Μη βαράτε όλοι μαζί το πονηρό παιδί

Θέμος Αναστασιάδης

Είναι να απορείς που τόσοι πολλοί δεν καταλαβαίνουν γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση, οι Γερμανοί και κυρίως οι ΗΠΑ με μια φωνή λένε «Τσίπρας και πάλι Τσίπρας», ενώ εδώ χτυπάνε όλοι μαζί το πονηρό παιδί. Κακώς συγχέουν τη διεθνή στήριξη με την «αβάντα» που του κάνει η εγχώρια βλαχο-Διαπλοκή, η οποία όποτε βλέπει μια κυβέρνηση να παραπαίει τρέχει να ντιλάρει τα όποια ανοιχτά θέματά της, όπως έκανε και το ’89. Αυτό όμως είναι άλλου... παπά ευαγγέλιο. Για τους έξω, τους έχοντες τη «μεγάλη εικόνα», γι’ αυτούς που πρέπει να ισορροπήσουν την παγκοσμιοποιημένη τρέλα από τον γριπιασμένο Κινέζικο Δράκο έως τους θεόμουρλους σφαγείς του ISIS, ο νέος μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν λουκούμι. Ο συμβιβασμένος Τσίπρας είναι η Πρώτη φορά Δεξιά-Αριστερά που κάνει τη δουλειά που λέγεται «βαλκανοποίηση και ευθυγράμμιση της Ελλάδας» πολύ αποτελεσματικότερα από οποιονδήποτε Βενιζέλο, πόσο μάλλον από τον Σαμαρά, ο οποίος τους έβαζε και ανυπέρβλητα, όπως αποδείχτηκε, θέματα. Σιγά, ο «επαναστάτης Αλέξης» μπόρεσε και τα ξεπέρασε στο πι και φι και υπέγραψε τόσα κι άλλα τόσα απ’ όσα είχαν δεχτεί οι πριν απ’ αυτόν συντηρητικοί μνημονιακοί. Ο άνθρωπος με μια μπαλιά διέλυσε την ανερχόμενη ευρωπαϊκή αριστερά, έθαψε την εγχώρια ριζοσπαστική δυναμική και απέτρεψε οποιονδήποτε ήθελε να κινηθεί έξω απ’ τα κουτάκια του Ντράγκι και του Σόιμπλε. Εξ ου και το θέλουν κατά βάση σαν τρελοί το πονηρό παιδί, καθότι η παρουσία του και μόνο είναι ζωντανή απόδειξη του τι μπορεί να πάθει κανείς άμα διανοηθεί να αντιμιλήσει στις κυρίαρχες δυνάμεις της Δύσης. Υπό μία έννοια και αναλογικά θυμίζει το φάντασμα του Οτσαλάν, όπως κατάντησε στη φυλακή από τους Τούρκους (όπου τους τον στείλαμε πακέτο εμείς) και χρησιμοποιήθηκε για να «λύσει» (ή μάλλον να διαλύσει) το Κίνημα των Κούρδων. Μόνο που ο Αλέξης το ’κανε μόνος του χωρίς να τον βασανίσουν και να τον τρελάνουν με άλλα φάρμακα, πέρα απ’ το υπ. αρ. 1 ναρκωτικό απ’ το οποίο εξαρτάται πια βαριά: τη λαγνεία για εξουσία.



Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στο ταλέντο «Αλέξης Τσίπρας» επένδυσαν πρώτοι-πρώτοι οι Αμερικάνοι. Εχει μιλήσει ποτέ εναντίον τους; Θυμάστε να ’χει πει τίποτα για... ιμπεριαλισμό; Απαγορευμένη λέξη στον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Οι... κακοί και το «κεφάλαιο» ήταν πάντα οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί - που είναι για να γελάς με μαρξιστικούς όρους. Και οι ΗΠΑ ήταν πρώτες-πρώτες στην τελευταία επιχείρηση τύπου «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», όπου ο ίδιος ο Ομπάμα «διέταξε» το πονηρό παιδί να υπογράψει ό,τι του ’λεγαν Μέρκελ - Ολάντ, και να τα βρουν εκείνο το ξημέρωμα της Συνόδου Κορυφής, όταν φαινόταν ότι θα έριχναν έξω το μαγαζί λόγω του... λογιστικού «κολλήματος» του Σόιμπλε.

Συστημικά, δηλαδή, απ’ την πλευρά των Δανειστών, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας, θα έπρεπε να τον εφεύρουν ως το τέλειο αριστερό άλλοθι, ριζοσπάστης… γενίτσαρος της Υψηλής Πύλης Βερολίνου, ο οποίος πλέον όταν βλέπει τα δύσκολα παίρνει τη... Μέρκελ για βοήθεια κι εκείνη τον έχει για μασκότ. Καλύτερα δεν γίνεται. Γι’ αυτούς. Διότι η Ελλάδα τούς απασχολεί πλέον μόνο γεωπολιτικά ως κράτος-διοίκηση, και καθόλου ως προς το τι θα συμβεί στους Ελληνες, για τους οποίους ουδόλως ενδιαφέρονται σχετικά με το τι θα πάθουν ως πολίτες άπαξ και δεν είναι πια υπολογίσιμοι καταναλωτές. Αρα μια υπάκουη ενδοτική κυβέρνηση που, αν το παρακάνει πού και πού, θα ’ρχεται στα ίσα της ρυθμίζοντας τη «δόση της» είναι ό,τι το καλύτερο. Από κει και πέρα, άπαξ κι ο λαός απ’ τις επιλογές του και τα λάθη του, το ξερό του το κεφάλι και τη ροπή στην ευκολούρα, ως έναν βαθμό, δεν θέλει να γίνει κανονικός Ευρωπαίος, ΠΟΤΕ ΜΗ ΣΩΣΕΙ και γίνει, σκέφτονται οι υψηλά ιστάμενοι της Δύσης.

Με αυτή την έννοια, ο Τσίπρας θα ήταν πια ο ΝΕΟΣ ΕΚΛΕΚΤΟΣ της Δύσης και η Ν.Δ. θα είχε... εξωτερικό πρόβλημα στην προσπάθειά της να τον αντιμετωπίσει ή να τον υποκαταστήσει. Τι παραπάνω να προσφέρει ο Μεϊμαράκης απ’ όσα υπέγραψε το πρόθυμο πονηρό παιδί; Και να θέλει, δεν βρίσκει! Αλλά και για μια μερίδα του εγχώριου κατεστημένου, ο φθαρμένος Αλέξης θα ’πρεπε να ’χει κάνα δυο καλές σεζόν μπροστά του να κλείσει τις δουλειές, τις οποίες ως αντιπολίτευση χαρακτήριζε «μεγάλα σκάνδαλα». Το ΠΡΟΒΛΗΜΑ είναι ότι τον Αλέξη δεν τον εμπιστεύεται πια κανείς σε Δύση και Ανατολή. Ηδη ΕΦΡΙΞΑΝ με τη νέα θεωρία του ότι το Μνημόνιο θα το εφαρμόσει… όσο μπορεί, αλλά… δεν το υιοθετεί! Ψάχνονται στην Ε.Ε. για το τι εννοεί και προετοιμάζονται για την τελική λύση αν αρχίσει ξανά τις «τούμπες», εφόσον κάνει κυβέρνηση. Η λέξη ΨΕΜΑ είναι συνώνυμη πια με τον Τσίπρα. Το άλλο είναι ότι οι λογαριασμοί των ΞΕΝΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ και των ντόπιων ολιγαρχών γίνονται και χωρίς τον ξενοδόχο και χωρίς... τον ρεσεψιονίστ! Αν υποθέσουμε ότι ο ξενοδόχος είναι ο λαός, που μια τον Αλέξη, δυο τον Αλέξη, τρεις και... κάτι δεν πάει καλά, ρε παιδιά, ΡΕΣΕΨΙΟΝΙΣΤ είναι ο όλος ΣΥΡΙΖΑ αυτός καθαυτός, που δεν ήταν, δεν είναι, πόσο μάλλον να γίνει ένας και ενιαίος. Από τη μια, πολιτικάντηδες τυχοδιώκτες, από την άλλη φανατικοί ακραίοι αριστεροί και κάτι επιτήδειοι επαγγελματίες ημέτεροι που βρήκαν χρυσή ευκαιρία... Στη μέση, όμως, ο ΚΟΡΜΟΣ ΛΥΓΙΖΕΙ κι αφήνει το χρυσό παιδί της Δύσης ξεκρέμαστο! Καθότι ο μέσος ρομαντικός, αλλοπαρμένος απελπισμένος ή ιδεολόγος Συριζαίος ψηφοφόρος δεν χρωστάει τίποτα στον Τσίπρα. Αντίθετα, ο Τσίπρας χρωστάει ΤΑ ΠΑΝΤΑ στον μέσο Συριζαίο που τον έκανε αυτό που παρ’ ολίγον να γίνει. Ο ηγέτης του Πρώτη Φορά Αριστερά. Απαξ κι αυτός το γύρισε στο Τρίτη Φορά Μνημονιακά, ο ψηφοφόρος φαίνεται ότι δεν το συζητά. Οπως πήγε ξαφνικά και μαζικά, έτσι φεύγει. Σκάρτος, σου λέει. Ψάχνει πάλι για χρήσιμους ηλίθιους; Αν απέμεινε κάτι αριστερό από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το «ΟΧΙ, ευχαριστώ, ΑΝΑΣΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ παίρνω πια μόνο μακριά από δω». Και όπου θέλει, πάει...