ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Γράφει ο Βασίλειος Μαρτζούκος, Αντιναύαρχος ε.α. ΠΝ, Επίτιμος Διοικητής Σ.Ν.Δ., Πρόεδρος ΔΣ ΕΛΙΣΜΕ

Η ιστορία της Λέλας Καραγιάννη, μοιάζει να βγαίνει από παραμύθι αλλά είναι πέρα ως πέρα αληθινή, υπερβατική και κυρίως ξεχειλίζει Ελλάδα. Η στιγμή δεν επιτρέπει λεπτομερή αναφορά στο έργο και την δράση της. Είναι αρκετό να θυμηθούμε ότι επί κατοχής, η Λέλα Καραγιάννη οργάνωσε δίκτυο για την απόκρυψη, περίθαλψη και φυγάδευση Άγγλων στρατιωτικών. Τον Οκτώβριο του 1941 συνελήφθη με προδοσία και κλείσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ με την κατηγορία της κατασκοπείας αλλά το Ιταλικό Στρατοδικείο την αθώωσε ελλείψει στοιχείων.

---

Αργότερα συγκρότησε την οργάνωση «Μπουμπουλίνα», με την συμμετοχή του συζύγου και των επτά τέκνων της. Η οργάνωση, έχοντας στρατολογήσει πολλά και δυναμικά στελέχη ορισμένα μάλιστα εργαζόμενα σε υπηρεσίες των κατακτητών (Έλληνες και ξένους), παρείχε πληροφορίες στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Με την δράση της βυθίστηκαν αρκετά πλοία του εχθρού και ανατινάχτηκαν αποθέματα βενζίνης και πυρομαχικών στο αεροδρόμιο Τατοϊου, ενώ επιπλέον συνέδραμε αντάρτικες ομάδες της υπαίθρου και προκάλεσε δολιοφθορές σε κατοχικούς στόχους. Όταν στελέχη της οργανώσεώς της συλλαμβάνονται και οι συνεργάτες της συνιστούν να κρυφτεί η ίδια αρνείται να το πράξη θεωρώντας λιποταξία την εγκατάλειψη των συνεργατών της.

Στις 11 Ιουλίου 1944 και ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, συνελήφθη από την Γκεστάπο, μαζί με τα πέντε μεγαλύτερα παιδιά της, μετά από πληροφορίες που απέσπασε από λιπόψυχο συνεργάτη της. Την βασανίζουν για να ομολογήσει την δράση της και να δώσει στοιχεία για την οργάνωσή της. Την εκβιάζουν μάλιστα απειλώντας με την εκτέλεση των τέκνων της. Αυτή ακλόνητη ως σύγχρονη Σπαρτιάτισσα απαντά: «Ζητάτε από μια Ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες και την Πατρίδα της με την απειλή του τουφεκισμού των παιδιών της. Έ, λοιπόν, όχι. Μάθετε ότι τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους Ούνους και όλη τη Γερμανία σας !….».
Τελικά οδηγείται μαζί με άλλους πατριώτες στο Δαφνί, όπου εκτελείται την 8η Σεπτεμβρίου του 1944, ένα μήνα πριν την απελευθέρωση ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο.

Η Λέλα Καραγιάννη δεν είναι όψιμη αντιστασιακή. Αντιδρά στον κατακτητή από την πρώτη στιγμή, από το 1941, μία περίοδο κατά την οποία η γερμανική πολεμική μηχανή έμοιαζε ανίκητη, ενώ την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας χαρακτήριζε η σκλαβιά των κατοχικών στρατευμάτων, η πείνα, η τρομοκρατία και οι εκτελέσεις. Το αναμενόμενο θα ήταν να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην επιβίωση και την φροντίδα των επτά τέκνων της. Όμως το ελληνικό της φρόνημα της μιλούσε ξεκάθαρα ώστε να μην έχει αμφιβολίες ως προς τις προτεραιότητές της. «Υπεράνω όλων η Πατρίς» και σε δεύτερη μοίρα η οικογένεια. Για την Καραγιάννη η προτεραιότητα αυτή δεν αποτελεί υπέρβαση αλλά απλό καθήκον.

Τα τέκνα της διηγούνται με υπερηφάνεια πολλά χρόνια μετά, ότι γαλουχήθηκαν με την φιλοπατρία και τις εθνικές παραδόσεις και ιδανικά. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου τα μεγαλύτερα αδέλφια έσπευσαν να καταταγούν στο Ερυθρό Σταυρό, ενώ αργότερα συνέδραμαν την μητέρα τους στο αντιστασιακό της έργο, ενώ στο τέλος, από την φυλακή, παρακολούθησαν την επιβίβαση της μητέρας τους στο καμιόνι για το τελευταίο της ταξίδι προς τον θάνατο και την δόξα.

Το κράτος την έχει τιμήσει κατά τον τυπικό τρόπο αν και το σύμβολο Λέλας Καραγιάννη δεν έχει ανάγκη από τιμές. Το μέγεθος εν τούτοις της άϋλης αξίας της θυσίας της, είναι ανεκτίμητο και στον τομέα της αξιοποιήσεως του ηθικού αυτού κεφαλαίου, είναι πρόδηλο ότι το κράτος έχει αποτύχει παταγωδώς. Δεν είναι αρκετό να φιλοτεχνείται προτομή της και να δίδεται το όνομά της σε δρόμο. Η ουσία της θυσίας της είναι η προβολή προτύπων και η μεταλαμπάδευση της φιλοπατρίας στις επόμενες γενεές δια της ιστορικής συλλογικής μνήμης.

Αλήθεια πόσες κινηματογραφικές ταινίες έχουν γυρισθεί με κρατική μέριμνα για την Λέλα Καραγιάννη; Σε πόσα σχολικά αναγνωστικά ξεδιπλώνεται η δράση της; Πως αξιοποιήθηκε η ιστορική συνέχεια του έθνους μας αφού με την προθυμία θυσίας των τέκνων της για την πατρίδα η Καραγιάννη ουσιαστικά παραπέμπει στις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων; Πως έχει προβληθεί το γεγονός μίας μητέρας που αναπτύσσει πρωτοφανή δράση σε καιρό ξένης κατοχής; Πόσο έχει προβληθεί σε έναν λαό που αργοσβύνει, λόγω υπογεννητικότητος, ως πρότυπο πολύτεκνης μητέρας;

Τα αποτελέσματα της κρατικής αναλγησίας και ανικανότητος μας κατακλύζουν και μας οδηγούν σε καταστροφικούς δρόμους μη αναστρέψιμους. Οι Ελληνίδες δεν γεννούν πλέον τέκνα και κάποιες από αυτές όταν γεννούν δεν τα γαλουχούν βάζοντας στις καρδιές τους την Ελλάδα. Το σχολείο παρέχει γνώσεις αλλά δεν αποδίδει ενσυνείδητους Έλληνες πολίτες. Η έλλειψη παραδείγματος και προσανατολισμού οδηγεί κάποια από τα παιδιά αυτά σε κόσμους εκτός πραγματικότητος, με αποτέλεσμα όταν βανδαλίζουν προτομές σαν της Καραγιάννη να θεωρούν τον εαυτό τους επαναστάτη. Δεν γίνεσαι όμως επαναστάτης εκ του ασφαλούς, όταν καταστρέφεις το βράδυ μνημεία και περιουσίες συμπολιτών σου, όταν κρυπτόμενος πίσω από το υποτιθέμενο «άσυλο» των Πανεπιστημίων εξαπολύεις βόμβες «μολότωφ» κατά αστυνομικών που έχουν εντολές να παραμείνουν αδρανείς. Όταν συλλαμβάνεσαι γνωρίζοντας καλά ότι σε λίγες ώρες θα είσαι ελεύθερος. Και ούτε γίνεσαι επαναστάτης όταν καταλαμβάνεις ξένες ιδιοκτησίες, υπό τα όμματα του παράλυτου κράτους.

Το κράτος λοιπόν με τις λανθασμένες επιλογές και παραλείψεις του δεν τιμά στην ουσία την μνήμη ηρώων σαν την Λέλα Καραγιάννη. Το καλύτερο μνημόσυνο γι αυτήν θα ήταν η πολιτική ωρίμανση των Ελλήνων προκειμένου να επιλέξουν κατάλληλες πολιτικές ηγεσίες, ικανές να κτίσουν την Ελλάδα που όλοι θα θέλαμε. Την Ελλάδα της Λέλας Καραγιάννη.
Αιωνία της η μνήμη.

.