Επικίνδυνη κυβέρνηση, αδιόρθωτη αντιπολίτευση

Γράφει ο
Ιωάννης Γ. Κουλούρης

Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα απευθυνθεί στην αντιπολίτευση, και κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση, και είχα επισημάνει ότι η τύχη της χώρας είναι πλέον στα χέρια της.

Η κυβέρνηση το μόνο που έχει και πρέπει να κάνει, και φαίνεται ότι είναι αποφασισμένη να το κάνει, είναι η εφαρμογή του νέου μνημονίου. Το θέμα είναι τί μέτρα θα λάβει για την υλοποίησή του, και σε αυτόν τον τομέα θα πρέπει η αντιπολίτευση να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, αφενός κάνοντας αυστηρή κριτική στις ενέργειες της αντιπολίτευσης, και αφετέρου, και κυρίως, κάνοντας συγκεκριμένες προτάσεις και συμβάλλοντας στη σωστή  υλοποίησή του..

Η κυβέρνηση,  δυστυχώς,  αντικειμενικά, και λόγω προσώπων και λόγω ιδεολογίας, είναι εντελώς ανίκανη να εφαρμόσει σωστά
το νέο μνημόνιο, το οποίο,  επαναλαμβάνω, είναι πολύ καλύτερο από τα προηγούμενα, και είναι βέβαιο ότι ο τρόπος που θα το κάνει είναι  επικίνδυνος για τη χώρα.

Η αντιπολίτευση πάλι, παραβλέποντας το καθήκον της, αφενός ξεχνά ότι και αυτή, και πολύ σωστά,  ψήφισε το νέο μνημόνιο, και αφετέρου,  αντί να συμβάλει στη σωστή υλοποίησή του, το αρνείται εντελώς,  (εκθέτοντας και την ίδια και τη χώρα απέναντι στους ξένους), και προσπαθεί να κάνει δύσκολη τη ζωή της κυβέρνησης, τονίζοντας ότι θα το καταψηφίζει γενικά και θα ψηφίζει μόνο ότι θεωρεί σωστό για το συμφέρον της χώρας.

Για να κρίνει όμως εάν ένα μέτρο είναι σωστό ή όχι πρέπει να έχει κάποιο κριτήριο. Και το κριτήριο αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο παρά ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης, το οποίο αυτή θα έχει καταρτίσει και θεωρεί ότι είναι το κατάλληλο για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Τέτοιο πρόγραμμα όμως κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και ιδίως η αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε είχε ούτε έχει καταρτίσει, και  επομένως τα μόνα κριτήρια που εφαρμόζουν  είναι η  εξυπηρέτηση των εκλογικών τους στόχων ή των διαπλεκόμενων με αυτά κοινωνικών ή επιχειρηματικών τάξεων.

Είχα τονίσει στο προηγούμενο άρθρο μου.  ότι η περίοδος αυτή είναι η πλέον κατάλληλη και αναγκαία  για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, για να καταρτίσουν  ένα τέτοιο πρόγραμμα. Είχα επίσης εκφράσει την ανησυχία μου, γιατί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί να ασχοληθεί με το έργο αυτό, φαινόταν  να κυριαρχείται από εσωστρέφεια για την ανάδειξη νέου αρχηγού, ωσάν να μην έχει αρχηγό και ωσάν το θέμα αυτό να ενδιαφέρει πρώτιστα τον Ελληνικό λαό.

Δυστυχώς η ανησυχία μου αυτή όχι μόνο επιβεβαιώθηκε αλλά αυξήθηκε σε μέγιστο βαθμό, γιατί πλέον η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά με τα εσωκομματικά της, και αφήνει την τύχη της χώρας στο έλεος της ανίκανης κυβέρνησης.

Καταρχήν, ποτέ μου δεν κατάλαβα την ηλίθια αυτή πρακτική της Νέας Δημοκρατίας κάθε φορά που χάνει εκλογές μετά από κυβερνητική θητεία να αλλάζει αρχηγό. Αυτό έχει στοιχήσει ακριβά μέχρι τώρα και στην ίδια και στη χώρα.

Χωρίς να θεωρώ τον προηγούμενο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας ιδιαίτερα επιτυχημένο, είχα σχηματίσει την πεποίθηση ότι τελευταία είχε συνειδητοποιήσει τη σωστή πολιτική για τη χώρα, και εάν τον είχαν αφήσει να ολοκληρώσει τη θητεία του, ενδεχομένως η χώρα να εισερχόταν σε πορεία ανάκαμψης. Για το λόγο αυτό είχα θεωρήσει καταστροφικές για τη χώρα τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου, χωρίς να φαντάζομαι όμως  ότι θα ήταν τόσο δραματικά καταστροφικές όσο αποδείχτηκαν.

Πέραν τούτου,  ως εντελώς ακομμάτιστος και αντικειμενικός παρατηρητής, δεν έβλεπα κάποια άλλη καλύτερη ηγετική προσωπικότητα στη Νέα Δημοκρατία, ο δε διορισμός του προσωρινού – μεταβατικού αρχηγού αποδείχτηκε σώφρων ενέργεια.
Ήδη η κατάσταση στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι απελπιστική για την ίδια και καταστροφική για τη χώρα.

Κατά τη γνώμη μου, οι φιλόδοξοι υποψήφιοι αρχηγοί της,  αφενός δεν έχουν το «γνώθι σαυτόν» όταν πιστεύουν ότι είναι κατάλληλοι για αρχηγοί του παραδοσιακού αυτού κόμματος, και αφετέρου δεν έχουν συγκλίνουσες ιδεολογίες. Οι δύο από αυτούς είναι γόνοι του κομματικού κατεστημένου, ο τρίτος είναι προϊόν της τηλεόρασης με αμερικανόφερτη πρακτική,  (δίκην περιοδεύοντος θιάσου), και αρχαιολατρική  ιδεοληψία (και εγώ είμαι λάτρης των αρχαίων φιλοσόφων αλλά ζω δυόμιση  χιλιάδες χρόνια μετά), και ο τέταρτος είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει την Κυβέρνηση στη Βουλή, και κατ’ ανάγκην, (όχι δική του αλλά πολλών στελεχών του κόμματος),  πρέπει να είναι και υποψήφιος.

Όλοι αυτοί, αντί να ανταγωνίζονται για την αρχηγία, θα έπρεπε να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συντάξουν το ταχύτερο ένα κοινό ολοκληρωμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης, ώστε το κόμμα τους αφενός να το έχει ως πυξίδα στην κοινοβουλευτική αντιμετώπιση της κυβέρνησης, και αφετέρου να το παρουσιάσουν και να το εξηγήσουν στον Ελληνικό λαό, για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας στις επόμενες εκλογές οι οποίες θα γίνουν πολύ πιο σύντομα από ότι και οι ίδιοι πιστεύουν (τα περί τετραετίας του κυρίου Τσίπρα έχουν την ίδια αξία με τα περί σκισίματος του μνημονίου σε μία ημέρα).

Ακόμα χειρότερα, η επιμήκυνση του προεκλογικού χρόνου, αποτελεί το επιστέγασμα της ανευθυνότητας των αρμοδίων οργάνων του κόμματος αυτού, αφού αφήνει στην ουσία την κυβέρνηση να «παίζει χωρίς αντίπαλο» στο κρισιμότερο διάστημα της θητείας της και δίνει πολύ χρόνο στους υποψηφίους για να εντείνουν τις μεταξύ τους αλληλοκατηγορίες, που θα πλήξουν ανεπανόρθωτα την εικόνα και τη συνοχή του κόμματος.

Τέλος, προσωπικά, θεωρώ γελοίο το σύστημα ανάδειξης του προέδρου, αφού θα μπορεί ο οποιοσδήποτε άσχετος ή κακόβουλος, δίνοντας λίγα Ευρώ, στην καλύτερη περίπτωση να κάνει την πλάκα του, και στη χειρότερη να ψηφίζει αυτόν που θεωρεί χειρότερο.

Για όλους τους ανωτέρω λόγους θεωρώ απόλυτη να ανάγκη να σταματήσει άμεσα και να αναβληθεί για αργότερα η διαδικασία εκλογής αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία, και το κόμμα να αφιερωθεί στην εκπόνηση του ολοκληρωμένου προγράμματος διακυβέρνησης που ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο μου, και στην αντιμετώπιση της κυβερνητικής λαίλαπας.