ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ. Της Μαίρης Καρά

Απαράμιλλος ήταν ο ηρωισμός του Στρατηλάτη Αλέξανδρου στα πεδία των μαχών. Αν και Βασιλιάς μαχόταν πάντα στην πρώτη γραμμή, δίνοντας το παράδειγμα, έστω κι αν δυσκόλευε το έργο των υπασπιστών του. Ακόμα και τις διαταγές που έδινε, τις εκτελούσε και ο ίδιος. Πίστευε πως η μεγαλύτερη νίκη για έναν άνθρωπο, είναι να νικήσει τον εαυτό του. Έτσι αποκτά Αυτοέλεγχο, Αυτοσεβασμό κι εγκράτεια στους ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ.    Την ριψοκίνδυνη συμμετοχή του στις μάχες αποδεικνύουν οι πολλοί τραυματισμοί του. Το 335 χτυπήθηκε στο κεφάλι από μια πέτρα, σε μάχη κατά των ΙΛΛΥΡΙΩΝ και σε άλλη μάχη μαζί τους χτυπήθηκε στον λαιμό με σιδερένιο ρόπαλο. To 334 ένα σπαθί έσκισε την περικεφαλαία του, φτάνοντας...
μέχρι το τριχωτό της κεφαλής του στην μάχη του ΓΡΑΝΙΚΟΥ. Το 333 υπέστη ένα τραύμα στον μηρό από σπαθί στην μάχη της ΙΣΣΟΥ. Το 332 τραυματίστηκε στον ώμο στην πολιορκία της ΓΑΖΑΣ.      Στην Μαρακάνδα το 329 ένα βέλος έσπασε το κόκαλο της κνήμης του. Στην Υρκανία χτυπήθηκε από λίθο, χάνοντας την όρασή του για πολλές ημέρες. Το 327 στην πόλη Ασπασιανή της Ινδίας τραυματίστηκε από βέλος Ασπασιανού πολεμιστή. Σε μια άλλη μάχη έπεσε απ' το άλογό του κι έπαθε εξάρθρωση ώμου. Τα τραύματά του όμως δεν ανέκοψαν την μαχητική ορμή του για την ολοκλήρωση της ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ.    Για τους τραυματισμούς του ήταν πολύ περήφανος και τους θεωρούσε απόδειξη της ανδρείας και της γενναιότητάς του στις νικηφόρες μάχες του. Όταν το 325 πολιορκούσε την πόλη των Μαλλών, τον προειδοποίησε ο Μάντης ΔΗΜΟΦΩΝ, πως οι οιωνοί προέβλεπαν σοβαρό τραυματισμό. Ο Αλέξανδρος που ήταν οργισμένος με τους Μάντεις της Ακολουθίας του απ' το παρελθόν, επειδή αντί να τον βοηθούν του έφερναν εμπόδια, τον επέπληξε και συνέχισε την πολιορκία. Θεώρησε πως η πρόβλεψη υπονόμευε την μαχητικότητα των ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ.     Δυστυχώς όμως στην πολιορκία της πρωτεύουσας των Μαλλών τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και λίγο έλειψε να είναι το τέλος της θρυλικής πορείας του. Κάποιοι Ιατροί μελετητές της Ιστορίας του θεώρησαν, πως ο τραυματισμός του πιθανόν να ήταν υπεύθυνος και για τον μετά τρία χρόνια ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ.       Ο βαρύς τραυματισμός του Αλεξάνδρου μετατράπηκε σε φήμη ότι σκοτώθηκε κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, μεταδόθηκε αστραπιαία σε όλη την Στρατιά, μέχρι το Κεντρικό Στρατόπεδο στην συμβολή του Υδραώτη με τον Ακεσίνη, μα και στα μετόπισθεν. Τρόμος κατέλαβε τους Μακεδόνες Στρατιώτες και στο μυαλό τους γεννήθηκαν πολλές εύλογες ΑΠΟΡΙΕΣ…       Ποιός απ' τους Στρατηγούς θα τον αντικαθιστούσε; Πόσο ομαλή θα ήταν η διαδοχή; Τι θα γινόταν με τους υποταγμένους λαούς, που ευκαιρία περίμεναν να επαναστατήσουν; Τι θα γινόταν με τους ύποπτους για λιποταξία βαρβάρους της Στρατιάς; Η Στρατιά βρισκόταν σε μια άγνωστη  περιοχή της Ασίας, με λαούς γενναίους και αξιόμαχους, αλλά σε τεράστια απόσταση ως τις ασφαλείς περιοχές. Επομένως και μόνο η υπόνοια θανάτου του Βασιλιά, προμήνυε τον ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ.         Κι αν η φήμη εξαπλωνόταν κι επικρατούσε στα αυτιά όλων… δεν θα πείθονταν ούτε με διάψευση… Και δεν πείστηκαν ακόμα κι όταν τους ενημέρωσε ο ίδιος με επιστολή, πως ερχόταν στο Κεντρικό Στρατόπεδο. Δεν τους έπεισε, γιατί  υποψιάζονταν, πως μπορεί να την είχαν πλαστογραφήσει οι σωματοφύλακές του  και οι Στρατηγοί, για να ηρεμήσουν τα ΠΝΕΥΜΑΤΑ.     Ευτυχώς που η υγεία του Αλέξανδρου σταθεροποιήθηκε, χάρις στην γερή κράση του. Ύστερα από επτά ημέρες, άρχισε να συνέρχεται και να βγει νικητής κι απ' αυτή την ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ. Είχε υποχρέωση όμως, να διαψεύσει τις φήμες, για να ηρεμήσει το Στράτευμα. Γι' αυτό μόλις ανέκτησε τις δυνάμεις του ξεκίνησε με ένα πλοίο να εμφανιστεί στο Στρατόπεδο μπροστά σ' όλο το Στράτευμα. Όταν πλησίαζε, διέταξε να αφαιρεθεί η σκηνή απ' την πρύμνη, ώστε να τον δουν πάνω στο φορείο όλοι οι Στρατιώτες. Μα με την απελπισία που είχε καταλάβει τους Μακεδόνες Στρατιώτες του, νόμισαν πως τον έβλεπαν ΝΕΚΡΟ.     Όταν το πλοίο σταμάτησε στην όχθη, νιώθοντας πως η ψυχολογία των Στρατιωτικών είχε κλονιστεί, σήκωσε το χέρι του χαιρετώντας τους και πήγε κοντά τους περπατώντας. Τότε όλοι αναβόησαν ανακουφισμένοι και πείστηκαν, πως θεραπεύτηκε. Συνέχισε έφιππος ως την σκηνή του, κάτω απ' τις επευφημίες των στρατιωτών, που τον χειροκροτούσαν και τον έραναν με λουλούδια. Οι ζωηρές χαρούμενες κραυγές τους έφταναν ως τον ουρανό. Κι εκείνος απολάμβανε αυτόν τον ΘΡΙΑΜΒΟ!    Υπήρχαν όμως και δύσπιστοι Στρατιώτες, που ήθελαν να τον δουν, να τον αγγίξουν, για να πεισθούν. Κάποιοι Εταίροι άρπαξαν την ευκαιρία να τού καταλογίσουν, πως διακινδυνεύει στην μάχη, όχι ως Στρατηγός αλλά ως Στρατιώτης. Αυτό το γνώριζε βέβαια και ο ίδιος, αφού η παρορμητική του φύση τού το υπαγόρευε. Ασφαλώς αυτές οι εκδηλώσεις συμπαράστασης, έδειχναν την βαθιά εκτίμησή τους στο ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ.     Μια εκτίμηση που δεν είχε κλονισθεί ούτε απ' τους φόνους του Παρμενίωνα, του Κλείτου και του Καλλισθένη, ούτε απ' τις βαρβαρικές συνήθειές του, ούτε κι απ' την προσκύνηση που απαιτούσε. Όσα κι αν τού καταμαρτυρούσαν, όσο κι αν τους εξόργιζε, παρέμενε ο Βασιλιάς τους, που με τις νίκες τούς είχε δοξάσει. Ήταν ο Στρατηγός που εμπιστεύονταν, για να τους οδηγήσει με ασφάλεια, έξω απ' τις βαρβαρικές ΧΩΡΕΣ.     Μα η φήμη του θανάτου του Βασιλιά διαδόθηκε γρήγορα και οι έποικοι Στρατιώτες στην Βακτρία δεν ήθελαν παραμείνουν εκεί ανάμεσα σε βάρβαρους.  Θεώρησαν πως η φήμη άνοιγε τον δρόμο της επιστροφής. Γι' αυτό ήρθαν σε επαφή με τον Κοίνο και συγκεντρώθηκαν 3.000 Στρατιώτες εμπειροπόλεμοι, αποφασισμένοι να επιστρέψουν στην ΕΛΛΑΔΑ.       Σε άλλες περιοχές της Ινδίας φαίνεται πως η φήμη του θανάτου του Βασιλιά διαψεύστηκε γρήγορα. Όσοι Μαλλοί και Οξυδράκες δεν είχαν υποταχθεί ακόμα, ήταν αποκαρδιωμένοι απ' τις συμφορές τους. Φοβούμενοι το μένος των Μακεδόνων για τον τραυματισμό του Βασιλιά τους, έστειλαν μια Πρεσβεία με Διοικητές 150 επιφανείς πολίτες, για να παραδοθούν. Δήλωσαν στον  Αλέξανδρο πως ναι μεν ήθελαν την ελευθερία τους, αλλά λόγω της θεϊκής καταγωγής του δέχονταν να υπαχθούν στην Ηγεμονία του και να πληρώνουν τους φόρους που θα ΟΡΙΖΕ.      Για τον Αλέξανδρο που απ' το 327 πολεμούσε εναντίον της Ινδίας με το πρόσχημα, πως ήθελε να ενώσει ξανά κάτω απ' το σκήπτρο του, όλα τα εδάφη που είχαν υπό την Εξουσία τους οι Πέρσες Βασιλιάδες, η υποταγή κι αυτών των λαών, ήταν η ευκαιρία του για να επιβάλει σε όλη την περιοχή ΕΙΡΗΝΗ.      Υγιής πλέον ο Αλέξανδρος συνέχισε δυναμικά την εκστρατεία του, ενώ συγχρόνως σχεδίαζε την ανέγερση μεγαλεπήβολων κτισμάτων και Ναών και την δημιουργία τεράστιου στόλου στην Αλεξά​ν​δρεια, κατά τα πρότυπα του ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.