Η ταινία αναφέρονταν, (φυσικά ποτέ δεν θα προβάλλονταν μια τέτοια ταινία στην Ελλάδα όπου κυριαρχούν τα τουρκικά μαφιόζικα σήριαλ τύπου ΕΖΕΛ, κλπ), σε ένα αγνό, πιστό μουσουλμάνο, που δεν έχανε προσευχή για προσευχή στο ισλαμικό τέμενος της περιοχής του. Αυτό προκάλεσε την προσοχή ενός γνωστού ισλαμικού τάγματος, δηλαδή τάγμα δερβίσηδων, που τον πλησίασαν και άρχισαν τον προσηλυτισμό του.
Σε λίγο καιρό ο αγαθός αυτός και φτωχός πιστός έγινε μέλος του τάγματος και άρχισε να παρακολουθεί τις τελετές του. Μάλιστα μετακόμισε στην έδρα του τάγματος όπου εξεπλάγει από την πολυτέλεια που υπήρχε εκεί γύρω από τον αρχηγό, (Σεΐχη).
Αυτός ο αρχηγός του τάγματος, ένας υπέρ ευτραφής Σεΐχης, κατάλαβε μαζί με τον υπασπιστή του ότι ο απλοϊκός αυτός πιστός θα μπορούσε να τους εξυπηρετήσει άριστα στα σκοτεινά τους σχέδια.
Έτσι αφού τον κολάκεψαν ότι έχει σώσει την ψυχή του με την ένταξη του στο τάγμα, (κάτι ανάλογο με τα συγχωροχάρτια του Πάπα), του ανέθεσαν «υψηλή» θέση μέσα στο τάγμα. Τον έντυσαν με καινούργια πανάκριβα ρούχα, του έδωσαν ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας και τον ενημέρωσαν για την καινούργια θέση του. Η θέση αυτή όμως δεν είχε να κάνει τίποτα με το θεολογικό μέρος του τάγματος, αλλά ήταν θέση… εισπράκτορα.
Το τάγμα αυτό, όπως και τα περισσότερα γνωστά τάγματα στην σύγχρονη Τουρκία που έχουν την αμέριστη εύνοια της κυβέρνησης Ερντογάν, έχουν στήσει ένα τεράστιο δίκτυο εκμετάλλευσης επιχειρήσεων και καταστημάτων από όπου παίρνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα την εισφορά.
Το κύκλωμα, όπως αποκαλύφτηκε σταδιακά στον αγαθό αυτό πιστό, λειτουργούσε με τις μεθόδους της μαφίας και ήταν πολύ σκληρό σε όσους δεν τηρούσαν τις υποχρεώσεις τους, να πληρώνουν δηλαδή στο τάγμα. Έτσι ο πιστός αυτός ανέλαβε το δύσκολο έργο της είσπραξης, μέσω συχνά σκληρών εκβιασμών, των εισφορών προς το τάγμα.
Αυτό όμως του προκάλεσε μια κρίση συνειδήσεως, γιατί ο πιστός κατάλαβε ότι αυτά που νόμιζε πως ίσχυαν για την ανωτάτη θρησκευτική εκδήλωση του Ισλάμ, δεν ήταν παρά άλλη μια μαφιόζικη διάσταση της σημερινής ισλαμικής Τουρκίας. Προς στιγμή φάνηκε πως θα τα παρατούσε αλλά ο ευτραφής ηγέτης του τάγματος με τον πονηρό υπασπιστή του, του υπέδειξαν πως είναι ήδη πολύ αργά να παραιτηθεί και έτσι κατάφεραν τελικά να τον ενσωματώσουν στο σύστημα για να εκτελεί το «ιερό» τους έργο. Τέλος καλό λοιπόν, όλα καλά και με την ευχή του Αλλάχ και για τους δερβίσηδες – εισπράκτορες.
Τα τελευταία χρόνια γίνετε πολύς λόγος στην Ελλάδα για τους δερβίσηδες, τους Σούφι και άλλα συναφή, συνήθως από ανθρώπους που έχουν παντελή άγνοια γύρω από όλα αυτά. Μάλιστα οι Σούφι και οι περίφημες διδασκαλίες τους ασκούν μια πρωτόγνωρη γοητεία και συμβάλουν καθοριστικά στην προώθηση του Ισλάμ και στην χώρα μας. Άλλωστε πρόσφατα δήμαρχος μεγάλης ελληνικής πόλης στην βόρειο Ελλάδα φιλοξενήθηκε στο τουρκικό κανάλι, NTV, όπου ανακοίνωσε περιχαρής την ανέγερση μουσουλμανικών τζαμιών στην πόλη του, καθώς και μουσουλμανικό νεκροταφείο χωρίς φυσικά να ενημερώσει τους δημότες του και ούτε φυσικά να μας πει από που ήρθαν όλοι αυτοί οι μουσουλμάνοι στην επικράτεια του.
Έτυχε να παρακολουθήσω αρκετές τελετές ισλαμικών ταγμάτων στην Τουρκία. Ένα κοινό στοιχείο σε όλες αυτές τις τελετές ήταν ότι διακρίνονταν από ένα χαρακτηριστικό κρεσέντο. Άρχιζαν υπό την επίδραση ενός μονότονου υπνωτιστικού μουσικού ρυθμού με ένα απαλό χορό, συνήθως, (όχι πάντα), περιστρεφόμενο. Σταδιακά ο χορός αυτός γίνονταν πιο έντονος και γρήγορος για να καταλήξουν σε ένα ξέφρενο και ανεξέλικτο παραλήρημα. Κάποιοι έπεφταν κάτω βγάζοντας άναρθρες κραυγές όπου ξεχώριζε το Αλλάχ Αλλάχ. Όλα αυτά μου θύμιζαν εκστασιαζόμενους που είχαν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Αν αυτό είναι θρησκευτική εκδήλωση, τότε να πάμε καλύτερα να παρακολουθήσουμε κάποιες συναυλίες ροκ, όπου και εκεί φτάνουν σε ένα ξέφρενο παραλήρημα με ανεπανάληπτα μαστουρώματα.
Υπάρχει μια γενικότερη παρεξήγηση για το ονομαζόμενο «εσωτερικό» Ισλάμ. Μάλιστα κάποιοι αδαείς το συγχέουν ακόμα και με τον ορθόδοξο μοναχισμό. Όσοι όμως έχουν ασχοληθεί λίγο σοβαρά, θα βρουν πολλά στοιχεία από τις θεοσοφικές θεωρίες, αρχαίες μυστικιστικές και οργιαστικές θρησκείες της Μέσης Ανατολής και της Μικρής Ασίας, ακόμα και από την Μασονία.
Άλλωστε στην Τουρκία έχουν γραφτεί πολλά για σχέσεις ισλαμικών ταγμάτων με την μασονία, (βλέπε για τους περίφημους Αχήδες που λειτουργούσαν με σύστημα κλειστών μασονικών στοών). Αλλά το επίμαχο σημείο σήμερα είναι η άμεση ανάμειξη όλων αυτών των ταγμάτων με την πολιτική, χρησιμοποιώντας την θεολογία στην επιβολή πολιτικά των απόψεων τους. Άλλωστε το Ισλάμ σε πολλές περιπτώσεις επεκτάθηκε με πόλεμο και με βία. Ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την πολιτική δύναμη αυτών των ταγμάτων για να επιβληθεί πολιτικά και να έχει την αποκλειστική νομή της εξουσίας στην χώρα του. Η εξουσία αυτή όμως ασκείται με ένα έντεχνα καλυμμένο, αλλά καθαρά δικτατορικό τρόπο
Εκείνο όμως που θα πρέπει να μας κάνει σκεπτικούς εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι αυτά ακριβώς τα ισλαμικά τάγματα, αυτοί οι σε πολλούς αφελείς, συμπαθείς δερβίσηδες, αποτελούν την «αιχμή του δόρατος» του νεοτουρκικού νεοθωμανισμού. Ο νεοοθωμανισμός αυτός λαχταρά να δει κάποια μέρα την ελληνική Ακρόπολη στολισμένη με χαρακτηριστικούς μιναρέδες και την χαρακτηριστική φωνή του μουεζίνη να κυριαρχεί σε ένα νεοοθωμανικό Γιουνανιστάν, (Ελλάδα).
Ήδη οι μουσουλμάνοι έχουν πλημμυρήσει την Αθήνα. Άλλωστε αυτό είναι και… προφητεία του Νοστράδαμου, ότι δηλαδή η Ελλάδα θα ξαναγίνει επαρχία της Τουρκίας, ( διαβάστε… σχετικό «αποκαλυπτικό» άρθρο της τουρκικής εφημερίδας, Ακσάμ, στις 1/8/2011)
Αλλοίμονο μας αν επιτρέψουμε όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Η άγνοια και η αφέλεια μας κάποτε θα πρέπει να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και επιτέλους να καταλάβουμε τι πραγματικά μας γίνεται. Τότε όλοι αυτοί που πουλάνε εκσυγχρονισμό θα αναγκαστούν να «καταπιούν» πικρά μια άνευ προηγουμένου «οπισθοδρόμηση», (έτσι ονομάζετε στην ίδια την Τουρκία το στρατευμένο Ισλάμ), που δεν θα έχει προηγούμενο στην Ελληνική ιστορία.
Οι «κουτοφράγκοι» της Ευρώπης που έχουν ήδη καταλάβει τον κίνδυνο, άραγε είναι πιο έξυπνοι από εμάς;
Νίκος Χειλαδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου