Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η ακριβής γνώση του ηλιακού συστήματος και των αστερισμών σε συνδυασμό με την γεωγραφική - γεωδαετική μορφή του χώρου και των ηλεκτρομαγνητικών ρευμάτων που τον διατρέχουν.
Κάθε τέτοιος χώρος, που βρισκόταν στη διασταύρωση ροών ενέργειας, ξεχώριζε από ένα ιερό, μια πόλη, ένα μαντείο, ένα βωμό και μεταγενέστερα από ένα εικονοστάσιο ή ένα απλό προσκυνητάρι. Κι αυτά να μην υπήρχαν, ο τόπος θα ήταν στοιχειωμένος, καταραμένος, ιαματικός, τυχερός κλπ.
Γενικά, αυτοί οι ιδιαίτεροι κομβικοί χώροι, οι τόποι δύναμης, έχουν κάποια φήμη, καλή ή κακή, ανάλογα με την επίδραση που ασκούν στον άνθρωπο, γιατί υπάρχει σε αυτούς ένα είδος διάμεσου, είτε ανάμεσα στη γη και στον ουρανό είτε ανάμεσα στη γη και τον κάτω κόσμο.
Αν κάνουμε μια αναδρομή στο χρόνο, θα διαπιστώσουμε πως το «στήσιμο» των ναών και των πόλεων σε συγκεκριμένα σημεία ή συντεταγμένες ξεκινάει τουλάχιστον από την εποχή του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα ή του Νώε και την εποχή της ίδρυσης του Μαντείου των Δελφών.
Στα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη αναφέρεται ότι «οι οίκοι οι καθιερωμένοι για τη λατρεία των θεών αρμόζει να βρίσκονται στην κατάλληλη θέση, εκτός εκείνων των οποίων τη θέση ορίζει ο νόμος χωριστά ή κάποιο μαντείο πυθόχρηστο». Το ίδιο ισχύει και για τα Ιερά των αγροτικών περιοχών, τα αφιερωμένα σε θεούς ή ήρωες, που πρέπει να βρίσκονται συμμετρικά κατανεμημένα.
Κι όχι μόνο αυτά αλλά και τύμβοι, Ασκληπιεία, θέσεις μαχών, γυμναστήρια, θέατρα, στάδια, πύλες πόλεων, μνημεία και άλλοι χώροι με ιερή σημασία, ήταν κατανεμημένα αρμονικά σε όλο το γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας με αναλογίες και συμμετρίες στις αποστάσεις τους, επιδιώκοντας όχι μόνο την ομορφιά και την αρμονία, αλλά και την εκμετάλλευση των ευνοϊκών συνθηκών που εξέπεμπε ο κάθε τόπος, των ιερών ιδιαιτεροτήτων που είχε, όπως π.χ. το Αμφιάρειο και η στοά εγκοίμησής του.
Οι έρευνες του κ. Μανιά έχουν αποκαλύψει ένα μεγαλειώδη γεωμετρικό- γεωδαιτικό τριγωνισμό του ελληνικού γεωγραφικού χώρου και μια συμβολική σημασία των αριθμών στην αρχαία τεχνική, όπως για παράδειγμα το τρίγωνο που σχηματίζει η Δωδώνη με την Ολυμπία και το μαντείο του Τροφωνίου στην Αττική.
Εμφανίζεται πολύ συχνά π.χ. ο αριθμός π ή ο αριθμός φ της χρυσής τομής των Πυθαγορείων, σημαντικής για τη ζωή και την αρμονία. Έτσι η «προϊστορική» Ελλάδα παρουσιάζεται σαν «ένα απέραντο βιβλίο γεωμετρίας και αρμονίας των αριθμών, ένας σωστός χάρτης του Ουρανού, ένας καταπληκτικός κώδικας θρησκευτικού, επιστημονικού, φιλοσοφικού, τεχνικού και καλλιτεχνικού χαρακτήρα.
Στον «Τίμαιο» του Πλάτωνα το όλο πνεύμα είναι ότι αυτός ο κόσμος ο αισθητός, ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε, είναι ακριβές αντίγραφο του ουράνιου σχεδίου, με αναλογίες και συμμετρίες και γενικά με μια αρμονία αριθμών.
Ο άξονας, η καρδιά της αρχαίας γνώσης ήταν να μπορούν να κάνουν τον Ουρανό και τη Γη να εναρμονίζονται, να αλληλοσυσχετίζονται. Πίστευαν ότι τα άστρα εκπέμπουν πολλές ενέργειες και δυνάμεις που μπορούν να διοχετευτούν και να ενσαρκωθούν στη γη, δημιουργώντας περαιτέρω ενεργειακά πεδία αλλά και «συνειδητότητα».
Για αυτό το λόγο οι αρχαίοι σοφοί στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Αμερική, την Ανατολή, παντού δηλαδή, όριζαν τους ιερούς τόπους σε συγκεκριμένα μέρη, μέρη τα οποία θεωρούσαν ότι διοχέτευαν αυτές τις ουράνιες ενέργειες, και συνεπώς σε κείνα τα μέρη υπήρχε ένα είδος Ιερογαμίας, μια ένωση της Γης με τον Ουρανό. Πίστευαν μάλιστα ότι αυτή η ένωση ανανεώνεται σε συγκεκριμένες στιγμές μέσα στο χρόνο, κοντά στις Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια.
Οι θέσεις των ιερών τόπων εξυπηρετούσαν κάποια σκοπιμότητα, σχημάτιζαν αόρατα γεωμετρικά σχήματα, ένα είδος χάρτη του ουρανού. Τη θέση των άστρων του ουρανού παίρνουν οι ιεροί τόποι πάνω στη γη.
Τα ιερά που βρίσκονταν στο Μαραθώνα, για παράδειγμα, σχημάτιζαν τον αστερισμό του Σκορπιού, προστάτης του οποίου είναι ο Άρης, θεός του πολέμου. Παρόμοια, η γεωγραφική θέση της Αθήνας, της Ελευσίνας, των Μεγάρων, της Τανάγρας και της Αίγινας αντιστοιχεί στον αστερισμό της Παρθένου, που κυβερνήτη του έχει τον Ερμή, γεγονός που εξηγεί αστρολογικά τη μεγάλη πνευματική και εμπορική ανάπτυξη της περιοχής. Στην Αίγυπτο, τα τρία άστρα της ζώνης του Ωρίωνα, κατά το μεσουράνημά του, αντιστοιχούν ακριβώς στις θέσεις των τριών πυραμίδων της Γκίζας.
Η Ιερή Γεωμετρία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μυστηριακή γνώση του Σύμπαντος, της Δημιουργίας του Θεού. Τα διάφορα ιερά ιδρύονταν με τη γνώση, ότι κάθε τι στον κόσμο το όρισε ο θεός από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας. Γι αυτό έπρεπε να διατηρηθεί η καθιερωμένη τάξη στο διηνεκές.
«Όπως είναι επάνω είναι και κάτω». Για αυτό αντέγραψαν πάνω στη γη αστρικά συστήματα και αστερισμούς και μάλιστα με αριστερόστροφη φορά, ακριβώς για να εμφανίζονται ως οπτικές αντανακλάσεις της ουράνιας πραγματικότητας στη γη.
Όλοι οι παραδοσιακοί λαοί, θεωρούσαν τον πλανήτη Γη ζωντανό οργανισμό. Η Γαία τρέφεται και διατηρείται στη ζωή με ένα δίκτυο από υπόγειες αρτηρίες, ανάλογες με τις αρτηρίες και τις φλέβες του ανθρώπινου σώματος.
Στις αρτηρίες αυτές, που σήμερα ονομάζονται «τελλουρικά ρεύματα» και με τα οποία συμπίπτουν οι κυριότερεςενεργειακές γραμμές L, ρέει ένα μίγμα ηλεκτρομαγνητικής και αιθερικής ενέργειας. Οι διασταυρώσεις, τουλάχιστον δυο τέτοιων «αρτηριών», χαρακτηρίζονται στις αρχαίες παραδόσεις όλου του κόσμου ως τόποι δύναμης, ιεροί χώροι, άβατα ή ταμπού. Είναι περιοχές όπου ο χώρος, ο χρόνος, η ύλη και η ενέργεια συμπεριφέρονται διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Συνήθως γίνονται αντιληπτές από το έντονο λευκό φως που υπάρχει σε αυτόν τον τόπο. Τυπικό τέτοιο παράδειγμα είναι το εσωτερικό της Μεγάλης Πυραμίδας ή η κορυφή του Λύκαιου όρους στην Αρκαδία, που θεωρείται τόπος γέννησης του Δία (η ρίζα λύκ σημαίνει φως).
Υπάρχουν σε όλη τη γη τέτοιες περιοχές, όπου οι μαγνητικές και άλλες αιθερικές δυνάμεις γίνονται εύκολα αντιληπτές από άτομα ευαίσθητα στη ραβδοσκοπία ή απ΄ το συναίσθημα της ανανέωσης και της ψυχικής ευφορίας που προκαλούν στον άνθρωπο, έστω και με ολιγόλεπτη παραμονή εκεί.
Άλλη μια πανάρχαια γνώση, όχι μόνο των Ελλήνων, έχει σχέση με την αρνητική ακτινοβολία της γης, τη γεωακτινοβολία, πάλι σε καθορισμένα σημεία, τα ονομαζόμενα παθολογικά σημεία ή κόμβοι- του Hart-mann, προς τιμήν του ανθρώπου που πρώτος τα μελέτησε στη σύγχρονη εποχή.
Η γεωακτινοβολία προέρχεται από πυρηνικές διασπάσεις που συμβαίνουν ασταμάτητα στο κέντρο της γης και είναι αυτοί οι τόποι που στον ανατολικό πολιτισμό εντοπίζονται με τη μέθοδο του Φενγκ - Σούι.
Οι αρχαίοι είχαν βρει τον τρόπο να εξουδετερώνουν την αρνητική, γεωπαθητική ενέργεια ενός χώρου, κατασκευάζοντας στο επίκεντρό του μια πυραμίδα ή ένα θολωτό κτίσμα για να διαθλούνται οι δίνες των γεωπαθητικών σημείων (π.χ. οι θολωτοί τάφοι των Μυκηνών ή οι τρούλοι των βυζαντινών εκκλησιών).
Οι αρχαίοι ναοί, όπως και αργότερα οι γοτθικοί ή βυζαντινοί, ήταν κτισμένοι σύμφωνα με προϋποθέσεις, για να εκμεταλλεύονται τις ευεργετικές επιδράσεις της γεωακτινοβολίας και να εξασθενίζουν τις βλαβερές. Τέτοιοι ναοί είναι η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, η Βασιλική του Αγίου Ιωάννου στην Έφεσσο, οι καθεδρικοί ναοί του Άαχεν, της Σάρτρ, και της Νοτρ Νταμ στο Παρίσι. Στον τελευταίο υπήρχε παραμόρφωση των γραμμών Hartmann στο επίπεδο του ιερού βήματος και κτίστηκε σε σημείο που διασταυρώνονται 14 υπόγεια ρεύματα. Ο ναός της Αμιένης (χτισμένος από το 1218 ως το 1269) είναι ακριβέστατα προσανατολισμένος με το δίκτυο Hartmann, οι διάφορες γραμμές ρευμάτων συμπίπτουν με τους άξονες του ναού, η κύρια διασταύρωση σημειώνεται με οκτάγωνο ψηφιδωτό (λαβύρινθος) και οι δευτερεύουσες με διαφορετικό χρώμα πλακόστρωσης.
Οι περισσότεροι δε, έχουν κτιστεί πάνω σε δεξιόστροφα υπόγεια ρεύματα νερού, εκμεταλλευόμενοι και τις ονομαζόμενες γραμμές ευγλωττίας, που έχουν παρατηρηθεί ότι προσδίδουν ιδιαίτερη ευφράδεια στους ομιλητές (όπως π.χ. ο ρήτορας Δημοσθένης εξασκούνταν στην ακρογιαλιά, όπου τα κύματα της θάλασσας παράγουν ανάλογο μαγνητικό πεδίο).
Για τους αρχαίους οι γραμμές μεταφοράς θετικής ενέργειας συμβολίζονταν από φίδι ή δράκο (π.χ. κηρύκειο Ερμή, ράβδος του Ασκληπιού κλπ.). Οι Κινέζοι τα τελλουρικά ρεύματα τα ονομάζουν ακόμα και σήμερα «γραμμές του ρεύματος του Δράκου» και τα χωρίζουν σε δυο είδη: το γιν και το γιανγκ.
Είναι η φυσική δύναμη που ρέει κατά μήκος του μαγνητικού πεδίου της γης. Είναι η ενέργεια της οργόνης που ανακάλυψε ξανά ο Βίλχεμ Ράιχ, ο ζωτικός μαγνητισμός του Μέσμερ, το Πράνα των Ινδών, ο Αιθήρ ή Πεμπτουσία των Ελλήνων. Είναι η ενέργεια που ήταν γνωστή στους αρχαίους σοφούς, ιερείς, μύστες, τους ονομαζόμενους αργότερα «ποντίφηκες», αυτούς δηλαδή που χτίζουν γέφυρες (ponts) ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, τον κόσμο της ύπαρξης και τον κόσμο της αιωνιότητας. Είναι η γνώση που μεταβιβάστηκε αργότερα στα «συνδικάτα των τεκτόνων» που έχτιζαν τους ναούς και αυτή ανακαλύπτεται πάλι στην εποχή μας.
Η γνώση αυτή επέτρεπε στους αρχαίους να αναγνωρίζουν την ενέργεια που εκπέμπουν οι τόποι δύναμης και τους παράγοντες που τη βοηθούν, όπως π.χ. τα υπόγεια υδάτινα ρεύματα, οι κοιλότητες του εδάφους και οι σχισμές του υπεδάφους, οι κοιλάδες των ποταμών, οι οροσειρές, οι συστάσεις των πετρωμάτων (κρύσταλλα) που κάποιες φορές λειτουργούν ως πόλος έλξης για ουράνιες ενέργειες, οι άνεμοι, ο ηλεκτρισμός και μαγνητισμός του εδάφους, το υψόμετρο κλπ. Όπως επίσης και τον εντοπισμό του σημείου ύψιστης ενέργειας, στο οποίο αποδίδονται οι όροι: «πηγή της ζωής», «αθάνατο νερό», «αιώνια νεότητα».
Οι αρχαίοι λαοί είχαν συμπεράνει πως η ενέργεια των γραμμών του «ρεύματος του δράκου» ήταν θεραπευτική, ανανεωτική, αφύπνιζε τη συνείδηση, καθώς διέτρεχε όλη τη γη γονιμοποιώντας τις δυνάμεις της ζωής. Γι αυτό, σε τέτοιους τόπους δύναμης ιδρύονταν ιερά, μαντεία, θεραπευτήρια, γυμναστήρια και θέατρα. Οι άνθρωποι πήγαιναν εκεί για να πάρουν κάτι το ανώτερο, το πνευματικό, πήγαιναν εκεί για να πάρουν χρησμούς, να μάθουν το μέλλον τους αλλά και για να γίνουν καλά, για να ζητήσουν από τους θεούς τους υγεία, ευημερία και ευεξία. Σε τέτοιους τόπους οι θεοί, οι άγγελοι, τα πνεύματα, μπορούν να εμφανιστούν και να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους για να τους δώσουν οδηγίες για το καλό τους.
Πολλοί λαοί της αρχαιότητας ταξίδευαν από τόπο σε τόπο, έκαναν αυτό που λέμε Ιερή Οδοιπορία, για να βρεθούν σε τέτοιους τόπους δύναμης, όπως κάνουμε και σήμερα (Τήνος, Παναγία Σουμελά κλπ). Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι οι περισσότεροι χριστιανικοί ναοί χτίστηκαν πάνω στα ερείπια των αρχαίων ναών, ακριβώς σε κείνα τα μέρη που οι αρχαίοι είχαν κτίσει τα μαντεία και τα ιερά τους, επειδή θεωρούσαν ότι είχαν κάτι από τον ουρανό μέσα στη γη.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν υπήρχε ο παράγοντας τύχη εκεί που συναντάμε τόπους δύναμης, αλλά αντίθετα πολύ μεγάλη σοφία από τη μεριά των φιλοσόφων ιερέων, που καθοδηγούσε τις πράξεις τους. Έτσι κατάφερναν να ανυψώσουν το λαό σε ένα ύψος πολιτισμικό, φιλοσοφικό και επιστημονικό αξιοζήλευτο για τους ανθρώπους τού σήμερα, που όλα δομούνται τυχαία και άναρχα.
Χρειάζεται να δώσουμε περισσότερη σημασία στη γνώση των αρχαίων, να τη σεβαστούμε και να προσπαθήσουμε να την αποκωδικοποιήσουμε και να την εφαρμόσουμε ο καθένας στη ζωή του και όλοι μαζί. Άλλωστε «κάθε βελτίωση της κοινωνίας, αρχίζει με τη βελτίωση του κάθε ανθρώπου που την απαρτίζει».
Είναι σημαντικό να μπορούμε να διδαχτούμε από το παρελθόν, από τον τρόπο που οι αρχαίοι λαοί αντιμετώπιζαν την «οικολογία». Θα μπορούσαν να μας δώσουν οδηγίες για το πώς μπορούμε εμείς σήμερα να είμαστε πιο καλά με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με τη θέση μας μέσα στον κόσμο, πιο πολύ Άνθρωποι, που «άνω θρώσκουν», ανυψώνονται προς τα άστρα, συμβολικά.
Η μοίρα του Ανθρώπου δεν είναι να σέρνεται, αλλά να ανυψώνεται από τη Γη στον Ουρανό. Για αυτό το λόγο και οι σοφοί όλων των λαών ίδρυαν τα ιερά και τις πόλεις τους σε κείνα τα μέρη που η Γη «παντρευόταν» με τον Ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου