Ο Ελληνισμός ως περήφανη μεγάλη έννοια

Γράφει ο
Κώστας Ε. Παδουβάς

Η ανεκτίμητη υπεραξία του πανάρχαιου «Ελληνικού Ελεύθερου-Δημοκρατικού Πνεύματος» που επικράτησε να ονομάζεται με έμφαση  «Φωτεινό Ελληνικό Πνεύμα» συμπυκνώθηκε  προοδευτικά  ως έννοια και κατέληξε να εκφράζεται με μια και μόνη σπουδαία λέξη :  «Ε λ λ η ν ι σ μ ό ς». Η έννοια  «Ελληνισμός» δίδει περηφάνια στους απανταχού Έλληνες, διότι καλύπτει  τα αξιακά παράγωγα του πραγματικού βίου των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένης της Ελληνικής γλώσσας και  αφήνει ελευθερία στο οποιοδήποτε άτομο του κόσμου να εμπνευστεί από το ευρύχωρο  περιεχόμενό του.
Ο «Ελληνισμός» διατηρήθηκε ως στοιχείο έμπνευσης σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των πολιτισμένων ανθρώπων, ανεξάρτητα αν οι γηγενείς Έλληνες, από τους οποίους προέρχεται, ήσαν υπόδουλοι σε κατακτητές, είτε είχαν την ελευθερία τους μέσα από ανεξάρτητο κράτος. Με τη διαχρονική  δυναμική του αυτή, πέρασε εύκολα  από την προ Χριστού αρχαιότητα στους
μεταχριστιανικούς αρχικούς αιώνες (μάρτυρας είναι η  Ελληνική γραφή στα  εμπνευσμένα θρησκευτικά κείμενα, όπως τα Ευαγγέλια), κρατήθηκε αλώβητος και  ακμαίος κατά την υπερχιλιετή Ελληνορωμαϊκή και κατόπιν Βυζαντινή περίοδο, παρέμεινε σχεδόν ανέπαφος στα μακραίωνα πέτρινα χρόνια των κατακτήσεων από Λατίνους και Οθωμανούς και όταν, πριν από δύο αιώνες περίπου, απέκτησε  ξανά κρατική οντότητα καθιερώθηκε   ως ελεύθερη περήφανη Μεγάλη Έννοια (ακομμάτιστη) στο παγκόσμιο στερέωμα, δίδοντας νόημα στα συστατικά  των ανά τον κόσμο διαφόρων  πολιτισμών.  
Αξίζει να τονιστεί, ότι κατά την παραπάνω μακραίωνη διαδρομή  του «Ελληνισμού» δέχτηκε  απόπειρες αφανισμού του, από επαχθείς σφοδρές επιθέσεις – επιδρομές και υπονομεύσεις,  όπως κατά  την Ελληνική προϊστορία των  ανεξέλεγκτων κουρσάρων, που συνεχίστηκαν κατά την  Ελληνική ιστορία με την προσθήκη εθνικών επιδρομών  (Περσών,  Αράβων, Σλάβων, Λατίνων, Οθωμανών κ.ά.). Κατά τους μετέπειτα χρόνους του Νεοελληνικού πολιτισμού  (1453-1830) έμειναν ιστορικές οι ανεπανάληπτες  εχθρότητες της Αυστρίας ( του Μέτερνιχ), της Τουρκίας (του Κεμάλ), της Γερμανίας ( του Χίτλερ) κ.ά., ενώ στη διάρκεια του σύγχρονου πολιτισμού (1830 - ) οι εχθροί του «Ελληνισμού» πήραν ακάθαρτη μορφή  κατά τους εμφυλίους πολέμους με τη συνδρομή γειτονικών χωρών όπως και  από τις μεγάλες αναπάντεχες μορφές τελευταία, εκ μέρους των ποικίλων «πολυεθνικών οικονομικών δημίων».   
Ωστόσο, υπήρξαν και φιλικές περίοδοι  του «Ελληνισμού» που τον γιγάντωσαν, όπως η αμέριστη υποδοχή του «Ελληνισμού»  στις απέραντες κτήσεις  του  Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Βυζαντίου, ύστερα στη  συγκροτημένη λεγόμενη «Δύση», ιδιαίτερα μετά την πτώση της ΚΠολης, στην Αμερικανική Ήπειρο, όπου για μια και μόνη ψήφο λιγότερη δεν καθιερώθηκε η Ελληνική γλώσσα στις ΗΠΑ, στην αχανή Ρωσία όπου διατηρούνται  τα σύμβολα, πολλά ήθη και έθιμα της  Ορθοδοξίας προέλευσης από το Ελληνικό Βυζάντιο, στην Αφρική και Αυστραλία  δια μέσου των Ελλήνων μεταναστών και όχι μόνο. Σε όλα τα μέρη του κόσμου υπήρξαν και υπάρχουν  θιασώτες του «Ελληνισμού», όπως ο Νιγηριανός που διατηρεί Ελληνικό βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη,  ο Ιρλανδός που αποθεώνεται από ομοεθνείς του παίζοντας Ελληνικά μουσικά όργανα  (Λύρα κ.ά.) και τραγουδώντας Ελληνικά τραγούδια, ο Γάλλος που για να τιμήσει  το Μινωικό πολιτισμό πρόσθεσε στο επίθετό του την Κρητική κατάληξη των ονομάτων « –ακης», ο ξένος τουρίστας  που υποκλίνεται μπροστά στον Παρθενώνα, ο λάτρης της θάλασσας που ονειρεύεται μπροστά στο   κάλλος του Αιγαιοπελαγίτικου  νησιωτικού συμπλέγματος και άλλων παρόμοιων Ελληνικών θαλασσών... Με λίγες λέξεις, ξένοι πολίτες νιώθουν τον «Ελληνισμό» μέσα τους.
Όμως, υπάρχουν «Συνέλληνες» που αγνοούν την έννοια του «Ελληνισμού». Με τις επίπλαστες ατομικές ή κομματικές ιδεοληψίες, τους αλληλοεκβιασμούς –εκφοβισμούς, την απόκρυψη της αλήθειας και άλλες παρόμοιες ανάρμοστες συμπεριφορές, διαφοροποιούνται από την έννοια αυτή (από άγνοια είτε εσκεμμένα). Επί πλέον, ενισχύουν συλλαλητήρια και ανακοινώσεις χωρίς να περιέχουν την έννοια αυτή.
Δεν υποστηρίζεται από τον Ελληνικό λαό , λ.χ., ο πυρήνας του «Ελληνισμού» που είναι η εθνική συνεννόηση σε όλα τα δημόσια Ελληνικά ζητήματα (εσωτερικά και εξωτερικά) και  αποτελεί την πεμπτουσία ανάπτυξής  του εντός της Ελληνικής κρατικής οντότητας και μάλιστα σε πρωτεύουσα θέση. Αντίθετα, συντηρούν και μεγεθύνουν παντού και πάντοτε τις οικείες κομματικές ιδεοληψίες και πολυγλωσσίες, τις συσπειρώσεις εναντίον των διεθνών συμμαχιών της χώρας που συντρέχουν στην εδραίωση του «Ελληνισμού» και άλλες παρόμοιες ανάρμοστες συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται ο «Ελληνισμός» και όχι μόνο. Εφαρμόζονται ξένες προς τον «Ελληνισμό» πολιτικές στο εσωτερικό της χώρας και το χειρότερο, καλείται ο Ελληνικός λαός να παραμένει κομματικά διαιρεμένος και αποδυναμωμένος, θεωρώντας ότι προστατεύει τη Δημοκρατία, ενώ ουσιαστικά την εξασθενεί. Στη μοιραία αντικατάσταση της εθνικής συνεννόησης με οποιεσδήποτε άλλες πολιτικές,  προκύπτουν έριδες και αδικοπραξίες, διογκώσεις του δημόσιου τομέα του κράτους με αναξιοκρατία, συγχύσεις και  αναστατώσεις στην εκπαίδευση των νέων (γενικότερα στην Ελληνική παιδεία), αναποτελεσματικοί  χειρισμοί των εθνικών θεμάτων και πολλές άλλες ανόητες (αντιδημοκρατικές) ενέργειες σε βάρος του «Ελληνισμού».
Ορισμένοι, μάλιστα, από τους «Συνέλληνες» αυτούς, τοποθετούνται έναντι των εσωτερικών και εξωτερικών κρατικών θεμάτων σύμφωνα με τις προσωπικές (κομματικές) τους ιδεοληψίες,  λησμονώντας ότι ο «Ελληνισμός» είναι υπεράνω κομμάτων και ότι χωρίς ακμαίο και φωτεινό  τον «Ελληνισμό» σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, χάνονται η περηφάνια και οι προσδοκίες των Ελλήνων για καλλίτερες ημέρες.