Η παιδεία ως θεμέλιο της κοινωνίας, και μοχλός ανέλιξης και προόδου

Αναγκαία προϋπόθεση ανέγερσης οποιοδήποτε οικοδόμημα – Η παιδεία σήμερα αποτελεί ένα φθαρμένο και σαθρό θεμέλιο… 

Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος

Για να ανοικοδομηθεί οποιοδήποτε οικοδόμημα, πριν από κάθε ενέργεια χρειάζεται να κατασκευαστούν γερά και ανθεκτικά θεμέλια, άλλως κτίζουμε στην άμμο και τ οικοδόμημα με το πρώτο αεράκι θα καταρρεύσει με πάταγο. Η παιδεία είναι εκείνη, αν όχι η μόνη διαδικασία, προορισμός και ρόλος της οποίας αναμφισβήτητα είναι να οικοδομήσει γερά και στέρεα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Ένα πρώτο βήμα είναι να διαπαιδαγωγήσει τους νέους μας, να σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα

τους και να τους εφοδιάσει με όλα εκείνα τα όπλα και στοιχεία που θα τους καταστήσουν άξιους πολίτες, ικανούς να αντέξουν το βάρος των υποχρεώσεων και των ευθυνών τους μέσα στην κοινωνία και των έντιμων και αποδοτικών δραστηριοτήτων τους.

Η παιδεία λοιπόν αποτελεί το θεμέλιο εκείνο πάνω στο οποίο θα ανοικοδομηθεί μια κοινωνία άξια και δυνατή, με γνώσεις και αντικειμενική κρίση και έτσι ως μοχλός ανέλιξης και προόδου να έχουμε μια ευημερούσα κοινωνική ζωή. Η ευημερούσα κοινωνία, που είναι η επιδίωξη κάθε κυβέρνησης, επιτυγχάνεται μέσα από πολύπλοκες διαδικασίες και ενέργειες, έχουσες σχέση κατ’ αρχή με την καλλιέργεια, την μόρφωση και την υπευθυνότητα των πολιτών και στη συνέχεια ειλικρινή συνεννόηση για καθορισμό των στόχων και ο τρόπος και τα μέσα επίτευξής των. Πολύπλοκες διότι, φυσικώ τω λόγω, υπάρχουν πολλές και διαφορετικές απόψεις μεταξύ των πολιτών, αναλόγως της μόρφωσής τους κατ’ αρχή, αλλά και τις αρχές και αξίες που διδάχτηκαν στο σχολείο.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το όποιο πρόβλημα οιασδήποτε μορφής και μεγέθους, είναι μια συνέπεια, ένα αποτέλεσμα της παιδείας που κάθε νέος διδάχτηκε στο σχολείο. Από την παιδεία λοιπόν την οποία ο καθένας έχει δεχθεί, εξαρτάται πόσο σωστά ή λάθος λειτουργεί σε γενικές γραμμές μια κοινωνία. Η οικογένεια ασφαλώς συμβάλλει καθοριστικά στην διαμόρφωση του χαρακτήρα των νέων μας, η
οποία όμως αν έχουν προέλθει από μια σωστή παιδεία, η συμβολή της θα είναι θετική.

Ας δούμε την σημερινή κατάσταση της Παιδείας στη χώρα μας: «Η Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας στην Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ) συνόψισε το συμπέρασμα: «Μεγάλη μερίδα μαθητών κινδυνεύει να ολοκληρώσει τη σχολική εκπαίδευση παραμένοντας λειτουργικά αναλφάβητη». «Λειτουργικά αναλφάβητος» θα πει: δεν ξέρει να σκεφτεί, να κρίνει, να αξιολογεί, να συγκρίνει, ξέρει μόνο να προσλαμβάνει εικόνες – ζει στον τεχνητό κόσμο των εντυπώσεων, της τηλεόρασης, της διαφήμισης, των κομμάτων, παιδιά μερικώς "ανάπηρα" που καλούνται να ψηφίσουν στα 17!!!. Από το Δημοτικό κιόλας σχολείο οι μαθητές δεν βαθμολογούνται, προκειμένου «αμελείς, αδιάφοροι και φυγόπονοι να μην… πληγωθούν συναισθηματικά». Για τον ίδιο λόγο ο μόχθος και η συνέπεια δεν επιβραβεύονται, η ισοπέδωση όλων προς τα κάτω στέρησε και στερεί στα Ελληνόπουλα τη χαρά της άμιλλας, τη γόνιμη πρόκληση της αριστείας».

Το συμπέρασμα αυτό, είναι λίαν απογοητευτικό, αλλά είναι τραγικό για την ελληνική παιδεία και αντί να παρακολουθούμε σιωπηλοί αν όχι αδιάφοροι, είναι εγκληματικό και κάποιος πρέπει να χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου, να μας ταρακουνήσει ώστε να χαράξουμε επειγόντως ένα πρόγραμμα αναβαθμίσεως της παιδείας μας, παράλληλα με την ενημέρωση, ακόμη και καθοδήγηση της ελληνικής κοινωνίας. Ο καθένας να βάλει το δικό του πετραδάκι σε μια εθνεγερσία αποκατάστασης της ποιότητας της παιδείας, παράλληλα με την καταδίκη όλων των αντικοινωνικών διαδηλώσεων που καταλήγουν σε ένα εθνοφθόρο αποτέλεσμα.

Οι καθοδηγούμενες καταλήψεις των σχολείων, είναι μια προκλητική, αν όχι εγκληματική απόδειξη πλέον, ότι η παιδεία αγγίζει το τελευταίο σκαλοπάτι της κατάπτωσης της ελληνικής κοινωνίας, δια της καταβαράθρωσης της παιδείας. Ένα σκαλοπάτι πιο πάνω,
έχει στρατοπεδεύσει η ελλιπής ποιότητα των εκπαιδευτικών, την οποία μάλλον αναγνωρίζουν και οι ίδιοι, με προφανή ένδειξη, μεταξύ άλλων, την άρνηση αξιολόγησής τους, ή ακόμη και δεχόμενοι και σε μερικές περιπτώσεις υποθάλποντας το δικαίωμα των
μαθητών τους να έχουν δικαίωμα αιτημάτων, συνήθως προσχηματικά, ακόμη και του τρόπου διδαχής και συμπεριφοράς των ιδίων των καθηγητών.

Είναι επομένως ηλίου φαεινότερο ότι η Παιδεία και όχι ο Βασιλιάς, είναι γυμνή και έχει άμεση, δραστική και ανάγκη βαθιάς αναμόρφωσης, με θάρρος και αποφασιστικότητα, αλλά ύστερα από μια σοβαρή και ενδελεχής μελέτης, από μια προσεκτικά επιλεγμένη
ομάδα ειδικών, υπερκομματική, μια και είναι μάλλον ανέφικτο να βρεθεί ακομμάτιστη, κατά το δυνατό αντικειμενική. Μέχρι την συγκρότηση μιας τέτοιας Επιτροπής και δεδομένου ότι θα πρέπει να ασχοληθεί επί μακρόν για να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα,
είναι φυσικό και αναγκαίο να υπάρξουν επί μέρους ρυθμίσεις. Έτσι η κυβέρνηση εισάγει ένα ρηξικέλευθο νομοθέτημα το οποίο βάζει σε κάποια τάξη ορισμένα των κακώς κειμένων της Ανωτάτης Παιδείας.

Βέβαια η αναμόρφωση της Παιδείας πρέπει να αρχίσει από το Νηπιαγωγείο, Δημοτικό και προχωρώντας προς τα πάνω, να καταλήξεις στα ΑΕΙ. Όμως οι σημερινοί εκπαιδευτικοί, οι οποίοι θα θεμελιώσουν την ανέλιξη της Πρωτοβάθμιας, προέρχονται από τα σημερινά ΑΕΙ όπου εισέρχονται και με το τρία (3), ασφαλώς όχι όλοι, αλλά οι λίγοι αρκούν για να μολύνουν το σύστημα διδαχής και παίδευσης των νέων. Επομένως χρειάζεται μια θαρραλέα και ειλικρινής αυτοκριτική όλων των εκπαιδευτικών, να περάσουν από ειδικά σεμινάρια για να ξεκινήσει κατά το δυνατό θετικά η όποια ενδιάμεση αναμόρφωση των πρώτων βαθμίδων της εκπαίδευσης, με την συμβολή της συσταθείσας Επιτροπής μακρόχρονης μελέτης αναμόρφωσης της Παιδείας.

Νίκος Αναγνωστάτος
e-mail:nanagnostatos@gmail.com/thiakos.blogspot.com.