Πήγαινα δευτέρα γυμνασίου τότε.. Ήμουν σχολείο όταν κάποια στιγμή πέρασε ένα Πολεμικό Αεροπλάνο δικό μας, (Phantom F-4), το οποίο πέταγε πολύ χαμηλά, έκανε έναν κύκλο πάνω από την Κω και κατευθύνθηκε προς τις βραχονησίδες...
Περιμέναμε πως και πως να σχολάσουμε, να πάμε στα σπίτια μας για να μάθουμε τι είχε γίνει…
Ανησυχία υπήρχε παντού και όλοι ήταν σ εγρήγορση! Το νησί είχε γεμίσει με στρατό και στην τηλεόραση έβγαιναν όλο έκτακτα…
Κατάλαβα ότι κάτι είχε γίνει με τους Τούρκους απέναντι, κάτι δεν πήγαινε καλά και προσπαθούσα να καταλάβω μόνος μου, μιας και οι γονείς μου δεν έλεγαν κουβέντα μεταξύ τους και όταν τους ρωτούσα, τα έλεγαν όλα μισά και «μασημένα»....
Δεν ήθελαν να με τρομάξουν…
Στα Ίμια είχαν καταπλεύσει πολεμικά πλοία! Αριστερά το Πολεμικό μας Ναυτικό και δεξιά τα Τούρκικα… Αν θυμάμαι καλά, κάπου 8 πλοία στο σύνολο...
Η μέρα συνεχίστηκε διαφορετικά σε σχέση με άλλες φορές! Πολύ τηλεόραση, ματιές στις βραχονησίδες, ανησυχία… Όχι μόνο εμείς, αλλά γενικά όλοι στο νησί!
Το βράδυ εκείνο, αργά, μας ξύπνησε ο πατέρας μου να είμαστε έτοιμοι για το βουνό… Εκείνος περίμενε τηλ για επιστράτευση.... Είχαν ήδη καλέσει πάρα πολλούς....
Θυμάμαι ότι κατά τις 3 τα ξημερώματα καθόμουν στη πόρτα και τον έβλεπα που κάπνιζε έξω ανήσυχος, κοιτώντας προς τις βραχονησίδες….
Τα ξημερώματα άρχισε κάποια περίεργη κίνηση και με κάποια φώτα να παίζουν απροσδιόριστα γύρω από τις βραχονησίδες! Δεν μπορούσα να διακρίνω, ούτε και να καταλάβω τι γινόταν… Έβρεχε πάρα πολύ και είχε σκοτεινιά κι αντάρα!!
Όλα σταμάτησαν απότομα και ξαφνικά!
Κάποιες ώρες μετά, από κάποιο έκτακτο στην τηλεόραση, το μυστήριο λύθηκε και όλες μου οι απορίες εξηγήθηκαν….
Την επόμενη μέρα, άρματα (ΤΟΜΠ Λεωνίδας) περνούσαν από δίπλα μου, αποχωρώντας απ το χωριό, μαζί με στρατιώτες... Όλα είχαν τελειώσει….
Για έναν περίεργο λόγο μέσα μου, ήθελα να γίνει κάτι με τους Τούρκους..
Είχαμε φορτώσει όλοι πολύ συναισθηματικά με αυτά που βλέπαμε και με αυτό που είχε γίνει….
Στο μυαλό μου στριφογύριζε για μέρες η σκηνή με τα απροσδιόριστα φώτα, ξέροντας πλέον ότι κάποιο απ αυτά ήταν και του ελικοπτέρου…
Λίγες μέρες μετά ήταν το αποκορύφωμα, όταν πέρασαν από μπροστά μου τα οχήματα με τις σωρούς των άτυχων Παλικαριών μας που έπεσαν εκεί…
Απίστευτα πράγματα και σκηνές, που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Joya Koun
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου