Ω ναι φίλοι μου δεν υπάρχει τίποτα στον πολιτισμό και την Γη που να μην έχει δανειστεί απο την αρχαία Ελλάδα !!

"Καταραμένε Έλληνα!
Όπου να γυρίσω τη σκέψη μου, όπου και να στρέψω την ψυχή μου, εσένα βλέπω, εσένα βρίσκω...
Friedrich Schiller 1759-1805"

Ω ναι φίλοι μου δεν υπάρχει τίποτα στον πολιτισμό και την Γη που να μην έχει δανειστεί απο την αρχαία Ελλάδα και όπως ήταν φυσικό νομίζετε πως τα ασήμαντα μελομακάρονα και κουραμπιέδες θα κατάγονταν απο κάπου αλλού;;
Φυσικά και όχι, τα γνωστά γλυκά των εορτών μελομακάρονο και κουραμπιές κατάγονται απο την αρχαία Ελλάδα και οι ρίζες τους δεν είναι εξ ανατολής όπως πολλοί νομίζουν...
Λίγα λόγια για να μαθαίνουμε οι νεότεροι.

Μελομακάρονο.
Μέλι και μακαρόνι θα σκεφτείτε και δεν έχετε και άδικο, όμως αν πάρουμε την λέξη ετυμολογικά μέλι+μακαρόνι έχει αρχαιοελληνική προέλευση όσο και αν ακούγετε παράξενο.
Στα λεξικά αναφέρεται ότι η λέξη «μακαρόνι» παράγεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη «μακαρωνία» (επρόκειτο για νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά, όπου μακάριζαν το νεκρό).
Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μακαρία», που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του σύγχρονου μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία.
Υπάρχουν όμως και αναφορές και αυτό δεν το υπολογίζουν οι ερευνητές όπου το γνωστό μας μελομακάρονο χάνετε στα βάθη των αιώνων καθώς βρίκσουμε αναφορές πως στις τελετές στην αρχαία Ελλάδα προσφέρουν ενα είδος πίτας απο αλεύρι, σιμιγδάλι και μέλι, ο πρόγονος του μελομακάρονου.
Εν τέλει πως καθιερώθηκε το γνωστό μας μελομακάρονο; Αργότερα, όταν η μακαρία περιλούστηκε με σιρόπι μελιού ονομάστηκε: μέλι+μακαρία = μελομακάρονο και καθιερώθηκε ως γλύκισμα του 12ημέρου, κυρίως από τους Μικρασιάτες Έλληνες και με το όνομα «φοινίκια». Οι Λατίνοι και αργότερα οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη μακαρωνία ως maccarone που τελικά κατέληξε να σημαίνει το σπαγγέτι. Τέλος, από το μεσαίωνα και μετά στη Γαλλία και την Αγγλία, ένα είδος αμυγδαλωτού μπισκότου ονομάστηκε «macaroon» (το γνωστό σε όλους σήμερα «μακαρόν»).

Κουραμπιές.
Αυτό και αν δεν πάει το μυαλό σας.
Qurabiya στα Αζέρικα, Kurabiye, στα Τούρκικα και φυσικά Κουραμπιές στα ελληνικά, που στην κυριολεξία σημαίνει Kuru = ξηρό, biye = μπισκότο. Όμως, η ονομασία μπισκότο καθιερώθηκε τον Mεσαίωνα, ετυμολογικά προερχόμενη από το λατινογενές bis-cuit, που σημαίνει ψημένο δύο φορές
Στην αρχαία Ελλάδα ένα είδος μπισκότου που άρχισε ως αρτος ψήνετε δυο φορές για να αντέχει στην αλλοίωση το γνωστό δί-πυρον το έχουν στρατιώτες και ναυτικοί ώστε να αντέχει στο χρόνο. Η τεχνική του δι-πυρον ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα για αρτοποιήματα και με αυτόν τον τρόπο εφευρέθηκε ο κουραμπιές που στην πορεία του πρόσθεσαν αμύγδαλα και μέλι, φυσικά τότε δεν υπήρχε η ζάχαρη και κατ΄επέκταση η ζάχαρη άχνη οπότε ο πρόγονος του κουραμπιέ ήταν καφέ χρώματος και δεν θύμιζε και πολύ το σημερινό γλύκισμα.
Στα σύγχρονα ιταλικά, η λέξη είναι biscotto (τo cookies έχει φλαμανδική / ολλανδική προέλευση που πέρασε στην αγγλική γλώσσα). Το λατινικό bis-cuit διαδόθηκε μέσω των Βενετών εμπόρων και στην Ασία, όπου καθιερώθηκε ως παραφθορά της λατινικής λέξης, σε biya/biye, οπότε συνδέθηκε με το δικό τους Qura /Kuru (ξηρό) και έδωσε τη νέα μικτή (λατινο-ανατολίτικη) λέξη Qurabiya / Kurabiye, η οποία με αντιδάνεια ξαναγύρισε στη δύση και ελληνοποιημένη πλέον έδωσε το «κουραμπιές» με την έννοια του ξηρού μπισκότου, που διανθίστηκε με αμύγδαλα, ζάχαρη άχνη κ.λπ.

Η τεχνική του κουραμπιέ του πολύ ψημένου μπισκότου έχει βαθιά της ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα πολύ πριν το σκεφτούν ή το δανειστούν άλλοι λαοί, ετσι κατ΄ουσία μπορούμε να θεωρήσουμε τον κουραμπιέ ή δί-πυρον μπισκότο Ελληνικότατο και πατροπαράδοτο.

Αυτά φίλοι μου για να γνωρίσουμε κάτι που σήμερα δεν έχει πολύ σημασία αλλά δεν γνωρίζουμε και προσπερνάμε, σημασία για εμένα δεν έχει τόσο που το μελομακάρονο και ο κουραμπιές είναι Ελληνικά γλυκίσματα αλλά σημασία έχει αυτό που είχε πει ο Γερμανός ποιητής Σίλερ "καταραμένε Έλληνα όπου κοιτάξω εσένα βρίσκω" και αυτό είναι κάτι ανώτερο, ιερό και μέγα στο να μπορείς ακόμα και στα πιο ασήμαντα και μικρά πράγματα να βρίσκεις μέσα την Ελλάδα!
Διογένης Κορίνθιος