Οι γυναίκες της μεταπολίτευσης στο δημόσιο βίο της χώρας.

Επειδή η συντριπτική τους πλειοψηφία μου φαίνονται πολιτικά ανώριμες και κοινωνικά άκαπνες, τις αφιερώνω τούτο το απόσπασμα από το έργο του Γάλλου σοσιαλιστή Α.Μπέμπελ: «Η γυναίκα και ο σοσιαλισμός» (ιστορικές εκδόσεις», Αθήνα 1981, σελ. 190): «Όταν η Συμβατική Συνέλευση του 1793 διακήρυξε τα δικαιώματα του ανθρώπου, οι πιο οξυδερκείς γυναίκες κατάλαβαν πως επρόκειτο για τα δικαιώματα των αντρών, στα οποία η Ολυμπία Ντε Γκουζ, η Λουϊζ Λακόμπ και άλλες αντιπαρέθεσαν τα «δικαιώματα της γυναίκας» σε δεκαεφτά άρθρα που δικαιολογήθηκαν έτσι στην κομμούνα του Παρισιού στις 28 Μπρυμαίρ (20 Νοέμβρη 1973): «Αν η γυναίκα έχει το δικαίωμα ν’ ανεβαίνει στη λαιμητόμο, έχει και το δικαίωμα ν’ ανεβαίνει στο βήμα» (Προφανώς εννοεί στο
βήμα της βουλής).

Τι υπέροχο επιχείρημα και πόσο αυτό δεν ανταποκρίνεται στις Ελληνίδες της μεταπολίτευσης που χρόνια και χρόνια ανεβαίνουν «στο βήμα» ακριβοντυμένες, πουδραρισμένες, σικάτες με κόμμωση λουκ, ωσάν να βρίσκονται σε πασαρέλα καλλιστείων. Όσο για τον πολιτικό λόγο, είναι περίπου όμοιος των ανδρών, γιατί κι’ αυτοί ξεκίνησαν από την ίδια κοινωνική κατάσταση.