφνης πάγωσαν οι πολύ πιο «φυσιολογικές» ενεργειακές και αμυντικές σχέσεις με τη Μόσχα;

Χρειαζόμαστε απελπιστικά φίλους και συμμάχους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Πρέπει να συμμαχήσουμε και «με τον διάβολο και τη γιαγιά του ακόμα» (Λένιν), για να σώσουμε τη χώρα. Άλλο όμως συνεργασία, άλλο συμμαχία, άλλο το διαχρονικό σπορ των ελληνικών πολιτικών ελίτ, η αναζήτηση «νταβατζήδων», για να χρησιμοποιήσουμε την «ορολογία Μπαϊρακτάρη». Και βεβαίως θα ήταν καταστροφικό να πάμε να μπλέξουμε, με οποιοδήποτε αντάλλαγμα σε Αρμαγεδώνες στη Μέση Ανατολή. 'Ηταν εν πολλοίς ένα σημαντικό τμήμα του παγκόσμιου εβραϊσμού και το αμερικανικό «βαθύ κράτος» που αντιτάχθηκε έως τώρα σε τέτοιους τυχοδιωκτισμούς – θα πάμε εμείς τώρα να καταστραφούμε σιγοντάροντας τέτοια σχέδια;

Αναλύσαμε διεξοδικά τους όρους επωφελούς «προσέγγισης» Αθήνας, Λευκωσίας και Τελ-Αβίβ. Δεν θα τους επαναλάβουμε εδώ. Το Ισραήλ ενδιαφέρεται πολύ ζωτικά για Κύπρο, Κρήτη, μητροπολιτική Ελλάδα. Αν συναντούσε σοβαρούς παίκτες, σοβαρές ηγεσίες στο κυπριακό και ελλαδικό πολιτικο-κρατικό προσωπικό, θα είχε σοβαρό κίνητρο συμμαχιών και συνεργασίας. Αν συναντάει «καραγκιόζηδες» ενεργεί ανάλογα.

Καμιά σχέση δεν μπορεί να είναι ευδόκιμη και στρατηγικά (μακροχρόνια) ευσταθής αν δεν στηρίζεται σε αμοιβαιότητα και ισοτιμία, στο quid pro quo. Μέχρι τώρα βλέπουμε μόνο τον ένα πόλο αυτής της σχέσης να έχει όφελος και τον άλλο να αναλαμβάνει κινδύνους.

Προτού συζητήσεις «συμμαχίες», «άξονες», «συνεργασίες», οφείλεις να καθορίσεις τι επιδιώκεις. Κι όταν μιλάς για σχέση με χώρα «διαρκούς πολέμου» και «διαρκούς εναλλαγής συμμάχων», πρέπει να «δένεις» τις συμφωνίες με ισχυρές, προκαταβολικές εγγυήσεις και ανταλλάγματα, να είσαι σίγουρος ότι για κάθε πρωτοβουλία σου διαθέτεις απαραίτητα εθνικά μέσα.

Σήμερα, Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη από οποιοδήποτε, ούτως ή άλλως πολύ αμφίβολο, ισραηλινό «στρατιωτικό backing» έναντι της Τουρκίας – ανεξαρτήτως του τι λέγεται «ανεπισήμως» (συνέβη επίσης το 1967 και 1974 με τα πολλαπλά «κανάλια» και «σήματα»), επισήμως οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι είναι σαφείς: «πόλεμο με την Τουρκία θα κάνουμε μόνο για τις πλατφόρμες της Noble».

Αυτό που έχει τώρα, ζωτικά, ανάγκη Ελλάδα-Κύπρος για να επιβιώσουν ως στοιχειωδώς κυρίαρχα και ανεξάρτητα κράτη είναι ένα πολύ διαφορετικό οικονομικό πρόγραμμα από αυτό που επέβαλαν ή επιβάλλουν ΕΕ και ΔΝΤ. Το Ισραήλ διαθέτει κολοσσιαία επιρροή, τεράστιο  «λόμπυ» σε ΔΝΤ, Καπιτώλιο, ΕΕ, ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ, τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, την παγκόσμια εκδοτική ελίτ, όλες τις δυνάμεις που επιτίθενται σε Ελλάδα-Κύπρο. Αν κάποια ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να κάνει κάτι για να σώσει τη χώρα, διακόπτοντας το παρόν πρόγραμμα καταστροφής, εκεί χρειαζόμαστε τη βοήθειά του, εκεί μπορεί να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του, αν τη νοιώθει, για τους 'Ελληνες που διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να σώσουν Εβραίους στην κατοχή, σε έκταση και με ηρωϊσμό που δεν απαντάται σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους πρωτεργάτες της ελληνο-ισραηλινής προσέγγισης σε Ελλάδα και Ισραήλ.

Μια τέτοια συνδρομή του Ισραήλ θα μπορούσε να είναι πολύ κρίσιμη για τα ελληνικά συμφέροντα. Αντίθετα, δικές μας «εμπλοκές» τώρα με Τουρκίες και Ιράν, μπορούν να ολοκληρώσουν την ελληνική καταστροφή. Μη ξεχνάμε ότι το «ελληνικό», με την τωρινή ταχύτητα καταστροφής της χώρας, θα εγερθεί ξανά εντός ΕΕ. 'Εχει κρίσιμη σημασία για τη χώρα, δεδομένου ότι παίζεται και το οικονομικό μέλλον της και η παρουσία της στην ευρωζώνη/ΕΕ, το που θα αποδοθεί η ευθύνη. Το να μπλέξουμε και μια ελληνοτουρκική κρίση στην υπόθεση του χρέους και στην ευρωπαϊκή κρίση, είναι σα να θέλουμε να καταστραφούμε γρήγορα και ολοκληρωτικά, κάνοντας και όση ζημιά μπορούμε στην ΕΕ


konstantakopoulos