«Αξιοκρατία» στους υποψηφίους ευρωβουλευτές και δημοτικούς άρχοντες!

Επειδή με καθυστέρηση τριών δεκαετιών, άρχισαν μερικοί να επικρίνουν τις προτάσεις των κομμάτων για τους υποψηφίους των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών, που δεν έχουν τα στοιχειώδη προσόντα γι’ αυτές τις θέσεις, σκέφθηκα να τους υπενθυμίσω μερικές επισημάνσεις μου που διατυπώθηκαν εγγράφως εδώ και δεκαετίες.

Ενδεικτικά σημειώνω, ως προς την αυτοδιοίκηση, την έλλειψη σχετικής γνώσης και παιδείας, τόσο των υποψηφίων και εκλεγομένων δημοτικών αρχόντων όσο και των δημοτών, στα άρθρα μου: «Ο τρόπος λειτουργίας του δημοτικού συμβουλί9ου Αθηναίων» (στην «Αυγή», της 11-6-1976) – «Εκπαίδευση και τοπική αυτοδιοίκηση» («Η Αυγή», της 9-1-1977) – «πως θα λειτουργήσει αποδοτικά η Τ.Α.», («Η Αυγή» της 20-3-1977) – «Η συνειδητή συμμετοχή του λαού στη λειτουργία της Τ.Α.», («Εξόρμηση της Κυριακής», 10-12-1978 – «Το περιοδικό μας και η υποδομή του», στο μηνιαίο περιοδικό «τοπική Αυτοδιοίκηση», τευχ. Τρίτο του 1979).

Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται «η άγνοια και η ημιμάθεια που βασιλεύει γύρω από το θεσμό» - «15 προτάσεις για την Τ.Α.» («Ελευθεροτυπία», 2-12-1981) – «Δάσκαλοι και Τ.Α.» («Η Αυγή», 26-9-1982).

Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά κείμενα ακόμη – τα οποία οι πάντες τα … έγραψαν – αλλά καταλήγωμε τούτο που είχε τον τίτλο: «Δημοτικές εκλογές και δημοτικός βεντετισμός» («Η Αυγή», 12-12-1982).

Σ’ εκείνο το κείμενο, ασκώντας κριτική στα κόμματα που γέμιζαν τις λίστες των υποψηφίων, έγγραφα και τα εξής: «Ηθοποιοί, τραγουδιστές, καλλιτέχνες κάθε είδους και ποδοσφαιριστές «στρατεύονται για «να προσφέρουν τις δυνάμεις» τους … το γήπεδο του δήμου δεν είναι ούτε σκηνή θεάτρου ούτε γήπεδο ποδοσφαίρου … οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να προσφέρουν σχεδόν τίποτα…» (Αυτά και δεκάδες άλλα κείμενα – τα οποία αγνοούν παντάπασιν οι νυν και οι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες – αναδημοσιεύονται στο συλλογικό μου έργο: «Ιδέες – Προτάσεις – Προβληματισμοί για την Τ.Α.», εκδ. «ΤΕΔΚ Ν. Λαρίσης», Λάρισα 2003).

Έρχομαι και επανέρχομαι στο καίριο ζήτημα των δημοτικών ψηφοδελτίων και το 2006, στο άρθρο μου: «Επιτάφιος λόγος για την αυτοδιοίκηση», σημείωνα και τούτα για το θέμα των υποψηφίων, οι οποίοι μετέτρεπαν τις εκλογές σε θέαμα.

Έγραφα: «Ένας πανάσχετος κόσμος: καλλιτέχνες, κάθε λογής, αθλητές , πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες αστέρες της τηλεόρασης και της εργολαβίας, καλλονές καλλιστείων, φωτομοντέλα και πάει λέγοντας … στρατεύεται στους μεγάλους δημοτικούς συνδυασμούς δηλώνοντας ότι «είναι αποφασισμένος να … θυσιαστεί για το καλό της πόλης».

Συνεχίζοντας έλεγα: «Πρόκειται για μία αυταπόδεικτη κοινωνική και δημοτική απάτη, αφού η εμπειρία απέδειξε ότι αυτοί οι διαττόντες αστέρες αποδεικνύονται σβησμένα κάρβουνα». (βλ. το μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», Οκτωβρίου 2006 και αναδημοσίευσή του στο έργο μου: «κριτικά κείμενα», εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενα Αθήνα 2012, σελ. 94-98).

Αυτό το φαινόμενο που κυριαρχεί στα δρώμενα της τοπικής, και νυν και περιφερειακής αυτοδιοικήσεως διαπιστώνεται και στην κεντρική πολιτική σκηνή, με αποτέλεσμα να γίνεται λόγος για πολιτικούς της … αναγνωρισιμότητας. Είναι αυτό που χαρακτηρίζεται ως πολιτική της πασαρέλας και είναι αυτό το γεγονός που αποπολιτικοποιεί την πολιτική και της δίνει μία έντονη χροιά βεντετισμού.

Ο γράφων πιστεύει πως η πολιτική – με όλη της τη χυδαιότητα και αθλιότητα – αποτελεί την ύπατη κοινωνική λειτουργία και αποτελεί την επιστήμη των επιστημών, όπως την προσδιόριζαν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης.

Πρόκειται για την πολιτική που πρέπει να είναι στα χέρια των αρίστων, οι οποίοι, ανάμεσα στα άλλα προσόντα, θα πρέπει να έχουν και ανάλογες γνώσεις που κατακτώνται και από τη μελέτη.

Όμως αυτές οι αναγκαίες προϋποθέσεις δεν κατακτώνται ούτε στην θεατρική πασαρέλα ούτε στα γήπεδα.

Ο Σωκράτης κατηγορούσε τους Αθηναίους λέγοντας ότι για να γίνει κανείς ξυλουργός ή τσαγκάρης χρειαζόταν 2-3 χρόνια μαθητείας ενώ για να κυβερνήσει την πόλη δεν χρειαζόταν καμία μαθητεία.

Να σημειώσω και να τελειώσω – ελλείψει χώρου – ότι μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, εκδόθηκε Διάταγμα στη Γαλλία – με πρόταση του Σαιν – Σιμόν – σύμφωνα με το οποίο: «κανένας Γάλλος δεν μπορεί ν’ ασκεί τα δικαιώματα του πολίτη πριν υποστεί μια εξέταση πάνω στην εθνική κατήχηση. Το Ινστιτούτο θα ρυθμίζει τον τρόπο και τους όρους της εξέτασης» (βλ. Ζαν Ντωτρύ κ.τ.λ. «Οι τρείς μεγάλοι πρόδρομοι του επιστημονικού σοσιαλισμού» εκδ. «Πανόραμα», Αθήνα, χ.χ. σελ. 41).

Πρόκειται κατ’ουσίαν για τη διάπλαση αληθινών πολιτών, οι οποίοι σπανίζουν στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης (βλ. σχετικά στα έργα μου: «Η Ελλάδα χωρίς πολίτες», στα «Πολιτικά Θέματα» από Μάϊο 1992 έως τέλη Ιουνίου 1992 και αναδημοσίευση στον Α’ τόμο του έργου μου: «πολιτική και κοινωνία στην Ελλάδα του Λαϊκισμού», εκδ. «Πολιτικά Θέματα», Αθήνα 2003, σελ. 112-138 – «Αρχαία και σύγχρονη δημοκρατία», εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας - Αθήνα 2007 και «Κριτικά κείμενα», οπ.π. σελ. 11-35).

Καταλήγω λέγοντας: Ούτε η πολιτική είναι σαχλαμπούχλα –όπως την έκαναν – ούτε υπηρετείται από … περαστικούς.

Σέρνει μέσα της πολύ αίμα και πολλές οδύνες και δεν επιτρέπεται να εναποθέτουμε την άσκηση της αποκλειστικά και μόνο από όλους εκείνους, οι οποίοι την αντιμετωπίζουν ως χόμπι και σπορ, ξεκινώντας από τις οικογενειακές παραδόσεις.