Έχουμε τρελαθεί τελείως;

Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

Μετά από πέντε μήνες «σκληρής διαπραγμάτευσης», «ανάσας αξιοπρέπειας», «δημιουργικής ασάφειας», ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας αποφασίζει ότι δεν μπορεί να αποφασίσει.

Αποφασίζει ότι πρέπει ο λαός, μέσω δημοψηφίσματος, να αποφασίσει γι’ αυτόν. Δηλαδή στην ουσία ο κ. Τσίπρας κρύβεται πίσω από τους πολίτες. Όμως στις δημοκρατίες οι Κυβερνήσεις εκλέγονται για να κυβερνούν και να παίρνουν, όταν χρειάζεται, δύσκολες αποφάσεις.
Η τελευταία πρόταση της Κυβέρνησης προς  στους θεσμούς πρότεινε μέτρα, κυρίως φορολογικά, ύψους περίπου 8 δισεκατομμύρια. Η αντιπρόταση των θεσμών διέφερε πολύ λίγο στα ποσά, αλλά με  διαφορετικό μίγμα μέτρων. Με μια έντιμη,
λογική και με συνέπεια διαπραγμάτευση, θα μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα σε μια αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία. Τι μεσολάβησε τις τελευταίες ώρες, και ο κ. Τσίπρας  ανήγγειλε τη διενέργεια δημοψηφίσματος;
Γνωρίζει ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε εθνικό διχασμό, που είναι το τελευταίο το οποίο χρειάζεται ο τόπος;
Έχουνε σκεφτεί τις συνέπειες του όποιου αποτελέσματος του δημοψηφίσματος;
-       Αν είναι ναι, η Κυβέρνηση θα συνεχίσει να παραμείνει στην εξουσία σφυρίζοντας αδιάφορα, ή θα παραιτηθεί οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές;
-       Αν είναι όχι, γιατί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα μας δώσει επιπλέον επιχειρήματα τα οποία θα αναγκάσουν τους θεσμούς να υποχωρήσουν και να υποβάλλουν νέα πρόταση η οποία να είναι αποδεκτή από την Κυβέρνηση;
Επίσης η Κυβέρνηση θα πρέπει να μας πληροφορήσει τι θα κάνει και για άλλα σημαντικά θέματα όπως:
       - καθώς το Eurogroup του Σαββάτου 27/6/2015, δεν δέχθηκε την παράταση ολίγων εβδομάδων του ισχύοντος προγράμματος.
       - καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σταμάτησε την ενίσχυση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών μέσω του μηχανισμού ELA.
       - σε περίπτωση μη αποπληρωμής της δόσης του ΔΝΤ στο τέλος του Ιουνίου.
Σε καμιά  ομιλία υπουργών στη Βουλή ή δήλωση κυβερνητικών αξιωματούχων, δεν υπήρξε αναφορά σε αυτά τα σοβαρά και σημαντικά ερωτήματα.  
Το σίγουρο είναι ότι η αναγγελία του δημοψηφίσματος, προκάλεσε αναπόδραστες συνέπειες στη χώρα.
Το ερώτημα που τίθεται στο λαό, είναι ψευδεπίγραφο. Γι’ αυτό οι περισσότεροι συνταγματολόγοι προδικάζουν ότι είναι αδύνατον να προκύψει οποιαδήποτε δημοψηφισματική διατύπωση, η οποία να μην εκληφθεί εντέλει με τα ουσιαστικά διλήμματα:  ευρώ ή δραχμή και μέσα ή  έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Στην ουσία, με την  απόφασή μας, κρίνεται το μέλλον μας και κυρίως το μέλλον των παιδιών μας.  
Και με αυτό το δεδομένο, οι περισσότεροι χαρακτηρίζουν εθνικά επικίνδυνο το ίδιο το δημοψήφισμα, δεδομένου ότι οι πολίτες σπεύδουν να σηκώσουν από τα ΑΤΜ και τις τελευταίες καταθέσεις τους, ξέροντας ότι υπάρχει σημαντική πιθανότητα να αποφασιστεί η έξοδος από το ευρώ, με ότι αυτό συνεπάγεται. Προβλέπουν με άλλα λόγια ότι η κατάρρευση θα επέλθει πιθανότητα πριν ακόμη από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
Το λόμπι της δραχμής, τρίβει τα χέρια του. Ορισμένοι μεγαλόσχημοι  επιχειρηματίες καθώς και πολύ κερδοσκόποι, κερδίζουν από την καταστροφή της χώρας. Με τα χρήματά τους σε τράπεζες του εξωτερικού, αν η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή, λόγω των συναλλαγματικών ισοτιμιών, υποτιμήσεων και πληθωρισμού, ξαφνικά θα πλουτήσουν.
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο Γερμανός Ευρωβουλευτής του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος Έλμαρ Μπροκ είπε: «το ένα τρίτο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από ανθρώπους που ήθελαν να κερδίσουν τον εμφύλιο πόλεμο του 1949... Εκείνοι δεν θέλουν λύση... Ο κ. Τσίπρας πρέπει να τους αντιμετωπίσει, αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι επαγγελματική.»
Γνωρίζοντας τα ανωτέρω και μετά την αναγγελία της διενέργειας   δημοψηφίσματος, αναρωτιέμαι αν αυτό είναι αποτέλεσμα ενός καλά  προετοιμασμένου σχεδίου, το οποίο έχει στόχο την έξοδό μας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το άρθρο 44 του Συντάγματος, ορίζει ότι το δημοψήφισμα διεξάγεται με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού είτε για «κρίσιμα εθνικά θέματα» (απαιτείται η έγκριση 151 βουλευτών), είτε «και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά» ( απαιτείται η έγκριση 180 βουλευτών).
Είναι προφανές λοιπόν γιατί ο κ. Τσίπρας επέλεξε να επικαλεστεί την πρώτη περίπτωση.

Η ψηφοφορία θεωρείται έγκυρη και το αποτέλεσμα δεσμευτικό, εφόσον λάβει μέρος τουλάχιστον 40% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους (περίπου 4 εκατομμύρια πολίτες), ενδεχόμενο όχι αυτονόητο, εάν σκεφτεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, άθροισαν στις πρόσφατες εκλογές 2,5 εκατομμύρια ψήφους.
Ο νόμος 4023/2011, ορίζει ανώτατο όριο για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος τις 30 ημέρες, επομένως ο χρόνος των 7 ημερών που όρισε η Κυβέρνηση για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, έρχεται  κατ’ αρχήν σε αντίθεση με τον προαναφερθέντα νόμο, διότι δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος για τη σωστή ενημέρωση του λαού.
Το Σύνταγμα επίσης δεν προβλέπει κάτι ως προς το αν οφείλει η Κυβέρνηση να λάβει σαφή θέση επί του ερωτήματος. Ωστόσο δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν περίπτωση δημοψηφίσματος, είτε στην Ελλάδα είτε  στο εξωτερικό, στην οποία ο Πρωθυπουργός να επέλεξε στάση Πόντιου Πιλάτου.
Τέλος ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας στη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, είναι καθ’ όλα τυπικός.
Το Σύνταγμα δεν του επιτρέπει καν να κρίνει  αν υπάρχει λόγος διεξαγωγής του, ενώ δεν μπορεί βέβαια να παρέμβει και στη διατύπωση του ερωτήματος.
Επομένως η μόνη περίπτωση να αποτρέψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, είναι η έσχατη επιλογή της παραίτησής του. Αν τούτο συμβεί, κάθε πολιτική δραστηριότητα αναβάλλεται μέχρι να εκλεγεί νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και καθώς ως γνωστό, τούτο απαιτεί στην πρώτη φάση 180 ψήφους. Το πιθανότερο είναι μια παραίτηση του Προέδρου, θα οδηγούσε τη χώρα σε πρόωρες εθνικές εκλογές, όπως συνέβη προ 6μήνου.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε.