Τον Αύγουστο δεν ψηφίσαμε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εναντίον του!

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Κατά τη συζήτηση στη Βουλή επί του μνημονιακού πολυνομοσχεδίου, ο κ. Τσίπρας, καθώς και όλοι σχεδόν οι υπουργοί εν χορώ, επανέρχονταν ξανά και ξανά σε ένα, κατά τη γνώμη τους, εύλογο ερώτημα: Αφού ψηφίσατε τον Αύγουστο, γιατί δεν ψηφίζετε τώρα; Γίνατε αντιμνημονιακοί;
Η απάντηση έχει δοθεί πολλές φορές, αλλά έχει και κάποιες άγνωστες, ακόμη, πλευρές:
-Η αλήθεια είναι πως η αντιπολίτευση ψήφισε τη συμφωνία την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, όταν διαπιστώθηκε πως η κυβέρνηση είχε χάσει την πλειοψηφία της στη Βουλή και η χώρα κινδύνευε να βρεθεί εκτός ευρώ, χωρίς καθόλου χρήματα και σε άτακτη χρεοκοπία.
-Στην πραγματικότητα, η αντιπολίτευση τον Αύγουστο δεν ψήφισε ούτε υπέρ της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισε εναντίον του! Αν δεν ψήφιζε, θα έδινε την
ευκαιρία στον κ. Τσίπρα να εφαρμόσει το σχέδιό του, δηλαδή το σχέδιο εξόδου της χώρας από το ευρώ. Αυτό έδειχναν όλες οι κινήσεις του: Δεν εφάρμοσε ποτέ τη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, αντίθετα την έκρυβε από τις «δραχμοσυνιστώσες» του. Πήγαινε και ερχόταν στην Ευρώπη και σε συναντήσεις με Μέρκελ, Ολάντ, Γιουνκέρ και λοιπούς χωρίς ποτέ να κάνει τίποτε. Οδήγησε την κατάσταση σε αδιέξοδο, αφήνοντας τη χώρα εκτός προγράμματος και απροστάτευτη στις 30 Ιουνίου. Παρακολουθούσε τον κ. Βαρουφάκη να εκνευρίζει τους πάντες και δήλωσε πως μόλις στις 24 Ιουνίου κατάλαβε ότι δεν ήθελαν να τον βλέπουν στα μάτια τους οι δανειστές. Οδήγησε τη χώρα σε δημοψήφισμα, αφού προηγουμένως έκανε στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ, το οποίο αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις. Επιστρέφοντας από ένα κρίσιμο Συμβούλιο Κορυφής, στις 11 Ιουνίου, πήγε κατευθείαν από το αεροπλάνο στην ΕΡΤ. Την ώρα που διεξάγονταν κρίσιμες διαπραγματεύσεις, ο ίδιος βρισκόταν με τον κ. Λαφαζάνη στην Αγία Πετρούπολη (18 Ιουνίου). Και βέβαια, ο ίδιος ομολόγησε – με πολλές αντιφάσεις – ότι είχε δώσει εντολή σε Βαρουφάκη και Γκακμπρέιρ να εκπονήσουν σχέδιο εξόδου της χώρας από το ευρώ. Όλα αυτά δεν άφηναν κανένα περιθώριο για δεύτερες σκέψεις σχετικά με το τι έπρεπε να γίνει.
-Αλλά και μετά την ψήφιση της Συμφωνίας, ο κ. Τσίπρας συνέχισε τις μπλόφες: Ενώ υποστήριζε ότι η εφαρμογή της συμφωνίας προηγείτο των εκλογών και ότι πριν από τις εκλογές θα πήγαινε σε συνέδριο του κόμματός του, παραιτήθηκε αιφνιδιαστικά και προκήρυξε εκλογές στις 20 Ιουνίου, αρνούμενος, κατά τη διαδικασία των εντολών να κάνει την παραμικρή προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης από εκείνη τη Βουλή.
-Μετά τις εκλογές (τις οποίες κέρδισε λέγοντας ότι θα διαπραγματευτεί τα «ανοιχτά ζητήματα» και θα εφαρμόσει ένα δικής του έμπνευσης «παράλληλο πρόγραμμα»), δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να συνεργαστεί με το σύνολο της αντιπολίτευσης, αλλά πήγε κατευθείαν στο προτελευταίο κόμμα του παντοτινού συνεταίρου του κ. Καμμένου. Επομένως, έδειξε ότι δεν επιθυμεί καμιά συνεννόηση και συνεργασία.
-Έφερε το πολυνομοσχέδιο στη Βουλή χωρίς καμιά άλλη διαπραγμάτευση και χωρίς ούτε ένα ισοδύναμο. Επομένως, αν η αντιπολίτευση συμφωνούσε στην ψήφιση θα επιβράβευε το ψέμα και την μπλόφα.
Και επιτέλους, μέσα στη Βουλή και σε όλους τους τόνους είπαν ότι ο λαός γνώριζε τη συμφωνία, την ήθελε, συμφωνούσε, γι’ αυτό τους ξαναψήφισε.
Επομένως, αφού ο λαός συμφωνεί μαζί τους, τι χρειάζονταν την αντιπολίτευση;
Το λογικό θα ήταν να την ψηφίσουν μόνοι τους και να πάρουν και τα «ζήτω»!