Η Πίστη, το Έθνος, η Οικογένεια είναι λέξεις που σπανίως αναφέρονται στα σύγχρονα νεοταξίτικα βιβλία...

“Γράμματα σπουδάματα, του Θεού (;) τα πράγματα…” ;;;
Μέρες τώρα, καθώς αρχίζει μια νέα σχολική χρονιά, μια αγωνία και μια σκέψη διακατέχει και πάλι το μυαλό και την ψυχή μου:
Ποια “γράμματα” μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία;… (και εννοώ τα όσα προωθούνται από τα σχολικά βιβλία…).Είναι, άραγε, “γράμματα του Θεού”;;;
Μια απλή σύγκριση με τα παλιά αναγνωστικά αρκεί να καταλάβουμε την μεγάλη αλλαγή… Τι κρίμα, γιατί όλα εκείνα να θεωρούνται οπισδοδρομικά, παλιά, ξεπερασμένα και κάθε τι “νέο”,αμφιβόλου αξίας και ηθικής, να προσπαθούν να το επιβάλουν στις αθώες ψυχούλες…

(Δυστυχώς, με τον τρόπο τους κάποιοι έχουν καταφέρει να μάς κάνουν να φοβόμαστε να μιλήσουμε για Ορθόδοξη Πίστη και για Ελλάδα, γιατί θα παρεξηγηθούμε ως οπισδοδρομικοί και φονταμενταλιστές… αλλά θα μιλήσω και θα πω τι νιώθω, γιατί βιώνουμε ρατσισμό από την αντίθετη πλευρά- και ο νοών νοείτω…Και όποιος σέβεται την διαφορετικότητα, ας σεβαστεί και τις δικές μου απόψεις).

Ας δούμε με ψύχραιμο μάτι τα νέα σχολικά βιβλία, σε σύγκριση με τα παλιότερα:

Έννοιες όπως Ελληνισμός και Ορθοδοξία απουσιάζουν σχεδόν παντελώς σήμερα από τα σχολικά βιβλία ή παρουσιάζονται με αλλοιωμένο τρόπο.

Η Πίστη, το Έθνος, η Οικογένεια είναι λέξεις που σπανίως αναφέρονται στα σύγχρονα νεοταξίτικα βιβλία.

Αντιθέτως, υπάρχουν αρκετές αναφορές σε διεστραμμένες διαφορετικότητες, σε πολυπολιτισμικά στοιχεία, σε ξενόφερτα έθιμα και σε έναν τρόπο ζωής από τον οποίο απουσιάζει η φιλοπατρία, τα υψηλά ιδανικά και η Ορθοδοξία.

Αναφορές στα ελληνικά έθιμα και σε οτιδήποτε ελληνικό ή χριστιανικό θεωρείται οπισθοδρομικό και συντηρητικό.

Αντίθετα, προοδευτικά θεωρούνται όλα τα ξενόφερτα έθιμα και τρόπος ζωής, και οι παγκόσμιες εντολές της Νέας Τάξης για διαφορετικότητες, αντιρατσισμούς, πολυπολιτισμικότητες…

(Για ήρωες της Πίστης και της Πατρίδας… ούτε λόγος! Ποια πρότυπα δίνουν στα παιδιά μας ;… τα γνωστά, που μόνο στο καλό δεν τα οδηγούν).

Εκτός από την κατεστραμμένη ορθογραφία (που έχει σκοπό να απομακρύνει τα παιδιά μας από το να μπορούν να διαβάζουν την αρχαία ελληνική γλώσσα… αλλά και να φτωχύνει την νέα ελληνική από πλήθος νοημάτων) , τα σχολικά βιβλία βρίθουν από κείμενα εντελώς ανούσια, που λες και απευθύνονται σε άτομα πολύ χαμηλού νοητικού επιπέδου

(ή μήπως τέτοιους τους θέλουν τους ανθρώπους, χωρίς κρίση, χωρίς ενδιαφέροντα πέρα από τα καθημερινά και τετριμμένα, χαμένους μέσα στο κυνήγι της κάθε μικροαπόλαυσης, βυθισμένους μέσα στο χάος της τεχνολογίας, χωρίς πραγματική επικοινωνία μεταξύ τους, υποχείρια των συμφερόντων κάποιων “μεγάλων” που επιθυμούν να σκλαβώσουν την ανθρωπότητα όλη, ψυχί και σώματι;;;…)

Προβληματισμοί που δεν αρκούν για να βελτιώσουμε την κατάσταση… Κρίνονται ωστόσο αναγκαίοι, γιατί από την συνειδητοποίηση της πραγματικότητας ξεκινά η αρχή για την αντί- δρασή μας, η οποία δεν πρέπει να μένει μόνο σε επίπεδο διαμαρτυριών.

Το σημαντικότερο για εμένα είναι να δώσουμε εμείς πραγματική Παιδεία στα παιδιά μας , μέσα στα σπίτια μας. Να τα κάνουμε Κρυφά Σχολειά… Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο, είναι τόσο σημαντικό και θα αποδώσουμε λόγο γι αυτό …

Εύκολο να κατηγορούμε το σκοτάδι, ας μην μείνουμε όμως σ΄αυτό. Ας ανάψουμε ένα “κεράκι”, η φλόγα του να διώξει λίγο την καταχνιά, να φωτίσει πρώτα εμάς και μετά τις ψυχούλες των παιδιών μας.

Θα επανέλθω, όμως, πρώτα ο Θεός, με τρόπους που σκέφτομαι και πιστεύω πως μπορούν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση . Δόξα τω Θεώ, ανάλογο υλικό υπάρχει, θέληση χρειάζεται και οργάνωση. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν και άξιοι εκπαιδευτικοί και κινήσεις από την Εκκλησία και Ορθόδοξους συλλόγους, που προσφέρουν πολλά στα παιδιά.

Αξίζει κάθε κόπο, για το καλό των παιδιών μας και για το καλό όλων μας. Στο μέλλον θα φανούν οι καρποί από τον σπόρο που θα σπείρουμε σήμερα στις ψυχές τους…Και ας είναι οι καρποί αυτοί αγαθοί, για ένα καλύτερο μέλλον της Πατρίδας μας και του κόσμου όλου, για ένα μέλλον κοντά στο Θεό και στις αξίες της Φυλής μας.

Έκαστος εφ ω ετάχθη, ας εργαστεί και αναλόγως θα κριθεί.

Καλή δύναμη να έχουμε, καλή φώτιση…

με την αγάπη μου,


Αλεξία