Επιλέγοντας την … «κόκκινη γραμμή»

Κώστα  Δημ  Χρονόπουλου

 (Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

Χρόνια και χρόνια –μαζί με ζαμάνια – ακούω τους διάφορους Θωκούχους (=κατόχους θώκων) /αξιωματούχους, καθώς και ψιττακίζοντες των ΜΜΕκτροχιασμού, να ομιλούν για … κόκκινες γραμμές. Θέλουν, προφανώς, να τονίσουν, πως κάτι, κάποια πράγματα σταματούν κάπου. Δεν (πρέπει να) πάνε παραπέρα. Πολυεπίπεδη η κόκκινη γραμμή. Αξιοσέβαστη, (φραστικά τουλάχιστον) . Πρακτικά σηκώνει νερό με αποτέλεσμα την χρωματική της αλλοίωση, το ξεθώριασμα. Επειδή όμως το κόκκινο χρώμα και η «κοκκινόχρωμη γραμμή» μπήκαν στη ζωή μας, σκέφτηκα να την χρησιμοποιήσω και ο ίδιος σε πρόταση:

Να τοποθετείται μια ευδιάκριτη, φαρδιά –πλατιά κόκκινη

γραμμή, κάθε φορά και σε κάθε σημείο /περιοχή όπου πρόκειται να γίνει διαμαρτυρία, συλλαλητήριο, πορεία, εκδήλωση, διαδήλωση. Ακόμη και όταν γίνεται προσπάθεια επίδοσης ενός ψηφίσματος, ώστε να μην επακολουθούν συγκρούσεις συγκεντρωμένων με τα ΜΑΤ. Δακρυγόνα, «κομφετί»: κρότου –λάμψης, ειρηνικές βόμβες μολότοφ, κυνηγητό άγριο, βανδαλισμοί, τραυματισμοί , προσαγωγές και (εξαιρετικά σπάνια) συλλήψεις.   Εξυπακούεται, πως οι μεν κατηγορούν τους  δε και εκείνοι τους μεν . Επειδή  πονηρόβλακες και ιδεοληπτικοί εσμέν, δεν βρίσκεται άκρη στον νεοελληνικόν τεκέν.

Ιδού λοιπόν η χρησιμότητα της κόκκινης γραμμής: κάθε φορά που εκδίδεται  απαγορευτικό για την μη μετακίνηση (παρουσία διαδηλωτών πέραν ενός συγκεκριμένου  σημείου), να τοποθετείται μια παχύτατη, εμφανέστατη, κατακόκκινη γραμμή. Ως σήμανση απαγορευτική, πέραν/εντεύθεν της οποίας θα απαγορεύεται η μετάβαση. Την διάβηκες, την πάτησες, τότε … την πάτησες (και μεταφορικά). Παράλληλα κάμερες λήψης, τόσο της Αστυνομίας, όσο και της ΕΡΤ, αλλά και όποιων άλλων καναλιών ημέτερων ή ξένων το επιθυμούν, με ήχο. Κανονικό ενημερωτικό ντοκυμαντέρ. «Ηχητικά και καθαρά να ακούγεται το σύνθημα: «Απαγορεύεται να πατήσετε την «κόκκινη γραμμή». Μια τριμελής αντιπροσωπεία επιτρέπεται να περάσει, να δώσει ψήφισμα, να δει τον τάδε υπουργό, να καταθέσει στεφάνι, να διαπραγματευτεί» κ.ο.κ. Εξυπακούεται ότι και οι διάφοροι, περαστικοί αξιωματούχοι, υπουργοί, κ. α, οφείλουν να δέχονται τις ολιγομελείς επιτροπές, να ακούν και να συζητούν τα αιτήματα.

  Η τακτική της περιφρόνησης, του αποκλεισμού, της «απουσίας» ή της αδυναμίας να δεχθούν πολίτες /εκπροσώπους/ (λόγω …. φόρτου εργασίας) είναι ανεπίτρεπτη, προκλητική, εκνευριστική.

Όλοι γνωρίζουμε πως σε ετούτο εδώ τον τόπο των «Δημοκρατών» της πλάκας και της φάπας (λαϊκά, αφού είμαστε σε κλίμα διαδηλώσεων, μπαχαλοποίησης και τραμπουκισμών) είθισται οι συμμετέχοντες να επιχειρούν καταλήψεις –με γιουρούσια /ρεσάλτα υπουργείων, χωρών, ΑΕΙ, κ. α ώστε δια του όγκου και της βίας, να επιβάλλουν τα αιτήματα τους και όχι να τα συζητήσουν. Καλοντυμένοι με τα απαραίτητα αξεσουάρ όπως : λοστούς, κοντάρια (με μια «σημαία» ως φύλλο συκής), πέτρες, μολότοφ και ό, τι κυκλοφορεί στη μόδα των κοινωνικών ταραξιών ή οργισμένων «πολιτών», προσέρχονται και συνέρχονται προγραμματισμένοι για να κάνουν επεισόδια και επίδειξη δύναμης κομματικής ή συνδικαλιστικής. Όποιοι συλλαμβάνονται να περνούν ή να πατούν την «κόκκινη γραμμή», να τιμωρούνται παραδειγματικά.

Συμπερασματικά: είναι ο μοναδικός –όπως καταδεικνύεται από την μέχρι τώρα πρακτική –τρόπος να λυθεί επιτέλους ο … «γρίφος» του ποιος επιτέθηκε πρώτος και σε ποιόν.

Να τελειώνουμε με το … «προαιώνιο δίλημμα» του ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, που μας γελοιοποιεί ως χώρα και μας καταεξευτελίζει ως ευνομούμενη (αστειεύομαι βέβαια) πολιτεία.

   

ΥΓ Ίσως η «κόκκινη γραμμή» να είναι το σύγχρονο αυγό του Κολόμβου για την  επίλυση του προβλήματος.

      Το να επιδίδεται στο διηνεκές ένας ολόκληρος λαός σε συνεχή … Α υ γ ο     κ ο υ ρ ά  (=κούρεμα αυγών –ευθυνών) αναζήτησης ενόχων και πρωταιτίων δεν οδηγεί πουθενά (εκτός πιθανώς της άντλησης εις Πίθον Δαναΐδων).