Το Πολυτεχνείο Και Το Χαμένο Νόημά Του.. Share to Facebook FacebookShare to Twitter TwitterShare to E-mail E-mailShare to Περισσότερα... Περισσότερα... Νοεμβρίου 16, 2020 0 σχολια Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας "Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων ......" -------------------- Η 17η Νοέμβρη είναι μια μέρα μνήμης και τιμής για τους ήρωες και αγωνιστές του Πολυτεχνείου, αλλά και μια ευκαιρία για τους "επίσημους" να καταθέσουν τα στεφάνια τους και οι αρχηγοί των κομμάτων να βγάλουν τους ξύλινους λόγους τους και να μετατρέψουν ένα ηρωικό γεγονός από σύμβολο εθνικής ενότητας σε ένα διχαστικό γεγονός μικροκομματικής πολιτικής. Σήμερα που είναι μια μέρα μνήμης για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, ας είναι και μια μέρα τιμής για όλους εκείνους τους αφανείς "αντιήρωες" που δεν έπεσαν ποτέ πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Ίσως να αξίζει να σταθούμε σε αυτούς με περισσότερο σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Tο "Πολυτεχνείο" μεταπολιτευτικά αγκαλιάστηκε με υστεροβουλία και από την Δεξιά και από την Aριστερά. H Δεξιά ξέπλυνε τις ενοχές της, η Aριστερά τα λάθη της και οι πρωταγωνιστές του κεφαλοποίησαν τον αγώνα για θέσεις, εξουσία, προβολή και γρήγορο πλουτισμό. Η γενιά, που ξεκίνησε κάποτε με την ωραία ματαιοδοξία να αλλάξει τον κόσμο, ξέμεινε όμως στα μισα του δρόμου και αναλώθηκε και αυτη σε μια στείρα κατανάλωση. Άφησε στην άκρη το φωτοστέφανο και αναζήτησε με παθος την κοινωνική άνοδο, τη λατρεία της επιτυχίας, την εξουσία, το όνειρο του εύκολου χρήματος, τη γκλαμουριά και τη χλιδατη ζωη, ξεχνώντας την ηθική και την κοινωνική της συνείδηση. Η γενιά με τα μεγάλα οράματα που άντεξε τον φάλαγγα και τον βούρδουλα, αλλά λύγισε στο βελούδινο χέρι της εξουσίας και το φίλησε. Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε οτι "Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα." Έτσι και κάποιοι (όχι όλοι ευτυχώς) κεφαλοποίησαν την συμμετοχή τους στον αγώνα και το φόρεσαν για τα καλά. Η γενιά που "Ξέφυγε από τους καρχαρίες, νίκησε τις τίγρεις, την έφαγαν όμως οι κοριοί." Μπρέχτ. Και αν οι περισσότεροι λοξοδρόμησαν και έχασαν την πορεία τους αυτό δεν ακυρώνει τον αγώνα τους. Τουλάχιστον για αυτό σας ευχαριστούμε .......................

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

"Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων ......"

Η 17η Νοέμβρη είναι μια μέρα μνήμης και τιμής για τους ήρωες και αγωνιστές του Πολυτεχνείου, αλλά και μια ευκαιρία για τους "επίσημους" να καταθέσουν τα στεφάνια τους και οι αρχηγοί των κομμάτων να βγάλουν τους ξύλινους λόγους τους και να μετατρέψουν ένα ηρωικό γεγονός από σύμβολο εθνικής ενότητας σε ένα διχαστικό γεγονός μικροκομματικής πολιτικής.

Σήμερα που είναι μια μέρα μνήμης για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, ας είναι και μια μέρα τιμής για όλους εκείνους τους αφανείς "αντιήρωες" που δεν έπεσαν ποτέ πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας.

Ίσως να αξίζει να σταθούμε σε αυτούς με περισσότερο σεβασμό και ευγνωμοσύνη.

Tο "Πολυτεχνείο" μεταπολιτευτικά αγκαλιάστηκε με υστεροβουλία και από την Δεξιά και από την Aριστερά.

H Δεξιά ξέπλυνε τις ενοχές της, η Aριστερά τα λάθη της και οι πρωταγωνιστές του κεφαλοποίησαν τον αγώνα για θέσεις, εξουσία, προβολή και γρήγορο πλουτισμό.

Η γενιά, που ξεκίνησε κάποτε με την ωραία ματαιοδοξία να αλλάξει τον κόσμο, ξέμεινε όμως στα μισα του δρόμου και αναλώθηκε και αυτη σε μια στείρα κατανάλωση.

Άφησε στην άκρη το φωτοστέφανο και αναζήτησε με παθος την κοινωνική άνοδο, τη λατρεία της επιτυχίας, την εξουσία, το όνειρο του εύκολου χρήματος, τη γκλαμουριά και τη χλιδατη ζωη, ξεχνώντας την ηθική και την κοινωνική της συνείδηση.

Η γενιά με τα μεγάλα οράματα που άντεξε τον φάλαγγα και τον βούρδουλα, αλλά λύγισε στο βελούδινο χέρι της εξουσίας και το φίλησε.

Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε οτι

"Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα."

Έτσι και κάποιοι (όχι όλοι ευτυχώς) κεφαλοποίησαν την συμμετοχή τους στον αγώνα και το φόρεσαν για τα καλά.

Η γενιά που "Ξέφυγε από τους καρχαρίες, νίκησε τις τίγρεις, την έφαγαν όμως οι κοριοί."

Μπρέχτ.

Και αν οι περισσότεροι λοξοδρόμησαν και έχασαν την πορεία τους αυτό δεν ακυρώνει τον αγώνα τους.

Τουλάχιστον για αυτό σας ευχαριστούμε .......................