Η απόσυρση του ΣΥΡΙΖΑ

Του Μανόλη Καψή

Όσο και αν είναι επικίνδυνες οι προβλέψεις, ειδικά όταν αφορούν το μέλλον, μπορούμε να εκτιμήσουμε με σχετική ασφάλεια τι θα βγάλει η κάλπη της 25ης Ιουνίου. Μια καθαρή, μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας που θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Οι μετρήσεις μάλιστα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία έχει και τάσεις ανόδου. Πόσο μπορεί να ανέβει, θα το δούμε την Κυριακή. Μετά αρχίζουν τα δύσκολα.

Γιατί με τέτοια ποσοστά ρεκόρ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα έχει φυσικά καμία δικαιολογία για αναβολές και καθυστερήσεις, οι απαιτήσεις θα είναι εξίσου μεγάλες με τις εκλογικές επιδόσεις και δεν θα υπάρχει καμία απολύτως ανοχή. Καμία περίοδος χάριτος. Θα καταφέρει να αντιμετωπίσει την "κατάρα" της δεύτερης τετραετίας, που συνήθως καταλήγει σε μεγάλες αποτυχίες και σκάνδαλα; Ίδωμεν.

Δεύτερος και σε απόσταση ασφαλείας θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστά κοντά στο 20%. Αν θα είναι λίγο πάνω ή λίγο κάτω, λίγη σημασία έχει για μας. Έχει όμως μεγάλη σημασία για τον Αλέξη Τσίπρα φυσικά. Αν καταφέρει να ανεβάσει έστω και λίγο τα

ποσοστά του, μπορεί να δοκιμάσει να παραμείνει στην ηγεσία και να επιχειρήσει την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα είναι εύκολο, θα πρέπει να τα βάλει με όλους τους ακραιφνείς αριστερούς που θα τον τραβούν από το μανίκι και θα φωνάζουν ότι το κόμμα χάνει την ψυχή του και άλλα παρόμοια λυρικά και πένθιμα, αλλά δεν έχει και άλλη επιλογή. Ενδεχομένως να πρέπει και να τους διώξει, αν θέλει να φτιάξει ένα νέο κόμμα που να μοιάζει με κόμμα της κεντροαριστεράς. Νέος ΣΥΡΙΖΑ με τον Πολάκη μέσα δεν γίνεται. Έχει ο Αλέξης Τσίπρας τη διάθεση και τις αντοχές να δώσει αυτή τη μάχη; Άγνωστο.

Αν πέσει και κάτω από το 20%, σενάριο καθόλου απίθανο, αφού τα γκάλοπ δείχνουν ότι η συσπείρωση των ψηφοφόρων του είναι σχετικά μικρή, θα είναι πιθανότατα και το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Δεν θα θέλει και ο ίδιος μάλλον να συνεχίσει.

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει την έκπληξη και σε αυτές τις εκλογές τουλάχιστον, δεν μπορεί να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της αντιπολίτευσης και της κεντροαριστεράς. Το κρίσιμο ραντεβού θα είναι στις Νομαρχιακές και τις Δημοτικές εκλογές, που και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μειονέκτημα - δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει ρίζες στις τοπικές κοινωνίες - και όπου το ΠΑΣΟΚ λόγω δεσμών και σχέσεων με τους τοπικούς παράγοντες, λόγω ιστορίας, έχει πλεονέκτημα. Η μάχη στην αντιπολίτευση παίρνει αναβολή για την επομένη. Η οριστική μάχη θα δοθεί στις ευρωεκλογές. Μέχρι τότε ελπίζουμε ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης θα έχει ωριμάσει και θα διορθώσει την εικόνα του αδιάφορου που έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα.

Το ΚΚΕ παραμένει σταθερό, άλλωστε τα ποσοστά του δεν αφορούν κανέναν. παρά μόνο τα στελέχη του (άντε και τον ΣΥΡΙΖΑ). Το κόμμα του Λαού δεν μετέχει ουσιαστικά στις πολιτικές διεργασίες, απλά είναι εκεί και απολαμβάνει την ιδεολογική μοναξιά του. Και ενίοτε κατεβάζει τα μέλη του κόμματος στους δρόμους για επαναστατική γυμναστική, προκαλώντας τη δυσφορία των οδηγών. Μια cult ιδιαιτερότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει τι θα συμβεί με τα μικρά κόμματα που συνωστίζονται στην αριστερή και τη δεξιά άκρη του πολιτικού φάσματος. Και έχει ενδιαφέρον αφενός γιατί είναι δύσκολο να γίνει πρόβλεψη - τα ποσοστά τους και το αν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν το όριο του 3% είναι μέσα στο στατιστικό λάθος των μετρήσεων - αφετέρου γιατί αν όλα αυτά τα κόμματα με τους παρδαλούς αρχηγούς βρεθούν εντός Κοινοβουλίου, η κοινοβουλευτική διαδικασία θα είναι μια πραγματική δοκιμασία. Η Ζωή μας επιφυλάσσει σίγουρα εκπλήξεις. Να ετοιμαζόμαστε για ξενύχτια και συνεδριάσεις που δεν θα τελειώνουν ποτέ.

Όλα παίζονται με τα μικρά κόμματα. Όσο πιθανό είναι να βρεθούν όλα εντός Βουλής, άλλο τόσο πιθανό είναι να βρεθούν όλα εκτός Βουλής - αφού αλιεύουν ψηφοφόρους από κοινές δεξαμενές - με εξαίρεση τον Κυριάκο Βελόπουλο που έχει ένα μεγαλύτερο μαξιλάρι ασφαλείας.

Με άλλα λόγια, η εικόνα της κάλπης της 25ης Ιουνίου δεν θα έχει μεγάλες διαφορές από το αποτέλεσμα του Μαΐου, παρά μόνο στις παρυφές του εκλογικού τόξου. Και γιατί δεν αλλάζουν οι ψηφοφόροι γνώμη μέσα σε ένα μήνα και γιατί το αίτημα για σταθερή κυβέρνηση παραμένει το βασικό θέμα των εκλογέων και των εκλογών. Οι ψηφοφόροι και σε αυτές τις εκλογές ψηφίζουν κυβέρνηση και όχι ισχυρή ή έξαλλη ή ταξική αντιπολίτευση, όπως θέλει ο Αλέξης Τσίπρας και διάφοροι άλλοι. Δευτερεύον θέμα.

Τα αποτελέσματα της Κυριακής, δεν θα έχουν μεγάλη διαφορά με την κάλπη του Μαΐου και γιατί οι εκλογείς δεν αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη άποψη και γιατί δεν συνέβη και κάτι συνταρακτικό, ώστε να υπάρξουν μετακινήσεις ψηφοφόρων από το ένα κόμμα στο άλλο.

Συνέβη φυσικά ένα τραγικό  περιστατικό, το ναυάγιο της Πύλου, αλλά δεν φαίνεται ικανό να προκαλέσει μετατοπίσεις. Και γιατί οι ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται (μας αρέσει δεν μας αρέσει) για τους μετανάστες - για την ακρίβεια δεν θέλουν να ακούνε για μετανάστες όσο και αν θλίβονται (ελπίζω) από τον χαμό τόσων ανθρώπων, τόσο άδικα - και γιατί δεν προκύπτει άμεση ευθύνη για το Λιμενικό. Μπορούμε να συζητήσουμε όσο θέλουμε για το αν έπρεπε νωρίτερα το Λιμενικό να βοηθήσει τους μετανάστες ακόμα κι αν εκείνοι το αρνούνταν, υποθέτω θα γίνει έρευνα και για τις καταγγελίες περί ρυμούλκησης του σκάφους που βλέπουν εσχάτως το φως της δημοσιότητας (καταγγελίες που δεν έγιναν στις πρώτες καταθέσεις των διασωθέντων), αλλά δεν προκύπτει από πουθενά πρόθεση των Λιμενικών να ρίξουν στη θάλασσα τους ανθρώπους.

Αντίθετα, θα έλεγε κανείς ότι ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την υπόθεση η αξιωματική αντιπολίτευση, υιοθετώντας αμέσως τις καταγγελίες των επαγγελματιών διασωστών και διαφόρων γραφικών τύπου Κρίτων Αρσένης, μάλλον κακό έκανε στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το κερασάκι στην τούρτα το έβαλαν οι σοβαροί του κόμματος τύπου Μουζάλας, που άρχισαν να ζητούν να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου και να αναζητηθούν νόμιμες οδούς μετανάστευσης, ώστε να έρχονται ανεμπόδιστοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στην Ελλάδα.

Αν πάντως την επομένη της κάλπης δεν θα νιώσουμε συνταρακτικές αλλαγές και θα πορευτούμε στη συνέχεια με μια κυβέρνηση και πάλι της Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό ξανά τον Μητσοτάκη και πιθανότατα τα ίδια στελέχη στους υπουργικούς θώκους συν κάποιες προσθαφαιρέσεις, το κλίμα θα είναι  τελείως διαφορετικό. Μια από τις συνέπειες της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, που όλα δείχνουν ότι θα επαναληφθεί και σε αυτές τις κάλπες, θα είναι η εκτόνωση των παθών. Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα έριξε στον δημόσιο χώρο τόση τοξικότητα, τόσο μίσος και εμφυλιοπολεμικό συναίσθημα, που εμπότισε ακόμα και τους αντιπάλους του. Η απόσυρση του ΣΥΡΙΖΑ, η εκτόνωση του φόβου για τις συνέπειες της επιστροφής του στην εξουσία, θα λειτουργήσει κατευναστικά και εκτονωτικά. Το χρειαζόμαστε. Σχεδόν τόσο όσο και τις διακοπές.