Το τέλος των ψευδαισθήσεων – Ο Τσίπρας ως πρόεδρος της ΝΔ

Η Αριστερά υπήρξε ένα κίνημα που συνέβαλε τα μέγιστα στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Αμφισβήτησε φεουδαρχκές δομές, προβλημάτισε με τις προτάσεις της, επέβαλε ανθρώπινες συνθήκες ζωής με τις κινητοποιήσεις της. Ανέδειξε υψηλές διανοητικές μορφές που σημάδεψαν την πνευματική ιστορία.

Έφτασε όμως κάποια στιγμή που δεν μπόρεσε να αναπαραγάγει ούτε το ιδεολογικό ούτε το πολιτικό της οπλοστάσιο.

Το 1989 ήταν μια τέτοια καμπή. Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων ανέδειξε όχι μόνο τις ανεπάρκειες,
αλλά και τον φύσει ολοκληρωτικό χαρακτήρα της.
Οι αυτοκτονίες εμβληματικών μορφών της, όπως ο Λουί Αλτουσέρ, είχαν στη βάση τους την κατάρρευση των φαντασιώσεών τους για το τι είναι η Αριστερά. Τα αδιέξοδα περίσσεψαν και οι εκτρωματικές καταστάσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν να αναζητήσουν διεξόδους που η εξέλιξή τους δείχνει τον –απολύτως– καιροσκοπικό χαρακτήρα τους. Η μόνη ελπίδα τους, το ψεύδος που βασίζεται σε οργουελιανή γλώσσα. Άλλα λένε, άλλα κάνουν, και προσπαθούν να εγκλωβίσουν σε ψευδαισθήσεις είτε τα στελέχη τους είτε την κοινωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση αυτού του εκφυλισμού. Ξεκίνησε περιλαμβάνοντας στους κόλπους του όλες τις αριστερές σέχτες που απέμειναν από τη δυναμική της αντιπολίτευσης, και κατέληξε να επιζητεί ο ηγέτης του ένα φωτογραφικό ενσταντανέ με τον ακροδεξιό Αμερικανό πρόεδρο. Ανεξαρτήτως τιμήματος.
Παρά το αρχικό σοκ, η κυβερνητική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε για πολλούς αριστερούς της μεταπολίτευσης μια λύτρωση. Τους απελευθέρωσε από τις ψευδαισθήσεις τους. Και άρχισαν να ξαναδιαβάζουν, στην τρίτη ηλικία πια, ό,τι τους δελέασε στα χρόνια της φοιτητικής τους νεότητας.

Όσοι έχουν εμμονές με το χώρο προσπαθούν να πείσουν –τον εαυτό τους, κυρίως– πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά. Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η υπαρκτή Αριστερά.

Ακόμη, και ο ηγέτης του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, ο Τζέρεμι Κόρμπιν είπε προχθές στον Τσίπρα πως το κόμμα του έχει ως πρότυπο τον ΣΥΡΙΖΑ. Χρησιμοποιεί δε και τον Βαρουφάκη ως σύμβουλο.
Ο Τσίπρας και η Αριστερά που εκφράζει δεν πέτυχαν μόνο να φέρουν το κόμμα τους στην εξουσία – δεν έχει σημασία πώς και σε ποια συγκυρία. Πέτυχαν και αυτό στο οποίο είχε αποτύχει μια άλλη εμβληματική πολιτική μορφή της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Το compromesso storico. Τον ιστορικό συμβιβασμό. Όχι με την αστική τάξη της χώρας του, αυτή δεν υπάρχει. Αλλά με τον ηγέτη της αμερικανικής υπερδύναμης. Της χώρας, δηλαδή, έναντι της οποίας μεγάλο μέρος της Αριστεράς ετεροπροσδιορίστηκε. Αριστερά που δεν ήταν αντιαμερικανική δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο Τσίπρας πρωτοπόρησε και σ’ αυτό. Ξεπέρασε το ταμπού. Παρόλο που τίποτε δεν πέτυχε, κανείς από τα αστικά κόμματα της χώρας δεν του κάνει κριτική.
Γι’ αυτά και τους θεσμούς που τα υποστηρίζουν, όπως τα σημαντικότερα μέσα ενημέρωσης, το αποτυχημένο αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Προείχε να σπάσει το ταμπού της επίσκεψης αριστερού πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Άλλη μια αριστερή ψευδαίσθηση κατέρρευσε.

Για τον Τσίπρα, ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να κάνει ορισμένα πράγματα «με τρόπο διαβολικό, αλλά τα κάνει για το καλό»!

Δεν πρόκειται πια για καιροσκοπισμό, αλλά για ακραίο εκφυλισμό. Το δέλεαρ της εξουσίας κυριαρχεί στις συνειδήσεις των αριστερών τύπου Τσίπρα. Μια φωτογραφία με τον Αμερικανό πρόεδρο και μια καλή κουβέντα από το στόμα του για το επενδυτικό κλίμα στην Ελλάδα ενισχύει το αφήγημα περί επιστροφής της Ελλάδας και του Έλληνα στην ανάπτυξη. Και ας γίνονται καθημερινά κατασχέσεις, ας βρίσκεται η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας σε αδυναμία να επιβιώσει, ας έχει διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός. Αυτά για την Αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ είναι λεπτομέρειες και ανθρώπινες απώλειες στην πορεία για την εξουσία. Η απεχθής αντίληψη της πολιτικής.
Το κακό είναι πως αυτήν την αποδόμηση κάθε έννοιας Αριστεράς την αποδέχεται, εν ονόματι της κατοχής και νομής της εξουσίας, ένας κόσμος που ακολουθεί τον Τσίπρα και την ομάδα που τον περιβάλλει. Αλλά το ακόμη χειρότερο, ότι περιφερόμενος ανερμάτιστα ανά τον κόσμο, ο Τσίπρας εκθέτει παντοιοτρόπως τη χώρα και το λαό που κυβερνά.
Σε μια εποχή που –υποτίθεται– η Ελλάδα έχει αναβαθμισμένο γεωπολιτικό ρόλο στην περιοχή, λόγω των ανακατατάξεων και της κρίσης στις σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας, ο Τσίπρας, ως Έλληνας πρωθυπουργός, υπέστη ιστορική ταπείνωση από τον Αμερικανό πρόεδρο.
Διότι είναι ταπείνωση να δηλώνει ο Αμερικανός πρόεδρος στην κοινή συνέντευξη Τύπου, από την αρχή του λόγου του, ότι εξασφάλισε από τον ηγέτη μιας χειμαζόμενης χώρας σαν την Ελλάδα επενδύσεις στην Αμερική, ύψους 2,1 δισ. ευρώ. Οι ΗΠΑ δεν σώζονται με τα 2,1 δισ. ευρώ της Ελλάδας.

Αλλά τόσο η δήλωση αυτή όσο και η στημένη ερώτηση προς τον Τσίπρα για όσα είπε κατά του Τραμπ κατά την αμερικανική προεκλογική περίοδο, απέβλεπαν στο να ταπεινώσουν τον φιλοξενούμενό τους.

Η επίσκεψη αποκάλυψε και κάτι άλλο. Ότι η σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας, παρά την κρίση που διέρχεται, δεν θα διαρραγεί. Αυτή είναι πράγματι στρατηγική σχέση. Η σχέση των ΗΠΑ με την Ελλάδα είναι, δυστυχώς, σχέση εξάρτησης. Η Ελλάδα είναι στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ στα λόγια και για την ικανοποίηση του εσωτερικού ακροατηρίου.
Ο Τσίπρας εφαρμόζει, επί της ουσίας, μια πολιτική που κάλλιστα θα μπορούσε να υποστηριχτεί από τη Νέα Δημοκρατία. Και σε σχέση με τον Κ. Μητσοτάκη έχει το πλεονέκτημα της θεατρικότητας και του ψεύδους – χαρακτηριστικά στοιχεία να δελεάσεις έναν λαό με χαμηλή πολιτική κουλτούρα.
Θα μπορούσε να είναι μια λύση για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αν εξαντλήσει ό,τι θα μπορούσε να τον εξυπηρετήσει από την Αριστερά. Μην έχετε ψευδαισθήσεις. Στην πολιτική όλα γίνονται.