Τα ψέματα τελειώνουν...

Γράφει ο
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Τέσσερις μήνες πέρασαν και έχουμε μπει στον πέμπτο, που ο ελληνικός λαός ζει σε ατμόσφαιρα ανασφάλειας και άγχους για το αύριο. Τα ψέματα όμως τελειώνουν. Ο κόμπος έφτασε στον χτένι και το πικρό ποτήρι η κυβέρνηση θα το πιει, θέλει – δεν θέλει. Οι ευκατάστατοι νεοκομμουνιστές, που κυβερνούν την χώρα, βρίσκονται μπρος στο σταυροδρόμι, ή θα συμβιβασθούν με τους δανειστές, ή θα οδηγήσουν τους Έλληνες σε περιπέτειες, με πιθανότατο τραγικό αποτέλεσμα. Βρίσκονται μπρος στο δίλημμα, όπως το περιγράφει ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος «δεξιόθεν κρημνός – αριστερόθεν τάφος». Από τη μία θα ταπεινωθούν μετά την επί χρόνια ουτοπιστική επαναστατική τους υστερία, από την άλλη θα ενταφιάσουν την αισιοδοξία, με την οποία έθρεψαν τους Έλληνες
και θα τους οδηγήσουν στην απελπισία. 
 Όλη η φασαρία και η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες από το 2008 έως και το 2014 έχασαν το 25% περίπου του εισοδήματός τους. Αντιλαμβάνεται κανείς τι θα γίνει, αν χάσουν εντός του 2015 άλλο 25% έως και 50% του εισοδήματός τους, όταν μάλιστα  όχι μόνο δεν θέλουν να χάσουν και άλλα χρήματα, αλλά είχαν διαβεβαιώσεις ότι θα έχουν αύξηση του εισοδήματός τους....Εξάλλου από τις δημοσκοπήσεις που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφές ότι ακόμη και οι ψηφοφόροι του, στην πλειονοψηφία τους, θέλουν η χώρα να μείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του Ευρώ. 
Τα όσα ο κ. Βαρουφάκης είπε στη συνέντευξή του στην «Αυγή», και τα όσα δηλώνουν υπερηφάνως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ως επιτεύγματα στο 4μηνο, δεν αφήνουν στον πολίτη μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Ο κ. Βαρουφάκης χωρίς να αναφέρει τίποτε το συγκεκριμένο περί της αυξήσεως των εσόδων του ελληνικού δημοσίου, που θα έπειθε τους δανειστές ότι έχουν απέναντί τους αξιόπιστους συνομιλητές, εκείνο που ουσιαστικά ζητεί είναι πάλι ένα δάνειο –έστω με χαμηλό επιτόκιο και 30ετούς διάρκειας – και εξαγορά από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης των 19 δισ. Ευρώ, που η Ελλάδα  χρωστάει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δηλαδή η Ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι η διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα είναι προς «αμοιβαίο όφελος», όταν αυτή μεν θα τηρήσει τις «κόκκινες γραμμές» της -που έχει ορίσει αυθαιρέτως και ανεξαρτήτως του δανεισμού- εκείνοι δε θα της δώσουν και άλλα, πολλά χρήματα...
Η τραγωδία στην Ελλάδα είναι πως οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Έτσι η «αξιοπρέπεια» του δανειζόμενου δεν στηρίζεται πλέον στην αξιοπιστία του και στην έντιμη και αποδοτική προσπάθειά του να βγει από το άχθος που τον βαραίνει, αλλά στο νταηλίκι που πουλά, στην ασυνέπεια του και στην άρνησή του να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.