Το δημογραφικό, μεγαλύτερη απειλή απ' όλα τα μνημόνια

Βασίλης Στεφανακίδης

Το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, δεν είναι σημερινό και δεν προέκυψε ξαφνικά. Οι ειδικοί επιστήμονες το επισήμαιναν εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες, συμβουλεύοντας την πολιτεία να αναλάβει πρωτοβουλίες αύξησης των γεννήσεων έτσι ώστε να μη βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να γίνουμε μια κοινωνία γερόντων την οποία δεν θα μπορούν να συντηρούν οι λιγότεροι νέοι.
Κάποιες κυβερνήσεις είχαν κάνει στο παρελθόν κάποια μικρά έστω βήματα ενίσχυσης των οικογενειών που αποκτούσαν περισσότερα από δυο παιδιά, με κάποια επιδόματα ανά παιδί και μικρές φορολογικές ελαφρύνσεις. Ψίχουλα μεν σε σχέση με τις ανάγκες ανατροφής ενός παιδιού πλην όμως ενδεικτικές των προθέσεων της πολιτείας να δει με άλλο μάτι το πρόβλημα της υπογεννητικότητας.

Και μετά ήρθαν τα μνημόνια και οι ντιρεκτίβες των δανειστών που δεν άφησαν πέτρα στην πέτρα. Μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα περικοπών μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά. Μαζί με τις περικοπές συντάξεων ανύπανδρων κορασίδων από κάποιες προνομιούχες κατηγορίες(στρατιωτικοί, υπάλληλοι τραπέζης Ελλάδος κλπ) κόπηκαν και τα επιδόματα των τριτέκνων αλλά και οι μικρές φορολογικές ελαφρύνσεις που είχαν ως ελάχιστο δείγμα πρόνοιας της πολιτείας.

Κι αυτό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι του δημογραφικού προβλήματος καθώς το μείζον είναι ότι τα νέα ζευγάρια, όσα τουλάχιστον τολμούν ακόμα να κάνουν γάμο, κάτω από αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, δύσκολα αποφασίζουν να κάνουν το επόμενο βήμα της διεύρυνσης της οικογένειας έστω και με ένα παιδί, πόσο μάλλον για 2 ή περισσότερα.

Κάποιοι παλιότεροι, λένε πως το οικονομικό είναι η εύκολη δικαιολογία γιατί μερικές δεκαετίες πριν, την εποχή των γονιών και των παππούδων μας, τα οικονομικά της πλειονότητας των οικογενειών ήταν πολύ χειρότερα και παραταύτα το σπάνιο ήταν να έχει κανείς 1 ή δυο παιδιά.

Γι αυτό και από τα 6 εκατομμύρια που είμασταν στη δεκαετία του 40, φθάσαμε στα 10 τη δεκαετία του 70 και έκτοτε σταμάτησε η αύξηση και άρχισε η χρόνο με το χρόνο μείωση.
Στη δεκαετία του 70 όταν εμείς είμασταν 10 εκατομμύρια, οι γείτονες μας Τούρκοι ήταν γύρω στα 20 εκατομμύρια ενώ σήμερα φθάνουν στα 90 εκατομμύρια, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται αν λάβει κανείς υπόψη του πως οι σχέσεις μας μαζί τους, μόνο αγαστές δεν μπορούν να θεωρηθούν.

Και μπορεί για τους δανειστές το δημογραφικό και η υπογεννητικότητα των Ελλήνων να είναι μια απλή παράμετρος στα οικονομοτεχνικά τους μοντέλα, που υπολογίζουν πόσοι θα μείνουν να δουλεύουν σ' αυτό τον τόπο ώστε να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Για μας όμως, είναι όρος και προϋπόθεση ύπαρξης του έθνους μας. Και δεν μιλάμε για το απώτερο μέλλον. Μιλάμε για τα επόμενα τριάντα και σαράντα χρόνια καθώς οι ειδικοί επιστήμονες εκτιμούν πως αν συνεχιστεί αυτή η σχέση θανάτων-γεννήσεων, σε 30 χρόνια ο συνολικός πληθυσμός της χώρας δεν θα υπερβαίνει τα 6-6,5 εκατομμύρια και πολύ λιγότερος στα 50 ή 60 χρόνια.

Επομένως αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως χώρα και ως έθνος, πρέπει έστω και τώρα να ληφθούν μέριμνες ενίσχυσης με κίνητρα στις γεννήσεις . Καλά τα επιδόματα στους συνταξιούχους και τους οικονομικά ευπαθείς από τα υπερπλεονάσματα, να δουν όμως και τα νέα ζευγάρια και να τα στηρίξουν στην τεκνοποίηση. Καλοί και απαραίτητοι οι εξοπλισμοί, οι φρεγάτες και τα αεροπλάνα, αλλά κάποιοι πρέπει να τα χειρίζονται και κάποιοι άλλοι να δουλεύουν, να παράγουν, να πληρώνουν φόρους και να συντηρούν την κοινωνία. Διαφορετικά δεν θα είμαστε μόνο χώρα γερόντων σε λίγα χρόνια αλλά και χώρα γερόντων επαιτών τους οποίους θα μισούν οι ελάχιστοι νέοι που θα μείνουν να τροφοδοτούν τη λειτουργία του κράτους.