H ισότητα των όπλων στη δημοκρατία

Επειδή οι εδώ παρλαπιπίζοντες πολιτικάντηδες και κάθε λογής δημοσιογραφούντες μας βομβαρδίζουν ολημερίς και ολονυχτίς για τους  κινδύνους που διατρέχει η πιο διεφθαρμένη και η πιο αντιδημοκρατική δημοκρατία του κόσμου, παραθέτω τούτο τον προβληματισμό, ο οποίος από καιρό γίνεται ανάμεσα στους ξένους συγγραφείς και αναλυτές της πολιτικής επιστήμης.

Σ’ αυτές, λοιπόν, τις αναζητήσεις διατυπώνεται και τούτη η άποψη: 

«Άλλη μία προϋπόθεση της σταθεροποιητικής και προστατευτικής λειτουργίας των (κοινωνικών) ενώσεων είναι και η «ισότητα των όπλων» (βλ. M. Schmidt: «Θεωρίες της Δημοκρατίας», εκδ. «Σαββάλας», Αθήνα 2000, σελ. 258-260).

Ερώτημα για τους παρλαπίπες: 

Για ποια ισότητα όπλων μπορεί να γίνει λόγος στην Ελλάδα του ολιγοπωλιακού και μονοπωλιακού λόγου; Πως μπορεί να υπάρχει δημοκρατία όταν απειροελάχιστοι μιλούν και γράφουν για δεκαετίες μονοπωλώντας το λόγο και τη γραφή;

Τι σχέση έχει η σημερινή ψευτοδημοκρατία με την Αθηναϊκή Δημοκρατία, στην οποία λειτουργούσε  απόλυτα η ισότητα του λόγου; (βλ. Α. Αντωνάκου και Κ. Σπίνου: «Ελευθερία Λόγου και Δημοκρατία, το θαύμα της Αρχαίας Ελλάδος», Αθήνα 2004. Πρβλ και το έργο μου: «Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία», εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιανναμένος – Αθήνα 2007).

Πρόκειται για την περίφημη ισιγορία η οποία είναι παντελώς άγνωστη στη σύγχρονη δημοκρατία, η οποία κυριαρχείται από μία χούφτα επαγγελματιών της πολιτικής των αθλίων και μίας κάστας δημοσιογραφούντων ενώ τα εκατομμύρια υποχρεώνονται ν’ ακούν ν’ ακούν και να σιωπούν!

Ένας ακόμη λόγος να την ανασκολοπίσουμε.