Γράφει ο
Νίκος Αναγνωστάτος
Θα κομίσω γλαύκα εις Αθήνας, αν αρχίσω το σημείωμα τούτο επισημαίνοντας ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι το οικονομικό. Επειδή όμως για σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, η οικονομία μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να το επιλύσουν, προκύπτει ανάγκη να το επαναλάβω. Είναι επίσης γνωστό και κανείς δεν έχει αντίρρηση επ΄ αυτού, ότι η ανάπτυξη είναι η λύση, γεννάται εύλογα το ερώτημα, γιατί μέχρις ώρας δεν το έχουμε επιτύχει. Μήπως στην πραγματικότητα δεν επιθυμούμε να έχουμε ανάπτυξη; Η απάντηση, όσο και αν εννοείται ως αυτονόητη, στην πράξη δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι την
επιδιώκουν όλοι.
Έχει καταστεί πλέον νοητό, σχεδόν από όλους, ότι την ανάπτυξη μπορεί να την δημιουργήσει μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο ρόλος του κράτους είναι να θέσει τους όρους και τον ελεγκτικό μηχανισμό και μόνο όπου και όταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον των ιδιωτών για έργο το οποίο είναι αναγκαίο για κοινωνικούς κυρίως λόγους, παρεμβαίνει το δημόσιο. Εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα, διότι η αριστερή ιδεολογία πιστεύει ότι όλα πρέπει να τα κάνει το κράτος, διότι το κέρδος που θα προκύψει από το έργο, το οποίο άλλως θα επωφελείτο ο ιδιώτης, θα το καρπωθεί το κράτος και θα το χρησιμοποιήσει για κοινωνικούς σκοπούς και ανάγκες.
Στο σκεπτικό αυτό δημιουργούνται οι ιδεοληψίες, οι οποίες πλέον μπορεί να παρουσιάζουν κάποια αξία και να προσφέρουν ελπίδα, όσο βρίσκονται στην αντιπολίτευση ή εκτός εξουσίας γενικότερα. Τα δύσκολα όμως αρχίζουν από τη στιγμή που ως αρμόδιοι και ως εξουσία, έχουν υποχρέωση να δείξουν και να αποδείξουν πώς επιτυγχάνεται η ανάπτυξη, την οποία έχουμε τόσο ανάγκη. Από τα μέχρις ώρας αποτελέσματα φαίνεται ότι δεν έχουν όλοι ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους ποιας μορφής ανάπτυξη θα ακολουθήσουν. Οι ιδεοληψίες κυριαρχούν και επενεργούν ως τροχοπέδη στην όποια δυνατότητα ανάπτυξης, από τη στιγμή που αυτή θα γίνει από ιδιώτες, έστω και αν έχουν ψηφιστεί τα έργα αυτά από τη Βουλή και αποτελούν «μνημονιακή» υποχρέωση.
Χαρακτηριστική περίπτωση ο χώρος του παλαιού αεροδρομίου, επένδυση στην οποία θα δαπανηθούν επτά με οκτώ δις ευρώ, θα εργασθούν αρκετές δεκάδες εργατών και λοιπού προσωπικού και κυρίως θα κηρύξει την αρχή του τέλους της λιτότητας και της κρίσης και θα επενεργήσει ως επιβεβαίωση του κατάλληλου επενδυτικού περιβάλλοντος και ως έναυσμα επενδυτικού ρεύματος και ορμής. Παρόλα αυτά τα ελπιδοφόρα και χρήσιμα, με διάφορα προσχήματα καθυστερεί αυτή η τόσο σημαντική και μεγάλη επένδυση, διότι ως φαίνεται επικρατούν οι ιδεοληψίες του κρατισμού και τις συνέπειες τις πληρώνουμε όλοι.
Ίδια περίεργη επιπλοκή έχει προκύψει με τις επενδύσεις του εμίρη του Κατάρ στην Ζάκυνθο και τα ξερονήσια του Ιονίου, όπου αποτράπηκε η μεγάλη επένδυση του Εμίρη, διότι το αείποτε εγκαταλελειμμένο αυτό νησάκι, η Οξιά, θεωρείται δάσος και απαγορεύει κάθε ανάπτυξή του. Ο δε Εμίρης αναχώρησε καταγγέλλοντας τη χώρα μας, με διεθνή δυσμενή απήχηση. Μικρότερη, αλλά σημαντική επένδυση αποτράπηκε στη Ρόδο, με συνεργία της αρχαιολογικής υπηρεσίας αυτή τη φορά. Οι όποιοι παρωχημένοι ανασταλτικοί νόμοι και διατάξεις υπάρχουν, αντί να εκσυγχρονιστούν και αιτιολογημένα να παρακαμφτούν, χρησιμοποιούνται πολλές φορές προσχηματικά για τις κρύφιες ιδεοληπτικές επιδιώξεις ορισμένων, αγνοώντας και αδιαφορώντας για τις δυσμενείς συνέπειες στην οικονομία και κατ’ επέκταση και στη χώρα μας. Οπότε προκύπτει αβίαστα το ερώτημα και η απορία αν πράγματι θέλουμε ανάπτυξη!
Η ανάπτυξη είναι εφικτή διότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις και οι κατάλληλες συνθήκες, αρκεί να αποφασιστεί από την κυβέρνηση. Υπάρχουν πάντοτε λαμπρά μυαλά, παρόλη την ομαδική έξοδο από τη χώρα, τα οποία μπορούν να δραστηριοποιηθούν επιτυχώς σε πάμπολλους τομείς, αν τους δώσουμε την ευκαιρία. Η χώρα μας είναι πλούσια τόσο σε έδαφος, όσο και σε υπέδαφος, αλλά και σε υποθαλάσσιο χώρο, και αρκεί μια καλά μελετημένη και σχεδιασμένη από ειδικούς δραστηριότητα σε όλους τους πιο πάνω τομείς, που μπορούν να καταστήσουν την πτωχευμένη τούτη χώρα, σε μια πλούσια, ευημερούσα και ζηλευτή πατρίδα.
Οι μνημονιακές μας όμως υποχρεώσεις, αναγκάζουν την κυβέρνηση να καλύψει το κενό με φόρους και περικοπές, και να επιδεινώνει έτσι τη ζωή των πολιτών, χωρίς να διαφαίνεται ούτε αχτίδα ελπίδας αλλαγής της ζοφερής αυτής κατάστασης. Το υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα που ισχυρίζεται ότι πέτυχε η κυβέρνηση, έστω και αν παραβλέψουμε τις αμφισβητήσεις, οι πηγές από τις οποίες προέρχεται το υψηλό αυτό πλεόνασμα, αποτελεί σοβαρό οικονομικό λάθος, διότι πρώτον οι πηγές αυτές δεν είναι ανεξάντλητες και δεύτερον διότι τα χρήματα αυτά που αποτελούν το πλεόνασμα, λείπουν από την αγορά και δημιουργείται οικονομική ασφυξία, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται το κλείσιμο των επιχειρήσεων, μικρών ή μεγάλων, με την αύξηση της ανεργίας άρα και η αδυναμία ανάπτυξης, που όλοι προσβλέπουμε ως τον μοναδικό τρόπο εξόδου από την κρίση, αλλά και εξαντλούν μέχρις εξαθλίωσης τους πολίτες. Συμπέρασμα! Να σοβαρευτούμε να εγκαταλείψουμε τις ιδεοληψίες και να επισπεύσουμε τις επενδύσεις.
Νίκος Αναγνωστάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου