Οι απορίες ενός απλού πολίτου...

Γράφει ο Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος,
Υπτγος ε.α.,
Μέλος ΔΣ ΕΛΙΣΜΕ,

Αν κάποιος ανατρέξει στην ιστορία του ανθρώπου θα παρατηρήσει, ότι τα συνταρακτικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα κατά μία γραμμική πορεία. Αυτό το φαινόμενο στηρίζεται στο ότι, τα χρησιμοποιούμενα μέσα και οι μέθοδοι αντιμετωπίσεως των εκδιπλουμένων καταστάσεων ακολουθούν μία γραμμική πρόοδο, η οποία είναι η συμβατική αποκρυπτογράφηση της αναπτύξεως της τεχνολογίας και της  μεθοδοποιήσεως των καταχωρημένων συμπερασμάτων από τις μεγάλες αφηγήσεις του παρελθόντος. Ωστόσο η ανθρώπινη σκέψη και η συνεπαγόμενη δράση ακολουθεί μία κυκλική ή και σπειροειδή πορεία. Μία ικανοποιητική εξήγηση είναι, ότι σκέψη, συνείδηση και έκφραση, που κατά τα άλλα συνιστούν την συμπεριφορική διάσταση δεν αλλάζει προϊόντος του χρόνου.
Σαν ένα πρώτο συμπέρασμα, που δέχεται ένας απλοϊκός νους
είναι, ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι επί Γης θα εκδηλώνεται και η ίδια ή κάποια ταυτόσημη ανθρωπική διαγωγή. Το εάν αυτή η κοινωνική στάση συνηγορεί σε ενδεδειγμένη τυπολογία ή σε μία ενοχλητική -προς τους άλλους- πρακτική μένει σ’ εμάς τους απλούς πολίτες να το εξετάσουμε με την προσήκουσα περιέργεια.  Και το απομονώνουμε αυτό το «εμάς τους απλούς πολίτες», διότι οι μη απλοί πολίτες, τουτέστιν οι δύσπιστοι, οι φιλύποπτοι, οι υποψιασμένοι και όλοι οι κτήτορες «ειδικών δεξιοτήτων», συνήθως εξουσιάζουν τους καλούς καγαθούς και μάλιστα αυτοί οι μη απλοί κατέχουν διακεκριμένες θέσεις μέσα στην πολιτική και οικονομική δομή της κοινωνίας. 
Αυτοί λοιπόν και -ως είναι φυσικόν- δεν έχουν χρόνο να δαπανήσουν και ούτε καταγίνονται με το να ασχολούνται με φερέπονα ή θυμοσοφικά κείμενα όπως το ανά χείρας. Αυτοί οι κύριοι, στην πλειονότητά τους, στερούνται της λεπτότητας να ασχοληθούν με τις κοινωνικές δυστυχίες. Εκτός βεβαίως, εάν μέσω αυτών προβάλλεται προς πολιτικόν εντυπωσιασμόν μία παρ’ αξίαν ευαισθητοποίησή τους για αριθμό μελημάτων ανθρωπιστικού χαρακτήρα. Με άλλα λόγια αφιερώνουν τον πολύτιμο χρόνο τους και προς χάριν των άλλων, όταν εκτιμούν ότι από αυτή τους την συγκατάβαση θα προκύψει δημαγωγικό (πολιτικοί) ή οικονομικό (ΜΚΟ) κέρδος. Συνήθως αυτοί οι επιτήδειοι ενημερώνονται από συμβούλους. Και επομένως οι σύμβουλοι επιφορτίζονται για την ενημέρωση των αφεντικών τους καθώς και για τις συνεπαγόμενες συμβουλευτικές προτάσεις, οι οποίες όλες αυτές είναι ανάλογες με τον βαθμό ευσυνειδησίας ή κοινωνικής ευαισθησίας ή εθνικής ανησυχίας των ιδίων αλλά κυρίως είναι ανάλογες με το τι το αφεντικό περιμένει να ακούσει και το οποίο και αυτό είναι ανάλογο με τον κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό χαρακτήρα που το αφεντικό σκοπεύει να προβάλλει σαν δημοσία προσωπική εικόνα. 
Σήμερα στην Ελλάδα, εμείς οι απλοί πολίτες, ζούμε κάτω από μία αλλοπρόσαλλη πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συνθήκη. Εμείς οι απλοί πολίτες συναποτελούμε μία ομάδα ανερμάτιστων μονάδων λόγω συναιτίου ελλείψεως ομοθυμίας. Έχει υποβολιμαίως κατορθωθεί, ώστε ο κάθε Έλληνας να έχει την δική του αποκλειστική, άκαμπτη και αδιαπραγμάτευτη άποψη, η οποία ουδόλως αποδέχεται την όποια μέθοδο σκέψεως του συμπατριώτου, ωσάν αυτή θεωρείται ότι θα προκαλέσει πνευματική και ψυχική ίωση στον αποδέκτη και επομένως ανήκεστο συνειδησιακή βλάβη. 
Είναι μία άκρως βολική συνθήκη για να μην ανησυχεί ο κάθε -ανεξαρτήτως οικονομικού σχήματος, κοινωνικής χροιάς και πολιτικού χρώματος- εξουσιαστής. Έχει κατορθωθεί από τα συστήματα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας να ζυμώνεται το πνεύμα του απλού πολίτου με την υπομοχλευτική επίδραση ιδεών και εννοιών της κοινωνικής μηχανικής, η οποία και έχει κατά προτεραιότητα μεριμνήσει να ενέσει στον εγκέφαλο των πολιτών μόρια και πνευματικά στοιχεία, τα οποία μέσω της καταλυτικής τους δράσης πείθουν τον υποστάντα την διανοητική ένεση, ότι όλες οι ιδέες και οι απόψεις του είναι προϊόντα των δικών του ελευθέρων επινοήσεων. Το αποτέλεσμα αυτοδήλως επιβεβαιώνεται, όταν δεν εμφανίζεται κάποια διαύγεια, που να καταδεικνύει αποτελεσματικότητα ή που να προσδιορίζει την πηγή ή την αιτία των κοινωνικών προβλημάτων. Τελικά επικρατεί ασυνεννοησία, πράγμα και πάλι βολικό για την εξουσία, όποια κι αν είναι αυτή. Δηλαδή βολικό στις εξουσίες, όπως η νομοθετική, η εκτελεστική, η οικονομική και η οποία οικονομική -κατά κανόνα- υποστηρίζει (χρηματοδοτεί) την κυβερνώσα αλλά και την αντιπολιτευόμενη εξουσία.
Ο απλός πολίτης ευρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση, όταν ενεργοποιώντας την σκέψη του και διερευνώντας την συρροή των βιουμένων περιστάσεων ανακαλύπτει, ότι είναι κατανοητό το πόσο ακατανόητο είναι το να διατελεί και να συμπεριφέρεται σαν θύμα της καπατσοσύνης της κοινωνικής μηχανικής. Παρ’ όλα αυτά επιμένει να διατείνεται, ότι γνωρίζει τα «τι» και τα «πως» χωρίς ωστόσο να έχει την ευχέρεια να επικαλεσθεί λογικά επιχειρήματα για να υπερασπισθεί των πεποιθήσεών του εκτός εκείνων, που δέχεται σαν «τροφή» από τα media, τα οποία από την πλευρά τους είναι όργανα της κοινωνικής μηχανικής. Αυτό σημαίνει, ότι ο απλός πολίτης ενεργεί κάτω από τις άυλες εντολές των οδηγών και των εν πολλοίς κατευθυντήρων σκέψεως.
Για όλους εμάς τους απλούς πολίτες είναι αδιανόητο να δεχθούμε, ότι η θεωρία η δική μας περί μιας πολιτικής ή κοινωνικής μας πίστης αποτελεί μυστήριο. Εμείς, κατά βάση, δεχόμεθα, ότι η δική μας θεωρία είναι συμβατή με την πραγματικότητα. Με την εγγύτερη θέση προς την αλήθεια. Είναι μία, όλως δι όλου δική μας προϋπόθεση για να αποφασίσουμε στο τι θα πιστέψουμε. Και όταν κάποιος μας παρατηρήσει, ότι έχουμε σφάλλει στην απόφασή μας να ακολουθήσουμε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό/πολιτικό όχημα, εμείς αντιδρούμε με ένα βαθμό εχθρότητας  και πιθανώς ένα κλιμακούμενο θυμό. Ο θυμός είναι μία φυσική συνέπεια, όταν καταπειστικά έχουμε αντιληφθεί, ότι έχουμε επιλέξει την εσφαλμένη κατεύθυνση. Βεβαίως, όταν στερούμεθα ενός μακροθύμου πνεύματος αυτοκριτικής, τότε καταφεύγουμε στην αυτοϋποστήριξη επικαλούμενοι μία πλασματική επιχειρηματολογία, η οποία είναι αυτή η ίδια που μας σερβίρεται από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς φορείς μέσω των εξαπατητικών στρατηγημάτων που διασπείρονται από τα media.
Και η απορία μας εγείρεται δραματικά και η οποία είναι ανάλογη με την του καθ’ ενός πνευματική κατάρτιση. Τι θα πρέπει ένας απλός πολίτης να πιστεύει; Μία πρώτη και αβίαστη απάντηση είναι, ότι πρέπει να βάλλει το νου του να λειτουργήσει με αυτοβοήθεια. Δηλαδή, αφού ακούσια ταΐζεται με την «τροφή» που του παρέχει η κοινωνική μηχανική, στην συνέχεια οφείλει να λειτουργήσει τον δικό του ιδιοσυγκρασιακό παράγοντα της ορθολογικότητας. Να επιστρατεύσει το δίκαιο της όποιας κατανοητής σ’ αυτόν επιστήμης, να ασφαλίσει και κλειδώσει το προφανές και να συγκροτήσει ένα σύστημα αναφοράς σκέψεως. Τι θέλει δηλαδή; Θέλει να τοποθετήσει εαυτόν σε ένα ελληνικό πλαίσιο; Εκεί όπου θα προέχει ένα ελληνικό εθνικό συμφέρον; Μήπως επιθυμεί να είναι ένας πολίτης του κόσμου με όλες τις υποσχετικές δεσμεύσεις ενός brave new world, με όλες τις απορρέουσες ψυχολογικές χειραγωγήσεις; Στην δική του ευχέρεια είναι η όποια επιλογή. Είναι στην ευχέρεια όλων ημών, αρκεί να θεωρήσουμε, ο κάθε ένας από εμάς, ότι είμαστε αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το αύριο των παιδιών και των εγγονών μας. Αυτό επιτυγχάνεται με την δική μας σοβαρή αντιμετώπιση προκλήσεων και σειρήνων και όχι με προδιαγραφές του τύπου «ζήσε το σήμερα και άσε τους άλλους να πεθάνουν». 
Ας αρχίσουμε να διερωτώμεθα, για το τι συμβαίνει και η Ελλάδα και μόνον η Ελλάδα έχει φθάσει να βιώνει μία κρίση για ένα τόσο μακρό διάστημα και της οποίας το υπόλοιπο χρονικό μήκος δεν φαίνεται να διαγράφεται σε κάποιον ορατό ορίζοντα. Να αναζητήσουμε τα αίτια που η Ελλάδα έχει δεχθεί να ηττηθεί αξιακά από έναν εσμό ατόμων με ακατανόητες πεποιθήσεις. Από άτομα, τα οποία σταδιακά και ροκανιστικά αφελληνίζουν τον τόπο εκείνων που, μια φορά κι έναν καιρό, τον έλουσαν με το αίμα τους για να θεωρούμε εμείς οι σημερινοί εαυτόν ελεύθερον. Από άτομα εκβαρβαρισμένα λόγω ελλείψεως παιδείας και τα οποία την πολιτική τους πρακτική έχουν βαπτίσει προοδευτισμό και μάλιστα και αβίαστα και νομίμως και κυρίως με την δική μας συναίνεση έχουν αναρριχηθεί στην εξουσία της τρισέρημης αυτής χώρας.
Ας αρχίσουμε να σκεπτόμεθα γιατί φθάσαμε στο σημείο, όπου ενώ είμεθα οι ίδιοι αξιοθρήνητοι σαν έκφραση και σαν κοσμοεικόνα μιας εθνικής κατάντιας έχουμε καταλήξει στο να πειθόμεθα από τα media (οικονομική και πολιτική εξουσία), ότι οφείλουμε να συμπάσχουμε μαζί με ένα απειλητικό αριθμό αλλοδόξων εισβολέων στην χώρα μας, την στιγμή κατά την οποία και ο πλέον κοινός νους αντιλαμβάνεται, ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μας στο εγγύς και όχι στο απώτερο μέλλον δεν θα έχουν το παραμικρό ίχνος ελληνισμού μέσα στην ψυχή τους. Και τούτο για τους προφανέστατους λόγους, ότι θα έχουν αλλοτριωθεί από τον ακροσφαλή προοδευτισμό των κρατούντων, την φυλετική αλλοίωση και τον δημογραφικό μαρασμό. Και επί πλέον ας προχωρήσουμε σε μία σπουδή του φαινομένου, που έχει διαχυθεί στο υποσυνείδητο των take it for granted, ότι ο κάθε εκπεφρασμένος φόβος ενίων πολιτών για το μέλλον της πατρίδας χλευάζεται από τους «προοδευτικούς» σαν ρατσισμός και φασισμός. 
Γιατί να μη προβληματιζόμεθα από τα κατακαλυπτικά περιρρέοντα και από το ότι τα συμβαίνοντα για να συμβαίνουν όταν συμβαίνουν σημαίνει, ότι κάποιοι εγκέφαλοι έχουν υποκινήσει αλληλοσφαγές ανθρώπων, ψυχικές και κυριολεκτικές, εν ονόματι της «δημοκρατίας» (οικονομικών συμφερόντων); 
Γιατί ένας απλός πολίτης δεν είναι σε θέση να επισημάνει, ότι οι Αραβικές Ανοίξεις είναι έργο επωνύμων δυνάμεων (έστωσαν ΗΠΑ, ΗΒ, Γαλλία, Γερμανία κ.α.), οι οποίες επικαλούνται με κάθε κυνικότητα την ανάγκη λειτουργίας της δημοκρατίας σε χώρες όπου η δημοκρατία εκλαμβάνεται σαν μία απλή εγκυκλοπαιδική αναφορά, δεδομένου, ότι το Κοράνιον είναι αμάχητο διαχρονικά και επάνω σε ό,τι δήποτε αφορά στην λειτουργία και την πορεία των μουσουλμανικών κοινωνιών στην ιστορική τους διαδρομή. 
Γιατί δεν μπορεί να κατανοηθεί από τον μη μουσουλμανικό κόσμο, ότι δημοκρατία και Islam είναι έννοιες ασυμβίβαστες; Γιατί ενώ κατανοούμε, ότι ο Δυτικός κόσμος ενοχλείται από τις όποιες αντισυνταγματικές και τρομοκρατικές ενέργειες ξένων στο δυτικό έδαφος επιμένει να θέλει να παρεμβαίνει στο έδαφος εκείνων τους οποίους θεωρεί ενοχλητικούς στο δικό του; Γιατί οι παγκοσμιοποιητές θέλουν εκτός από την οικονομική να επιτύχουν και την ιδεολογικο-θρησκευτική ομογενοποίηση του Islam, ώστε να καταστεί ένας αρμονικός δέκτης αλλοτριοτήτων και ένας θετικός συντελεστής κέρδους του δυτικογενούς χρηματοπιστωτικού συστήματος;
Γιατί εμείς οι «εκδημοκρατισμένοι» δεν αφήνουμε τους σουνιτικούς, τους σιιτικούς, τους ουαχαμπιτικούς, τους αλεβιτικούς και τους οπαδούς των υπολοίπων δεκάδων ερμηνευτικών εκδοχών να λύσουν από μόνοι τους τις ιδεολογικο-κορανιακές τους ασάφειες;
Γιατί πρέπει να μη μαχόμεθα την άτυπη παραδοχή, ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι ένας διακοσμητικός θεσμός, ο οποίος ουδέποτε έχει αποδειχθεί ότι είναι αρωγός των αδυνάτων εκτός εάν ένας ή περισσότεροι των ισχυρών εξυπηρετούνται; 
Γιατί εντυπωσιαζόμεθα από την αιματόβρεκτο επάνοδο του Islam, το οποίον όπως αυτό υπολήπτεται του εαυτού του, συνάγει, ότι έχει χρέος να επιδιώξει με την πίστη και την εκδοχή του εφικτού αλλά και την συμπίεση του ανέφικτου να εκδικηθεί τους σταυροφόρους μετά από τόσους αιώνες, την στιγμή που αυτός ο θρησκευτικο-πολιτικός όγκος, λόγω φυσικών πόρων, διαθέτει πλέον την κινητήριο δύναμη (πετροδολλάρια) σαν το μέσον εκπληρώσεως της προαιώνιας αυτής προσδοκίας; 
Κι ας διερωτηθούμε σε τι κόσμο βρισκόμαστε και πως μπορούμε να απαγκιστρωθούμε ουσιαστικά και χωρίς θραύσματα ιδεοληψιών από ανεπιθύμητες εξουσίες αφού συναινούμε στην αποδοχή των αδυναμιών μας.
Κι επειδή εμείς οι απλοί πολίτες δεν περιμένουμε κάποια ικανοποιητική απάντηση από τους κρατούντες καλόν είναι να αρχίσουμε να σκεπτόμεθα επί του κατά τίνα τρόπο θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από το ό,τι δήποτε προσβάλλει την καλοπροαίρετη και απλή νοημοσύνη μας.