Φοροδιαφυγή, Κράτος και Εμπιστοσύνη

Τα όσα συμβαίνουν γύρω από το τεράστιο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και ηθικό πρόβλημα της φοροδιαφυγής και τους τρόπους περιορισμού της στην Ελλάδα των Ελλήνων χριστιανών, αναδεικνύουν απόλυτα και αδιάψευστα τον βαρύτατο κλονισμό της εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τους φορολογουμένους.

Δεν χρησιμοποιώ εσκεμμένως τον όρο «πολίτες», γιατί εδραία πεποίθηση του γράφοντος είναι ότι η Ελλάδα, στη συντριπτική της πλειοψηφία, δεν έχει ΠΟΛΙΤΕΣ αλλά κοπρίτες (βλ. τη σειρά των άρθρων μου υπό τον γενικό τίτλο: «Η Ελλάδα χωρίς πολίτες», στα «Πολιτικά Θέματα» από 15-5 έως και 19 Ιουνίου

1992, τα οποία συντάχθηκαν για την πρώτη κίνηση Ενεργών Πολιτών στην Ελλάδα).

Εμπιστοσύνη, λέει το λεξικό σημαίνει: Η απόλυτη πίστη σε κάποιον για τα αισθήματά του.

Συνεπώς, το χρόνιο παιχνίδι της γάτας (κράτους) και του ποντικιού (φορολογούμενου) που εκτυλίσσεται μπροστά μας τόσα και τόσα χρόνια, αποδεικνύει περίτρανα ότι ανάμεσά τους υπάρχει ένας έντονος ανταγωνισμός και μια πρόδηλη καχυποψία.

Πρόκειται για ένα πανάρχαιο κοινωνιολογικό φαινόμενο, το οποίο καυτηρίαζε ήδη ο περίφημος ρήτορας Δημοσθένης αγορεύοντας στην Πνύκα και ιδρύοντας τις περίφημες «συμμορίες», από τις οποίες, μια κάθε φορά αναλάμβανε τις έκτακτες δαπάνες για τις πολεμικές επιχειρήσεις.

Επειδή οι τότε Αθηναίοι – όπως και οι σημερινοί – έλεγαν ωραία λόγια και έπαιρναν μεγάλες αποφάσεις αλλά χωρίς να βάζουν και το χέρι στην τσέπη, τους καλούσε «να κάνουν όλοι το καθήκον τους που είναι η πράξις, γιατί αν αυτή δεν ακολουθήση, είναι σαν να μην έχει ληφθή καμμία απόφασις» (βλ. το έργο μου: «Ο Δημοσθένης και η διαχρονικότητα των λόγων του», εκδ. «Κάδμος», Θεσ/νικη 2008, σελ. 29 - Α’ Ολυνθιακός).

Έμεινε γνωστή στην ιστορία η φράσις του: Δει δη χρημάτων άντρες Αθηναίοι.

Αυτό το γεγονός της φοροδιαφυγής υπήρξε σύμφυτο «λειτουργικό» στοιχείο του νεοελληνικού κράτους, το οποίο υπήρξε τόσο κωμικό ώστε να το σατιρίσει και ο Γ. Σουρής:  «Θέλω κράτος δίχως φόρους».

Ανέκαθεν οι Έλληνες – δεν γνωρίζω τι γίνεται στις άλλες χώρες – δυστροπούν στην καταβολή των φόρων, παρά τις κάθε φορά εξαγγελίες των κυβερνήσεων για «την πάταξη της φοροδιαφυγής» και τη θέσπιση «δικαίου φορολογικού συστήματος»! Παραμύθια της χαλιμάς και θα πρόσθετα ότι όσο πιο πολλά λεφτά έχεις τόσο μικρότερο φόρο πληρώνεις στην Ελλάδα.

Τα γεγονότα βοούν και τα γνωρίζουμε όλοι. Απλά, κάθε κυβέρνηση εξαπολύει πομπώδεις διακηρύξεις και συνιστά πομπώδεις φορολογικούς μηχανισμούς, οι οποίοι, τελικά, αποδεικνύονται άχρηστοι.  Χαρακτηριστικό δείγμα οι διαβόητες λίστες των ληστών που προστατεύουν οι υπουργοί των οικονομικών!!!, οι οποίοι όχι μόνο αθωώνονται αλλά και ξαναψηφίζονται από τους φοροφυγάδες! Σκέτη κωμωδία που παίζεται με επιτυχία μέσα σ’ ένα κράτος μαϊμού με πρωταγωνιστή μια κοινωνία μαϊμού. Το γεγονός της φοροδιαφυγής, ανέδειξε και καυτηρίασε το 1982, ο καθηγητής Σάββας Σπέντζας στο έργο του: «Φορολογική διαφυγή. Ένα σύγχρονο αντικοινωνικό φαινόμενο».

Εκεί (σελ. 575) διαβάζουμε και τούτη την αλήθεια, που διατύπωσε ο περίφημος καθηγητής Α. Ανδρεάδης στο έργο του: «Ο πόθος της υπεκφυγής του φόρου εμφωλεύει πάντοτε εν τη καρδία του ανθρώπου, συγκρατείται δε μόνον υπό του φόβου προστίμων ή φυλακίσεως» (Γενικαί Αρχαί φορολογίας, Αθήναι 1935, σελ. 64). Συνεπώς: Με βελούδινες συμπεριφορές του Κράτους – Μαϊμού, φόροι δεν εισπράττονται και πολύ περισσότερο όταν οι φορολογούμενοι δεν τρέφουν καμμία εμπιστοσύνη προς αυτό, όταν προδήλως τους κλέβει.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι ανάμεσα στην έλλειψη εμπιστοσύνης, μεταξύ Κράτους – φορολογουμένων λειτουργεί ένας καθοριστικός διαλεκτικός δεσμός. Όσο πιο διεφθαρμένο είναι το κράτος τόσο μεγαλύτερη φοροδιαφυγή υπάρχει.

Χωρίς εμπιστοσύνη δεν εισπράττονται φόροι. Πρόκειται για ένα τεράστιο πρόβλημα της εποχής μας, το οποίο διαπραγματεύτηκε – από γενικότερη σκοπιά – ο γνωστός Ιάπωνας συγγραφέας Φ.Φουουγιάμα στο έργο του: «Εμπιστοσύνη: οι κοινωνικές αρετές και η δημιουργία της ευημερίας» (Εκδ. «Νέα Σύνορα» - Λιβάνη – Αθήνα 1998).

Ερώτημα οδυνηρό: πόσοι από τους εκάστοτε κυβερνώντες διαβάζουν;

Υ.Γ. Δυστυχώς ο γράφων δεν μπόρεσε ποτέ να φοροδιαφύγει λόγω μισθωτής εργασίας.