Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών!

Γράφει ο πολίτης Π. Παπαγαρυφάλλου

Σύρθηκε η αυλαία, για άλλη μια φορά, της κωμικοτραγικής παράστασης που φέρει τον τίτλο: «Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών».

Το «Ελληνικό» κράτος της μεταπολίτευσης, οικοδομημένο πάνω σε σάπια ιδεολογικά πολιτικά θεμέλια, πύργωσε μια σάπια και υποκριτική κοινωνία.

Μια πολιτεία και μια κοινωνία, που «αντιμετώπισαν» το εθνικό θέμα των ναρκωτικών ως επικοινωνιακό τρικ και ως θεατρική παράσταση περιοδεύοντος λαϊκού θιάσου.

Το θλιβερό γεγονός το ανέδειξα ήδη από το 1988, γράφοντας για το θέμα ένα κείμενο το οποίο είχε τούτο τον … ευγενικό τίτλο: «τα ναρκωτικά και η ακούσια διαφήμισή τους» (βλ. εφ. «24 Ώρες», 16-11-1988).

Τότε, κριτικάροντας τις θορυβώδεις και πολυδάπανες

εκδηλώσεις κρατικών και κοινωνικών φορέων και φωνακλάδων δημοσιογράφων, επισήμανα ότι: «Η μέχρι τώρα (1988) «αντιναρκωτική εκστρατεία» όχι μόνο δεν περιόρισε το κακό αλλά, αντίθετα αυτό αυξάνει σταθερά και κερδίζει νέους πελάτες σε διάφορες πλατείες και μάλιστα κατά ένα τρόπο φανερό, όπως αφηγούνται αυτόπτες μάρτυρες».

Εκείνο το κείμενο κατέληγε: «Ας σταματήσει, λοιπόν, η ακούσια διαφήμισή τους και ας σταματήσουν οι συζητήσεις στα στρογγυλά και στα τετράγωνα τραπέζια από πολλούς άσχετους. Τίποτα το καλό δεν κατάφεραν μέχρι τώρα».

Αυτά, τότε, το 1988.

Σε μία δεκαπενταετία, θα επανέλθω στο θέμα γράφοντας για «εσκεμμένη διαφήμιση των ναρκωτικών» (βλ. το έργο μου: «Πολιτική και Κοινωνία στην Ελλάδα του λαϊκισμού», εκδ. «Πολιτικά Θέματα», Αθήνα 2003, τομ. Α’, σελ. 55 και σημείωση).

Τα μπλα, μπλα και οι συζητήσεις γύρω από τα ναρκωτικά εντείνονται και όσο εντείνονται τόσο περισσότερο αυξάνει και η κατανάλωση τους και τα αθώα θύματά τους.

Στο μεταξύ, η αθρόα είσοδος των λαθρομεταναστών επιβαρύνει το θέμα επικίνδυνα, ενώ η ψευτοκουλτούρα όχι μόνο τα θεωρεί ως κάτι το … προοδευτικό – φυσιολογικό ξεκινώντας από εκείνη την θανατηφόρα προτροπή του εθνικού νεκροθάφτη Γιώργου Παπανδρέου, που μας έλεγε ότι στις γλάστρες μπορούμε να τα … καλλιεργούμε!!

Στην πορεία του χρόνου, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, χειροτερεύουν, η πολιτική όλο και γίνεται χυδαία, οι αξίες της Ελληνικής κοινωνίας όλο και αφυδατώνονται και η Ελληνική νεολαία βιώνει όλο και περισσότερο τα αδιέξοδά της.

Πρόκειται μ’ άλλα λόγια για τη δημιουργία όλων εκείνων των συνθηκών μέσα στις οποίες εκκολάπτονται, ανθούν και καρπίζουν τα ναρκωτικά.

Όταν ένα κράτος και μία κοινωνία συντρίβουν και θρυμματίζουν τα όνειρα και τα ιδανικά της νιότης, τότε τα ναρκωτικά έρχονται να καλύψουν το κενό της ψυχής.

Το κοινωνιολογικό αυτό γεγονός ανέδειξα το 1994 με το άρθρο μου: «Η Ελεγεία των θρυμματισμένων ιδανικών της νιότης» (βλ. «Πολιτικά Θέματα» 1-4-1994).

Ήταν τότε που κάποιοι απελπισμένοι νέοι ασχημονούσαν στο χώρο του εθνικού μνημείου του «Άγνωστου Στρατιώτη».

Ήταν τότε που ο εκτροχιασμός της ζωής των Ελλήνων – με τα ολονύκτια γλέντια, τα ουίσκια και τα γαρύφαλλα στα σκυλάδικα στην «κοσμική ζωή» της Αθήνας, είχαν πάρει επικίνδυνες διαστάσεις.

Συγκρίνοντας τότε τα ιδανικά της γαλλικής νεολαίας που διαδήλωνε για το δικαίωμα της εργασίας και την υπεράσπιση των μισθών, έγραφα: «Πρόκειται για εντελώς διαφορετικά ιδανικά και τα «ιδανικά» των ξενύχτηδων της Ελλάδος αποτελούν αληθινή πρόκληση γιατί τα χρήματα που ξοδεύουν δεν είναι δικά τους, γιατί η πατρίδα τους δανείζεται από τους ξένους και τα δανεικά κοντεύουν να την πνίξουν».

Ο γράφων γνώριζε – όπως το γνώριζαν και οι κυβερνώντες – ότι η ευημερία ήταν επίπλαστη και εν μέσω μιας αρλουμποειδούς ζωής οι Έλληνες συνέχιζαν να … γλεντάνε εν μέσω μίας αφάτου διαφθοράς του πολιτικού κόσμου και εκμαυλισμού και αθλητικού ιδεώδους, το οποίο θα ανασκολοπιστεί στους βρώμικους ολυμπιακούς του 2004 (τους «αγώνες» αυτούς τους χαρακτήρισα ως πολιτικό και κοινωνικό έϊτζ της εποχής μας σε μια σειρά άρθρων μου στην «Ελεύθερη Ώρα» από 15 Αυγούστου έως 30 Αυγούστου 2004 πρβλ και τα άρθρα μου: «Δύο «χρυσά» πόδια ως εθνικό κεφάλαιο», στα «Πολιτικά Θέματα», 2-2-2003 και: «Ποδόσφαιρο: Προθάλαμος της φασιστικοποίησης» «Πολιτικά Θέματα», 16-5-2003.

Εν μέσω, λοιπόν της πολυεπίπεδης και πολύμορφης αθλιότητος πορεύεται η Ελληνική κοινωνία και μαζί της η Ελληνική νεολαία, η οποία παραδειγματίζεται από τους αθλίους πολιτικάντηδες.

Υπό το πλέγμα αυτών των φαινομένων επανέρχομαι στο θέμα με τούτο το κείμενό μου: «κράτος και κοινωνία διαδίδουν τα ναρκωτικά» «Πολιτικά Θέματα», 13-7-2001).

Στο κείμενο εκείνο κατέληγα: «Όσο περισσότερο μιλούν σχετικοί και άσχετοι για τα ναρκωτικά τόσο περισσότερο αυξάνει η χρήση τους και ο θάνατος με την ένοχη απραξία του κράτους, το οποίο με τη στάση του θωπεύει τους εμπόρους».

Κράτος – κοινωνία – κόμματα – φορείς – γονείς και Μ.Μ.Ε. εξακολουθούν να παίζουν θέατρο με το θάνατο που σκορπούν τα ναρκωτικά».

Επανέρχομαι το 2006 με το κείμενο: «Η αδολεσχία της «ενημέρωσης» διαφημίζει τα ναρκωτικά», (περιοδικό «Ηλιαία», Σεπτέμβριος 2006).

Στο κείμενο εκείνο παραθέτω συγκεκριμένα νούμερα από το οποίο φαίνεται ότι ο θάνατος καλπάζει και τα θύματα αυξάνονται αλματωδώς.

Το κείμενο εκείνο κατέληγε, βάζοντάς το θέμα στις σωστές του διαστάσεις: «Το θέμα είναι εξόχως πολιτικό … Όσοι διατείνονται ότι πολεμούν τα ναρκωτικά ας τολμήσουν να συγκρουστούν με το σάπιο πολιτικό σύστημα και όχι να το αρμέγουν, γιατί αυτό αποτελεί εκκολαπτήριο της παντοειδούς διαφθοράς και της διάδοσης των ναρκωτικών».

Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος των ναρκωτικών: (Συντριβή του σάπιου πολιτικού συστήματος που τα συντηρεί και τα διαδίδει και όχι οι φιέστες και οι ενημερώσεις).

Οι πάντες πλέον γνωρίζουν ότι ναρκωτικό σημαίνει θάνατο.

Είναι αυτονόητο ότι ο ανασκολοπισμός του σάπιου συστήματος θα πρέπει να συνοδευθεί και με τον ανασκολοπισμό των εμπόρων ναρκωτικών, οι οποίοι θωπεύονται από το σύστημα, που τους επιτρέπει να μπαινοβγαίνουν στις φυλακές ώσαν να είναι Λούνα – Παρκ.

Για να δούμε τι θα δούμε για το δωδεκαμελές κύκλωμα των εμπόρων που συνελήφθησαν, έχοντας έτοιμο το «Πράγμα» για διάθεση στην «αγορά» και μάλιστα ενός τόνου και πάνω που είχαν αποθηκεύσει στη βίλα της Φιλοθέης και άλλο τόνο σε άλλες αποθήκες.

Πάμπλουτοι οι Έλληνες έμποροι και από το λεγόμενο «καλό κόσμο». Αν ακούς «καλό κόσμο» κουμπώσου!

Οι διωκτικές αρχές – και μάλιστα λιμενικές – έκαναν το χρέος τους και την επιτυχία τους.

Η δικαιοσύνη; Ίδωμεν.