Γράφει ο πολίτης Π. Παπαγαρυφάλλου
Στα 1804 άρχισε η
απηνής καταδίωξη των Κλεφτών στη Μακεδονία από σώμα πέντε χιλιάδων Τούρκων.
Πολλοί Κλέφτες
«προσκύνησαν και έγιναν ραγιάδες, κι’ άλλοι φυλάγουν πρόβατα κι’ άλλοι
βοσκούνε γίδια», όπως έλεγε ένα δημοτικό τραγούδι της εποχής.
Όμως, ένα μικρό
κλεφτόπουλο αρνήθηκε να προσκυνήσει, λέγοντας: «Εγώ ραγιάς δε γένομαι,
Τούρκους δεν προσκυνάω, δεν προσκυνώ τους άρχοντες και τους κοτζαμπάσηδες, μον’
καρτερώ την άνοιξη, να ’ρθουν τα χελιδόνια, να βγουν οι βλάχες στα βουνά, να
βγουν οι βλαχοπούλες» (βλ. Ν. Γ. Πολίτη: «Κλέφτικα Τραγούδια», εκδ.
«Ιστορική Έρευνα», Αθήνα χ.χ. σελ. 40-41).
Ανάλογη αντιστασιακή
στάση πρόβαλε ο οπλαρχηγός της Υπάτης Ζαχαράκης, ο οποίος «Ράχη σε ράχη
περπατάει, λημέρι
σε λημέρι» λέγοντας: «Εγώ ραγιάς δε γίνουμε Τούρκους
δεν προσκυνάω» (βλ. όπ. π. σελ. 42).
Όπως γίνεται στους
κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες δεν διαθέτουν όλοι τις ίδιες αντοχές και γι’
αυτό αρκετοί κλέφτες προσκυνούσαν και εντασσόταν στην τάξη των
ραγιάδων.
Όμως, υπήρχαν και οι
προβάλλοντες αντίσταση και ανάμεσα σ’ αυτούς και οι βλαχοπούλες, οι οποίες
την άνοιξη έπαιρναν τα βουνά να συναντήσουν τους κλέφτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου