Το αγωνιστικό πνεύμα του 1940

Γράφει ο
Κώστας Ε. Παδουβάς

Από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε την 28η Οκτωβρί­ου  του 1940 το ΟΧΙ του έπους εκείνου μέχρι το τέλος του ΙΙ Π.Π., ολόκληρος ο Ελληνικός λαός  είχε ενεργή συμμετοχ­ή με κα­θολικό το πνεύμα αγωνιστικότητας και σταθερή την έμφυτη ορμή χάριν της ανεξαρτησίας και της ελευθε­ρίας του. Η ομοιόμορφη αυτή συμμετοχή της ευρύτερης Ελληνι­κής κοινωνίας του εσωτερικού και του εξωτερικού, είχε κοινό υπόστρωμα το αθάνατο και απαράμιλλο Ελληνι­κό πνεύμα της α ν τ ί σ τ α  σ η ς εναντίον του δου­λικού  συμ­βιβασμού και περαιτέρω της ωμής σκλαβιάς, με αποτέλεσ­μα να δια­κριθεί με πρωτιές σε παγκόσμιο επίπεδο, που κο­ρυφώθηκαν στα Αλβανικά βουνά και στα οχυρά του Ρού­πελ. 

Το καθολικό πνεύμα  αγωνιστικότητας του 40 δεν ήταν μια παρορμητική έξαρση μπροστά στην αιματηρή αναμέτρηση κατά του άξονα, αλλά μια απαράμιλλη σαρωτική μεγαλειώδης πολεμική  επιχείρηση, τύπου ηφαιστειογενούς πυρακτωμένης λάβας, που κατάκλυσε στο πέρασμά της  τις σιδερόφραχτης εχθρικές αντιστάσεις πριν συναντήσει τα συντονισμένα αδιαπέραστα εμπόδια  των τεσσάρων πολυεθνικών Ενόπλων
Δυνάμεων Γερμανίας, Ιταλίας , Βουλγαρίας και Αλβανίας, οπότε ανακόπηκε η μαχητική μετωπική ορμή της το καλοκαίρι του 1940, για να μετατραπεί σε αντιστασιακό μη συμβατικό πόλεμο φθοράς των εχθρικών δυνάμεων, στη διάρκεια της τριπλής κατοχής που ακολούθησε (Γερμα­νοϊταλοβουλγάρων).

Το τότε Ελληνικό καθολικό πνεύμα αγωνιστικότητας καταδείχτηκε στην πράξη και από το τίμη­μα των αμυντι­κών και απελευθερωτικών αγώνων στη διάρκεια του ΙΙ Π.Π., που ήταν ιδιαίτερα με­γάλο. Ο απολο­γισμός των θυμάτων όλων των στρωμάτων του Ελληνικού πληθυσμού στο τέλος του πολέμου αυ­τού ξεπέρασε το ποσοστό 12% του συνολικού πληθυσμού, με πραγματικές και αποθετικές (ανα­στολές του προπολεμικού ρυθμού αύξησης του πληθυσμού) μετρήσεις. Οι κατά προσέγγιση απώλειες σε αριθμούς ανήλθαν στις 950.000 ελληνικού πληθυσμού. Αντί, δηλαδή, να αριθμεί η χώρα 7.750.000 κατοίκους  στο τέλος του ΙΙ Π.Π. με φυσιολογικούς ρυθμούς αύξησης του πληθυ­σμού, αριθμούσε 6.800.000 περίπου, όταν στις αρχές του πολέμου το 1940  ο πληθυ­σμός της ήταν 7.400.000. Το ποσοστό 12% είναι το μεγαλύτε­ρο παγκοσμίως (πρωτιά), ακόμη και του αντί­στοιχου της Ρωσίας και της Γερμανίας, που είχαν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανθρώπινων απωλειών κατά το ΙΙ Π.Π. Πρώτη, επίσης, έρχεται η Ελλάδα στις υλικές ζημίες από τον πόλεμο αυτό σε ποσο­στό 170%, σύμφωνα με στατιστικές εκτιμήσεις του ΟΗΕ (ΓΕΣ/ΔΙΣ, 2009, Δοξιάδης, 1947), με δεύτε­ρη την ηττημένη, πρωτίστως ενοχοποιουμένη (εξ ου και τα μη παραγραφόμενα  αιτήμα­τα αποζημιώσε­ων) και κατεστραμμένη Γερμανία, της οποίας το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 135%.

Από τα πανάρχαια χρόνια και εφεξής το αγωνιστικό πνεύμα ακολουθεί πιστά εκείνο του Ελλη­νικού πατριωτικού και πρωτοπόρου πνεύματος της αγνής φιλοπατρίας που εκδηλώνεται σε πολε­μικές και ειρηνικές περιόδους, όπως το περιέγραψε διαχρονικά ο Όμηρος δια στόματος του Έκτο­ρα στην Ιλιάδα: “Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης”. Αμφότερες οι αρετές αυτές της φυ­λής των Ελ­λήνων (της αγωνιστικότητας και της φιλοπατρίας) συνυπάρχουν αυτόχθονες - εγγενείς της ύπαρξής τους, αφού οι φέροντες αυτές εξακριβωμένα είναι όμαιμοι (κοινής καταγωγής των φύ­λων). Ωστόσο, η αρετή του πνεύ­ματος αγωνιστικότητας υπέρ πατρίδος είναι επαχθέστερη έναντι της φιλο­πατρίας και πείθει έμπρακτα  για το ψυχοσωματικό μεγαλείο της, καταβάλλοντας το ύψι­στο αιματηρό τίμημα  από το αρχικό κάλεσμα απελευθέρωσης της πατρίδας όπως το συνόψισε ο Αισχύλος : “Ω παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθε­ρούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πα­τρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών”, μέχρι τον τελικό απολογισμό της εθελοθ­υσίας, όπως προσδιορίστηκε ύστερα από τον αγώνα των Θερμοπυλών με το αιτιολογι­κό:“τοις κείνων ρήμασι πει­θόμενοι” και επαναβεβαιώθηκε στους υπόψη απολογισμούς  των θυσιών του ΙΙ Π.Π..

Το απαράμιλλο πνεύμα αγωνιστικότητας που κατέδειξε ο Ελληνικός λαός από το 1940 μέχρι το τέλος του ΙΙ Π.Π. σφυρηλάτησε το εθνικό φρόνημα και εξασφάλισε  ενιαία την εθνική συνείδηση των γενεών των Ελλήνων διαχρονικά και ανεξίτηλα, ανεξάρτητα από τις ενισχυτικές προς τούτο εσωτερικές κρατι­κές φροντίδες και τις εξωτερικές επιβουλές εναντίον του, όπως είναι η προώθη­ση της ιδέας της Παγκοσμιοποίησης. Ο γηγενής  Έλληνας δεν έπαυσε να αισθάνεται ελεύθε­ρος, αφού η γενναιοψυχία του από τότε μέχρι σήμερα  δεν μετακινήθηκε καθόλου από την πα­νάρχαια ρήση του Θουκυδίδη στον Επιτάφιο του Περικλέους: “ελεύθερον το εύψυχον”.

Είναι ου­τοπία να γίνεται συζήτηση για έλλειψη του μαζικού ενθουσιασμού του 40 σήμερα, όταν η χώρα μας δεν αντιμετωπίζει άμεσα εισβολείς στο έδαφός της. Μια ματιά στα εκκλη­σιάσματα του Θεού κατά τις ιερουργίες, με τους πιστούς να συμμετέχουν απόλυτα και με παρρη­σία ψυχοσωμα­τικά στις ακο­λουθίες των Αγίων μυστηρίων, είναι αρκετή να πείσει ότι ελλοχεύει σε κάθε Ελληνική ψυχή  το θείο αγωνι­στικό πνεύμα.

Το πνεύμα του 40 δεν χάθηκε. Εξακολουθεί να θερμαίνει τις καρδιές των Ελλήνων παντού και πάντοτε, πέραν από κάθε  περιστασιακή αντιξοότητα όπως είναι οι σημερινές ελλείψεις υλικών αγαθών που προκαλούν φτώχεια, οι μεταναστεύσεις από και προς το εξωτερικό, οι συνθήκες ελαττωματικής παιδείας και μάθησης στα σχολεία και από τα ΜΜΕ κ. ά. Ο γνήσιος Έλληνας είναι εκ γενετής φι­λοπρόοδος, φιλόστοργος, πιστός στη θρησκευτική πίστη του και υπερήφανος για την πατρίδα του, διαθέτοντας μόνιμα  στο DNA του τη φλόγα της φιλοπατρίας και της ενεργού εθνικής αντί­στασης εναντίον οιουδήποτε εισβολέα στο Ελληνι­κό έδαφος, όταν και οπουδήποτε χρειαστεί, αψηφώντας το τίμημα αίματος και τα δεινά των υλικών καταστροφών σε βάρος του.

Κάθε άλλη εκδοχή αδικεί τη φιλότιμη προσπάθειά να διατηρείται προσηλωμένος στο αμε­τάβλητο αγωνι­στικό παραδοσιακό πνεύμα  των χιλιετιών της ύπαρξής του στον τόπο του, όπου ο λαμπρός ήλιος από της ανατολής μέχρι τη δύση του ακατάπαυστα φωτίζει δυνατά και δυναμώνει τη βούληση του νου και της καρδιάς κάθε γηγενή Έλληνα κα­τοίκου, ώστε να διατηρεί αδιάλειπτα το υψηλότατο  αγωνιστικό πνεύ­μα, όπως τούτο επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά το 1940.