Εάλω η χώρα

Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Πολλά βαρύγδουπα ακούγονται αυτές τις ημέρες εν όψει της νέας εκλογικής αναμέτρησης. Ο Α. Τσίπρας  διαφημίζει το επτάμηνό του με το ισχνό πακέτο που περιέχει, καταπίνει το τρίτο μνημόνιο που αποδέχθηκε και ψήφισε και εξαπολύει πυρ κατά του Π. Λαφαζάνη και της ομάδας του που την έκαναν από το ΣΥΡΙΖΑ, φτιάχνοντας σε χρόνο μηδέν το δικό τους μαγαζί.
Η αντιπολίτευση, τόσο η μείζων όσο και η ελάσσων, δεν τον απασχολεί μια και η αγωνία του περιστρέφεται γύρω από τους πρώην συντρόφους του, στον  μέχρι χθες ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ επιχειρεί από την πλευρά της να ροκανίσει το χρόνο με την διερευνητική εντολή που πήρε,  με σκοπό να χαλάσει το σχέδιο του Α. Τσίπρα, για εκλογές εξπρές στην ελάχιστη προθεσμία των 22 ημερών.
Με ανάλογη διάθεση αναμένεται να κινηθεί και ο Π. Λαφαζάνης, που αναδείχτηκε σε τρίτο παίκτη στην πολιτική σκηνή, μετά την
δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας με τη συμμετοχή 25 βουλευτών.
Μέχρι εδώ μπορεί να πει κανείς, πολιτικό παιχνίδι είναι αυτό, ο καθένας καθορίζει την τακτική που θα ακολουθήσει.
Όμως την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, η χώρα μας κατακλύζεται από παράνομους μετανάστες και πρόσφυγες.
Αποτέλεσμα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου να κατακλύζονται καθημερινά όχι από τουρίστες της  εποχής, αλλά από ανθρώπους που με κάθε μέσο και με την καθοριστική συμβολή των τούρκων δουλεμπόρων, προωθούνται στη χώρα μας.
Πέρσι ήρθαν στην Ελλάδα 43.000. Φέτος μόνο τον Ιούλιο ξεπέρασαν τις 50.000. Από τις αρχές του χρόνου έχουν περάσει στη χώρα μας από την Τουρκία πάνω από 150.000. Αυτοί οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι για μια χώρα που έχει πτωχεύσει και βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση εδώ και έξι χρόνια. 
Πέρα από το μείζον αυτό θέμα, που έχει αφεθεί στην τύχη του, υπάρχει και η δραματική εικόνα της αγοράς . Μιας αγοράς που ζει το δικό της δράμα. Η κυβερνητική προπαγάνδα μας πληροφορεί ότι απέτρεψε τις ομαδικές απολύσεις, που ζητούσαν επίμονα οι δανειστές. Δεν απαντούν όμως στο εύλογο ερώτημα, τι είναι προτιμότερο μερικές απολύσεις ή το λουκέτο μιας επιχείρησης, που δεν βγαίνει λόγω της δραματικής πτώσης του τζίρου της;
Στα επιτεύγματά τους αναφέρουν και την  επαναπρόσληψη των καθαριστριών. Δεν μας λένε όμως τίποτα για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα που αυξάνονται και πληθύνονται καθημερινά.
Αυτοί οι άνθρωποι άραγε είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού; 
Τα περί κατάργησης μνημονίων, ΕΝΦΙΑ, τα περί κουρέματος του χρέους πέρασαν στις καλένδες. Το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί και το γνωρίζουν όλοι, είναι η επιμήκυνση, κάτι που απέρριπτε ως προοπτική στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ και που επεδίωξε ανεπιτυχώς η προηγούμενη κυβέρνηση.
Μας πούλησαν και την κατάργηση του πεντάευρου στις επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία  των  νοσοκομείων , ενώ δεν λένε τίποτα για τα 12 ευρώ που θα επιβαρυνθούν κάθε μήνα οι συνταξιούχοι για την υγεία. Αποτέλεσμα πληρώνουν όλοι, είτε πάνε είτε δεν πάνε στα εξωτερικά ιατρεία.    
Τα είπα – ξείπα είναι στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής ζωής. 
Από την άλλη πλευρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι πολίτες ουδόλως ενδιαφέρουν παλιούς και νέους του πολιτικού συστήματος, που περί άλλα τυρβάζουν.
Έτσι η χώρα οδηγείται για τρίτη φορά σε εκλογές μέσα σε οκτώ μήνες και για πέμπτη μέσα σε δύο χρόνια. Στην εξαετία της κρίσης έχουν περάσει από το υπουργείο Οικονομικών έξι υπουργοί και από το Μαξίμου τέσσερεις πρωθυπουργοί. Και έπεται συνέχεια…
Όπως όλα δείχνουν το πρώτο κόμμα στη νέα εκλογική αναμέτρηση θα κινηθεί σε ποσοστά που θα είναι πάνω από το 20%, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ξεπερνούν το 30%. Αν αυτή η πρόβλεψη επιβεβαιωθεί,  τότε θα αποδειχθεί ολέθριος ο ισχύων εκλογικός νόμος, που δίνει μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα ανεξαρτήτως ποσοστών. Με αυτό το μπόνους φαλκιδεύεται η ψήφος των πολιτών. Βεβαίως αυτός ο άθλιος εκλογικός νόμος είναι προϊόν παραγωγής ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που διαχρονικά έχει καταγγείλει το καλπονοθευτικό αυτό σύστημα, όφειλε και με την συναίνεση των άλλων κομμάτων να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, προκειμένου να ισχύσει και στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση. Ένα μπόνους που θα ξεκινούσε από 10 έδρες αν το πρώτο κόμμα ξεπερνούσε το 30%, θα έφτανε στις 20 αν το ποσοστό ανέβαινε στο 35% συν και στις 30 έδρες αν ξεπερνούσε το 40% θα ήταν και δίκαιο και αναλογικό.
Αν οι πολίτες δεν δώσουν πάνω από 30% στο πρώτο κόμμα, γιατί θα πρέπει να πριμοδοτηθεί; Η είσοδος στη Βουλή πολλών κομμάτων είναι εντολή για ευρύτερες συνεργασίες και όχι εξουσιοδότηση στον πρώτο να καταστεί κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, παρακωλύοντας ευρύτερες συνεργασίες.
Θα πει κανείς δάσκαλε που δίδασκες… Και ποιος τον ακούει σε αυτό το θολό πολιτικό τοπίο, που οι πολίτες και η χώρα είναι πολύ χαμηλά στις προτεραιότητες των κομματικών επιτελείων…