Αν θυμάστε, ο νεαρός ήταν ο φόβος και ο τρόμος στο σχολείο του με τη στήριξη του μπαμπά του. 15 χρόνων κυκλοφορούσε με γκλοπ και μοίραζε μπουνιές, κλωτσιές και απειλές. Τα είπαν οι καθηγητές του, που όταν τον τιμωρούσαν έβρισκαν πάντα απέναντί τους τον πατέρα που, καθώς φαίνεται, είχε τον τρόπο του να καλύπτει τον βλαστό του. Στα 21 του λοιπόν, ο βλαστός αυτός αφαίρεσε μια ζωή με τον πλέον ειδεχθή τρόπο.
Ο σταθμάρχης ζει από καθαρή τύχη. Οι κλωτσιές που δέχτηκε ήταν ικανές ή να τον αφήσουν στον τόπο ή τετραπληγικό. Για το ποιος χτύπησε ποιον δεν υπάρχει αμφιβολία. Στο βίντεο φαίνεται καθαρά τι έγινε, ποιοι φεύγουν τρέχοντας και ποιος σωριάζεται στο δάπεδο. Οπότε, εδώ έχουμε άλλο ένα κακούργημα, όσο κι αν η Στεφανίδου πασχίζει να αγιογραφήσει την οικογένεια καλώντας τη μάνα στην εκπομπή της. https://www.youtube.com/watch?v=_JrB7_uJ_Cc
Συγκλονίστηκε βεβαίως το πανελλήνιο με το γεγονός και τα βίντεο που δόθηκαν στη δημοσιότητα αλλά δεν έπεσε κεραυνός εν αιθρία. Η εφηβική εγκληματική συμπεριφορά έχει γίνει καθημερινότητα σε πολλά σχολεία, σε πολλές γειτονιές, σε πολλά νεανικά στέκια, εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν ζήτημα χρόνου να περάσει στην ευρύτερη κοινωνία.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί συναντάμε συχνά αυτό το είδος παιδιών που μας φτάνουν στα όριά μας. Που δεν ανέχονται παρατήρηση, που το στόμα τους είναι οχετός, το χέρι τους βαρύ, το μάτι τους άγριο και η εκδίκησή τους καίρια. Αν δεν καταλήγουμε στο νοσοκομείο σαν τον σταθμάρχη είναι επειδή έχουμε αναπτύξει ισχυρά αντανακλαστικά αυτοπροστασίας ελέγχοντας κινήσεις, λόγια και στάση σώματος. Ο σταθμάρχης προφανώς δεν φαντάστηκε ότι μια απλή παρατήρηση σε δυο κακομαθημένα λυκειόπαιδα θα έθετε τη ζωή του σε κίνδυνο.
Πίσω από αυτό το είδος παιδιών υπάρχει το ανάλογο είδος γονιού: το παιδί του δεν φταίει ποτέ και για τίποτα. Πάντα φταίνε οι άλλοι. Το «διαμάντι» του, που ανοίγει μύτες και κεφάλια και χυδαιολογεί σα βαρυποινίτης, είναι πάντα αδικημένο και μονίμως αμυνόμενο. Ένοχο ποτέ. Είναι το είδος του γονιού που έρχεται στο σχολείο όχι για να πληροφορηθεί, να ακούσει και να συνεργαστεί για το καλό του παιδιού του αλλά για να κατηγορήσει, να επιτεθεί, να απειλήσει και να απαιτήσει το «χαρτί». Έτσι κι αλλιώς, τα χαρτιά είναι τα μόνα που υπολογίζει: το απολυτήριο λυκείου, proficiency, ρημαδοπτυχία βοϊδοσχολών και τα λοιπά.
Σκεφτείτε τώρα το παιδί που παρακολουθεί τέτοιο σκηνικό και που πάντα δικαιολογείται από τους γονείς του. Που δίνει ξύλο δεξιά κι αριστερά, που αντιδρά χωρίς όρια και κοινωνικές αξίες, και που η μόνη οικογενειακή συνέπεια γι αυτή τη συμπεριφορά του είναι η κάλυψη και η διαμαρτυρία του μπαμπά του στο σχολείο που τον «αδίκησε» με αποβολή. Σκεφτείτε το ηθικό έγκλημα που έχει ήδη διαπραχθεί πριν κάθε παιδί καταλήξει σε έγκλημα ποινικού δικαίου.
Οπότε, ποιος φταίει στην περίπτωση των αγοριών που κόντεψαν να σκοτώσουν τον σταθμάρχη; Όχι πάντως η κακιά στιγμή. Φταίει το είδος της αγωγής τους. Κι αν υπήρχε έστω και μια μικρή αμφιβολία γι αυτό, ήρθε και το επιβεβαίωσε το θράσος των γονιών τους. Για κάποια παιδιά η άσκηση βίας είναι προϊόν διδαχής, είναι κουλτούρα. Αν αυτή συμπληρωθεί με την απουσία των στοιχειωδών κανόνων κοινωνικής συμπεριφοράς -κάτι που συνήθως συμβαίνει-το μείγμα γίνεται εκρηκτικό. Ποδάρια σε κοινόχρηστα καθίσματα, τσαμπουκάς και εξυπνάδες σε έναν μεσήλικα που κάνει παρατήρηση, κουτάκια αναψυκτικού στο κεφάλι, ενέδρα για τα ρέστα και άγριο ξύλο μετά. Ποιο πρότυπο αντιγράφουν τα αγόρια; Ψάξτε εκεί να βρείτε τον ένοχο. Τα «διαμάντια» αυτά άλλωστε, είχαν μεγάλο καμάρι για την προσωπικότητά τους και ανέβαζαν, όπως αποδείχτηκε, τα θύματα της προηγούμενης δράσης τους στο διαδίκτυο. Δείτε εδώ: https://www.newsit.gr/.../epithesi-sto-metro.../3203580/
Οι δυο γονείς, αντί να σκύψουν το κεφάλι συντετριμμένοι, αντί να τους καταπιεί η γη από τη ντροπή, κάθονται και μιλάνε με τουπέ στα κανάλια ψευδόμενοι και ζητώντας τα ρέστα όπως και τα παιδιά τους. Διαμάντια όλοι τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου