να τελειωθεί η θυσία εις της πατρίδας το βωμό».
Και με χαμόγελο ωμό: «Όχι μου είπε «ακόμα το έργο σου
δεν τέλειωσες, εις το πρώτο σκαλοπάτι ανέβηκες του
Γολγοθά, στου χάρου το κρεβάτι οι τυχεροί θα κοιμηθούν,
οι μάρτυρες θα σταυρωθούν».
Γ.Σ. Φραγκούδης
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΤΑΜΙΔΗ
Αντιναυάρχου ε.α Π.Ν.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ
Μεταξύ άλλων ιστορικών παραγόντων που διαδραματίζονταν από το 1908, από την εποχή των Νεότουρκων μέχρι την εποχή του Κεμάλ Μουσταφά, στην τότε Οθωμανική αυτοκρατορία εις βάρος του ελληνισμού και άλλων χριστιανικών μειονοτήτων στον Μικρασιατικό ευρύτερο χώρο και στην Ανατολική Θράκη,
σημαντικό αρνητικό παράγοντα για την περαιτέρω πορεία του ελληνισμού στον αναφερόμενο χώρο, έπαιξε και η Συνθήκη των Σεβρών του 1920. Γιατί, απόρροια της Συνθήκης αυτής, η Ελλάδα και ο Μικρασιατικός, Ανατολικής Θράκης και Ποντιακός ελληνισμός υπέστη την μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του, από τους αρχαιοτάτουs χρόνους μέχρι και σήμερα. Μεγαλύτερη ακόμη και από την άλωση της Βασιλεύουσας Πόλης του Βυζαντίου το 1453 από τους Οθωμανούς. Γιατί, μετά την κατάκτησή της από τον Μωάμεθ Β΄ τον πορθητή, οι κάτοικοί της παρέμειναν στα σπίτια τους, δεν ξεριζώθηκαν ούτε εκδιώχθηκαν, με όραμα πάντα την λύτρωσή τους.
Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΣΕΒΡΩΝ - Η ΤΑΦΟΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Τελικά τι ήταν η Συνθήκη των Σεβρών για τον ελληνισμό της Μικρά Ασίας, που αποτέλεσε την αφετηρία κοσμοϊστορικών γεγονότων για την Ελλάδα, που όλοι την θεωρούσαν ως μέγα επίτευγμα της πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου; Διερωτώμεθα αν με την συνθήκη αυτή δημιουργείτο μια Ελλάδα των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, όπως επικρατούσε να λέγεται ή μήπως ήταν η απαρχή των δεινών που υπέστη στη συνέχεια ο Μικρασιατικός ελληνισμός; Η Συνθήκη αυτή που όλοι τότε υπερηφανεύονταν, που έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας, μας παρείχε εγγυήσεις για οικονομική και στρατιωτική βοήθεια από τις συμμαχικές δυνάμεις που εκπόνησαν την Συνθήκη; Ή ήταν μια χάρτινη συμφωνία, με χάρτινα πόδια που στην προσπάθειά της να διασχίσει το Αιγαίο, βράχηκε από τα κύματα και διαλύθηκε; Ή ήταν μια συμφωνία συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων, που η κάθε μια απέβλεπε μέσω της συνθήκης αυτής την διεκπεραίωση και υλοποίηση των δικών της συμφερόντων; Γιατί πριν καλά- καλά στεγνώσει η μελάνη, την επομένη της υπογραφής έσπευσαν να συναντήσουν τον Κεμάλ για σύναψη άλλων συμφωνιών. Φυσικά ο Κεμάλ που δεν υπέγραψε την συνθήκη, δεν θα παραχωρούσε τίποτα με το αζημίωτο.
Εδώ θα πρέπει να τονισθεί ότι ο Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στην Σμύρνη GEORGE HORTON δεν ήταν αισιόδοξος για την έκβαση της Ελληνικής επιχείρησης στην Σμύρνη και σε τηλεγράφημά του στο STATE DEPARTMENT προβλέπει ότι «Η ελληνική απόβαση στην Σμύρνη θα εξελιχθεί σε δεύτερη εκστρατεία κατά των Συρακουσών».
Γεννάται το ερώτημα αν ήταν σε θέση η τότε Ελλάδα των περίπου 5 εκ. κατοίκων, με τόσα σωρευμένα προβλήματα, όπως, μακροχρόνιους πολέμους (από το 1912) με κακή οικονομική κατάσταση, με κουρασμένο στράτευμα λόγω των μακροχρόνιων πολέμων και χωρίς συμφιλιωμένη λαϊκή και πολιτική κατάσταση, να επεκταθεί στα εδάφη της Μ. Ασίας, να νικήσει και να διατηρήσει εις το διηνεκές τα εδάφη που προβλέπονταν από την Συνθήκη. Ή μήπως ήταν μια συνθήκη εξωπραγματική για τις ελληνικές δυνατότητες της εποχής εκείνης; Ήταν βέβαιο ότι χωρίς την βοήθεια των συμμάχων εκ των προτέρων ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Αντιθέτως, η βοήθεια ήρθε, αλλά για τον Κεμάλ, που έπαιζε τον κύριο ρόλο στα δρώμενα της Τουρκίας , ενώ η στάση των συμμάχων έναντι της Ελλάδος, και με πρόσχημα την επάνοδο του Βασιλέως Κωνσταντίνου ήταν τελείως αρνητική, όσον αφορά την Συνθήκη που προσυπέγραψαν οι Μεγάλες Δυνάμεις. Μόνο η Αγγλία με τον πρωθυπουργό της Λόιντ Τζόρτζ την υποστήριζε και αυτή μόνο στα λόγια, χωρίς καμία ουσιαστική στρατιωτική ή οικονομική βοήθεια, λόγω των δικών της και μόνο συμφερόντων, λόγω των δακρύων του διαβόλου, όπως ακριβώς περιγράφει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία τον Ιανουάριο 2006 για τον έλεγχο του πετρελαίου από τις Μεγάλες Δυνάμεις ο Γερμανός δημοσιογράφος Λουτζ Κλέβεμαν: «...σχεδόν πάντοτε τα θύματα για την απόκτησή του θα είναι αθώοι πολίτες οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους γιατί το πετρέλαιο έχει ονομαστεί τα δάκρυα του διαβόλου».
Ο Μικρασιατικός ελληνισμός ένιωσε βαθιά στο κορμί του την φλόγα των δακρύων του διαβόλου, καθόσον ποτάμια αίματος χύθηκαν τον καυτόν εκείνον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1922.
Ας δούμε τώρα συνοπτικά πως ξεκίνησε η ελληνική αποβατική δύναμη για την Σμύρνη, τον Μάϊο του 1919, που η κίνηση αυτή άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τον Ελληνισμό της Μ.Ασίας-Ανατολικής Θράκης-Πόντου.... Στις 23 Απριλίου 1919 ο Ε. Βενιζέλος ειδοποιήθηκε τηλεφωνικά από τον Λόιντ Τζορτζ για να συναντηθούν. Συναντήθηκαν στο Quai d' Orsai (Μέγαρο Γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών). Χωρίς χρονοτριβή ο Άγγλος Πρωθυπουργός ρώτησε τον Έλληνα Πρωθυπουργό «έχετε διαθέσιμο στρατό;». Η απάντηση του Ε. Βενιζέλου ήταν «έχουμε, αλλά περί τίνος πρόκειται;». Τότε ο Βρετανός Πρωθυπουργός του ανακοίνωσε την απόφαση το μελών του συμβουλίου να καταλάβει η Ελλάδα την Σμύρνη. Η εν λόγω απόφαση, υπογράφτηκε την 10-8-1920 από τα μέλη του Συμβουλίου, αλλά ουδέποτε επικυρώθηκε από τα Κοινοβούλια τους. Άρα η Συνθήκη των Σεβρών ήταν Α Κ Υ Ρ Η, σύμφωνα και με τον καθηγητή Λ. Χρήστου.
Ο Μάϊκ Σμίθ στο βιβλίο του γράφει «Με τόσο πρόχειρο τρόπο ελήφθη η μοιραία απόφαση... Η απόφαση να στείλουν τους Έλληνες στην Μ. Ασία ελήφθη ξαφνικά, πρόχειρα και με μεγάλη μυστικότητα από τους τρείς μεγάλους, με την ενθάρρυνση του Βενιζέλου αλλά με την δική τους πρωτοβουλία, χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες...».
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης αναφέρει: «Ούτε επί Βενιζέλου, ούτε επί Κωνσταντίνου έγινε ποτέ ψύχραιμη και αντικειμενική εκτίμηση της όλης διεθνούς κατάστασης, ως διεμορφώθη αύτη μετά το 1918. Και ο ένας και ο άλλος συνέχεαν την πολιτική του Λόϊντ Τζορτζ με εκείνη της Αγγλίας, και το χειρότερο, τις διαθέσεις εκείνου με τις πραγματικές τους δυνατότητες. Αυτό θα είναι το μέγα ατύχημα που ουδέποτε εννόησαν οι Έλληνες».
Ο Τσώρτσιλ, Υπουργός των Στρατιωτικών την περίοδο 1919-1922 είχε διαφορετικές σκέψεις-απόψεις για την αγγλοελληνική προσέγγιση στο Μικρασιατικό. Θεωρούσε την πολιτική του Πρωθυπουργού της Αγγλίας Λόιντ Τζώρτζ επικίνδυνη.
O GEORGE HORTON, για την ελληνική απόβαση γράφει «Η ελληνική απόβαση, με τις συνθήκες που πραγματοποιήθηκε, αποτελεί το μεγάλο λάθος του Βενιζέλου. Παρ' όλο που, χωρίς αμφιβολία, ήταν οι εκπρόσωποι όλων των συμμαχικών κρατών που του ζήτησαν να πάει στην Σμύρνη, δεν θα έπρεπε να το πράξει χωρίς την υπογραφή της συνθήκης με γραπτή συμφωνία για την βοήθεια που αναλάμβαναν την υποχρέωση να του παράσχουν.».
Ο Στρατηγός την νίκης του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, Γάλλος στρατάρχης Φος είχε ρητά προειδοποιήσει τον Ελ. Βενιζέλο ότι: «Για να συντριβή η στρατιωτική δύναμη της Τουρκίας, θα χρειαστεί να καταληφθεί όλη η χώρα. Αυτό απαιτεί 27 μεραρχίες ή 450000 άνδρες. Έχετε τόσες δυνάμεις;».
Ας αναρωτηθούμε αν η Ελλάδα της εποχής εκείνης ήταν δυνατόν να συγκέντρωνε ένα τόσο μεγάλο αριθμό στρατού μόνο για την Μ.Ασία αφήνοντας τα βόρεια σύνορά της αφύλακτα. Επί πλέον δεν υπήρχε λαϊκή στήριξη/συμφιλίωση από τον ελληνικό λαό, για να εμπλακεί σε ένα ατέρμων πόλεμο.
Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα του Συνδέσμου Εθνικής Σωτηρίας, αναφορικά με τις εθνικές απώλειες από το 1912 μέχρι την 1η Νοεμβρίου 1920 και από την 1η Νοεμβρίου 1920 μέχρι της 11ης Σεπτεμβρίου 1922.
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
ΑΙ ΑΠΩΛΕΙΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΜΑΣ
Εκ των μέχρι τούδε συγκεντρωθεισών εις τας αρμοδίας υπηρεσίας πληροφοριών προκύπτει ότι ο Εθνικός στρατός μαχόμενος νικηφόρως από το 1912 μέχρι της 1ης Νοεμβρίου 1920 έσχε 41491 νεκρούς και τραυματίας. Οι νεκροί ανέρχονται εις 6 445.
Δια των θυσιών τούτων απηλευθερώθησαν η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Κρήτη, αι νήσοι του Αιγαίου,η Θράκη και η Ιωνία.
Τουναντίον από της 1ης Νοεμβρίου 1920 μέχρι της 11ης Σεπτεμβρίου 1922, ήτοι μέχρι της Επαναστάσεως ο Εθνικός Στρατός έσχεν 97 675 νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους.
Οι νεκροί ανέρχονται εις 7 860.
Εκ των αιχμαλώτων υπολογιζομένων εις 54 000 περίπου είναι βέβαιον ότι το ήμισυ τουλάχιστον θα έχη σφαγή ή εξοντωθή δια της πείνης υπό των Τούρκων ως βεβαιούσιν οι εν σπαρακτική καταστάσει αφικνούμενοι αιχμάλωτοι.
Αι φοβεραί απώλειαι αύται υπήρξαν τελείως περιτταί. Όχι μόνον δεν ηυξήσαμεν τα Εθνικά εδάφη, όχι μόνον δεν εκρατήσαμεν όσα είχομεν, αλλά και εχάσαμε την Ιωνίαν, την Αν.Θράκην, την Β. Ήπειρον και τα Δωδεκάνησα.
Αι τρομεραί αύται απώλειαι αποδεικνύουν πόσον ολίγον εσεβάσθη το καταλυθέν καθεστώς το τίμιον αίμα του Ελληνικού λαού.
Εν Αθήναις τη 15η Απριλίου 1923.
Ο Βασίλης Ι. Τζανάκαρης στο ιστορικό του βιβλίο «Δακρυσμένη Μικρασία» σελίδα 736 γράφει για την Μικρασιατική καταστροφή: «Ύστερα σχεδόν από 2800 χρόνια ο Ελληνισμός αποχωρεί βαριά τραυματισμένος από την πέρα του Αιγαίου πελάγους χώρα, την «καθ’ ημάς Ανατολή» αφήνοντας πίσω του 2 400 ελληνικές πόλεις και χωριά, χάνοντας 302.000.000 χρυσές λύρες, θρηνώντας 1.250.000 νεκρούς, μετρώντας μια ατελείωτη σειρά από πρόσφυγες».
Συμπεραίνεται, λοιπόν, ότι η συνθήκη των Σεβρών για την Ελλάδα, όχι μόνο δεν την έκανε των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων όπως λανθασμένα πανηγυρίστηκε από το πανελλήνιο το 1919, αλλά με την συνθήκη αυτή, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για την έναρξη ενός ολοκληρωτικού πολέμου με την Τουρκία, ανάμεσα σε δύο λαούς, ενός αιματηρού πολέμου, χωρίς όρια, χωρίς οίκτο, με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, όπου όσοι σκοτώνονταν στα πεδία των μαχών ήταν πιο τυχεροί από τους αιχμαλώτους οι οποίοι στην συνέχεια θανατώνονταν με τον πιο βάρβαρο και βασανιστικό τρόπο που έγραψε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία. Τα δε αποτελέσματα του πολέμου αυτού, απόρροια της μοιραίας συνθήκης, είναι γνωστά μέχρι δακρύων και όπως πραγματικά περιγράφονται πιο πάνω με τον πλέον δραματικό τρόπο.
Από την άλλη πλευρά, ο Κεμάλ που είχε παρακάμψει την κυβέρνηση του Σουλτάνου και είχε πλέον αναλάβει με την εθνοσυνέλευσή του την διακυβέρνηση της χώρας του από την Άγκυρα, είδε την συνθήκη των Σεβρών «ως μάνα εξ ουρανού, ως θείο δώρο» γιατί πλέον του δίνονταν το δικαίωμα κήρυξης πολέμου στην Ελλάδα. Η συνθήκη αυτή του έλυνε τα χέρια για να αρχίσει τον απελευθερωτικό του αγώνα, κατά τους ισχυρισμούς του. Με απώτερο σκοπό, να υλοποιήσει αυτό που είχε βαθιά στο μυαλό του, να ξεριζώσει τον ελληνισμό από τα εδάφη της Τουρκίας, να τελειώσει μια για πάντα με τους Έλληνες, του δόθηκε η τέλεια ευκαιρία και δεν την άφησε ανεκμετάλλευτη, και μάλιστα με την αμέριστη υποστήριξη των πρώην συμμάχων μας, των Γάλλων, των Ιταλών καθώς και των Σοβιετικών. Επίσης, με την συνθήκη αυτή του δόθηκε η ευκαιρία να πάρει την ρεβάνς της ήττας της χώρας του στους Βαλκανικούς πολέμους.
Για τον Μουσταφά Κεμάλ, η συνθήκη αυτή ήταν η απαρχή της πραγματοποίησης των πόθων του και της ηρωποίησής του από τον τουρκικό λαό και από Μουσταφά Κεμάλ να γίνει Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, (πατέρας των Τούρκων).
Κατά συνέπεια, αυτό που οι Έλληνες βίωσαν ως εθνική καταστροφή, για τους Τούρκους ήταν η δημιουργία του δικού τους εθνικού ομοιογενούς κράτους.
Το 1921-1923 αντί να εορτάζαμε έναν αιώνα ελευθερίας από την έναρξη της επανάστασης του 1821 με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο, αντ΄ αυτού θρηνήσαμε χαμένες πατρίδες, απόρροια της Συνθήκης των Σεβρών που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα για τον Ελληνισμό της Μ.Ασίας-Αν.Θράκης-Πόντου.
ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΤΟΥ 1923
Στην συνέχεια της συνθήκης των Σεβρών του 1920, απόρροια της οποίας ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή και ο ξεριζωμός του ελληνισμού της Μ.Ασίας-Ανατ.Θράκης-Πόντου και μετά την ταφόπετρα που έθεσε η αναφερόμενη μοιραία συνθήκη στον ελληνισμό της ευρύτερης αναφερόμενης περιοχής, επακολούθησε η συνθήκη της Λωζάνης του 1923 για να επισφραγίσει μια για πάντα την ταφόπετρα που έντεχνα εκπόνησε, σχεδίασε, υλοποίησε και έθεσε η συνθήκη των Σεβρών, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αιχμαλώτων ....κλπ.
Η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ
Η μεγαλύτερη στα Ιστορικά χρονικά που γράφτηκε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας για την αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών τόσο ποσοτικά όσο και ποσοστιαία, ήταν η ανταλλαγή των πληθυσμών των Ελλήνων της Μ. Ασίας - Πόντου Ανατ. Θράκης που αριθμούνται στους 1.450.000 Έλληνες και 512.000 Μουσουλμάνων που μετακινήθηκαν από την Τουρκία και Ελλάδα αντίστοιχα. Η ανταλλαγή των πληθυσμών υπογράφτηκε στις 30 Ιανουαρίου 1923 στην Λωζάνη. Η ανταλλαγή έγινε μόνο με κριτήριο το θρήσκευμα, που αυτό σημαίνει ότι, χιλιάδες Έλληνες (απροσδιορίστου αριθμού) μεταφέρθηκαν στην Τουρκία και χιλιάδες Έλληνες έμειναν στην Τουρκία λόγω του εξισλαμισμού τους.
Λόγω των μακροχρόνιων πολέμων, η οικονομία της φτωχής τότε Ελλάδας ήταν σε δεινή θέση και απροετοίμαστη να δεχθεί ένα τόσο μεγάλο όγκο προσφύγων, να τους στεγάσει και να τους δώσει τροφή. Έτσι, οι Έλληνες της ευρύτερης περιοχής της Μ.Ασίας, ως πρόσφυγες πλέον, υπέστησαν μια δεύτερη Οδύσσεια, αλλά αυτήν την φορά στην Ελλάδα όπου δεν κινδύνευε πλέον η ζωή τους. Ήταν ελεύθεροι να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να χαρούν την ζωή τους χωρίς φόβο. Και πράγματι με την εργατικότητά τους, όπου εγκαταστάθηκαν, γρήγορα ρίζωσαν καλλιεργώντας τα εδάφη που τους παραχωρήθηκαν από το Ελληνικό κράτος, προόδευσαν σε όλους τους τομείς, όπως, στην γεωργία, στη κτηνοτροφία, στο εμπόριο, στα γράμματα, στον αθλητισμό, στο δημόσιο, στον ιδιωτικό τομέα, γενικότερα με τον ερχομό τους βοήθησαν στην κατακόρυφη αύξηση της Ελληνικής οικονομίας αλλά και του πληθυσμού της χώρας. Ιδιαίτερα της Βορείου Ελλάδος όπου με την εγκατάστασή τους στις ακριτικές αυτές περιοχές οι πληθυσμιακοί συσχετισμοί μεταξύ των άλλων εθνοτήτων έκλιναν κατά πολύ υπέρ των Ελλήνων. Αποτρέποντας, έτσι, εις το διηνεκές κάθε εδαφική διεκδίκηση από τα όμορα κράτη.
ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ!!!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
α. Η Μάστιγα της Ασίας του GEORGE HORTON
β. H δίκη των έξη του Γιάννη Καψή
γ. Δακρυσμένη Μικρά Ασία 1919-1922 του Β. Τζανάκαρη
δ. Σμύρνη, Μικρασία, η ακμή, η εκστρατεία ,η καταστροφή (Ελευθεροτυπία)
ε. Οθωμανική Αυτοκρατορία 1300-1923, CAROLINE FINKEL
στ. Οι Έλληνες του Πόντου του Βλάσση Αγτζίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου