Το δημοψήφισμα στην Καταλονία, για την ανακήρυξη ανεξαρτησίας της
περιοχής αυτής από την Ισπανία, έφερε στην επιφάνεια τη σύγχυση που
υπάρχει σήμερα παντού! Απίστευτη σύγχυση στην Αριστερά, αναμφίβολα…
Αλλά και σύγχυση σε μεγάλο μέρος των υπόλοιπων.
Για τους Αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οι Καταλανοί «έχουν δίκιο» να μη θέλουν να είναι τμήμα της Ισπανικής Δημοκρατίας, «για να μην επιδοτούν» οι ίδιοι (που έχουν υψηλότερο ΑΕΠ) τους υπόλοιπους (και φτωχότερους) Ισπανούς…
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, οι Αριστεροί (κι όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ) θεωρούν τη Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία… «φασίστες» που υποστηρίζουν ακριβώς το ίδιο: Να αποσχιστούν από την Ιταλία, «για να μην επιδοτούν τους Νότιους Ιταλούς που είναι φτωχότεροι»…
Και πάντα, Αριστεροί και Κεντροαριστεροί (και όχι μόνο), επικρίνουν τους πλούσιους Βόρειο Ευρωπαίους που «δεν θέλουν να επιδοτούν τους φτωχότερους Νότιο Ευρωπαίους»…
Τι μας λένε ακριβώς;
Το να μη θέλουν οι πλούσιοι κάτοικοι μιας περιοχής να «επιδοτούν» τους φτωχότερους κατοίκους άλλων περιοχών, είναι γενικά «δεξιό» και «κακό», σε όλες τις περιπτώσεις… εκτός από την Καταλονία ειδικά, όπου είναι «αριστερό» και «καλό»;
Κι όλοι μαζί οι φίλο-ευρωπαίοι επέκριναν πέρσι τους Βρετανούς που θέλησαν να αποσχιστούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και παράλληλα είδαν «με συμπάθεια» τότε του Σκωτσέζους που θέλησαν να θέσουν και πάλι θέμα ανεξαρτησίας από τη Βρετανία για να παραμείνουν στην Ευρώπη (εκτός Βρετανίας πλέον)!
Τι ακριβώς συμβαίνει;
Το να ζητάει απόσχιση μιας περιοχή από ένα κράτος μέλος της Ένωσης είναι «κακό» και «κατακριτέο» για την Λίγκα του Βορρά από την Ιταλία, αλλά είναι «καλό» και «αξιέπαινο», όταν η Σκωτία θέλει να φύγει από την Βρετανία ή η Καταλονία από την Ισπανία;
Τρελαθήκαμε τελείως;
Και τέλος, αναρωτιούνται κάποιοι, πως είναι δυνατό να «υποστηρίζουμε» το δημοψήφισμα των Κούρδων του Ιράκ για ανεξαρτησία, και την ίδια στιγμή να είμαστε αντίθετοι με το δημοψήφισμα των Καταλανών για ανεξαρτησία από την Ισπανία;
Τέτοια σύγχυση…
Να τα πάρουμε λίγο από την αρχή:
Το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης των λαών, δηλαδή της ανεξαρτησίας τους (κατόπιν δημοψηφίσματος συνήθως), αναγνωρίστηκε από τη Χάρτα του ΟΗΕ σε λαούς που πάλευαν να αποτινάξουν τον αντί-αποικιακό ζυγό.
Αφορούσε δηλαδή λαούς που βρίσκονταν σε αποικιακό καθεστώς.
Δηλαδή σε καθεστώς, συνήθως, αυταρχικό ή τυραννικό, το οποίο τους επιβλήθηκε και για το οποίο δεν ρωτήθηκαν και δεν συναίνεσαν ποτέ.
Δεν αφορά τις μειονότητες μέσα σε δημοκρατίες.
Ούτε «στρατηγικές μειονότητες» σε μεθοριακές περιοχές (Αυτές ρητώς εξαιρούνται…).
Οι Κούρδοι είναι ακριβώς αυτό που προβλέπει η Χάρτα του ΟΗΕ:
Ένας ιστορικός λαός, μεγάλος (ξεπερνάνε τα 25 εκατομμύρια συνολικά), που βρίσκεται διαμελισμένος εδαφικά σε τρία γειτονικά κράτη (Τουρκία, Ιράκ και Ιράν), έχει κάνει μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες ανεξαρτησίας και στα τρία, έχει πληρώσει πολύ βαρύ φόρο αίματος και τώρα ζητά την ανεξαρτησία του στο Ιρακινό έδαφος (όπου έχει ήδη ενισχυμένη τοπική αυτονομία).
Όμως, οι άλλες περιπτώσεις που συζητάμε, αφορούν πληθυσμιακές ομάδες μέσα σε σταθερά κράτη -μέλη ευρωπαϊκών δημοκρατιών.
Κι εδώ δεν υπάρχουν «τυραννίες» να «αποτινάξουν»!
Σε μερικές περιπτώσεις αποτελούν εθνοτικά διαφορετικές ομάδες (όπως οι Σκωτσέζοι στο Ηνωμένο Βασίλειο). Αλλά αναπόσπαστα συνδεμένες με την Ιστορία της χώρας τους…
Αλλού οι «διαφορές» τους είναι περισσότερο «τοπικιστικού» χαρακτήρα (όπως στην Καταλονία).
Αν οι Καταλανοί έχουν δικαίωμα να ζητήσουν την απόσχισή τους από την Ισπανία, το ίδιο και περισσότερο δικαίωμα έχουν να ζητήσουν απόσχιση οι Βαλλόνοι ή οι Φλαμανδοί από το Βέλγιο – αυτοί είναι πολύ πιο διαφορετικοί μεταξύ τους απ’ ό,τι οι Καταναλανοί από τους υπόλοιπους Ισπανούς…
Και βεβαίως, οι Βάσκοι, επίσης από την Ισπανία, ή η Ουγγρική μειονότητα της Τρανσυλβανίας από τη Ρουμανία ή οι Ρωσόφωνοι σε κάποιες Βαλτικές δημοκρατίες (οι οποίοι σχεδόν δεν έχουν στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα εκεί!) και πάει λέγοντας. (Υπάρχουν και κάμποσες ακόμα περιπτώσεις στην Ευρώπη)…
Αν γίνει αποδεκτό και «νομιμοποιηθεί» από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους το αίτημα για αυτοδιάθεση-ανεξαρτησία των Καταλανών, θα αρχίσει… «να ξηλώνεται το πουλόβερ» της Ενωμένης Ευρώπης και δεν θα μείνει τίποτε στο τέλος!
Σε μια τέτοια περίπτωση η σημερινή Ενωμένη Ευρώπη θα κατέληγε πολύ σύντομα μια συνομοσπονδία από πολύ περισσότερα (σε σχέση τα σημερινά) κρατίδια. Πολύ πιο δύσκολο (απ’ ό,τι σήμερα) να υπάρξει, να σταθεί και να παραμείνει ενωμένη…
Διότι όπως απέδειξε και η πείρα από τις πρώην χώρες του «υπαρκτού Σοσιαλισμού» στην ανατολική Ευρώπη, κράτη που μόλις απέκτησαν την ανεξαρτησία τους δείχνουν μεγάλη απροθυμία να λειτουργήσουν ως μέλη μιας Ένωσης.
Προσπαθούν μάλλον να περιφρουρήσουν την ανεξαρτησία τους, κι όχι να «συγκλίνουν» με άλλες χώρες με τις οποίες στο παρελθόν τους χώρισαν πολλά…
Αν ξεκινούσε ένα τέτοιο «κύμα αυτοδιάθεσης», υπάρχουν πολλές «περιφέρειες» ευρωπαϊκών κρατών που θα διεκδικούσαν την «απόσχισή» τους.
Οι μόνες Ευρωπαϊκές χώρες που δεν θα είχαν τέτοιο πρόβλημα είναι κυρίως η Γερμανία, η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Ολλανδία, οι τρείς Σκανδιναβικές και οι τρείς Βαλτικές.
Δηλαδή, όλως συμπτωματικώς, ο ευρύτερος «Γερμανικός πυρήνας» στη Βόρειο Ευρώπη. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως ένα τέτοιο «τσουνάμι αποσχίσεων» θα είχε ως αποτέλεσμα και κάποιες «προσαρτήσεις»!
Δηλαδή, αν «έφευγαν» οι Φλαμανδοί από τη Βέλγιο, θα ζητούσαν, κατά πάσα πιθανότητα, να προσαρτηθούν στη γειτονική Ολλανδία (που γλωσσικά είναι απόλυτα συγγενής μαζί τους), ενώ τότε οι Βαλλόνοι του Βελγίου θα προσαρτούνταν στη Γαλλία.
Οι γερμανόφωνοι Αλσατοί και Λωρέννιοι της Γαλλίας θα μπορούσαν να ζητήσουν προσάρτηση στη Γερμανία, όπως και οι γερμανόφωνοι Σουδίτες της Τσεχίας.
Οι Τρανσυλβανοί τους Ρουμανίας στην Ουγγαρία, οι Μολδαβοί στην Ρουμανία, οι κάτοικοι της Βορειοδυτικής Ουκρανίας στην Πολωνία κλπ. κλπ.
Και βέβαια, αφού μιλάμε για αποσχίσεις-προσαρτήσεις, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στο παλαιότατο όνειρο του Παγγερμανισμού: Την πλήρη Ένωση του «Ανατολικού κράτους» (αυτό σημαίνει «Αυστρία» στα γερμανικά) με την ίδια την Γερμανία!
Άλλωστε, όταν δημιουργήθηκε για πρώτη φορά η σύγχρονη Αυστρία (το 1919, μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα των «κεντρικών δυνάμεων») οι ίδιοι οι Αυστριακοί ζήτησαν τότε να αναγνωριστούν επισήμως και διεθνώς, ως «Γερμανική Δημοκρατία της Αυστρίας»! Αλλά δεν τους επιτράπηκε! (Είναι κι αυτό μια από τις πολλές περιπτώσεις που η διεθνής κοινότητα αρνήθηκε να αναγνωρίσει κράτος με το όνομα που αυτό επιθυμούσε αρχικώς. Γιατί μας έλεγαν κάποτε ότι τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει ποτέ! Έχει ξανασυμβεί, λοιπόν…).
Όλως συμπτωματικώς – και πάλι – ο «γερμανικός πυρήνας» της Ευρώπης θα ενισχυόταν πολύ, ενώ όλη η υπόλοιπη Ευρώπη θα αποδυναμωνόταν αισθητά!
Και το «οικοδόμημα» της Ευρώπης θα κατέρρεε…
Στη θέση αυτού που σήμερα ονομάζουμε «Ενωμένη Ευρώπη», θα δημιουργούνταν ένας πολύ ισχυρός βορειοευρωπαϊκός άξονας με πολύ προχωρημένες μορφές σύγκλισης υπό την αιγίδα της παν-Γερμανίας!
Και μια πολύ πιο χαλαρή – και κατακερματισμένη - «περιφέρεια» στον Ευρωπαϊκό νότο:
Με την Ισπανία τεμαχισμένη (μετά τους Καταλανούς θα ζητήσουν ανεξαρτησία και οι Βάσκοι), με την Ιταλία επίσης τεμαχισμένη (η Λίγκα του Βορρά θα αποσχιζόταν σίγουρα), με το Βέλγιο διαμελισμένο και προσαρτημένα τα τμήματά του - στη Γαλλία οι Βαλλόνοι και στην Ολλανδία οι Φλαμανδοί, με την ίδια τη Γαλλία τραυματισμένη και υποβαθμισμένη κλπ. κλπ…
Ε λοιπόν, κάποιους εξυπηρετεί αυτό.
Αλλά εμάς ΔΕΝ μας εξυπηρετεί! Ούτε την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Κι εδώ ερχόμαστε στο τελευταίο και πιο σημαντικό:
Η συγκρότηση της ίδιας της Ενωμένης Ευρώπης προσπάθησε να αποτρέψει μια τέτοια εκφυλιστική εξέλιξη…
Αλλά ταυτόχρονα την… «μπόλιασε» στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα»! Έβαλε το «σπόρο» αυτού ακριβώς που δεν ήθελε να συμβεί…
Προσπάθησε να αποδυναμώσει τα εθνικά κράτη και «από τα πάνω» και «από τα κάτω» και «από τα πλάγια»! Από παντού:
-- «Από τα πάνω», μεταθέτοντας εξουσίες από τα εθνικά κράτη στα «κοινοτικά όργανα» (πράγμα αναπόφευκτο ως ένα σημείο, αν πρόκειται να οικοδομήσουμε «Ένωση»)…
-- «Από τα κάτω», μέσα από την «Ευρώπη των Περιφερειών», μεταθέτοντας εξουσίες και αρμοδιότητες από τις κεντρικές κυβερνήσεις στις «περιφέρειες». Που έτσι, έστω και δυνητικά, άρχισαν να «ανταγωνίζονται» τις κεντρικές (εθνικές) κυβερνήσεις - χωρίς όμως, να έχουν δικούς τους πόρους και αντίστοιχες εξουσίες.
-- Και «από τα πλάγια», μέσα από ένα δίκτυο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), που ξαμολήθηκαν να αναδεικνύουν «προβλήματα» (υπαρκτά και ανύπαρκτα), κάποτε και να δημιουργούν «προβλήματα», να ξεσηκώνουν τους ανθρώπους, να δημιουργούν «ατζέντες» - τοπικές και πανευρωπαϊκές - να υποκαθιστούν ενίοτε τις εθνικές αρχές στης διαχείριση μειζόνων κοινωνικών προβλημάτων (όπως έγινε εδώ με το μεταναστευτικό)…
Χωρίς να ελέγχονται για την πηγή της χρηματοδότησής τους, ούτε να λογοδοτούν σε κανένα για τις πρακτικές τους…
Έτσι ανάμεσα σε κάποιες ΜΚΟ με πραγματικά επαινετή δράση, ξεφύτρωσαν και κάμποσες:
--τάχα μου «περιβαλλοντικές», που αποτρέπουν επενδύσεις σε κάποιο σημείο της Ευρώπης (εξυπηρετώντας τα οικονομικά συμφέροντα ανταγωνιστών)
-- ή τάχα μου «ανθρωπιστικές» διάφορων «αλληλέγγυων» (που χρηματοδοτούνται από «διακινητές» λαθρομεταναστών),
-- ή «δημοκρατικές» (που υποθάλπουν αυτονομιστικά αιτήματα και αποσχιστικές επιδιώξεις διάφορων «μειονοτήτων»)...
Έτσι δημιουργήθηκε, υποτίθεται, ένα πλέγμα «αποκεντρωμένων θεσμών» στην Ευρώπη, για να επιτρέψει να «ενσωματωθούν» καλύτερα διάφοροι μειονοτικοί πληθυσμοί – και να νοιώσουν την Ευρώπη «σπίτι τους»…
Αλλά αντί να συμβεί αυτό, πυροδοτήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις, τάσεις και φαινόμενα που τώρα δεν μπορούν να ελεγχθούν.
Και λειτουργούν διαλυτικά για την Ευρώπη και τις κοινωνίες της…
* Συμπέρασμα πρώτο: αυτό το «κατασκευαστικό λάθος» της Ευρώπης (δεν είναι το μόνο, άλλωστε - έχουν διαπιστωθεί αρκετά ακόμα) πρέπει να διορθωθεί. Τώρα!
* Συμπέρασμα δεύτερο: Εμείς, ως χώρα, πρέπει να θωρακιστούμε από τέτοιους κινδύνους άμεσα και από σήμερα - ανεξάρτητα από το πότε και πως θα το αντιμετωπίσει η υπόλοιπη Ευρώπη.
Ναι, το λαθρο-μεταναστευτικό έχω στο νου μου. Κι όχι μόνο…
* Συμπέρασμα τρίτο: όλοι αυτοί οι τάχα μου «προοδευτικοί» του no borders αποκαλύπτονται σήμερα ως ηλίθιοι. Τουλάχιστον…
Κάθε Έλληνα που νιώθει υπερήφανος για την ταυτότητά του – εντός της Ευρώπης – τον θεωρούν… «εθνικιστή»!
Και ταυτόχρονα στηρίζουν ανεπιφύλακτα τους Καταλανούς που θέλουν απόσχιση από την Ισπανία! Και τους Σκωτσέζους από τη Βρετανία!
Οι Καταλανοί, είτε μείνουν εντός της Ισπανίας είτε αποσχιστούν, δεν κινδυνεύουν γεωπολιτικά από πουθενά.
Οι Έλληνες απειλούνταν και εξακολουθούν να απειλούνται (τουλάχιστον από Ανατολάς).
Οι Καταλανοί δεν κινδυνεύουν να σαρωθούν από τσουνάμι μουσουλμάνων λαθρομεταναστών…
Οι Έλληνες όντως απειλούνται θανάσιμα! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε…
Αλλά για τους δικούς μας Αριστερούς, ο «τοπικισμός» των Καταναλανών είναι πιο… «προοδευτικός», από τα πατριωτικά ανακλαστικά αυτοσυντήρησης των Ελλήνων.
Αυτά όλα κάποιος πρέπει να τα πει δημόσια. Και να τα ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Γιατί αλλιώς το σπίτι μας έχει πάρει φωτιά κι εμείς ασχολούμαστε με το …«φύλο των αγγέλων» ή με το αν θα αλλάζουν αστυνομική ταυτότητα οι μη «εγχειρισμένοι»!
Πόσο ηλίθιοι πλέον;
ΥΓ. Θα μπορούσα να το «χοντρύνω» κι άλλο. Ειδικά με αυτά που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε στη Θράκη. Αλλά δεν χρειάζεται. Συνεννοηθήκαμε νομίζω…
πηγη
Αλλά και σύγχυση σε μεγάλο μέρος των υπόλοιπων.
Για τους Αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οι Καταλανοί «έχουν δίκιο» να μη θέλουν να είναι τμήμα της Ισπανικής Δημοκρατίας, «για να μην επιδοτούν» οι ίδιοι (που έχουν υψηλότερο ΑΕΠ) τους υπόλοιπους (και φτωχότερους) Ισπανούς…
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, οι Αριστεροί (κι όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ) θεωρούν τη Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία… «φασίστες» που υποστηρίζουν ακριβώς το ίδιο: Να αποσχιστούν από την Ιταλία, «για να μην επιδοτούν τους Νότιους Ιταλούς που είναι φτωχότεροι»…
Και πάντα, Αριστεροί και Κεντροαριστεροί (και όχι μόνο), επικρίνουν τους πλούσιους Βόρειο Ευρωπαίους που «δεν θέλουν να επιδοτούν τους φτωχότερους Νότιο Ευρωπαίους»…
Τι μας λένε ακριβώς;
Το να μη θέλουν οι πλούσιοι κάτοικοι μιας περιοχής να «επιδοτούν» τους φτωχότερους κατοίκους άλλων περιοχών, είναι γενικά «δεξιό» και «κακό», σε όλες τις περιπτώσεις… εκτός από την Καταλονία ειδικά, όπου είναι «αριστερό» και «καλό»;
Κι όλοι μαζί οι φίλο-ευρωπαίοι επέκριναν πέρσι τους Βρετανούς που θέλησαν να αποσχιστούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και παράλληλα είδαν «με συμπάθεια» τότε του Σκωτσέζους που θέλησαν να θέσουν και πάλι θέμα ανεξαρτησίας από τη Βρετανία για να παραμείνουν στην Ευρώπη (εκτός Βρετανίας πλέον)!
Τι ακριβώς συμβαίνει;
Το να ζητάει απόσχιση μιας περιοχή από ένα κράτος μέλος της Ένωσης είναι «κακό» και «κατακριτέο» για την Λίγκα του Βορρά από την Ιταλία, αλλά είναι «καλό» και «αξιέπαινο», όταν η Σκωτία θέλει να φύγει από την Βρετανία ή η Καταλονία από την Ισπανία;
Τρελαθήκαμε τελείως;
Και τέλος, αναρωτιούνται κάποιοι, πως είναι δυνατό να «υποστηρίζουμε» το δημοψήφισμα των Κούρδων του Ιράκ για ανεξαρτησία, και την ίδια στιγμή να είμαστε αντίθετοι με το δημοψήφισμα των Καταλανών για ανεξαρτησία από την Ισπανία;
Τέτοια σύγχυση…
Να τα πάρουμε λίγο από την αρχή:
Το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης των λαών, δηλαδή της ανεξαρτησίας τους (κατόπιν δημοψηφίσματος συνήθως), αναγνωρίστηκε από τη Χάρτα του ΟΗΕ σε λαούς που πάλευαν να αποτινάξουν τον αντί-αποικιακό ζυγό.
Αφορούσε δηλαδή λαούς που βρίσκονταν σε αποικιακό καθεστώς.
Δηλαδή σε καθεστώς, συνήθως, αυταρχικό ή τυραννικό, το οποίο τους επιβλήθηκε και για το οποίο δεν ρωτήθηκαν και δεν συναίνεσαν ποτέ.
Δεν αφορά τις μειονότητες μέσα σε δημοκρατίες.
Ούτε «στρατηγικές μειονότητες» σε μεθοριακές περιοχές (Αυτές ρητώς εξαιρούνται…).
Οι Κούρδοι είναι ακριβώς αυτό που προβλέπει η Χάρτα του ΟΗΕ:
Ένας ιστορικός λαός, μεγάλος (ξεπερνάνε τα 25 εκατομμύρια συνολικά), που βρίσκεται διαμελισμένος εδαφικά σε τρία γειτονικά κράτη (Τουρκία, Ιράκ και Ιράν), έχει κάνει μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες ανεξαρτησίας και στα τρία, έχει πληρώσει πολύ βαρύ φόρο αίματος και τώρα ζητά την ανεξαρτησία του στο Ιρακινό έδαφος (όπου έχει ήδη ενισχυμένη τοπική αυτονομία).
Όμως, οι άλλες περιπτώσεις που συζητάμε, αφορούν πληθυσμιακές ομάδες μέσα σε σταθερά κράτη -μέλη ευρωπαϊκών δημοκρατιών.
Κι εδώ δεν υπάρχουν «τυραννίες» να «αποτινάξουν»!
Σε μερικές περιπτώσεις αποτελούν εθνοτικά διαφορετικές ομάδες (όπως οι Σκωτσέζοι στο Ηνωμένο Βασίλειο). Αλλά αναπόσπαστα συνδεμένες με την Ιστορία της χώρας τους…
Αλλού οι «διαφορές» τους είναι περισσότερο «τοπικιστικού» χαρακτήρα (όπως στην Καταλονία).
Αν οι Καταλανοί έχουν δικαίωμα να ζητήσουν την απόσχισή τους από την Ισπανία, το ίδιο και περισσότερο δικαίωμα έχουν να ζητήσουν απόσχιση οι Βαλλόνοι ή οι Φλαμανδοί από το Βέλγιο – αυτοί είναι πολύ πιο διαφορετικοί μεταξύ τους απ’ ό,τι οι Καταναλανοί από τους υπόλοιπους Ισπανούς…
Και βεβαίως, οι Βάσκοι, επίσης από την Ισπανία, ή η Ουγγρική μειονότητα της Τρανσυλβανίας από τη Ρουμανία ή οι Ρωσόφωνοι σε κάποιες Βαλτικές δημοκρατίες (οι οποίοι σχεδόν δεν έχουν στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα εκεί!) και πάει λέγοντας. (Υπάρχουν και κάμποσες ακόμα περιπτώσεις στην Ευρώπη)…
Αν γίνει αποδεκτό και «νομιμοποιηθεί» από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους το αίτημα για αυτοδιάθεση-ανεξαρτησία των Καταλανών, θα αρχίσει… «να ξηλώνεται το πουλόβερ» της Ενωμένης Ευρώπης και δεν θα μείνει τίποτε στο τέλος!
Σε μια τέτοια περίπτωση η σημερινή Ενωμένη Ευρώπη θα κατέληγε πολύ σύντομα μια συνομοσπονδία από πολύ περισσότερα (σε σχέση τα σημερινά) κρατίδια. Πολύ πιο δύσκολο (απ’ ό,τι σήμερα) να υπάρξει, να σταθεί και να παραμείνει ενωμένη…
Διότι όπως απέδειξε και η πείρα από τις πρώην χώρες του «υπαρκτού Σοσιαλισμού» στην ανατολική Ευρώπη, κράτη που μόλις απέκτησαν την ανεξαρτησία τους δείχνουν μεγάλη απροθυμία να λειτουργήσουν ως μέλη μιας Ένωσης.
Προσπαθούν μάλλον να περιφρουρήσουν την ανεξαρτησία τους, κι όχι να «συγκλίνουν» με άλλες χώρες με τις οποίες στο παρελθόν τους χώρισαν πολλά…
Αν ξεκινούσε ένα τέτοιο «κύμα αυτοδιάθεσης», υπάρχουν πολλές «περιφέρειες» ευρωπαϊκών κρατών που θα διεκδικούσαν την «απόσχισή» τους.
Οι μόνες Ευρωπαϊκές χώρες που δεν θα είχαν τέτοιο πρόβλημα είναι κυρίως η Γερμανία, η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Ολλανδία, οι τρείς Σκανδιναβικές και οι τρείς Βαλτικές.
Δηλαδή, όλως συμπτωματικώς, ο ευρύτερος «Γερμανικός πυρήνας» στη Βόρειο Ευρώπη. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως ένα τέτοιο «τσουνάμι αποσχίσεων» θα είχε ως αποτέλεσμα και κάποιες «προσαρτήσεις»!
Δηλαδή, αν «έφευγαν» οι Φλαμανδοί από τη Βέλγιο, θα ζητούσαν, κατά πάσα πιθανότητα, να προσαρτηθούν στη γειτονική Ολλανδία (που γλωσσικά είναι απόλυτα συγγενής μαζί τους), ενώ τότε οι Βαλλόνοι του Βελγίου θα προσαρτούνταν στη Γαλλία.
Οι γερμανόφωνοι Αλσατοί και Λωρέννιοι της Γαλλίας θα μπορούσαν να ζητήσουν προσάρτηση στη Γερμανία, όπως και οι γερμανόφωνοι Σουδίτες της Τσεχίας.
Οι Τρανσυλβανοί τους Ρουμανίας στην Ουγγαρία, οι Μολδαβοί στην Ρουμανία, οι κάτοικοι της Βορειοδυτικής Ουκρανίας στην Πολωνία κλπ. κλπ.
Και βέβαια, αφού μιλάμε για αποσχίσεις-προσαρτήσεις, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στο παλαιότατο όνειρο του Παγγερμανισμού: Την πλήρη Ένωση του «Ανατολικού κράτους» (αυτό σημαίνει «Αυστρία» στα γερμανικά) με την ίδια την Γερμανία!
Άλλωστε, όταν δημιουργήθηκε για πρώτη φορά η σύγχρονη Αυστρία (το 1919, μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα των «κεντρικών δυνάμεων») οι ίδιοι οι Αυστριακοί ζήτησαν τότε να αναγνωριστούν επισήμως και διεθνώς, ως «Γερμανική Δημοκρατία της Αυστρίας»! Αλλά δεν τους επιτράπηκε! (Είναι κι αυτό μια από τις πολλές περιπτώσεις που η διεθνής κοινότητα αρνήθηκε να αναγνωρίσει κράτος με το όνομα που αυτό επιθυμούσε αρχικώς. Γιατί μας έλεγαν κάποτε ότι τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει ποτέ! Έχει ξανασυμβεί, λοιπόν…).
Όλως συμπτωματικώς – και πάλι – ο «γερμανικός πυρήνας» της Ευρώπης θα ενισχυόταν πολύ, ενώ όλη η υπόλοιπη Ευρώπη θα αποδυναμωνόταν αισθητά!
Και το «οικοδόμημα» της Ευρώπης θα κατέρρεε…
Στη θέση αυτού που σήμερα ονομάζουμε «Ενωμένη Ευρώπη», θα δημιουργούνταν ένας πολύ ισχυρός βορειοευρωπαϊκός άξονας με πολύ προχωρημένες μορφές σύγκλισης υπό την αιγίδα της παν-Γερμανίας!
Και μια πολύ πιο χαλαρή – και κατακερματισμένη - «περιφέρεια» στον Ευρωπαϊκό νότο:
Με την Ισπανία τεμαχισμένη (μετά τους Καταλανούς θα ζητήσουν ανεξαρτησία και οι Βάσκοι), με την Ιταλία επίσης τεμαχισμένη (η Λίγκα του Βορρά θα αποσχιζόταν σίγουρα), με το Βέλγιο διαμελισμένο και προσαρτημένα τα τμήματά του - στη Γαλλία οι Βαλλόνοι και στην Ολλανδία οι Φλαμανδοί, με την ίδια τη Γαλλία τραυματισμένη και υποβαθμισμένη κλπ. κλπ…
Ε λοιπόν, κάποιους εξυπηρετεί αυτό.
Αλλά εμάς ΔΕΝ μας εξυπηρετεί! Ούτε την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Κι εδώ ερχόμαστε στο τελευταίο και πιο σημαντικό:
Η συγκρότηση της ίδιας της Ενωμένης Ευρώπης προσπάθησε να αποτρέψει μια τέτοια εκφυλιστική εξέλιξη…
Αλλά ταυτόχρονα την… «μπόλιασε» στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα»! Έβαλε το «σπόρο» αυτού ακριβώς που δεν ήθελε να συμβεί…
Προσπάθησε να αποδυναμώσει τα εθνικά κράτη και «από τα πάνω» και «από τα κάτω» και «από τα πλάγια»! Από παντού:
-- «Από τα πάνω», μεταθέτοντας εξουσίες από τα εθνικά κράτη στα «κοινοτικά όργανα» (πράγμα αναπόφευκτο ως ένα σημείο, αν πρόκειται να οικοδομήσουμε «Ένωση»)…
-- «Από τα κάτω», μέσα από την «Ευρώπη των Περιφερειών», μεταθέτοντας εξουσίες και αρμοδιότητες από τις κεντρικές κυβερνήσεις στις «περιφέρειες». Που έτσι, έστω και δυνητικά, άρχισαν να «ανταγωνίζονται» τις κεντρικές (εθνικές) κυβερνήσεις - χωρίς όμως, να έχουν δικούς τους πόρους και αντίστοιχες εξουσίες.
-- Και «από τα πλάγια», μέσα από ένα δίκτυο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), που ξαμολήθηκαν να αναδεικνύουν «προβλήματα» (υπαρκτά και ανύπαρκτα), κάποτε και να δημιουργούν «προβλήματα», να ξεσηκώνουν τους ανθρώπους, να δημιουργούν «ατζέντες» - τοπικές και πανευρωπαϊκές - να υποκαθιστούν ενίοτε τις εθνικές αρχές στης διαχείριση μειζόνων κοινωνικών προβλημάτων (όπως έγινε εδώ με το μεταναστευτικό)…
Χωρίς να ελέγχονται για την πηγή της χρηματοδότησής τους, ούτε να λογοδοτούν σε κανένα για τις πρακτικές τους…
Έτσι ανάμεσα σε κάποιες ΜΚΟ με πραγματικά επαινετή δράση, ξεφύτρωσαν και κάμποσες:
--τάχα μου «περιβαλλοντικές», που αποτρέπουν επενδύσεις σε κάποιο σημείο της Ευρώπης (εξυπηρετώντας τα οικονομικά συμφέροντα ανταγωνιστών)
-- ή τάχα μου «ανθρωπιστικές» διάφορων «αλληλέγγυων» (που χρηματοδοτούνται από «διακινητές» λαθρομεταναστών),
-- ή «δημοκρατικές» (που υποθάλπουν αυτονομιστικά αιτήματα και αποσχιστικές επιδιώξεις διάφορων «μειονοτήτων»)...
Έτσι δημιουργήθηκε, υποτίθεται, ένα πλέγμα «αποκεντρωμένων θεσμών» στην Ευρώπη, για να επιτρέψει να «ενσωματωθούν» καλύτερα διάφοροι μειονοτικοί πληθυσμοί – και να νοιώσουν την Ευρώπη «σπίτι τους»…
Αλλά αντί να συμβεί αυτό, πυροδοτήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις, τάσεις και φαινόμενα που τώρα δεν μπορούν να ελεγχθούν.
Και λειτουργούν διαλυτικά για την Ευρώπη και τις κοινωνίες της…
* Συμπέρασμα πρώτο: αυτό το «κατασκευαστικό λάθος» της Ευρώπης (δεν είναι το μόνο, άλλωστε - έχουν διαπιστωθεί αρκετά ακόμα) πρέπει να διορθωθεί. Τώρα!
* Συμπέρασμα δεύτερο: Εμείς, ως χώρα, πρέπει να θωρακιστούμε από τέτοιους κινδύνους άμεσα και από σήμερα - ανεξάρτητα από το πότε και πως θα το αντιμετωπίσει η υπόλοιπη Ευρώπη.
Ναι, το λαθρο-μεταναστευτικό έχω στο νου μου. Κι όχι μόνο…
* Συμπέρασμα τρίτο: όλοι αυτοί οι τάχα μου «προοδευτικοί» του no borders αποκαλύπτονται σήμερα ως ηλίθιοι. Τουλάχιστον…
Κάθε Έλληνα που νιώθει υπερήφανος για την ταυτότητά του – εντός της Ευρώπης – τον θεωρούν… «εθνικιστή»!
Και ταυτόχρονα στηρίζουν ανεπιφύλακτα τους Καταλανούς που θέλουν απόσχιση από την Ισπανία! Και τους Σκωτσέζους από τη Βρετανία!
Οι Καταλανοί, είτε μείνουν εντός της Ισπανίας είτε αποσχιστούν, δεν κινδυνεύουν γεωπολιτικά από πουθενά.
Οι Έλληνες απειλούνταν και εξακολουθούν να απειλούνται (τουλάχιστον από Ανατολάς).
Οι Καταλανοί δεν κινδυνεύουν να σαρωθούν από τσουνάμι μουσουλμάνων λαθρομεταναστών…
Οι Έλληνες όντως απειλούνται θανάσιμα! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε…
Αλλά για τους δικούς μας Αριστερούς, ο «τοπικισμός» των Καταναλανών είναι πιο… «προοδευτικός», από τα πατριωτικά ανακλαστικά αυτοσυντήρησης των Ελλήνων.
Αυτά όλα κάποιος πρέπει να τα πει δημόσια. Και να τα ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Γιατί αλλιώς το σπίτι μας έχει πάρει φωτιά κι εμείς ασχολούμαστε με το …«φύλο των αγγέλων» ή με το αν θα αλλάζουν αστυνομική ταυτότητα οι μη «εγχειρισμένοι»!
Πόσο ηλίθιοι πλέον;
ΥΓ. Θα μπορούσα να το «χοντρύνω» κι άλλο. Ειδικά με αυτά που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε στη Θράκη. Αλλά δεν χρειάζεται. Συνεννοηθήκαμε νομίζω…
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου