Ο χάρτης θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Γράφει ο πολίτης Π. Παπαγαρυφάλλου

"Αυτό δεν είναι Ευρώπη". Ήταν η διαπίστωση του πρωθυπουργού στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.

Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι την πρώτη και κύρια ευθύνη για τη χρεοκοπία της Ελλάδας φέρνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης -με μπροστάρηδες βέβαια το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ- οι "εταίροι" φέρνουν τη δική τους ευθύνη.

Η ευθύνη τους συνίσταται στην απαίτηση στραγγαλισμού της ελληνικής οικονομίας και την καταδίκη του συνυπεύθυνου "κυρίαρχου" λαού στην πείνα.

Οι "εταίροι" ευθύνονται για τα τοκογλυφικά τους δάνεια, με όρους κοινωνιοκτόνους.

Ο "κυρίαρχος" λαός ευθύνεται γιατί σαράντα χρόνια στήριξε

και αναπαρήγαγε το διεφθαρμένο ληστρικό σύστημα.

Ένα συμμοριακό σύστημα, το οποίο όλοι οι παράγοντές του προσπαθούσαν να ληστέψουν παντοιοτρόπως διαγκωνιζόμενοι ποιος θα έχει μεγαλύτερη μερίδα, πως θα προωθηθούν κόμματα και κομματικά στελέχη, πως θα ικανοποιηθούν οι κομματικοί κοπρίτες, πως θα μοιρασθούν τα μεγάλα έργα, πως θα παρθούν οι μίζες και πάει λέγοντας.

Σε αυτό το μαραθώνιο της πολιτικής ακολασίας και ο δημοσιογραφικός κόσμος που δεν έκανε αυτό που όφειλε να κάνει: Κριτική και έλεγχο.

Αυτό λοιπόν που δεν έκανε ο κόσμος αυτός της "λαμπρής" δημοσιογραφίας, το έκανε ο γράφων, παρουσιαζόμενος και αναλύοντας το "χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης" με υπότιτλο: "Ή τα φληναφήματα των 15" (Τόσα ήταν το 2001 τα μέλη της).

Από το κριτικό εκείνο κείμενο σταχυολογώ μερικές εκφράσεις και διαπιστώσεις, οι οποίες επιβεβαιώνονται σήμερα απόλυτα.

Να, λοιπόν, τι έγραφα στις 5/1/2001 στα "Πολιτικά Θέματα".

Υπενθυμίζω ότι ο Καταστατικός Χάρτης ψηφίστηκε στη Σύνοδο της Νίκαιας της Γαλλίας το Δεκέμβριο του 2000.

Όταν, λοιπόν, όλοι, σχεδόν, σιωπούσαν τότε, ο γράφων έγραφε: "Πρόκειται για έν πομπώδη τίτλο, ο οποίος δεν έχει καμία απολύτως σχέση, ούτε με αυτά που κάνουν, ούτε με αυτά που θέλουν ή μπορούν να κάνουν. Πρόκειται για ψευδεπίγραφες διακηρύξεις και κενολόγες αρχές, οι οποί εκφράζουν άλλοτε το τίποτα και άλλοτε το αυτονόητο".

Προχωρώντας, ασκούσα κριτική στη στάση του "κυρίαρχου"  λαού "ο οποίος δεν ασχολείται με τέτοια "μικροζητήματα", αφού αγωνιά μόνο για το χρηματιστήριο το οποίο ανήγαγε σε νέα θρησκεία και σε νέα μεγάλη εθνική ιδέα" (ήταν τότε που οι κυβερνώντες  τον εξαπάτησαν με τις υποσχέσεις ότι μέσα από αυτό θα γινόταν πλούσιος και έπαθε ό,τι έπαθε και καλά τα έπαθε).

Αυτό το καταστατικό ευρωπαϊκό κείμενο έλεγε στο Προοίμιό  του και τα εξής: "Η Ένωση…. στηρίζεται στις ιδιαίτερες και οικουμενικές αξίες της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Βασίζεται στις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου".

Σχολιάζοντας τότε τη βασική αυτή διακήρυξη έγραφα και τα εξής: "Ποιος πολίτης της Ε.Ε. αγνοεί ότι οι πιο πάνω αξίες δεν καταπατώνται βάναυσα από τους εκάστοτε κυβερνώντες…. Ποιος αγνοεί ότι οι λέξεις "αξίες" αγνοεί ότι δεν είναι τίποτα άλλο από πλουμιστά στολίδια στα κείμενα των συντηγμάτων και των κειμένων των διαφόρων διεθνών οργανισμών;"

Συνέχιζα: "Πρόκειται για συνταγματική απάτη και απάτη της αλληλεγγύης".

Από τις συγκεκριμένες διατάξεις του Χάρτη στις οποίες ασκούσα κριτική ήταν και οι εξής: Το άρθρο 14 "το οποίο εξασφαλίζει στους υπηκόους της Ευρώπης το δικαίωμα της εκπαίδευσης".

Περιορίζοντας το θέμα στην "Ισχυρή" Ελλάδα του Σημίτη έγραφα: "Γιατί τόσα ψέματα για τόσο γνωστά γεγονότα; Φαίνεται ότι οι "15" γνωρίζουν την αποχαύνωση των λαών τους…"

Άλλη τρανή απατηλή διάταξη είναι ετούτη του άρθρου 15, η οποία  ορίζει ότι: "Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να εργάζεται".

Σχολιάζοντας τότε έγραφα: "Προκαλούν οι … "εκσυγχρονιστές σοσιαλιστές" της Ευρώπης χωρίς δυστυχώς να αντιμετωπίζουν την ενωμένη ενεργητική αντίσταση των εργαζομένων και μη".

Το άρθρο 20 έκανε λόγο για ισότητα όλων έναντι του νόμου", για το οποίο έγραφα και τα εξής: "Προκαλεί τα γέλια κάθε πικραμένου" και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα "ο λεγόμενος πολιτικός κόσμος αυτοεξαιρείται νομοθετικά και προκλητικά από αυτή την ισότητα.

Το άρθρο 23 εξαπατούσε τους λαούς ορίζοντας ότι: "Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην προστασία και την φροντίδα". Γι' αυτή την απάτη έγραφα και τα εξής: "Αλίμονο στις ευρωπαϊκές κοινωνίες αν αφήσουν τη "φροντίδα" των παιδιών στις "φροντίδες" αυτών των ανθρώπων…"

Τελειώνω με το καταγέλαστο άρθρο 25, που ορίζει: "Η Ένωση αναγνωρίζει και σέβεται τα δικαιώματα των ηλικιωμένων, να διάγουν μια αξιοπρεπή και ανεξάρτητη ζωή".

Σε απάντηση αυτού του τερατώδους ψεύδους υπενθύμιζα την ανατριχιαστική φράση του Σημίτη που μας είπε ότι "οι Έλληνες ζουν πολλά χρόνια".

Καταλήγοντας χαρακτήριζα αυτό το θεμελιώδες κείμενο ως "απατηλό ευχολόγιο".

Η ζωή και τα γεγονότα αποδεικνύουν το πόσο δίκαιο είχα τότε ασκώντας την κριτική που δεν τολμούσαν αυτοί που έπρεπε.

Όσο για τον "κυρίαρχο" ελληνικό λαό, αυτός ρέπει στο συλλογικό μαζοχισμό, ζώντας ταυτόχρονα σε κατάσταση κοινωνικής και πολιτικής χλωροφορμίασης.

Έρχεται ψόφος μεγάλος για όσους δεν έκλεψαν, εκτός κι αν οι πεινασμένοι  αποφασίσουν να κατέβουν στους δρόμους!