Η FYROM και οι ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ

Γράφει ο
Γεώργιος Χαροκόπος

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου (1971)
«REVOLUCIJA KOJA TECE»
(Η τρέχουσα επανάσταση)

Από χίλιες σελίδες αποτελείται το παραπάνω βιβλίο που έγραψε και κυκλοφόρησε το 1971 ο Γιουγκοσλάβος στρατηγός Τέμπο (Σβετοζάρ Βουκμάνοβιτς), μετά τη διαφωνία του με τον στρατάρχη Τίτο, του οποίου ήταν υπαρχηγός κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Πολλές από τις σελίδες αυτές αναφέρονται στις συμφωνίες Γιουγκοσλάβων, Βουλγάρων και Ελλήνων κομμουνιστών της Γ΄ Διεθνούς η οποία είχε διαλυθεί από τον Στάλιν, ως δείγμα καλής θέλησης προς τους δυτικούς συμμάχους μετά την Χιτλερική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση.

Ένα από τα βασικά σχέδια της Γ΄ Διεθνούς ήταν η δημιουργία «Μακεδονίας του Αιγαίου», που όπως καταφαίνεται από τις ενέργειες και την αδιαλλαξία της σημερινής πρώην FYROM, επιδιώκει να πραγματοποιήσει, εκείνα που απέτυχε να πραγματοποιήσει η διαλυθείσα ως άνω Γ΄ κομμουνιστικής διεθνής.

Στο προσκήνιο του 1944

Σχετικά, όπως προκύπτει από τα γραφόμενα του στρατηγού Τέμπο, το σχέδιο αυτό της διαλυθείσας Γ΄ Διεθνούς, επαναφέρθηκε στο προσκήνιο τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν ο Ρώσος στρατάρχης Τολμπούχιν, απελευθέρωσε την Βουλγαρία από τους Ναζί, η οποία ως γνωστόν υπήρξε πιστός σύμμαχός των. Μάλιστα δε, όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Greece and Crete» του Άγγλου συγγραφέα Κρίστοφερ Μπάκλεη είχε εκτός των άλλων, διευκολύνει τα μέγιστα, τις Ναζιστικές στρατιές να εισβάλουν στην Ελλάδα – χτυπώντας την πισώπλατα – στις 6 Απριλίου 1941. Σε ανταμοιβή η Βουλγαρία του Βόρι έλαβε τελικά άδεια, να διαθέσει και εκείνη δυνάμεις για την κατοχή της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης.

Εγκλήματα πολέμου

Την Βουλγαρική δύναμη κατοχής αποτελούσε η διαβόητη 5η στρατιά, την οποία οι Γιουγκοσλάβοι αντάρτες του Τέμπο διέλυσαν και αφόπλισαν αμέσως μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από τους Ρώσους. Σύμφωνα με τα γραφόμενα από τον στρατηγό Τέμπο το γεγονός εξήγειρε τους Βούλγαρους κομμουνιστές του «Πατριωτικού απελευθερωτικού μετώπου» που είχε κάνει εμφανή την ύπαρξή του όταν ήταν φανερό ότι η Χιτλερική Γερμανία έχανε τον πόλεμο. Σχετικά ο Τέμπο γράφει:

«… Ο στρατιώτης, που είχαμε φρουρό έξω από το κτήριο που βρισκόμασταν, μου ανέφερε ότι ένας Βούλγαρος στρατιωτικός ζητεί να συναντηθεί μαζί μας επειγόντως. Δώσαμε εντολή να περάσει αυτός ο ξαφνικό επισκέπτης. Ήταν ένας νέος άνθρωπος με στολή στρατηγού. Μας χαιρέτησε και συστήθηκε ως μέλος της Κ.Ε του Κ.Κ Βουλγαρίας. Συμπεριφερόταν με πολύ «τουπέ» κι εγώ, δεν ανέχομαι, γενικά, τέτοιες συμπεριφορές. Έσπευσε να δηλώσει: Δεν είμαι μόνο στρατηγός του Βουλγαρικού στρατού, αλλά και μέλος της κεντρικής επιτροπής. Ονομάζομαι Κόπτσεφ και ομιλώ σαν κομμουνιστής:

-Κάνατε ένα έγκλημα. Παραβιάσατε κατάφορα τον Διεθνισμό… Αφοπλίσατε την 5η στρατιά, όχι της Βουλγαρίας του Βόρι, αλλά της Βουλγαρίας του Πατριωτικού Μετώπου. Και όχι μόνο την αφοπλίσατε αλλά και απογυμνώσατε τελείως τους στρατιώτες της. Πώς να εξηγήσουμε τώρα αυτή σας τη συμπεριφορά; Πώς θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για αδελφοσύνη με τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας όταν εσείς συμπεριφέρεσθε με αυτόν τον τρόπο στους στρατιώτες του Πατριωτικού Μετώπου;

Διέκοψα τον «στρατηγό» Κόπτσεφ:

-Κάναμε πράγματι ένα λάθος με την 5η στρατιά…

-Βλέπετε; Έσπευσε να πει, βέβαιος ότι επρόκειτο να του ζητήσουμε συγγνώμη. Το λάθος μας όμως δεν έγκειται στο ότι αφοπλίσαμε την 5η στρατιά και ξεγυμνώσαμε τους στρατιώτες της (σ.σ. τους αξιωματικούς τους είχαν στείλει στην Βουλγαρία). Αλλά το γεγονός ότι οι Παρτιζάνοι μας στο Στίπ συμφώνησαν με τον Βούλγαρο διοικητή να μην αφοπλισθεί και η Βουλγαρική μονάδα που έδρευε εκεί. Την αφήσαμε να αποσυρθεί στην Βουλγαρία με τον οπλισμό της και Κυβέρνησή σας να επιστρέψει στα τμήματα των ανταρτών μας, στην περιοχή εκείνη, ίσες ποσότητες οπλισμού. Όμως, αν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα δε θα επιτρέπαμε να γίνει παρόμοια συμφωνία. Εμείς αφοπλίσαμε μια μονάδα ενός στρατού κατοχής. Η μονάδα αυτή είχε διαπράξει (η 5η στρατιά) τρομερά εγκλήματα στην Μακεδονία.  Οι άντρες της έσφαξαν ανθρώπους και πυρπόλησαν χωριά. Συνεργάσθηκε με τις Χιτλερικές στρατιές στις μάχες κατά των Σέρβων και Μακεδόνων (σ.σ. παραλείπει για λόγους ευνόητους ο Τέμπο και των Ελλήνων. Εμείς υπενθυμίζουμε τις μεγάλες σφαγές κατά των Ελλήνων στην περιοχή της Δράμας, τους εμπρησμούς, τις αγχόνες στην κεντρική Μακεδονία και τον εκπατρισμό 80.000 Ελλήνων σε στρατόπεδα στην Βουλγαρία και την Γερμανία) και συνεχίζουμε με το κατηγορητήριο του Τέμπο:

-Οι αξιωματικοί της 5ης στρατιά δεν άλλαξαν μετά την κυβερνητική μεταβολή στη Σόφια. Κάναμε, λοιπόν, πολύ καλά που την αφοπλίσαμε και την απογυμνώσαμε. Και να ξέρετε ότι ακόμη δεν έχουν πληρωθεί τα εγκλήματα τα οποία η στρατιά αυτή έχει διαπράξει στα Μακεδονικά χωριά και τις πόλεις…»

«Αρκούδα σε γυάλινο κήπο»

Όμως, ο στρατάρχης Τίτο είχε φαίνεται, (όπως άλλωστε διαπιστώθηκε με την δημιουργία της FYROM στην οποία προέβη αργότερα), άλλα κατά νουν.

Γι’ αυτό, όπως αναφέρει ο Τέμπο, όταν ο αρχηγός του έμαθε τα σχετικά με το ξεγύμνωμα της 5ης στρατιάς, κατηγόρησε τον υπαρχηγό του ότι φέρθηκε «σαν αρκούδα σε γυάλινο κήπο!»

Οι «Μακεδόνες» και ο ΕΛΑΣ

Την ίδια τύχη επιφύλασσαν και οι Αντάρτες του ΕΛΑΣ κατά των Σλαβομακεδόνων, που είχαν ερημώσει την τότε σημερινή και Ελληνική Μακεδονία. Τους αφόπλισαν και τους ανάγκασαν (τους προδότες αυτούς και συνεργάτες των ναζί) να καταφύγουν στις γειτονικές χώρες. Η ενέργεια, όμως αυτή δεν άρεσε στον Τέμπο – όπως εξάγεται από τα γραφόμενά του – που προφανώς και αυτός επεδίωκε να δημιουργηθούν συνθήκες ευνοϊκές για την δημιουργία της «Μακεδονίας του Αιγαίου» σε ευθετότερο χρόνο. Γιατί διέβλεπε, προφανώς, ότι με την Ελλάδα νικήτρια του πολέμου, το παλαιό σχέδιο της Γ΄ Διεθνούς, όπου είχε τεθεί στο αρχείο της, με την εντολή του Στάλιν, ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί την εποχή εκείνη. Έτσι εξηγείται η δημιουργία της FYROM από τον στρατάρχη Τίτο!

Τρομοκρατία του ΕΛΑΣ;

Ενώ ο ΕΛΑΣ δεν έκανε τίποτα περισσότερο (μάλλον έκανε σχεδόν ελάχιστα από όσα οι Γιουγκοσλάβοι αντάρτες του Τέμπο). Ο τελευταίος ισχυρίζεται ότι ο ΕΛΑΣ άσκησε τρομοκρατία και διώξεις κατά των «Μακεδόνων» της 5ης Βουλγαρικής μεραρχίας (των συνεργατών δηλαδή των Ναζί) που κατά τον ίδιο είχαν διαπράξει αποτρόπαια εγκλήματα κατά των Ελλήνων της Μακεδονίας… Και προσθέτει ότι πολλοί «Μακεδόνες κατέφυγαν στα Σκόπια τελείως ξεγυμνωμένοι από τους  Έλληνες. Και προσθέτει «… περί το τέλος του πολέμου οι σχέσεις μας με το Ελληνικό απελευθερωτικό κίνημα χειροτέρευσαν. Απειλήθηκε, μάλιστα ακόμη και κίνδυνος συγκρούσεων μεταξύ των δικών μας και των Ελλήνων ανταρτών. Για να μην καταλήξουν εκεί τα πράγματα κανόνισα μια συνάντηση στο Μοναστήρι με ένα εκπρόσωπο του ΕΛΑΣ. Αυτός άρχισε τη συζήτηση με μια επίθεση εναντίον μας, λέγοντας ότι δεχόμαστε στις τάξεις μας, ανθρώπους που λιποτακτούν από τις δικές τους και αυτό δεν μπορούν να το ερμηνεύσουν παρά σαν εχθρική ενέργεια κατά του στρατού των. Αυτό αποτελεί επέμβαση στα εσωτερικά μας τόνισε.

Δεν θύμωσα γιατί αισθανόμουν ότι στην ουσία είχε δίκιο. Και του απάντησα ότι δεν θέλουμε να επέμβουμε στα εσωτερικά τους, αλλά δεν θα έπρεπε να συμπεριφερθούν έτσι αφού τους είχαν αναγνωρίσει εθνικά δικαιώματα! Ο εκπρόσωπος του ΕΛΑΣ κατεβάζοντας τον τόνο της φωνής του μου απάντησε:

-Δεν έχουμε συμφωνήσει ότι στο αγώνα κατά του κοινού εχθρού θα βοηθούσε ο ένας τον άλλο; Γιατί τώρα δε μας βοηθάτε να σταθεροποιήσουμε τις θέσεις μας; Του απάντησα ότι είχαμε πράγματι συμφωνήσει και ότι πράγματι είχαμε εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις που είχαμε αναλάβει. Βοηθήσαμε να περάσουν στο πλευρό σας οι ομάδες που είχαν οργανώσει οι κατακτητές στην Μακεδονία. Το κατορθώσαμε αυτό εξηγώντας τους ότι μόνον έτσι θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν την ελευθερία, την ισοτιμία ακόμη και το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως. Και ζητάτε τώρα να ξεχάσουμε ότι είχαμε πει σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε! Σας το λέω ανοικτά!

-Και εμείς θέλουμε την συνεργασία σας βάσει των συμφωνιών που έχουμε κάνει. Και εμείς είμαστε έτοιμοι υπό τον όρο αυτό του απάντησα σε τόνο συμφιλιωτικό. Η συζήτηση έληξε εδώ, αλλά ήταν φανερό ότι ο συνομιλητής μας δεν ήταν εξουσιοδοτημένος (προφανώς από τον Βελουχιώτη) να συζητήσει θέματα σχετικά με τη μελλοντική συνεργασίας μας. Χωρίσαμε αρκετά ψυχρά με το συναίσθημα ότι αν και προσπαθήσαμε να φθάσουμε σε κάποια συνεννόηση δεν το πετύχαμε.

Το έκαναν αργότερα με την FYROM οι Γιουγκοσλάβοι «φίλοι μας». Η Βουλγαρία, όμως προς τιμήν της κατά το συνέδριο της ειρήνης στο Παρίσι αναγνώρισε ότι δεν υφίσταται Μακεδονικό ζήτημα.

Τα συμπεράσματα

Από τα γραφόμενα του Τέμπο καθίσταται φανερό ότι ο Τίτο ήθελε να χρησιμοποιήσει την δοσίλογη 5η Βουλγαρική μεραρχία για τη δημιουργία της Μακεδονίας του Αιγαίου. Γι΄ αυτό επιτίμησε τον Τέμπο, επειδή την διέλυσε. Όμως τα υπολείμματά της αποτέλεσαν τον βασικό κορμό της FYROM.

Από Ελληνικής πλευράς, άλλη ήταν η στάση του στρατιωτικού οργανωτή του ΕΛΑΣ Συντ/ρχη Σαράφη  (υπογραμμίζουμε τη λέξη γιατί το επάνω χέρι στην θαυμάσια αυτή στρατιωτική οργάνωση την είχε το ΚΚΕ με τον Άρη Βελουχιώτη). Αν είχαν αφήσει τον Σαράφη να είναι ο ηγέτης αυτού του στρατού, ούτε το Δεκεμβριανό κίνημα θα λάμβανε χώρα, ούτε η αιματοχυσία του 1946-49 η οποία κατέστρεψε το λαμπρό μέλλον που επιφυλασσόταν στην Ελλάδα. Χάσαμε το παν. Εθνικές διεκδικήσεις, τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις, ακόμη και τις 45.000.000 χρυσές λίρες ή 400 εκατομμύρια δολάρια που δανείσθηκαν οι κατακτητές από την Τράπεζα της Ελλάδος το 1942 με ενυπόγραφη συμφωνία να επιστραφούν μετά το τέλος του πολέμου. Επιπροσθέτως το πλέον οδυνηρό και ανεπανόρθωτο είναι ότι το 1946-49 στοίχισε σε αίμα και υλικές ζημιές περισσότερα από όσα η τριπλή Γερμανό-Ιταλό-Βουλγαρική κατοχή. Ο «εμφύλιος» 1946-1949 ήταν αφορμή να λιποτακτήσουν από τον «Δημοκρατικό» στρατό του Ζαχαριάδη πολλοί Έλληνες κομμουνιστές στην FYROM. Αυτοί από προπολεμικά είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τους καθοδηγητές της Γ΄ Διεθνούς για το ανύπαρκτο Μακεδονικό έθνος και από τους οποίους κατάγονται σήμερα οι πιο φανατικοί Σκοπιανοί.

Η Γιάλτα χαλάει τα σχέδια

Στο βιβλίο του ο Τέμπο περιγράφει την παγίδα που του έστησε το ΚΚΒ, αποστέλλοντας τον στρατηγό Κόπτσεφ, ο οποίος τον εξαπάτησε τελικά, λέγοντας ότι ο στρατάρχης Τολμπούχιν τον προσκαλεί στη Σόφια.  Όταν μετά πολλούς δισταγμούς πήγε μαζί του, αντελήφθη  ότι τον είχαν ξεγελάσει. Συζήτησε το «Μακεδονικό» μαζί τους και ο εκπρόσωπος του ΚΚΒ, πρότεινε ότι πρέπει να συμφωνήσουν να παραμερισθούν τα εμπόδια που παρεμβάλλονται στο δρόμο για τη συνένωση των δύο τμημάτων της Μακεδονίας του Πιρίν (Βουλγαρικού και Γιουγκοσλαβικού) γιατί αυτό θα είχε θετική αντανάκλαση το πεδίο της προσέγγισης των δύο χωρών των. Αυτό επεδίωκε κατ’ αρχήν ο Τέμπο. Μετά την επιστροφή μας, αναφέρει ο Τέμπο, αποφασίσαμε να στείλουμε αμέσως στη Σόφια τον Κίρο Μιλιόφσκι. Όμως τα πράγματα πήραν άλλη τροπή! Έφθασε ένα τηλεγράφημα από τον Δημητρώφ (τον πρώην αρχηγό της Γ΄ Διεθνούς), που βρισκόταν στη Μόσχα. Το τηλεγράφημα έλεγε ότι είναι ακόμη πρόωρο να τεθεί πρόβλημα της Μακεδονίας του Πιρίν. Το ζήτημα, τονιζόταν, πρέπει να ωριμάσει! Η σημασία του μηνύματος ήταν ολοφάνερη, καταλήγει ο Τέμπο: «Στην Βουλγαρία είχαν επικρατήσει οι δυνάμεις εκείνες που δεν αναγνώριζαν ότι οι Μακεδόνες αποτελούν χωριστό έθνος…». Η συμφωνία Τσώρτσιλ – Στάλιν στην Γιάλτα (5/2/1945) είχε θέσει τέρμα στην κομμουνιστική προσπάθεια. Η Βουλγαρία, όπως σημειώσαμε προηγουμένως, ήξερε την αλήθεια. Όμως παρόλο που ο Τέμπο διαφώνησε με τον Τίτο, επί άλλων θεμάτων, τελικά αποφάσισαν και δημιούργησαν την FYROM με απώτερο σκοπό την υλοποίηση του σχεδίου της προπολεμικής «Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς», που προαναφέραμε.

Η FYROM σήμερα σφετερίζεται τον Ελληνικό όνομα της Μακεδονίας, τα σύμβολα και όνομα του Μ. Αλεξάνδρου, του μεγαλύτερου στρατηλάτη των αιώνων. Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαβάσαμε στο βιβλίο «Αν η Ελλάδα δεν έλεγε ΟΧΙ το 1940 – Πώς άλλαξε η ιστορία», κατά το διάστημα των τεσσάρων και πλέον αιώνων της Οθωμανικής κυριαρχίας στη Μακεδονία, οι διαταγές – φιρμάνια των Τούρκων διοικητών (Ντερβέν-Αγάδων, στρατηγών κλπ) εκδίδονταν στην Ελληνική γλώσσα. Ας ψάξουν να μας παρουσιάσουν (οι ελέω Ξένων Δυνάμεων και Ελλήνων προδοτών-συνεργατών των Ναζί) όψιμοι «απόγονοι» των αρχαίων Μακεδόνων έστω και ένα από τα φιρμάνια-διαταγές-ανακοινώσεις στη λεγόμενη «Μακεδονική γλώσσα». Και ποια γλώσσα διέδωσε σε όλες τις χώρες που κατέκτησε ο Μέγας Αλάξανδρος; Υπάρχει κανένα μνημείο ή επιγραφή στις χώρες αυτές στην κατασκευασμένη σημερινή τους γλώσσα; Ας μας την παρουσιάσουν. Μόνο Ελληνικά μνημεία και ονόματα υπάρχουν. Και γιατί, παρακαλώ, ο στρατηλάτης ονομαζόταν Αλέξανδρος και όχι «Αλεξανδρόφσκι» ή «Αλεξανδρώφ», όπως οι περισσότερες καταλήξεις των ονομάτων των Σκοπιανών της FYROM.

Γιατί;

Ο Φίλιππος δεν ονομαζόταν «Φιλιππώφ» ή «Φιλιππόσκι» (Φίλιππος= καθαρά ελληνικό όνομα σύνθετο από τις λέξεις φίλος και ίππος = φίλος των ίππων, αυτός που αγαπά τους ίππους).

Τα ονόματα:
Πέρδικκας,
Νεοπτόλεμος,
Φίλιππος,
Αλέξανδρος,
Κλείτος,
Άρπαλος,
Ηφαιστίων,
Αντίπατορς,
Σέλευκος,
Ολυμπιάς κλπ
είναι ελληνικά ονόματα

ενώ τα ονόματα
Γκρηγκόρωφ,
Γκρουέφσκι,
Ιβάνωφ,
Μαλόφσκι,
Κόπτσεφ,
Τσανκόφ,
Δημητρώφ,
Κολιέφσκι κλπ
είναι σλαβικής προέλευσης!

Ολυμπιάς, η μητέρα του μεγάλου Αλεξάνδρου, ή Ολυμπιάδα, δεν μας θυμίζει τις Ολυμπιάδες και τους Ολυμπιακούς αγώνες;

Ρωτάμε τις Κυβερνήσεις, όλων των χωρών, που έχουν αναγνωρίσει την FYROM ως Μακεδονία!

Και επιπλέον αναφορικά με τη μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου την Ολυμπιάδα, τους πληροφορούμε ότι ήταν θυγατέρα του Νεοπτόλεμου, βασιλιά του βορειοανατολικού τμήματος της Ηπείρου από την ελληνικής καταγωγής φυλής των Μολοσσών, των φοβερότερων πολεμιστών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σημειωτέων ο Νεοπτόλεμος, που αναφέρεται και στον Όμηρο, ήταν κατά τη μυθολογία ανάμεσα στους ήρωες που μπήκαν στον Δούρειο Ίππο. Ο ιστορικός Νεοπτόλεμος, υιός του Αλκέτα βασιλιά των Μολοσσών, ήταν ο πατέρας του Αλεξάνδρου του Α΄ (της Ηπείρου) και της Ολυμπιάδος, που ο Φίλιππος Β΄ παντρεύτηκε το 357π.Χ και απέκτησαν τον Μέγα Αλέξανδρο και την Κλεοπάτρα.

Τα νομίσματα των Μολοσσών και της Μακεδονίας φέρουν απολύτως ελληνικά στοιχεία και συνεπώς εκείνοι οι οποίοι έχουν αναγνωρίσει την «FYROM» ως «Μακεδονία» έχουν παρασυρθεί από τους γνωστούς ανιστόρητους κύκλους. Ας αποφασίσουν, λοιπόν, αν κόντρα στην ιστορία θα εξακολουθήσουν να αναγνωρίζουν το δημιούργημα της Γ΄ Διεθνούς ως «Μακεδονία».

2 ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Το πρώτο απευθύνεται στους φίλους μας Ισραηλίτες. Γιατί ενώ το ιερό βιβλίο τους, το «Ταλμούδ», αποκαλεί  τον Μ. Αλέξανδρο Alexander Mockon Meleh Yanan = Αλέξανδρο τον Μακεδόνα, βασιλέα των Ελλήνων και άλλα σχετικά, έσπευσαν να αναγνωρίσουν την Fyrom ως Μακεδονία; Το ίδιο έπραξαν και οι ΗΠΑ παρασυρόμενες από το 2ο Σκοπιανό Loby, που αναπτύχθηκε εκεί ραγδαία  πριν από τον πόλεμο της Ελλάδας με τους κομμουνιστές, στο Γράμμο και το Βίτσι. Και ρωτάμε τους φίλους και συμμάχους αρμοδίους των ΗΠΑ και ιδιαίτερα την υπουργό Εξωτερικών, κα Κλίντον: Δήλωσε ή όχι στις 3 Οκτωβρίου 1992 ο τότε Πρόεδρος Bill Clinton: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της ΕΟΚ, σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία να αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία»;

Και τελειώνουμε με μια ζωντανή μαρτυρία από το Πακιστάν για τους Yanan (=Έλληνες) πολεμιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου:
Στο φύλλο της 1ης Δεκεμβρίου 1991 η εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς» δημοσίευσε συγκλονιστική αφήγηση του Δημητρίου Αλεξάνδρου από την Βάβδο Χαλκιδικής εγκατεστημένος εις Λονδίνο ο οποίος με έναν Άγγλο Φιλέλληνα είχαν περιηγηθεί σε περιοχές του Πακιστάν. Η αφήγηση είναι καταπληκτική και αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο, που αποστομώνει τους Σκοπιανούς. Αντιγράφουμε ένα μικρό μέρος: «…Φθάσαμε στην κοιλάδα BRUMBORET (Πακιστάν) όπου κατοικεί η φυλή των Καλάς. Το άρωμα της Ελλάδος είναι τόσο έντονο σε αυτά τα μέρη. Όλοι ήθελαν να μας δουν. Να δουν τον «Γιουνάν» τον Ίωνα, τον Έλληνα. Οι της φυλής Καλάς πιστεύουν στον Δία, λατρεύουν την Εστία, τον Σάτυρο, τον Απόλλωνα. Κυρίαρχη γιορτή τους είναι η CHAUMOS (προφορά αρχαιοελληνική Κάομο-Κώμος). Οι γυναίκες χορεύουν κυκλικούς χορούς. Οι στολές που φορούν είναι σχεδόν ίδιες με τις στολές των γυναικών του Γιδά. Η πατρίδα τους, λένε, βρίσκεται στη Δύση και είναι η μυθική χώρα TSIAAM (Θυάμις), ποταμός στην Ήπειρο, απ’ όπου ο Μ. Αλέξανδρος στρατολόγησε τους τρομερούς στρατιώτες του λαού των Μολοσσών (Ελληνικής ομοφυλίας, όπως προαναφέραμε για την καταγωγή της μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Περισσότερα, όμως, και πλέον συγκλονιστικά αλλά και απογυμνωτικά για τους ισχυρισμούς των παραχαρακτών της Ιστορίας, στο φύλλο της 1ης Δεκεμβρίου 1991 της Εφημερίδας της Θεσσαλονίκης «Ελληνικός Βορράς».