Γιάννης Μακρυγιάννης
Έχει χαθεί η μπάλα. Όχι η κανονική, αυτή θα τη βρούμε σε κάνα δυο βδομάδες στο μουντιάλ. Η άλλη, η πολιτική, η οικονομική, η κοινωνική.
Στην Ευρώπη μας προέκυψε η Ιταλία. Δεν είναι νέο το πρόβλημα. Το
αντι-ευρώ και ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα είναι ισχυρό εδώ και χρόνια στη
γειτονική χώρα. Τώρα όμως πήρε το πάνω χέρι. Θα δοκιμαστεί βέβαια στις
νέες εκλογές, που αναμένονται εντός του καλοκαιριού πλέον, μετά το
ολοκληρωτικό αδιέξοδο των πολιτικών διεργασιών τις τελευταίες ημέρες.
Στην Ιταλία απλώς επιβεβαιώθηκε η συνολική κρίση, που έχει η Ευρώπη και ειδικά η ευρωζώνη. Το να λέει κανείς ότι οι Ιταλοί τρελάθηκαν είναι μία εύκολη και βολική ίσως εξήγηση. Απλώς είναι περισσότερο «εύκολη» και «βολική» και λιγότερο εξήγηση.
Το απέδειξε και ο ίδιος ο Ιταλός πρόεδρος, ο Ματαρέλα. Ο οποίος αρνήθηκε να δώσει εντολή σχηματισμού σε μία κυβέρνηση, που πρότεινε η πλειοψηφία – όπως καταγράφηκε στις εκλογές, όχι μετρώντας ό,τι γουστάρουμε. Άσκησε το δικαίωμά του εκ του ιταλικού συντάγματος, αλλά ισχύει και το ότι ερμήνευσε κατά το δοκούν τη στάση, που θα τηρούσε η κυβέρνηση αυτή στο θέμα της ευρωζώνης. Δεν είδε για παράδειγμα ότι άλλα λένε πολλές φορές οι πολιτικοί πριν την εξουσία κι άλλα, αφού την αναλάβουν;
Και τι έκανε ο αθεόφοβος; Πρότεινε έναν υπαλληλάκο του ΔΝΤ, δικής του έμπνευσης και μηδενικής αποδοχής, για πρωθυπουργό! Πώς δεν πρότεινε τον λογιστή του ή και την ίδια τη Λαγκάρντ, έστω τον Τόμσεν; Δείγμα πλήρους αδιαφορίας και απαρέσκειας για τη λαϊκή βούληση, απλή και άδολη κουταμάρα ή τακτισκισμός για να κερδίσει χρόνο μπας κι αλλάξουν οι συσχετισμοί; Πιθανόν, όχι μόνο ένα από τα τρία, αλλά το ρίσκο είναι μεγάλο, αφού πλέον υπάρχει ενδεχόμενο να κερδίσουν κι άλλο οι αντιευρωπαϊστές. Οι δε Βρυξέλλες παρακολουθούν άναυδες, θερίζοντας απλώς ό,τι έσπειραν.
Πολιτικό φρενοκομείο δηλαδή!
Αλλά και στα καθ’ ημάς η πολιτική τρέλα δεν πάει στα βουνά. Ο Τσίπρας ζητάει εκλογές, ώστε η κυβέρνηση να μην δεσμεύσει τη χώρα για τα επόμενα πολλά χρόνια με τις συμφωνίες που κάνει με τους δανειστές. Η Φώφη Γεννηματά και άλλοι, απορρίπτουν το αίτημα του Τσίπρα κατηγορηματικά! Ουπς, συγνώμη, νόμιζα ότι ήμασταν στο 2012 ή το 2014. Ακριβώς ανάποδα είναι τα πράγματα: Η Φώφη ζητάει εκλογές για να μην δεσμεύσει ο Τσίπρας τη χώρα σε νέα σκληρά μέτρα και υπέρογκα πλεονάσματα (μνημονιάρα κανονική, για να εξηγιόμαστε και να μην παρεξηγιόμαστε), χωρίς νωπή λαϊκή εντολή και ο Τσίπρας απορρίπτει κατηγορηματικά το αίτημα! Απλή αλλαγή ρόλων, με χρονοκαθυστέρηση μερικών ετών και δύο μνημονίων ακόμα (του τρίτου και του τέταρτου)!
Ό,τι έλεγε ο Τσίπρας στην κυβέρνηση Σαμαρά, το λέει η σημερινή αντιπολίτευση και ό,τι απαντούσε εκείνη η κυβέρνηση το επαναλαμβάνει τώρα ο Τσίπρας. Τρελοκομείο, εν ολίγοις.
Το… «καλύτερο»; Υπάρχει ασφαλώς σύνδεση ανάμεσα στο ιταλικό και το ελληνικό ζήτημα, καθότι όλοι σε ένα (ευρω) ψυχόδραμα ζούμε: Με τα συστήματα (αγορές και άλλα) να κλυδωνίζονται, λόγω της Ιταλίας, η Ελλάδα μόνο σε «καθαρή» έξοδο και σε (εύκολα και φθηνά) δανεικά από τις αγορές δεν μπορεί να ελπίζει. Η Γερμανία σκοτώνει τα όνειρα για το χρέος και η Ιταλία τα περί καθαρής εξόδου από τα μνημόνια και προς τις αγορές! Κοίτα αδελφέ μου κάτι συμπτώσεις!
Στην Ιταλία απλώς επιβεβαιώθηκε η συνολική κρίση, που έχει η Ευρώπη και ειδικά η ευρωζώνη. Το να λέει κανείς ότι οι Ιταλοί τρελάθηκαν είναι μία εύκολη και βολική ίσως εξήγηση. Απλώς είναι περισσότερο «εύκολη» και «βολική» και λιγότερο εξήγηση.
Το απέδειξε και ο ίδιος ο Ιταλός πρόεδρος, ο Ματαρέλα. Ο οποίος αρνήθηκε να δώσει εντολή σχηματισμού σε μία κυβέρνηση, που πρότεινε η πλειοψηφία – όπως καταγράφηκε στις εκλογές, όχι μετρώντας ό,τι γουστάρουμε. Άσκησε το δικαίωμά του εκ του ιταλικού συντάγματος, αλλά ισχύει και το ότι ερμήνευσε κατά το δοκούν τη στάση, που θα τηρούσε η κυβέρνηση αυτή στο θέμα της ευρωζώνης. Δεν είδε για παράδειγμα ότι άλλα λένε πολλές φορές οι πολιτικοί πριν την εξουσία κι άλλα, αφού την αναλάβουν;
Και τι έκανε ο αθεόφοβος; Πρότεινε έναν υπαλληλάκο του ΔΝΤ, δικής του έμπνευσης και μηδενικής αποδοχής, για πρωθυπουργό! Πώς δεν πρότεινε τον λογιστή του ή και την ίδια τη Λαγκάρντ, έστω τον Τόμσεν; Δείγμα πλήρους αδιαφορίας και απαρέσκειας για τη λαϊκή βούληση, απλή και άδολη κουταμάρα ή τακτισκισμός για να κερδίσει χρόνο μπας κι αλλάξουν οι συσχετισμοί; Πιθανόν, όχι μόνο ένα από τα τρία, αλλά το ρίσκο είναι μεγάλο, αφού πλέον υπάρχει ενδεχόμενο να κερδίσουν κι άλλο οι αντιευρωπαϊστές. Οι δε Βρυξέλλες παρακολουθούν άναυδες, θερίζοντας απλώς ό,τι έσπειραν.
Πολιτικό φρενοκομείο δηλαδή!
Αλλά και στα καθ’ ημάς η πολιτική τρέλα δεν πάει στα βουνά. Ο Τσίπρας ζητάει εκλογές, ώστε η κυβέρνηση να μην δεσμεύσει τη χώρα για τα επόμενα πολλά χρόνια με τις συμφωνίες που κάνει με τους δανειστές. Η Φώφη Γεννηματά και άλλοι, απορρίπτουν το αίτημα του Τσίπρα κατηγορηματικά! Ουπς, συγνώμη, νόμιζα ότι ήμασταν στο 2012 ή το 2014. Ακριβώς ανάποδα είναι τα πράγματα: Η Φώφη ζητάει εκλογές για να μην δεσμεύσει ο Τσίπρας τη χώρα σε νέα σκληρά μέτρα και υπέρογκα πλεονάσματα (μνημονιάρα κανονική, για να εξηγιόμαστε και να μην παρεξηγιόμαστε), χωρίς νωπή λαϊκή εντολή και ο Τσίπρας απορρίπτει κατηγορηματικά το αίτημα! Απλή αλλαγή ρόλων, με χρονοκαθυστέρηση μερικών ετών και δύο μνημονίων ακόμα (του τρίτου και του τέταρτου)!
Ό,τι έλεγε ο Τσίπρας στην κυβέρνηση Σαμαρά, το λέει η σημερινή αντιπολίτευση και ό,τι απαντούσε εκείνη η κυβέρνηση το επαναλαμβάνει τώρα ο Τσίπρας. Τρελοκομείο, εν ολίγοις.
Το… «καλύτερο»; Υπάρχει ασφαλώς σύνδεση ανάμεσα στο ιταλικό και το ελληνικό ζήτημα, καθότι όλοι σε ένα (ευρω) ψυχόδραμα ζούμε: Με τα συστήματα (αγορές και άλλα) να κλυδωνίζονται, λόγω της Ιταλίας, η Ελλάδα μόνο σε «καθαρή» έξοδο και σε (εύκολα και φθηνά) δανεικά από τις αγορές δεν μπορεί να ελπίζει. Η Γερμανία σκοτώνει τα όνειρα για το χρέος και η Ιταλία τα περί καθαρής εξόδου από τα μνημόνια και προς τις αγορές! Κοίτα αδελφέ μου κάτι συμπτώσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου