Οργόνη & Οργονίτες: Τότε και τώρα

Μια Σύντομη Αναδρομή στην Ιστορία της Οργόνης

Τις δεκαετίες του 1930 και 1940, ο δρ. Βίλχελμ Ράιχ εντόπισε και μέτρησε την αιθερική ενέργεια (ενέργεια της ζωής, τσι, κλπ.), την οποία ονόμασε «οργόνη».
Ο δρ. Ράιχ καθόρισε ότι τοποθετώντας εναλλάξ στρώματα γυαλιού (fiberglass), μία οργανική ουσία, και ατσαλόμαλλο, μία ανόργανη ουσία, μπορούσε στην πραγματικότητα να προσελκύσει και να συλλέξει την οργόνη (αιθερική ενέργεια), τόσο αυτή που ήταν πλεονεκτική για τη ζωή (την οποία ο Ράιχ ονόμαζε “OR” ή “POR”) όσο και την βλαβερή αρνητική αιθερική ενέργεια («θανατηφόρα οργόνη» ή “DOR”).
Κατασκεύασε, λοιπόν, μεγάλα κουτιά που ονόμασε «συσσωρευτές» ή “oracs”, χρησιμοποιώντας απλώς την αρχή των εναλλασσόμενων στρωμάτων. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να θεραπεύσει ασθενείς με διάφορα προβλήματα, όπως διάφορες μορφές καρκίνου, βάζοντας τους να κάτσουν μέσα στο κουτί για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα.

Το 1986, επιστήμονες του πανεπιστημίου του Marburg στη Γερμανία, δημοσίευσαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας που έδειχνε ότι 30λεπτες θεραπείες μέσα στον συσσωρευτή προκαλούσαν μόνιμα, θετικά ψυχοσωματικά αποτελέσματα, πράγμα που δεν συνέβαινε με τον θάλαμο που κατασκευάστηκε, σε αντιδιαστολή, μόνο από γυαλί. Η δήλωση που ακολούθησε την έρευνα έλεγε ότι «τα αποτελέσματα που λάβαμε από την έρευνα μας, μας παρείχαν αποδείξεις σχετικά με την υπόθεση ότι οι φυσικές ιδιότητες του συσσωρευτή οργόνης και η ψυχοσωματική επίδραση που έχει στους ανθρώπινους οργανισμούς, που αξίωσαν ο Ράιχ και οι συνεργάτες του, πραγματικά υπάρχουν.»

Το έργο του Ράιχ συνεχίστηκε στη δεκαετία του 1960, από ένθερμους, ανοιχτόμυαλους Ρώσους επιστήμονες, όπως ο δρ. Nikolai Kozyrev (1908-1983). Ο τελευταίος απέδειξε επιστημονικά ότι τέτοιες αόρατες ενέργειες υπάρχουν πράγματι γύρω μας, και ότι το εμπνευσμένο έργο του Ράιχ είχε την ατυχία να εξελιχθεί πρακτικά από το Σοβιετικό στρατό σε αμυντικές εφαρμογές οι οποίες βασίστηκαν στις αρχές των επονομαζόμενων «πεδίων συστροφής» (π.χ. αιθερική ενέργεια). Το έργο του Kozyrev, που επιβεβαιώνει το έργο του Ράιχ, ήταν απόρρητο μέχρι και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
Ακολουθώντας τα βήματα τους, χιλιάδες επιστήμονες επιπέδου Ph.D. και από τις δύο πλευρές του Σιδηρούν Παραπετάσματος συνέχισαν από γενιά σε γενιά την πρωτοποριακή έρευνα του Ράιχ και του Kozyrev, ωθώντας αργά την κυρίαρχη Δυτική επιστήμη να «αναγνωρίσει επισήμως» την ιδέα ενός αόρατου συμπαντικού μέσου που ονομάζουν «σκοτεινή ύλη», «διακύμανση του κενού» ή «ενέργεια μηδενικού σημείου», αναλόγως με το ποιον ρωτάτε. Είναι κοινώς κατανοητό από τους φίλους των οργονιτών ότι όλα τα παραπάνω περιγράφουν στην ουσία το ίδιο πράγμα, αυτό που ο Ράιχ ονόμαζε «οργόνη».
Ο Ράιχ έχτισε το ερευνητικό του εργαστήριο, που ονόμασε Orgonon, στο αγροτικό Maine των Η.Π.Α., καθώς εκείνη την εποχή η τοποθεσία ήταν απομακρυσμένη από πηγές «θανατηφόρας οργόνης» την οποία οι συσσωρευτές του συνέλεγαν εξίσου όπως και την θετική. Το να λειτουργείς έναν συσσωρευτή οργόνης κοντά σε πηγές DOR (όπως είναι τα πυρηνικά εργοστάσια ή οι πύργοι της ραδιοφωνίας κλπ.) έχει την τάση να βλάπτει αυτόν που βρίσκεται μέσα στον συσσωρευτή, έτσι η γεωγραφική τοποθεσία ήταν και είναι ένας σημαντικός παράγοντας για τη λειτουργία του συσσωρευτή.

Τα Πλεονεκτήματα του Οργονίτη

Ο άνθρωπος που ονόμασε τις κατασκευές που ακολούθησαν και που βασίστηκαν στην αρχή του Ράιχ περί εναλλαγής οργανικού - ανόργανου υλικού είναι ο Karl Hans Welz και έχει κατοχυρώσει τη λέξη Orgonite^®. Ο Welz είναι από τους πρωτοπόρους στο θέμα των οργονιτών αλλά και άλλων συσκευών που βασίζονται στην οργόνη.
Επίσης, ένα ζευγάρι, ο Don και η Carol Croft, ανακάλυψαν το 2000 μέσα από την έρευνα τους στο διαδίκτυο αλλά και με την προσωπική τους παρατήρηση, ότι το να αναμίξεις οργανική ρητίνη με τα ανόργανα ρινίσματα των μετάλλων και χύνοντας τα μέσα σε μικρά καλούπια, όπως χάρτινα κυπελλάκια ή φορμάκια του κέικ, παράγει ένα υλικό που προσελκύει την αιθερική ενέργεια όπως έκανε και ο συσσωρευτής του Ράιχ.

Η Carol Croft, προικισμένη με μια ισχυρή αίσθηση στο να διακρίνει τις ενέργειες, αντιλήφθηκε τη σημασία αυτού του ευρήματος και το πήγε ένα βήμα παραπέρα, προσθέτοντας μικρούς κρυστάλλους χαλαζία στο μίγμα για την δυνατότητά τους να συλλέγουν, να μεταδίδουν και να εκπέμπουν την αιθερική ενέργεια. Αυτή η προσθήκη στο μίγμα ρητίνης/μετάλλου δημιουργεί ένα προϊόν που λειτουργεί σαν ένα αυτοδιαχειριζόμενο, συνεχούς λειτουργίας, υψηλής αποδοτικότητας στην μετατροπή DOR σε POR (αρνητική σε θετική) εργοστάσιο μεταστοιχείωσης της ενέργειας.

Όταν ο οργονίτης είναι μέσα στην ακτίνα μιας πηγής DOR/αρνητικής ενέργειας, την μετατρέπει συνεχώς και επαρκώς σε POR/θετική ενέργεια και έτσι, στην ουσία, δημιουργούνται πομποί θετικής ενέργειας από κάθε πομπό αρνητικής ενέργειας μιας και οι τελευταίοι είναι τελείως ανυπεράσπιστοι απέναντι στο φαινόμενο.

Η ρητίνη στον οργονίτη συρρικνώνεται κατά τη διαδικασία πήξης, πιέζοντας οριστικά τους κρυστάλλους χαλαζία μέσα στην κατασκευή, δημιουργώντας έτσι το γνωστό πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο μέσα στον κρύσταλλο. Αυτό σημαίνει ότι τα άκρα του κρυστάλλου αποκτούν ηλεκτρική πολικότητα. Πιστεύεται ότι οφείλεται και σ’ αυτό το φαινόμενο το ότι ο οργονίτης λειτουργεί τόσο καλά σαν γεννήτρια θετικής ενέργειας.

Έτσι, ο οργονίτης παρουσιάζει μια πολύ σημαντική βελτίωση σε σχέση με την αρχική εργασία του Ράιχ με τον συσσωρευτή οργόνης που προσελκύει την «θανατηφόρα οργόνη» εξίσου με την θετική και δεν κάνει κάτι για να την μετατρέψει σε κάποια ευεργετική μορφή ενέργειας, σε αντίθεση με τους οργονίτες που, λόγω της κατασκευή τους, το κάνουν συνεχώς.
Μέσα σε ένα χρόνο, ο Don άρχισε να δημοσιεύει αναφορές από τις εμπειρίες που είχαν αυτός και η γυναίκα του, με την τακτική εξάπλωσης μικρών οργονιτών κοντά σε πηγές DOR ή αρνητικές προς τη ζωή πηγές ενέργειας, όπως είναι οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας, τα πυρηνικά εργοστάσια, οι υπόγειες βάσεις και οι φυσικές ενεργειακές γραμμές και δίνες της Γης. Ο Don συμπεριέλαβε στις αναφορές του συγκεκριμένα θετικά για τη ζωή, καθαριστικά, θεραπευτικά, επιβεβαιωμένα αποτελέσματα που παρατήρησαν ως αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητάς τους (“gifting”), και αυτό τον ώθησε στο να ενθαρρύνει τους αναγνώστες του να αντιγράψουν τις προσπάθειες του στις δικές τους κοινότητες.