Κώστα Δημ Χρονόπουλου*
Διανύσαμε ήδη το περίπου ¼ του 21ου αιώνα.
Η εμπειρία των 24 πρώτων ετών δεν είναι δυστυχώς ενθαρρυντική για το υπόλοιπο διάστημα της εκατονταετίας . Ναι μεν δεν είχαμε –μέχρι τώρα – γενικευμένες /παγκόσμιες συρράξεις (όπως εκείνες του 20ου αιώνα – Α’ και Β’ Παγκόσμιοι πόλεμοι κ.ο.κ) αλλά οι τοπικοί πόλεμοι επιβεβαιώνουν την άποψη πως ο Άνθρωπος , εκ κατασκευής, ρέπει προς τον αυτοχειριασμό του. Όσοι ζήσαμε –και – στον προηγούμενο αιώνα και βιώσαμε τη φρίκη εκείνων των αλληλοεξοντώσεων , θυμόμαστε την τότε πάνδημη ευχή νικητών και ηττημένων , που , ομόφωνα, αναφώνησαν ένα στεντόρειο : «ποτέ πια». Τι τραγική ειρωνεία, αλλά και τι άγνοια /έλλειψη αυτογνωσίας της ανθρώπινης ιδιοσυστασίας (τα ορμέμφυτα του οποίου τον παρωθούν σε μια διαρκή π ο λ ε μ ο σ κ υ τ α λ ο δ ρ ο μ ί α , αχαλιναγώγητη. «Ποτέ πια» λοιπόν, κάτω όμως από έναν δεδομένο, αναπόδραστο, περιορισμό: «ποτέ πια … μέχρι την επόμενη φορά» !!!.....Θλίψη , ανθρωποτραγωδία. «Τ’ είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα». Έχοντας ζήσει μερικές δεκαετίες του 20ου αιώνα ,
