Η εξεταστική των υποβρυχίων μπορεί να οδηγήσει στην νόμιμη διαγραφή μέρους του Ελληνικούς χρέους!

Οδηγός για την έξοδο από το μνημόνιο και για τους μικροομολογιούχους που είδαν τις αποταμιεύσεις τους να ληστεύονται.

Πολλές φορές έχουμε ακούσει τον όρο “απεχθές και επονείδιστο χρέος” που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και να χρησιμοποιηθεί ως ασπίδα σε μία νομική διαμάχη για την διαγραφή του.

Είναι άραγε πραγματικότητα ή αστικός μύθος; Μπορεί η Ελλάδα να τον επικαλεσθεί ή είναι ένα λαϊκίστικο επιχείρημα όσων διαφωνούν με το μνημόνιο χωρίς καμμία πρακτική εφαρμογή;
Σήμερα με απλά λόγια, έγγραφα και ιστορικά ντοκουμέντα αποδεικνύεται το απεχθές και επονείδιστο του Ελληνικου χρέους, που καλά θα κάνουν να το διαβάσουν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την σωτηρία της χώρας και όχι την συνδιαλλαγή της εξουσίας...


Τι σημαίνει “απεχθές και επονείδιστο χρέος”;

Το “απεχθές χρέος” αναφέρεται λοιπόν σε χώρες με αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων που κατακλέβοντας το κράτος, διαθέτουν ποσά σε ξένες τράπεζες. Κύρια λοιπόν προϋπόθεση για την ύπαρξη του απεχθούς χρέους είναι η χρήση των δανείων της χώρας για προσωπικούς σκοπούς.
“Επονείδιστο” θεωρείται το χρέος, το οποίο προκύπτει από όρους υπερβολικούς, ληστρικούς, όντας λοιπόν το προϊόν μιας λεοντείου συμφωνίας με δυσμενέστατες επιπτώσεις στο δανειζόμενο κράτος, μέσω Μνημονίων κ.λπ. (Καθ. Μάρδας)


Ας δούμε λοιπόν την εφαρμογή τους στην Ελληνική πραγματικότητα:

Αύγουστος 2012. Η Deutsche Bank στέλνει επιστολή στο υπουργείο οικονομικών σχετικά με την πληρωμή των τόκων (!) ενός ομολόγου που κατέχει (φωτό). Δηλαδή, την ίδια στιγμή που ομολογιούχοι, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες και ΝΠΔΔ έχουν καταστραφεί, η Γερμανική τράπεζα παραμένει αλώβητη, όπως και το χρέος της Ελλάδας προς αυτή. Μα πως προέκυψε το συγκεκριμένο “ανεγγιχτο” ομόλογο;

Εδώ ακριβώς είναι η εξήγηση της κατάρρευσης και η δολιότητα της υπερχρέωσης. Το συγκεκριμένο ομόλογο της Deutsche Bank, είναι δάνειο της κυβέρνησης Σημίτη το 1997. Με ημερομηνία λήξης το 2017, μετά από 20 χρόνια δηλαδή. Η κυβέρνηση Σημίτη λοιπόν, πήρε ένα χρηματικό ποσό από την Γερμανική τράπεζα το οποίο διαχειρίστηκε στο ακέραιο, αλλά “χρέωσε” την αποπληρωμή του στην επόμενη γενιά.

Τι έγινε αυτό το δάνειο;
Tον Δεκέμβρη του 1997, ο Τάσος Μαντέλης υπογράφει την ανάθεση έργων ύψους 150 δισ. στη Siemens. Την επονομαζόμενη και ως σύμβαση της ντροπής.


Αμέσως μετά, (εάν δεχτούμε τους ισχυρισμούς του ίδιου του Μαντέλη) αρχίζουν και πέφτουν οι μίζες στους λογαριασμούς του. Υπάρχει βέβαια και ο “ανώνυμος πληροφοριοδότης” που υποστήριξε ότι και το 1997 (πριν την υπογραφή) έπεφταν οι μίζες ύψους μάλιστα 10 εκατομυρίων. Αυτό όμως ο αξιότιμος κύριος Μαντέλης το διαψεύδει.





ΔΗΛΑΔΗ: Η κυβέρνηση Σημίτη δανείζεται το 1997, από Γερμανική τράπεζα το ποσό των 352 εκ. Ευρώ, για να πληρώσει Γερμανική εταιρεία το ποσό των 400+εκ. Ευρώ. Ο Μαντέλης αποδεικνύεται πως έλαβε προμήθεια από την Γερμανική εταιρεία τον καιρό της επίμαχης συναλλαγής.


Η ευκολία με την οποία έγινε ο δανεισμός και οι όροι της σημερινής “διαπροσωπικής” συναλλαγής εκτός αγορών που προκύπτει από την επιστολή του 2012, πληρεί όλους τους όρους του “Απεχθούς” χρέους. Όπως επίσης και η απόδειξη χρηματισμού πολιτικών προσώπων ως απόρροια της όλης συναλλαγής, από τα ελάχιστα βεβαίως που γνωρίζουμε.



Η Λεόντειος συμφωνία που καταστρατηγεί κάθε έννοια ελεύθερης οικονομίας προκύπτει από το γεγονός ότι το συγκεκριμένο ομόλογο παραμένει αλώβητο, σε αντίθεση με τα ομόλογα των τιμίων επενδυτών που αποκτήθηκαν μέσω ελεύθερης αγοράς. Τα οποία βεβαίως απαξιώθηκαν με το PSI. Άρα το συγκεκριμένο χρέος είναι και “Επονείδιστο”.

Το ίδιο συμβαίνει με τα ποσά δανεισμού που χρησιμοποιήθηκαν για τα υποβρύχια, αφού όπως προκύπτει και από την Γερμανική και την Ελληνική δικαιοσύνη είναι αποτελεσμα χρηματισμού υπουργών και κρατικών λειτουργών (πάλι από τα λίγα που γνωρίζουμε). Εκεί ακριβώς έγκειται και η απέλπιδα προσπάθεια Βενιζέλου να απαλλάξει τις Γερμανικές εταιρείες από τις υποχρεώσεις τους αλλά και της κυβέρνησης Σαμαρά να αποτρέψει την διενέργεια εξεταστικής. Ταυτόσημη περίπτωση δηλαδή με την Siemens, όπου ο Σημίτης υπέγραφε, ο Σαμαράς συγκαλύπτει και αποπληρώνει.

Αυτός ο χαρακτηρισμός διέπει και το χρέος που προέκυψε από τις λοιπές συμφωνίες, της ΜΑΝ, της Daimler, της Hoechtief, των δημοσίων έργων που υπερκοστολογήθηκαν ή ακόμα δεν έχουν παραδοθεί ενώ έχουν εξοφληθεί κλπ κλπ.

Συμπερασματικά, όσοι υποστηρίζουν πως μέρος του Ελληνικού χρέους είναι απεχθές και επονείδιστο έχουν απόλυτο δίκιο. Ένας έλεγχος στην μυστική αλληλογραφία του υπουργείου οικονομικών είναι βέβαιο πως θα φέρει στην επιφάνεια δεκάδες παρόμοιες επιστολές.

Χωρίς απαραίτητα να χρειάζονται τέτοιες αποδείξεις, αφού η μαθηματική απόδειξη προκύπτει με ένα απλό ισοζύγιο δανείων / παράνομως συμβάσεων και του κόστους δανεισμού που επιφέρει η αποπληρωμή τους.