Αδιάβατη πλέον η Αθήνα. Κίνδυνος θάνατος για τους φιλήσυχους πολίτες και οικογενειάρχες. Βόμβες στη μια γωνία, καλάσνικοφ στην άλλη. Κτίρια ανατινάσσονται μέσα στις φλόγες. Οι επιχειρήσεις, ιδιωτικές και δημόσιες βρίσκονται στο έλεος αδίσταχτων συνδικαλιστών. Η δημοκρατία, η τάξη, η κανονικότητα, είναι σε κίνδυνο. Αν αυτά συμβαίνουν στις τηλεοράσεις μας και στα πολεμικά ανακοινωθέντα της ΝΔ και της κυβέρνησης, ποιος ξέρει τι άλλο εξυφαίνεται πίσω από τις πλάτες μας;...
Η στρατιωτική επιχείρηση ενάντια στους απεργούς του ΜΕΤΡΟ, σε αυτό το πλαίσιο, εμφανίστηκε σαν άμυνα της θεσμοθετημένης δημοκρατίας.
Τι αποκρυσταλλώνεται αλήθεια στην πολιτική αντιπαράθεση το τελευταίο διάστημα; Για την ΝΔ, αποκαλύπτεται η σκοτεινή διασύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ με πρακτικές βίας, αλλά και τρομοκρατικών ενεργειών. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για αστόχαστη εκτροπή της ΝΔ από τους κανόνες μιας έντιμης κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης, διολισθαίνοντας σε πρακτικές συκοφάντησης και προβοκάτσιας σε βάρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ΚΚΕ, καταγγέλλει μια ‘’στημένη’’ αντιπαράθεση, στο πλαίσιο ενός νέου δικομματικού παιγνίου.
Το βασικό στοιχείο των εξελίξεων κατά τη γνώμη μας, βρίσκεται στην αυξημένη κρατική και παρακρατική επιθετικότητα, που είναι σε πλήρη εξέλιξη και με σαφές σχέδιο. Με μεγάλο ειδικό βάρος σε αυτό που θα λέγαμε επιστήμη της προβοκάτσιας.
Υπάρχει ασφαλώς η ειδική πλευρά της διαμάχης για την κυβερνητική διαχείριση. Δεσπόζει η ανάπτυξη της πολιτικής στρατηγικής της ΝΔ να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ, στα μάτια και τη σκέψη της περιβόητης ‘’μεσαίας τάξης’’. Η κυβερνητική και κρατική διαχείριση είναι ασφαλώς υποσύνολο της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Αποτελεί όμως το στοιχείο όπου διασταυρώνονται η επιβολή της οικονομικής, κοινωνικής εξουσίας του κεφαλαίου και η αναγκαία νομιμοποιητική λειτουργία της πολιτικής αποδοχής της, μέσα από ελεγχόμενους μηχανισμούς ενσωμάτωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτή ακριβώς η πλευρά είναι σε σοβαρή κρίση σήμερα. Ο παροξυσμός, το καθεστώς πανικού συχνά, που χαρακτηρίζει τη δράση αυτοπροστασίας του αστικού πολιτικού συστήματος, υπερβαίνει το φόβο της ΝΔ και των άλλων συστημικών κομμάτων να χάσουν την κουτάλα της εξουσίας. Συμπυκνώνει την βαθύτερη ανησυχία απέναντι σε ρωγμές που έχουν εμφανιστεί στο σύστημα κυριαρχίας.
Δεν πρόκειται για μια επικοινωνιακή τακτική και μόνο. Αντίθετα, προσδιορίζεται από ορατούς πολιτικούς στόχους.
Ο πρώτος, σχετίζεται με την επιβολή ενός αντιδραστικού μετασχηματισμού των πολιτικών σχέσεων, ώστε να κατοχυρώνεται το αποφασιστικό τσάκισμα μορφών έκφρασης της λαϊκής αντίστασης και πολύ περισσότερο της εν δυνάμει ανατρεπτικής πολιτικής δράσης.
Μην ξεχνάμε ότι έχουν καταργηθεί οι συμβάσεις, άρα και η βάση για τα συνδικάτα και την απεργία.
Έχει αλλάξει όλο το εργατικό δίκαιο, παραδίνοντας την ατομική και συλλογική αντίσταση των εργατών στις ορέξεις των εργοδοτών.
Πάμε προοδευτικά, αλλά με ταχύτητα σε παρανομοποίηση της απεργίας, της κατάληψης, της διαδήλωσης.
Το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα βγάζει εκτός νόμου κάθε αμφισβήτηση του.
Η Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, με τους εποχούμενους ή πεζούς αστυνομικούς των ποικίλων σωμάτων καταστολής, συχνά με προτεταμένα τα αυτόματα τους, παραπέμπουν σε Ισραηλινές πόλεις.
Αριστεροί, κομμουνιστές και άλλοι ταξικοί συνδικαλιστές, τίθενται προοδευτικά σε καθεστώς ομηρίας Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης, με τη δυνατότητα απόλυσης που δίνει το τελευταίο Μνημόνιο.
Όποιος λοιπόν θέλει να βαδίσει το δρόμο της αντίστασης στην άγρια λιτότητα, θα πρέπει να σταθμίσει ότι δεν έχει απλά να αναμετρηθεί με ένα σκληρό αντίπαλο ή να γκρινιάξει με την πραγματικότητα των λιπόψυχων συνδικάτων και ηγεσιών της αριστεράς. Θα έρθει αντιμέτωπος όχι μόνο με μία ακόμη δόση χημικών ή ένα καρούμπαλο, αλλά και με την απόλυση και την απειλή φυλάκισης.
Πρόκειται για την απαίτηση της απόλυτης συναίνεσης πάνω σε αυτό που είπε πρόσφατα ο ακροδεξιός σύμβουλος του Σαμαρά, Φαήλος Κρανιδιώτης: ‘’Σε μια δημοκρατική κοινωνία, η μόνη αποδεκτή βία είναι αυτή που υποχρεώνεται να ασκήσει το κράτος διά των άμεσων οργάνων της εξουσίας εφαρμόζοντας τους νόμους και το Σύνταγμα’’. Να θυμηθούμε βέβαια ότι τα μνημόνια, τα χαράτσια, η περικοπή συντάξεων, η αύξηση τιμής του πετρελαίου, τα ξεπουλήματα δημόσιων επιχειρήσεων, είναι πλέον νόμοι…
Υπάρχει όμως ακόμη και κάτι πιο σπουδαίο: Η προληπτική στοχοποίηση και κήρυξη σε παρανομία κάθε κριτικής άποψης, σε συνδυασμό με την οργανωμένη προβοκάτσια και την επιστράτευση της περιβόητης ΄΄ηθικής αυτουργίας’’. Και αυτό είναι τεράστια τομή.
Είδαμε τι έγινε με το Mall. Μια αναφορά στην πασίγνωστη αλήθεια ότι αυτό το τερατούργημα είναι χωρίς άδεια, αποτελεί απόδειξη ενοχής για την βομβιστική ενέργεια! Δεν έχει τέλος αυτή η λογική, σε συνδυασμό φυσικά με την δυνατότητα κράτους και παράνομου κράτους να οργανώνουν την οποιαδήποτε προβοκάτσια. Σήμερα ας πούμε οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης, δεν δέχονται τις μειώσεις μισθών ή δεν υπογράφουν τις απολύσεις τους… Ή οι κάτοικοι μιας περιοχής φωνάζουν πως δε θέλουν τον τόπο τους να γίνει χωματερή. Φυσικά δε μασούν τα λόγια τους ενάντια σε πολιτικά κόμματα ή εργοδότες ή δημοσιογράφους ή εργολαβικές εταιρείες που βρίσκουν απέναντι. Αν αύριο, κάποιος σημαίνων από αυτούς τους αφέντες αυτοκτονήσει, τρακάρει, αποτελέσει θύμα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ τους ή Ιφιγένεια σε προβοκάτσια, ο ένοχος είναι δοσμένος.
Στόχος δεν είναι μόνο μια κοινωνική και πολιτική πρωτοπορία. Είναι και η ευρύτατη κοινωνική πλειονότητα που μπορεί να μη δρα συλλογικά όπως θέλει η ανατρεπτική αριστερά, αλλά έχει από-στοιχηθεί από τα αστικά κόμματα, δεν πείθεται από την μνημονιακή πολιτική που επιβάλλουν το κεφάλαιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το να πειστούν τα εκατομμύρια πλέον ανέργων, φτωχών, κακοπληρωμένων, απολυμένων, χρεωκοπημένων, ότι τα διαδοχικά μνημόνια θα λύσουν τα προβλήματα, είναι μάλλον αδύνατο.
Το μόνο εφικτό για τις καθεστωτικές δυνάμεις, είναι να καθοριστεί η συμπεριφορά του κόσμου από τον ‘’τρόμο του χειρότερου’’. Αυτός υποτίθεται ότι παραμονεύει σε οποιαδήποτε πορεία εκτός αυτού που θεωρείται κακό και άδικο, αλλά γνωστό και κανονικό. Έξω από τη Μέρκελ που όλοι βρίζουν, αλλά μπορούν και να βλέπουν, τους κρατικοδίαιτους, αλλά γνωστούς, καπιταλιστές της φοροκλοπής και των σκανδάλων, των αντιπαθέστατων, αλλά τακτικών στο ραντεβού των 8, ανθρωποειδών του ΜΕΓΚΑ, των καταγέλαστων, αλλά με ονοματεπώνυμο, πολιτικών υπηρετών της τρόικας που παρελαύνουν στη Βουλή τσιρίζοντας, ποιες βόμβες και ποιά τέρατα άραγε μας περιμένουν;
Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας, επιδιώκει - και θα κλιμακώσει σε αυτήν την κατεύθυνση- να λύσει με ριζικό και εξωκοινοβουλευτικό τρόπο, το ερώτημα της κυβερνητικής διαχείρισης, πολύ πριν από το στήσιμο της οποιαδήποτε κάλπης. Και εδώ είναι που έχει δυστυχώς εκχωρηθεί κοινωνικό και πολιτικό πεδίο δράσης και πρωτοβουλίας κινήσεων από την αριστερά.
Βρίσκει και τα κάνει η ΝΔ και γενικά το αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την κατάχτηση της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις 17 Ιούνη, διάβασε ανάποδα το πολιτικό μήνυμα: Αντί για την ενθάρρυνση και μαζική λαϊκή νομιμοποίηση προς μια κατεύθυνση ανάταξης του λαϊκού κινήματος και της δράσης της αριστεράς, με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και της αδύναμης τρικομματικής κυβέρνησης, είδε σε αυτό μια εντολή για ‘’λούφα και παραλλαγή’’. Διαμόρφωσε - με δική του πρωτοβουλία, σε συνθήκες πολιτικής και ψυχολογικής υπεροχής του και όχι πίεσης- μια πολιτική στρατηγική που την συμπύκνωσε ο Παπαδημούλης, στην επανάληψη της γνωστής ΕΔΑίτικης ρήσης ‘’θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα’’. Που είχε καταλήξει βέβαια στη δικτατορία. Οι υπολογισμοί έλεγαν ότι η κυβέρνηση θα πέσει ως ‘’ώριμο φρούτο’’ με την αποτυχία του μνημονίου. Το μόνο που έμενε χοντρικά στον κόσμο, ήταν δημοκρατική επαγρύπνηση, απόκρουση πιθανών προβοκατσιών έντασης, οργάνωση αλληλεγγύης (σε σχετική αντιπαράθεση με τη διεκδίκηση) και φυσικά αναμονή των εκλογών, όπου θα πρόκυπτε μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ και άγνωστη λοιπή σύνθεση.
Η πρώτη συνέπεια εκχώρησης κοινωνικού και πολιτικού πεδίου και της σχετικής υποχώρησης του εργατικού κινήματος και της ευρύτερης λαϊκής κινητοποίησης, ήταν η εξωκοινοβουλευτική απογείωση της δράσης της φασιστικής Χρυσής Αυγής. Έπαιξαν το ρόλο του προπομπού, για να ακολουθήσει η επιδρομή των ταγμάτων του Δένδια, αλλά και γενικότερα η υπεραντιδραστική στροφή της κυβέρνησης, τόσο στην πολιτική πρακτική, όσο και το δημόσιο λόγο της. Μαζί φυσικά και με τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ… Ο ρόλος της ναζιστικής οργάνωσης φαίνεται με απόλυτη σαφήνεια, αν δούμε πως αλληλοσυμπληρώνεται όλο και πιο καθαρά με την κυβερνητική πολιτική και την κρατική καταστολή. Είναι το μακρύ, ανεπίσημο χέρι των ‘’πάνω’’ μέσα στους ‘’κάτω’’. Στην ‘’ομαλή’’ περίοδο αρκούνται στην καλλιέργεια των πιο ποταπών αρνητικών πλευρών στη λαϊκή συνείδηση, που αναπτύσσονται μέσα στην κοινωνική απελπισία: ‘’ Αφού εγώ δεν έχω δουλειά, γιατί να μην απολυθούν και άλλοι, να μάθουν τι σημαίνει απόρριψη και φτώχεια;’’, ‘’Αφού εγώ παίρνω 800, αυτός γιατί να παίρνει 1600 ή 2000;’’, ‘’Αφού εγώ δεν τολμώ, δεν μπορώ να απεργήσω, γιατί να μη σπάσουν το κεφάλι του απεργού, που με κάνει να φαίνομαι κιοτής;’’. Στην οξυμένη περίοδο, οι φασίστες παίρνουν καθαρά θέση δίπλα στην κυβέρνηση, στο κράτος, στην επιθετικότητα ενάντια στο εργατικό κίνημα και φυσικά στον έξαλλο αντικομουνισμό της ΝΔ. Χαρακτηριστική η στάση τους εναντίον των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ. Όπως το αστικό κράτος, δρα όλο και πιο πολύ σε συνεργασία με το παρά(νομο)-κράτος, έτσι και η συνταγματική ΝΔ θα αλληλοσυμπληρώνεται με τη φασιστική Μαύρη Νύχτα.
Η πολιτική αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ, ποια είναι;
Σε ότι αφορά το εσωτερικό πεδίο, αρκείται σε μια αγχωτική και ανιστόρητη καταδίκη ‘’κάθε μορφής βίας’’, ενώ ο Πρόεδρος του θα δηλώσει σε μια απόλυτη ένδειξη αποδοχής της ατζέντας της ΝΔ: ‘’Απευθυνόμαστε και ασχολούμαστε κυρίως με τα προβλήματα της μεσαίας τάξης’’ (Συνέντευξη σε Ν. Χατζηνικολάου). Αυτή η ‘’μεσαία τάξη’’, έγινε πλέον σημείο αναφοράς. Παρά το γεγονός ότι οι μισθωτοί, εργαζόμενοι και άνεργοι είναι πάνω από 65% στην Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία του 25% περίπου των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και των φτωχομεσαίων αγροτών, που απειλούνται σήμερα με αφανισμό, ευχαρίστως θα τα έκαναν γης μαδιάμ ενάντια στα μνημόνια και την αντιλαϊκή πολιτική. Η γονυκλισία στην φαντασιακή ‘’μεσαία τάξη’’ είναι στην ουσία μια πολιτική στάση υποταγής στην νομιμότητα των μνημονίων, δηλαδή στην λιτότητα, την ανεργία, την αδικία. Είναι μια στάση αποκήρυξης της ριζοσπαστικής δράσης και πολύ περισσότερο παρανομοποίησης κάθε λογικής ξεσηκωμού και εξέγερσης. Έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, τοποθέτησε εαυτόν στο ‘’συνταγματικό τόξο’’, μαζί με τα κόμματα της τρόικας, αποδεχόμενος ένα κατασκευασμένο δίλημμα που έντεχνα έθεσαν οι δυνάμεις της υποταγής σε μια πολιτική που μετατρέπει το άδικο σε νόμο και σε σύνταγμα.
Η ΝΔ, δεν διάλεξε βέβαια τυχαία το πεδίο, πάνω στο οποίο ξεκίνησε να εκδηλώνει την επίθεση. Δεν ξεκίνησε από την σύλληψη απεργών σε ένα κατειλημμένο εργοστάσιο ενάντια στις περικοπές μισθών, ούτε σε ένα υπουργείο ενάντια στις απολύσεις, ούτε σε μια ΔΟΥ ενάντια στη φορομπηξία. Ξεκίνησε από τις καταλήψεις σπιτιών και θα είχαμε συνέχεια φυσικά. Η σχετική ανυπαρξία των πρώτων, στο φόντο μιας τραγικής πολιτικής στρατηγικής ‘’ώριμου φρούτου’’, την βόλεψε αφόρητα. Έτσι και η επιχείρηση ΜΕΤΡΟ έπεσε σχετικά στα μαλακά.
Η μαύρη αλήθεια είναι πως αυτή η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πως η ΝΔ είναι σε καλό δρόμο, δηλαδή ότι έχει μια πολιτική στρατηγική που φέρνει αποτελέσματα θετικά για αυτήν.
Το δεύτερο επίπεδο κινήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αυτό που ήθελε να δώσει την εικόνα της μετριοπαθούς δύναμης που γίνεται αποδεκτή από τους πάτρωνες του καπιταλιστικού κόσμου στο εξωτερικό. ‘’ Σε ότι αφορά την προοπτική της ευρωζώνης, είμαστε εταίροι’’ θα πει στον Σόιμπλε ο Τσίπρας. ‘’Δε θα σκίσουμε τις δανειακές συνθήκες, θα παραμείνουμε στην ευρωζώνη’’, δεσμεύτηκε και στις ΗΠΑ, όπου έτρεξε για την ορκωμοσία Ομπάμα. Και οι πιο υποψιασμένοι εντυπωσιάστηκαν από τις παρεμβάσεις στελεχών του, που εκθειάζουν ανοιχτά πλέον το δήθεν πετυχημένο μοντέλο διαχείρισης της κρίσης από τον Ομπάμα. Σα να μιλάνε για απόπειρες που κάνει η Βενεζουέλα και όχι η ηγεμονική καπιταλιστική δύναμη του κόσμου, που έχει το 1% του πληθυσμούς της σε φυλακές με υποχρεωτική και απλήρωτη εργασία. Αυτή δε η κρίση, ας ρίξει κανείς μια ματιά στις εκεί ομιλίες του Τσίπρα, δεν έχει επίθετο, δεν είναι καπιταλιστική, είναι της ‘’κλεπτοκρατίας’’.
Δε μπορεί να είναι κανείς αδιάφορος απέναντι σε αυτή την εξέλιξη, που μπορεί να οδηγήσει σε ταπεινωτική ήττα για το λαϊκό κίνημα. Το ζητούμενο είναι ο λαϊκός παράγοντας να βγει ξανά στο προσκήνιο, αναλαμβάνοντας την επιθετική πρωτοβουλία των κινήσεων, με αποφασιστικό και μαχητικό τρόπο. Στο φως της μέρας και εκεί που έχει απόλυτο πλεονέκτημα, δηλαδή στη σύγκρουση για τον κουτσουρεμένο μισθό, την τρομοκρατία των απολύσεων, τα χαράτσια, το ‘’χρυσό’’ πλέον πετρέλαιο θέρμανσης, το δολοφονικό φορολογικό νομοσχέδιο, την απαίτηση για ελευθερία για όλους.
Τα περί ‘’αποφυγής της παγίδας της έντασης’’, είναι επικίνδυνες αφέλειες και αποπροσανατολισμός από την πραγματικότητα μιας σύγκρουσης που δεν μπορεί να αποφευχθεί. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα τμήματα της αριστερής διανόησης, που ταυτίζονται ή θέλουν να δικαιολογήσουν την υποστήριξη που παρέχουν, όχι απλά αποδέχονται την παγίδα της ΝΔ, αλλά μάλλον την θεωρούν και ως ‘’μάνα εξ ουρανού’’, για να δικαιολογηθεί η ‘’λούφα και παραλλαγή’’ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. ‘’Βλέπετε;-λένε με ύφος σοφού παντογνώστη-Η ΝΔ έντρομη μπροστά στην απειλή που συγκροτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να μας σύρει στην πρόωρη σύγκρουση και ειδικά στην …ένοπλη πάλη. Όπως έγινε τη δεκαετία του 70 στην Ιταλία. Αλλά εμείς δε θα τσιμπήσουμε…’’.
Έτσι, το φάντασμα της ‘’ένοπλης πάλης’’, κατασκευάζεται και συντηρείται από κοινού με τη ΝΔ, για να προσπεραστεί η μεγάλη και ουσιαστική ανάγκη να δράσει οργανωμένα, μαχητικά, αποφασιστικά η εργατική τάξη και ο λαός που εξανδραποδίζονται. Ξορκίζεται και εξοβελίζεται έτσι κάθε έννοια πραγματικού αγώνα. Άλλα είναι που λείπουν: Η απεργία και η μαζική διαδήλωση, η επιτροπή αγώνα, οι καταλήψεις των δημοσίων επιχειρήσεων που ξεπουλιούνται, η κοινή στήριξη των εστιών εργατικού και κοινωνικού αγώνα, η πρωτοβουλία για μαχητική άμυνα και αντεπίθεση. Είναι οι πολιτικοί στόχοι ανατροπής, όπως η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ, που θα έπρεπε να υπάρχουν και να δώσουν την προοπτική, αντί να περιορίζονται όλα στο στικάκι της Λίστας Λαγκάρντ.
Σε αυτό το πεδίο, η αριστερά όχι μόνο δε χρειάζεται να απολογηθεί ότι ‘’δεν στηρίζει ακραίες ενέργειες’’, αλλά αντίθετα οφείλει να κάνει ότι μπορεί ώστε να συμβάλλει στην άνοδο της οργάνωσης και της μαχητικής αντι-βίας του κόσμου που λιμοκτονεί και κρυώνει. Και το πρώτο ζητούμενο εδώ είναι το εργατικό κίνημα, που δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Αλλά δεν έχει κάνει και τα απαραίτητα βήματα χειραφέτησης από τον νυσταλέο κρατικό συνδικαλισμό. Αυτόν που ετοιμάζει δεκαήμερη εκδρομή στην Αλεξανδρούπολη, ‘’κολλώντας’ ’δύο τριήμερα, βαφτίζοντάς την Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Κάθε φορά που δεξιά και ακροδεξιά κέντρα επισημαίνουν χαιρέκακα τις γονυκλισίες του ΣΥΡΙΖΑ σε Σόιμπλε, ΗΠΑ και ΔΝΤ, στελέχη του ανταπαντούν: ‘’Διαλέξτε επιτέλους. Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Εξωνημένη γιάφκα τρομοκρατών ή πουλημένο νέο-ΠΑΣΟΚ στους δυνάστες του λαού;’’ Κανείς δε θα απαντήσει από αυτούς που ρωτούν. Διότι, για αυτούς δεν υπάρχει δίλλημα: Όσο περισσότερο θα πετυχαίνουν την πανικόβλητη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα εντείνουν τις κατηγορίες για …αριστερισμό. Θα στερεώνουν το κερδισμένο έδαφος και θα τον σέρνουν ακόμη πιο δεξιά. Είναι μια ολόσωστη στρατηγική, καθόλου αντιφατική και απόλυτα αποτελεσματική. Είναι μάλιστα δοκιμασμένη, σε άλλες συνθήκες, με το ΠΑΣΟΚ. Μην ξεχνάμε το μόνιμο παραμύθι ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν και ..αρχηγός της ‘’17 Νοέμβρη’’. Από τη μια τσαλακώνει, τσακίζει την όποια ριζοσπαστική δυναμική, πετσοκόβει την δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει πραγματικά εναλλακτικό πόλο με πλειοψηφικούς όρους. Από την άλλη, αν παρ’ όλα αυτά, συμβεί το ‘’ατύχημα’’, να είναι ήδη ξεδοντιασμένος, ακίνδυνος, δοσμένος, κλειδωμένος.
Πώς να σταθούμε απέναντι σε αυτό; Με πολιτική ευθύνη και όχι αδιαφορία. Και με ένα και μοναδικό κριτήριο: Να ηττηθεί η πολιτική στρατηγική του αστικού συνασπισμού εξουσίας.
Αν αυτοί θέλουν καταχώνιασμα και εξαφάνιση των αντικαπιταλιστικών, αντι-ΕΕ στόχων και μέτρων που αποτελούν όρους για τη σωτηρία των εργαζομένων, εμείς παλεύουμε για την ηγεμονία τους μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Αν η αστική τάξη και το πολιτικό σύστημα, θέλει να βγάλει στην παρανομία την έννοια της μαζικής εξωκοινοβουλευτικής δράσης, του ξεσηκωμού και το δικαίωμα της εξέγερσης της κοινωνικής πλειονότητας, εμείς πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε σε αντίθετη κατεύθυνση.
Με αυτή την έννοια και από αυτή τη σκοπιά, η ήττα της πολιτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ της ‘’νομιμοφροσύνης’’ και της υποταγής σε ΕΕ και ΗΠΑ, από τα αριστερά και με προωθητικούς όρους, είναι προϋπόθεση για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης, για μια νικηφόρα αριστερή αντικαπιταλιστική προοπτική. Διαφορετικά θα μιλάμε για μια στρατηγική ήττα με μακροχρόνιες επιπτώσεις, ανάλογης αυτής που συνέβη στην Ιταλία κάποια χρόνια πριν.
Ή, όπως το έχει θέσει ο Ντ. Μπενσαϊντ, πρέπει να μείνουμε τουλάχιστο ‘’σε απόσταση από συμβιβασμούς με ένα μικρότερο κακό που θα ήταν ο συντομότερος δρόμος προς το χειρότερο κακό’’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου