Γράφει ο
Νίκος Νικολαΐδης

Γερμανοί, ένας λαός πειθαρχημένος και εργατικός πού πολλά έχει προσφέρει στην Ευρώπη και τον κόσμο, ιδίως στον πολιτισμό, με τους μοναδικούς Γερμανούς μουσουργούς και φιλοσόφους, αλλά και πολλά ακόμη χρωστάει… για  τα αιματοκυλίσματα πού έχει προκαλέσει.
Ένας λαός πού πιστεύει –το έχει περασμένο στο DNA του- πώς πρέπει να επικυριαρχεί των υπολοίπων  μόλις νοιώθει ισχυρός πολιτικά και οικονομικά. Και όταν μάλιστα βρεθεί και ο κατάλληλος αρχηγός, όλοι τον ακολουθούν τυφλά και στήνουν το Ράιχ, πού στη γλώσσα τους σημαίνει αυτοκρατορία.
Αυτή τους την επιθυμία έως και το ’45 προσπαθούσαν να την υλοποιήσουν με τα όπλα πνίγοντας την Ευρώπη σε
ποταμούς αίματος.
Το πρώτο ράιχ το φτιάχνουν το 1870 μετά τον γαλλοπρωσικό πόλεμο. Τότε προσαρτούν την Αλσατία και τη Λωραίνη, ανατρέποντας την εύθραυστη ειρήνη πού είχε επιτευχθεί μετά το Βατερλό. Νεκροί περισσότεροι από 180.000 άνθρωποι.
Το δεύτερο ράιχ το φτιάχνουν με τον κάιζερ Γουλιέλμο και με στόχο την αναδιανομή των αποικιών. Έτσι  το 1914 ξεκινούν τον πρώτο παγκόσμιο. Νεκροί πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι – 9 εκατ.στρατιώτες,9 εκατ. άμαχοι.
Το τρίτο ράιχ το φτιάχνει ο Χίτλερ –σχεδόν όλοι τον ακολούθησαν- ο οποίος το 1939 ξεκινάει τη φρίκη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι νεκροί αγγίζουν τα 80 εκατομμύρια ανθρώπους, από αυτούς τα 57 εκατ. άμαχοι.
Κοινός παρονομαστής, μετά τους δύο παγκοσμίους, η καταστροφή  της χώρας τους πού αυτοί προκάλεσαν, αφού πρώτα είχαν ρημάξει την Ευρώπη.
Κι επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται ας προσέξουν το σήμερα. Έχουν καταφέρει πάλι να στήσουν ένα οικονομικό…ράιχ και να εξουσιάζουν την γηραιά ήπειρο, επιβάλλοντας λίγο-πολύ τους δικούς τους κανόνες στη διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών.
Η κόρη του πάστορα από την Ανατολική Γερμανία και ο χέρ Σόιμπλε λύνουν και δένουν και  είναι οι αρχηγοί πού πάντα θέλουν οι Γερμανοί. Από τη στιγμή πού δεν έχουν το μάρκο θέλουν να κρατήσουν ισχυρό το ευρώ, για να πουλάνε ακριβά τα προϊόντα πού εξάγουν σ’ όλο τον κόσμο. Έτσι επιχειρούν να μας γερμανοποιήσουν όλους με λιτότητες και λοιπά.
Οι αντιδράσεις όμως ήδη έχουν αρχίσει να φουντώνουν και ο κίνδυνος ξηλώματος της ευρωπαϊκής ιδέας είναι πολύ ισχυρός. Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου κραδασμού θα πλήξει στο τέλος πάλι την ίδια τη Γερμανία.
Κι ένας παράγων ακόμη. Να μη ξεχνάμε ότι και στους δύο παγκοσμίους πολέμους αυτό πού έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των υπολοίπων ευρωπαίων ήταν η Αμερικανική εμπλοκή στις συρράξεις.
Μήπως επαναληφθεί η ιστορία ώρα πού αλλάζει ο Πρόεδρος στις ΗΠΑ; Οι μέχρι σήμερα δήθεν ισορροπιστικές κινήσεις τού προηγούμενου δεν θα υπάρχουν ενώ ο καινούργιος είναι ολίγον…καουμπόι με εξάσφαιρα πού θα τα βάλει πάνω στο τραπέζι και ενδέχεται να υποχρεώσει το Βερολίνο σε άλλες πολιτικές και υποχωρήσεις, Μήπως;

ΥΓ. Ανεξάρτητα από την αντίδραση πού προκαλούν, να μη ξεχνάμε πώς οι Γερμανοί τα κατάφεραν περίφημα με δουλειά, πολλή δουλειά, σοβαρότητα και συνέπεια και γι’ αυτό είναι αξιοθαύμαστοι.
Όσον για την Ελλάδα, για να μη νομίσει κανείς ότι λαϊκίζω, ζούμε τα τελευταία επτά χρόνια με τα δανεικά των Γερμανών και των άλλων ευρωπαίων και αντί να στρωθούμε κάτω και να σοβαρευθούμε για να αλλάξουμε τα πάντα, μήπως και σώσουμε τον τόπο μας ,κάνουμε ότι μπορούμε για να τον καταστρέψουμε πλήρως.