Το μάθημα των θρησκευτικών και τα μπουλούκια των μαθητών

Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου

Δεν θα επιχειρηματολογήσω με επίκληση της ιστορίας και τη θετική συμβολή της θρησκείας (μαζί με τα αρνητικά της) στην ιστορική διαδρομή του ελληνικού έθνους.

Θα καταθέσω μόνο τούτο το γεγονός όπως το έζησα ως μαθητής Γυμνασίου στη Λάρισα τα "πέτρινα χρόνια".

Ώρα 7:50 το πρωί. Όλες οι τάξεις του Γυμνασίου συντεταγμένες στο προαύλιο και ενώπιον του συνόλου των καθηγητών έλεγαν το "Πάτερ ημών", κάθε πρωί, το οποίοι έλεγε κάποιος μαθητής.

Αμέσως, μετά, οι μαθητές στις τάξεις και στα συγκεκριμένα θρανία, στα οποία καθόμασταν ανά τρεις, σε μια τάξη 80 μαθητών.

Ήταν μία ομαδική πράξη συντεταγμένης μαθητικής κοινότητας, η οποία έτσι αποκτούσε συνείδηση ότι άρχιζε το υπεύθυνο έργο της μάθησης και της γνώσης, μετά από την κατάνυξη της προσευχής, η οποία είχε το δικό της νόημα και τη

δική της επίδραση στην ψυχολογία των μαθητών.

Αυτά από ένα μη καλό χριστιανό,  ο οποίος δεν υπέστη καμία βλάβη του χαρακτήρα του μετέχοντας σε αυτή την οργανωμένη συλλογική εκδήλωση, η οποία σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι ανήκεις σε ένα συντεταγμένο κοινωνικό σύνολο με κάποιους σκοπούς.

Τώρα οι μαθητές μπαίνουν χύμα, σαν μπουλούκια μέσα στις αίθουσες, αγνοώντας, ίσως, γιατί βρίσκονται εκεί όπου γίνεται ο "χαβαλές"!

Είναι κι αυτό ένα απτό δείγμα της μπουλοκοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, που παραπαίει σαν φτερό στον άνεμο χωρίς ρίζες, χωρίς ψυχικά θεμέλιο, έρμαιο των πολιτικών απατεώνων!