Πράκτορας της ΕΣΣΔ και σφαγέας της Πελοποννήσου ο οποίος ως πολιτικός επίτροπος του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου οργάνωσε και έθεσε σε εφαρμογή την σφαγή στον Μελιγαλά.
"Σεπτέμβριος 1944 οι Γερμανοί φεύγουν κι ο αέρας της Ελευθερίας πνέει στην Πελοπόννησο, αλλά τα βάσανα δεν τελειώνουν!
9 Σεπτεμβρίου 1944, οι κομμουνιστοσυμμορίτες επιτίθενται στη πόλη της Καλαμάτας με δύο Συντάγματα και χιλιάδες χωρικούς που επιστράτευσαν βιαίως με επί κεφαλής τον αδίστακτο Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος δίνει διαταγή εις τους άνδρες του να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.
Μετά από μάχη συντρίβουν την άμυνα της πόλεως και καταλαμβάνουν την Καλαμάτα, σφάζοντας και ρημάζοντας!
Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεση των κομμουνιστοσυμμοριτών κατά του Μελιγαλά. Ο Μελιγαλάς αντιστέκεται! Οι Έλληνες πατριώτες, πολεμούν σαν λιοντάρια.
Την επόμενη μέρα οι κομμουνιστές με προδοσία, κατορθώνουν και εισχωρούν στις γραμμές των αμυνομένων.
Ο Μελιγαλάς πέφτει στα χέρια των εξαγριωμένων Ελασιτών κι ακολουθούν σκηνές φρίκης και ντροπής για το ανθρώπινο γένος.
Σφάζονται 41 τραυματίες στο νοσοκομείο κι όλο το ιατρικό προσωπικό.
Γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται στους δρόμους, γυναίκες έγκυοι ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς.
Κατεβάζουν την Ελληνική σημαία και στη θέση της, βάζουν ένα κόκκινο πανί.
Φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια.
18 έγκριτοι Καλαματιανοί οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου τους κατακρεουργούν και τους κρεμούν στα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.
Στο τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω απ' το Μελιγαλά στη γνωστή πηγάδα, γυμνοί, ξυπόλητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίες, ασθενείς, αναγκάζονται από τ' ανθρωπόμορφα κτήνη, να βαδίσουν.
Όσοι δεν βαδίζουν γρήγορα οι κομμουνιστές τους σφάζουν επί τόπου. Όσοι είναι δεμένοι με το ίδιο καλώδιο, σφάζονται κι αυτοί.
Όποιος τολμά να μιλήσει, σφάζεται αμέσως.
Κατά μήκος της διαδρομής από το Μπεζεστένι, έχουν τοποθετηθεί κομμουνιστές και προκαλούν το πλήθος φωνάζοντας : "θάνατος - θάνατος - θάνατος".
Οι δήμιοι, μεταφέρουν στα χείλη της Πηγάδας κάθε τριάδα και τους σφάζουν με μία μαχαιριά στην κοιλιά ή την καρδιά, ή στο λαρύγγι και τους ρίχνουν μέσα στην πηγάδα μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά στα γεμάτα φρίκη κι αποτροπιασμό μάτια των συγγενών τους, που υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγή τους.
Ή ελευθερία της Ελλάδος πληρώνεται εδώ με πολύ Ελληνικό αίμα.
Αυτό συνεχίζεται επί τρεις ολόκληρες μέρες, χωρίς διακοπή, μέχρις ότου δεν υπάρχουν άλλοι (άνω των 50 ήταν γυναίκες, ενώ υπάρχει και αριθμός ανήλικων θυμάτων, μεταξύ τους και κοριτσιών).
Για πολλούς εφαρμόζεται αγριότερος τρόπος.
Με τσεκούρια και κλαδευτήρια τους κόπτουν χέρια και πόδια, αυτιά και μύτες.
Ο πυθμένας της Πηγάδας κοχλάζει, τα έγκατα της γης αναταράσσονται και βοούν, οι σάρκες των κατακρεουργημένων σφαδάζουν.
Οι θρήνοι κι οι κραυγές γεμίζουν τον αέρα! Οι σφαγείς μένουν ατάραχοι και συνεχίζουν, συνεχίζουν, συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους.
Το επίσημο κράτος μέχρι το 1974 τιμούσε και μετείχε στο τελούμενο μνημόσυνο. Μέχρι το 74 αναφερόταν η ιστορική αλήθεια και στα βιβλία της ιστορίας γραφόταν ως έχει , δηλ. συμμοριτοπολεμος, μετά το 1974 και το ξέπλυμα των εγκλημάτων των κομμουνιστών από τον Καραμανλή, το κράτος απέχει από το να τιμά την μνήμην των αγρίως σφαγιασθέντων πατριωτών του Μελιγαλά και προπαγανδιστικα αποκαλείται "εμφύλιος ".
Οι συγγενείς όμως των θυμάτων κι ο Ελληνικός λαός περιφρονώντας την κρατική απαγόρευση και την κατάργηση του Μνημόσυνου, τιμούν κάθε χρόνο την μνήμη των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας.
Οι υστερικές κραυγές της αριστερής ιστοριογραφίας και των γραφίδων των σταλινιστών, κάνοντας λόγο για «γιορτές μίσους», κάθε φορά που οι πατριώτες σπεύδουν να τιμήσουν τους νεκρούς τους, δημιούργησαν «πρότυπα», μετατρέποντας μορφές διεστραμμένων σφαγέων, όπως ο Άρης Βελουχιώτης (αλήθεια, γιατί πολλοί σιωπούν για την υπόθεση Μαραθέα;), ο καπετάν Γιώτης ή Χαρίλαος Φλωράκης και ο Μπελογιάννης, σε φυσιογνωμίες «ηρώων».
Παραθέτω για την ιστορία τα ονόματα μερικών εκ των κομμουνιστών δραστών των μαζικών δολοφονιών στην Πηγάδα:
Κωνσταντίνος Μπράβος, Διονύσιος Ελ. Σκλήρης, Ηλίας Σκλήρης, Σπύρος Ξιάρχος, Σπύρος Τζαβελέας, Χρήστος Νερούλιας, Αλέξανδρος Καραβίτης, Θόδωρος Καραβίτης, Παναγιώτης Νέζης, Γεώργιος Νέζης, Κωνσταντίνος Μάνεσης, Κυριάκος Μακρής, Χρήστος Γεωργανάς...
Δεν τους ξεχνούμε.
Οικογένειες ολόκληρες Ελλήνων ξεκληρίστηκαν δια χειρός τους...Από την Πηγάδα η Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αθηνών έβγαλε 600 πτώματα (αδύνατον να αναγνωριστούν οι περισσότεροι, λόγω προχωρημένης αποσύνθεσης) τον Σεπτέμβριο του 1945 και σταμάτησε λόγω των συνθηκών και της απειλής κατά της δημόσιας υγείας, αν και υπήρχαν ακόμα πολλά πτώματα στο βάραθρο.
Για τη σφαγή στο Μελιγαλά δικάστηκαν 31 άτομα από το στρατοδικείο της Καλαμάτας το καλοκαίρι του 1949.
Εξ αυτών, όπως μας αναφέρει ο κ. Γιάννης Μπουγάς (επικαλούμενος τα δημοσιεύματα της εποχής των εφημερίδων της πόλης «Θάρρος» και «Σημαία»), 13 κομμουνιστές φονιάδες καταδικάστηκαν σε θάνατο, 11 σε ισόβια και επτά αθωώθηκαν.
Εμείς δεν ξεχνούμε και κάθε χρόνο τέτοια εποχή θα πρέπει να είμαστε εκεί."
Κατά τη διάρκεια του Συμμοριτοπολεμου ο Μπεκογιάννης υπήρξε αντάρτης του ΚΚΕ και πολιτικός επίτροπος της 10ης μεραρχίας του «ΔΣΕ».
Συνεπώς, δεν ήταν κάποιο μικρό ή μεσαίο πολιτικό μέγεθος μέσα στο κόμμα. Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε την πολιτική εντολή για τις σφαγές του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο.
Ο Μελιγαλάς και ο Φενεός περιλαμβάνονται στα «κατορθώματά» του. Πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις ώστε η Ελλάδα να περάσει στη σοβιετική επιρροή, να γίνει μία κομμουνιστική δικτατορία του προλεταριάτου .
Δεν πάλεψε για τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία, όπως προπαγανδίζουν εδώ και δεκαετίες, αλλά για την υποτέλεια της Ελλάδας στη Σοβιετική Ένωση.
Εξάλλου δημοκρατία και κομμουνισμός είναι έννοιες ασύμβατες.
Για να κάνω έναν παραλληλισμό, δολοφόνησε για το ίδιο πράγμα – αν και σε αντίθετα στρατόπεδα – με τον Κουίσλιγκ στη Νορβηγία. Ο ένας υπέρ των σοβιετικών δηλαδή και ο άλλος υπέρ των ναζί.
Μετά το πέρας του συμμοριτοπολέμου, διέφυγε στην Αλβανία και στη συνέχεια στην Πολωνία. Επανήλθε παράνομα στην Ελλάδα, όπου και συνελήφθη για την υπόθεση των ασυρμάτων της Γλυφάδας και της Καλλιθέας, από τους οποίους ασυρμάτους κρατικά μυστικά προδίδονταν στους σοβιετικούς.
Στην επίσημη νομική ορολογία η πράξη αυτή, όταν δεν διαπράττεται από ‘Ελληνα, λέγεται «κατασκοπεία υπέρ ξένης δύναμης».
Όταν όμως διαπράττεται από ‘Ελληνα, η ακριβής ορολογία είναι ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
Ο Μπελογιάννης ήταν ένας ήρωας για το ΚΚΕ. Ένας ιδεολόγος, διεθνιστής, κομμουνιστής που όπως όλοι οι συνεπείς κομμουνιστές.
Κύρια πατρίδα του θεωρούσε τη Σοβιετική Ένωση και όχι την Ελλάδα (μαρτυρία Τάκη Λαζαρίδη, συγκατηγορούμενου και επίσης καταδικασθέντος μαζί με τον Μπελογιάννη).
Δεν δικάστηκε για αυτό όμως, δεν καταδικάστηκε για αυτό και, φυσικά, δεν εκτελέστηκε γι’ αυτό. Δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέσθηκε όχι επειδή ήταν κομμουνιστής, αλλά γιατί το δικαστήριο έκρινε πως ήταν ένοχος κατασκοπείας και προδοσίας.
Δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε όπως θα συμβεί σε οποιονδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο συλληφθεί να προδίδει την" πατρίδα" του.
Δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέσθηκε, σε αντίθεση με αυτούς που η «σοβιετική πατρίδα» του Μπελογιάννη, και των ιδεολογικών του απογόνων σήμερα, δολοφόνησε άνευ δίκης και πολύ συχνά εκτός του εδάφους της...
Δεν καταλαβαίνω γιατί εξανίστανται οι κομμουνιστές για την εκτέλεση Μπελογιάννη, ο οποίος είχε αποδεδειγμένα μακρά αντεθνική δράση και εγκληματική δραστηριότητα εναντίον του έθνους, της πατρίδας και των πολιτών της και δεν εξανίστανται για τη δηλητηρίαση του πρώην πράκτορα της KGB, Σεργκέι Σκριπάλ, και της κόρης του με το χημικό Novichok, το οποίο, όλως τυχαίως ήταν σε χρήση από τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες εδώ και δεκαετίες...
Ή τη δηλητηρίαση του πρώην πράκτορα της KGB Αλεξάντερ Λιτβινένκο...
Ή τη δηλητηρίαση του Νικολάι Κοχλόφ το 1957...
Ή τη δηλητηρίαση στο Μόναχο του αντικομμουνιστή Ουκρανού συγγραφέα Lev Rebet το 1957...
Βέβαια, αυτοί ήταν εχθροί της σοβιετικής πατρίδας, οπότε οι δολοφονίες τους ή οι απόπειρες εναντίον τους είναι «απόλυτα δικαιολογημένες»...
Τρικυμία εν κρανίω.
Ίσως να έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για να τελειώνουμε με τις γενικευμένες κατά συρροήν ηρωοποιήσεις, όπως για παράδειγμα με την ηρωοποίηση του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο».
Δεν ήταν αυτό ο Μπελογιάννης όσο κι αν τα βιβλία, οι κινηματογραφικές ταινίες και η προπαγάνδα των κομμουνιστών θέλουν να μας πείσουν εδώ και χρόνια.
Ο ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΗΤΑΝ «ο άνθρωπος με τον ασύρματο», όταν δεν ήταν «ο άνθρωπος με το περίστροφο»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου