F.I.F.A.

Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου

Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και Δήμου Αθηναίων

Όταν δισεκατομμύρια φίλαθλοι επικροτούν, χειροκροτούν και εγκρίνουν τα όσα χυδαία γίνονται επί δεκαετίες στο χώρο του «αθλητισμού», σημαίνει ότι πήραν οριστικό διαζύγιο μ’ αυτό το οποίο από τα πανάρχαια χρόνια ονομάζεται ηθική. Όταν κράτη και αρχηγοί κρατών παραβιάζουν κυνικά τους ηθικούς κανόνες για λόγους πολιτικούς και προσωπικής προβολής, αυτό σημαίνει ότι ο παγκόσμιος «αθλητισμός» είναι σάπιος.

Συνεπώς: Μια σάπια ανθρωπότητα δεν χρειάζεται κανένα πολιτικό σύστημα, αφού όλα τα συστήματα στηρίζονται από δισεκατομμύρια σάπιους ανθρώπους και μάλιστα με φανατισμό. Ο άνθρωπος, λέει η επιστήμη, ξεχωρίζει από τα ζώα με την

ηθική. Αν αυτό δεν το δείχνει στην πράξη, τι νόημα έχει ν’ αγωνίζεται στο αθλητικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, ν’ αναδεικνύει κυβερνήσεις και εκπροσώπους σε διάφορους δεσμούς; Ό,τι και να κάνει ζώον παραμένει. Το να αξιώνεις να μη σε κλέβουν οι κυβερνώντες το ν’ αξιώνεις να μην δωροδοκούνται οι απανταχού αθλητοπατέρες το ν’ αξιώνεις να μη σε εξαπατούν δεν είναι ηθικολογία: Δείχνει άνθρωπο που θέλει να ξεχωρίσει από τα ζώα.

Όταν το αγαθό, το δίκαιο και η αρετή καταπατούνται βάναυσα με την έγκριση των σάπιων λαϊκών μαζών, τι νόημα έχει η δημοκρατία, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, ο φασισμός, ο ναζισμός και πάει λέγοντας.

Ό,τι και να προκύψει η ανθρωπότητα θα παραμείνει σε ζωόδη κατάσταση.

Είναι προφανές ότι από τότε που ο «Θεμελιωτής της ηθικής φιλοσοφίας», ο Σωκράτης, προσπάθησε να μπολιάσει την ηθική με τον άνθρωπο, τίποτα δεν άλλαξε. (Για την ιστορική πορεία του καλού και του κακού, της ηθικής και των κανόνων της βλ. την έξοχη πραγμάτεια του καθηγητού Κώστα Μπέη: «Το πρόβλημα του δικαίου και των ηθικών αξιών», εκδ. «EUNOMIA», Αθήνα 1997).

Στην εισαγωγή του έργου αυτού διαβάζουμε, ως θεμελιώδες πρόταγμα: «Το συναίσθημα της δυσαρέσκειας προϋποθέτει την ικανότητα της αντίληψης και συνειδητοποίησης των αρνητικών καταστάσεων, κάτι που, σε αντίθεση προς τα ζώα, φαίνεται να διαθέτει μόνον ο άνθρωπος» (σελ. 27). Δυστυχώς, είναι πρόδηλο, ότι έκτοτε το γένος των ανθρώπων δεν μπόρεσε να διαβεί το κατώφλι του ανθρωπίνου βασιλείου. Παρέμεινε στο βασίλειο των πιθήκων.

Όσο κυλά ο χρόνος, τόσο περισσότερο το ανθρώπινο είδος κατρακυλά στο βούρκο, όπως το επιβεβαιώνει και τούτος ο πανάρχαιος μύθος, από την εποχή του σιδήρου: «περνώντας οι γενιές τραβάνε το χειρότερο. Θα φτάσει τότε ένας καιρός, που οι άνθρωποι, σε φοβερή κατάντια, θα λατρεύουν τη δύναμη, θα λένε πως μονάχα η δύναμη είναι δίκιο, και το αγαθό κανένας δεν θα σέβεται. Στο τέλος, όταν δε θα υπάρχει αγανάκτηση για το άδικο και ούτε ντροπή μπροστά στην αθλιότητα, ο Δίας θα τους αφανίσει όλους». Και να τι προτείνει ο σοφός μύθος: «Κι’ όμως, μπορεί να γίνει κάτι˙ μπορεί, αν οι απλοί άνθρωποι σηκωθούν και ρίξουν τους κυβερνήτες που τους ποδοπάτησαν» (Αναφέρεται από τον κοινωνικό φιλόσοφο Εριχ Φρομ (1900-1980) στο έργο του: «Η ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας», εκδ. «Μπουκουμένη», Αθήνα 1977, σελ. 21).

Αλίμονον όμως: «Χάσαμε και την αρετή της εξέγερσης», όμως έγραφε στον «Επαναστατημένο άνθρωπο» ο νομπελίστας συγγραφέας Άλμπερ Καμύ (1913-1960), ενώ ο γράφων στην «Κομμουνιστική Ουτοπία», πιο εξωπραγματικός έγραφε ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε την τραγική μας μοίρα αν αποφασίζαμε να πνίξουμε στο σάλιο μια χούφτα βασανιστές της ανθρωπότητας που κατέχουν τα κλειδιά των εκδοτικών τραπεζών.

Σκέφτηκα ότι με οκτώ δισεκατομμύρια ροχάλες θα μπορούσαμε να τους πνίξουμε…

Άντε ραντεβού στο ζωολογικό κήπο ώσπου να έρθει ο Δίας!