Ο Αποστόλης και ο Νίκος Γκουντούλας, ή αλλιώς
«τα τρελά διδυμάκια» όπως τους χαρακτηρίζουν στον χώρο τους, πρόσφατα
ανακοίνωσαν ότι γι’ αυτή τη χρονιά τουλάχιστον δεν πρόκειται να
συμμετέχουν στην Εθνική Ομάδα Κωπηλασίας.....
«Τραβάμε κουπί για τον κόσμο, για να είναι περήφανος», δήλωναν λίγο παλιότερα. Σήμερα όμως, και μετά την απόφασή τους να απέχουν από τα κωπηλατικά δρώμενα του 2013, σκέφτονται ακόμα και τη μετανάστευση ως έσχατη λύση, αφού αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης.
«Υστερα από δεκατρία χρόνια ανελλιπούς παρουσίας σε διεθνείς διοργανώσεις με την εθνική ομάδα, πέρα από τις προσωπικές φιλοδοξίες αναμέναμε την επιβράβευση της προσπάθειάς μας από την Πολιτεία, πράγμα που δεν έγινε... Γιατί δυστυχώς, όταν φτάνεις σ’ αυτό το επίπεδο, ένα “μπράβο” κι ένα χτύπημα στην πλάτη δεν είναι αρκετά. Ως θύματα της κρίσης τι να σχολιάσουμε, όταν τα κοινωνικά δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά και συμπολίτες μας δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Γι’ αυτό, λοιπόν, σαν αθλητές θα πρέπει να είμαστε πολύ διακριτικοί στο τι και πώς ζητάμε κάτι από την Πολιτεία», εξηγεί στο «ΘΕΜΑ» ο Αποστόλης Γκουντούλας.
Με διαφορά μόλις 20 λεπτών, ο Αποστόλης είναι ο «μεγάλος» και ο Νίκος ο «μικρός», ωστόσο οι διακρίσεις τους έχουν αποδείξει πως οι δυο τους είναι το απόλυτο δίδυμο της επιτυχίας - και αυτό είχε φανεί από την πρώτη στιγμή, όταν όντας παιδιά ακόμη η μητέρα τους τούς πήγε βόλτα στον ναυτικό όμιλο της περιοχής όπου μεγάλωσαν. «Μεγαλώσαμε στα Σέρβια Κοζάνης. Από μικροί ήμασταν αρκετά δραστήριοι. Οι γονείς μας -προφανώς για να εκτονωθούμε- μας ωθούσαν σε αθλητικές δραστηριότητες, όταν μια μέρα κάνοντας τη βόλτα μας στον ναυτικό όμιλο η εικόνα της κωπηλασίας μας τράβηξε την προσοχή. Το γλίστρημα της βάρκας πάνω στο νερό, ο χειρισμός όλου αυτού του εξοπλισμού και η έννοια του ταξιδιού μας μάγεψε», θυμάται ο Νίκος, ο «μικρός» της οικογένειας.
Μαγευτικό ταξίδι, με ονειρεμένο προορισμό, όπως σίγουρα θέλει κάθε αθλητής. Μόνο που τα δίδυμα Γκουντούλα είχαν την ατυχία να πέσουν στην Ελλάδα της κρίσης στην πιο σημαντική ίσως στιγμή της καριέρας τους.
«Το πρόβλημά μας είναι ότι η Πολιτεία απαξιώνει και παραγκωνίζει τον αθλητισμό θεωρώντας τον περιττό, κόβοντας τα κονδύλια προς τις ομοσπονδίες και τα αθλητικά σωματεία. καταργώντας τα αθλητικά σχολεία και παραμελώντας τη συντήρηση των αθλητικών εγκαταστάσεων, μη υπολογίζοντας έτσι ότι τα έξοδα νοσηλείας θα είναι μελλοντικά πολλαπλάσια των κονδυλίων αυτών. Επίσης ξεχνάνε ότι σε μια χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση ο αθλητισμός πολλές φορές λειτουργεί σαν βαλβίδα εκτόνωσης για τους ανθρώπους και τους καθιστά πιο υγιείς ψυχικά και σωματικά».
Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που η Πολιτεία γυρνάει την πλάτη σε αθλητές. Ολοι θυμόμαστε την ιστορία των πρωταθλητριών του πόλο, οι οποίες είναι άνεργες και καλύπτουν μόνες τους τα έξοδα των προπονήσεών τους. Παρ’ όλα αυτά, και με τη δικαιολογία της κρίσης ίσως, για μια ακόμη φορά ο αθλητισμός βλέπει την πλάτη της Πολιτείας. «Μας λυπεί πολύ το γεγονός ότι ενώ η Ελλάδα έχει επενδύσει ουσιαστικά στις σπουδές των νέων ανθρώπων τώρα θα επιτρέψει σε άλλες χώρες να εκμεταλλευτούν αυτή την επένδυση επειδή είναι ανίκανη να το κάνει η ίδια», λέει ο Αποστόλης και συνεχίζει: «Οι περισσότεροι πρωταθλητές δεν στερούνται ικανοτήτων ή σπουδών. Συνήθως στερούνται χρόνου τριβής με το αντικείμενο των σπουδών τους ή γενικότερα χρόνου στο να αναπτύξουν τις ιδέες τους σε πράξη. Και οι δύο είμαστε καθηγητές Φυσικής Αγωγής και αγαπάμε πολύ αυτή τη δουλειά. Θα ήμασταν πολύ χαρούμενοι αν προσφέραμε σ’ αυτόν τον τομέα, αν και πλέον το να δουλεύει κανείς στο αντικείμενό του θεωρείται πολυτέλεια. Βέβαια ο επαγγελματικός μας προσανατολισμός δεν εξαντλείται στη φυσική αγωγή».
Οσο για τον μεγαλύτερο φόβο τους; «Φοβόμαστε μήπως η γενιά μας απαξιώσει κι άλλο την Ελλάδα μας. Μας φοβίζει η ιδέα ότι μαζί με τις καταθέσεις μας χάνουμε και την περηφάνια μας... Οσο για τα νέα παιδιά, να έχουν στο μυαλό τους πως καμιά κρίση δεν μπορεί να σταματήσει την ορμή για διάκριση».
«Τραβάμε κουπί για τον κόσμο, για να είναι περήφανος», δήλωναν λίγο παλιότερα. Σήμερα όμως, και μετά την απόφασή τους να απέχουν από τα κωπηλατικά δρώμενα του 2013, σκέφτονται ακόμα και τη μετανάστευση ως έσχατη λύση, αφού αντιμετωπίζουν πλέον σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης.
«Υστερα από δεκατρία χρόνια ανελλιπούς παρουσίας σε διεθνείς διοργανώσεις με την εθνική ομάδα, πέρα από τις προσωπικές φιλοδοξίες αναμέναμε την επιβράβευση της προσπάθειάς μας από την Πολιτεία, πράγμα που δεν έγινε... Γιατί δυστυχώς, όταν φτάνεις σ’ αυτό το επίπεδο, ένα “μπράβο” κι ένα χτύπημα στην πλάτη δεν είναι αρκετά. Ως θύματα της κρίσης τι να σχολιάσουμε, όταν τα κοινωνικά δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά και συμπολίτες μας δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Γι’ αυτό, λοιπόν, σαν αθλητές θα πρέπει να είμαστε πολύ διακριτικοί στο τι και πώς ζητάμε κάτι από την Πολιτεία», εξηγεί στο «ΘΕΜΑ» ο Αποστόλης Γκουντούλας.
Με διαφορά μόλις 20 λεπτών, ο Αποστόλης είναι ο «μεγάλος» και ο Νίκος ο «μικρός», ωστόσο οι διακρίσεις τους έχουν αποδείξει πως οι δυο τους είναι το απόλυτο δίδυμο της επιτυχίας - και αυτό είχε φανεί από την πρώτη στιγμή, όταν όντας παιδιά ακόμη η μητέρα τους τούς πήγε βόλτα στον ναυτικό όμιλο της περιοχής όπου μεγάλωσαν. «Μεγαλώσαμε στα Σέρβια Κοζάνης. Από μικροί ήμασταν αρκετά δραστήριοι. Οι γονείς μας -προφανώς για να εκτονωθούμε- μας ωθούσαν σε αθλητικές δραστηριότητες, όταν μια μέρα κάνοντας τη βόλτα μας στον ναυτικό όμιλο η εικόνα της κωπηλασίας μας τράβηξε την προσοχή. Το γλίστρημα της βάρκας πάνω στο νερό, ο χειρισμός όλου αυτού του εξοπλισμού και η έννοια του ταξιδιού μας μάγεψε», θυμάται ο Νίκος, ο «μικρός» της οικογένειας.
Μαγευτικό ταξίδι, με ονειρεμένο προορισμό, όπως σίγουρα θέλει κάθε αθλητής. Μόνο που τα δίδυμα Γκουντούλα είχαν την ατυχία να πέσουν στην Ελλάδα της κρίσης στην πιο σημαντική ίσως στιγμή της καριέρας τους.
«Το πρόβλημά μας είναι ότι η Πολιτεία απαξιώνει και παραγκωνίζει τον αθλητισμό θεωρώντας τον περιττό, κόβοντας τα κονδύλια προς τις ομοσπονδίες και τα αθλητικά σωματεία. καταργώντας τα αθλητικά σχολεία και παραμελώντας τη συντήρηση των αθλητικών εγκαταστάσεων, μη υπολογίζοντας έτσι ότι τα έξοδα νοσηλείας θα είναι μελλοντικά πολλαπλάσια των κονδυλίων αυτών. Επίσης ξεχνάνε ότι σε μια χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση ο αθλητισμός πολλές φορές λειτουργεί σαν βαλβίδα εκτόνωσης για τους ανθρώπους και τους καθιστά πιο υγιείς ψυχικά και σωματικά».
Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που η Πολιτεία γυρνάει την πλάτη σε αθλητές. Ολοι θυμόμαστε την ιστορία των πρωταθλητριών του πόλο, οι οποίες είναι άνεργες και καλύπτουν μόνες τους τα έξοδα των προπονήσεών τους. Παρ’ όλα αυτά, και με τη δικαιολογία της κρίσης ίσως, για μια ακόμη φορά ο αθλητισμός βλέπει την πλάτη της Πολιτείας. «Μας λυπεί πολύ το γεγονός ότι ενώ η Ελλάδα έχει επενδύσει ουσιαστικά στις σπουδές των νέων ανθρώπων τώρα θα επιτρέψει σε άλλες χώρες να εκμεταλλευτούν αυτή την επένδυση επειδή είναι ανίκανη να το κάνει η ίδια», λέει ο Αποστόλης και συνεχίζει: «Οι περισσότεροι πρωταθλητές δεν στερούνται ικανοτήτων ή σπουδών. Συνήθως στερούνται χρόνου τριβής με το αντικείμενο των σπουδών τους ή γενικότερα χρόνου στο να αναπτύξουν τις ιδέες τους σε πράξη. Και οι δύο είμαστε καθηγητές Φυσικής Αγωγής και αγαπάμε πολύ αυτή τη δουλειά. Θα ήμασταν πολύ χαρούμενοι αν προσφέραμε σ’ αυτόν τον τομέα, αν και πλέον το να δουλεύει κανείς στο αντικείμενό του θεωρείται πολυτέλεια. Βέβαια ο επαγγελματικός μας προσανατολισμός δεν εξαντλείται στη φυσική αγωγή».
Οσο για τον μεγαλύτερο φόβο τους; «Φοβόμαστε μήπως η γενιά μας απαξιώσει κι άλλο την Ελλάδα μας. Μας φοβίζει η ιδέα ότι μαζί με τις καταθέσεις μας χάνουμε και την περηφάνια μας... Οσο για τα νέα παιδιά, να έχουν στο μυαλό τους πως καμιά κρίση δεν μπορεί να σταματήσει την ορμή για διάκριση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου