Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου

Γράφει ο
Αντώνης Κεφαλάς

Πάει μακριά η βαλίτσα. Μαζί με τους Οθωμανούς, οι Βούλγαροι είναι οι σχεδόν προαιώνιοι εχθροί του ελληνισμού. Ο Βασίλειος  Β΄ τύφλωσε 15.000 στρατιώτες του Τσάρου Σαμουήλ για έσχατη προδοσία. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα Βουλγαρικά τάγματα
έσπειραν μεγαλύτερο φόβο στους έλληνες από τα Γερμανικά. Και στην εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος οι Βούλγαροι κομμουνιστές θεωρούντο από τους έλληνες ως τα χειρότερα αποβράσματα μαζί με τους Αλβανούς.
Σήμερα πάνω από 17.000 ελληνικές επιχειρήσεις είναι εγγεγραμμένες στα επιμελητήρια της Βουλγαρίας κι απ’ αυτές πάνω από 13.000 είναι ενεργές. Η γείτονα χώρα έχει δημιουργήσει μία ολόκληρη υποδομή—από τράπεζες μέχρι λογιστικά γραφεία—υποδοχής και εξυπηρέτησης των Ελλήνων οικονομικών «μεταναστών». Χιλιάδες έλληνες πάνε διακοπές στη Βουλγαρία – το Μπάσκο γνωρίζει ένδοξες ημέρες και η προτεινόμενη επέκταση του μπορεί να γίνει ακόμη σε βάρος εθνικού πάρκου. Η γραφειοκρατία είναι ανύπαρκτη, η λειτουργική οργάνωση του κράτους αρίστη και η φορολογία χαμηλή. Και δεν είναι μόνο οι έλληνες που τρέχουν κατά Βουλγαρία μεριά. Είναι και οι Ισπανοί, και οι Πορτογάλοι και οι Ιταλοί. Με τη διαφορά, όμως, πως η Ελλάδα παραμένει σε κρίση –μόνη και έρμη.
Μάταια διαφημίζει ο Πρωθυπουργός την Ελλάδα ως τη γη της ευκαιρίας. Χάνει τα λόγια του ο υπουργός των οικονομικών προσπαθώντας να πείσει επενδυτές να έρθουν στη χώρα μας. Ματαιοπονούν οι τραπεζίτες εκθειάζοντας την άριστη κατάσταση του τραπεζικού μας συστήματος. Ακόμη κι αν όλα αυτά ήταν αλήθεια θα παράβλεπαν μία πικρή αλήθεια: τα λεφτά που εισρέουν από το εξωτερικό στη χώρα προέρχονται από τις ιδιωτικοποιήσεις των υποδομών. Το μεγαλύτερο μέρος πάει στην εξυπηρέτηση του χρέους. Τα όποια οφέλη θα φανούν – όπως διδάσκει η ιστορία και όπως είναι φυσιολογικό—σε λίγα χρόνια μέσω της βελτίωση των υποδομών. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι κατά τα άλλα η χώρα φτωχοποιείται.
Οι συντάξεις είναι στα επίπεδα της πείνας. Το εθνικό σύστημα υγείας είναι περίπου ανύπαρκτο. Η ανάπτυξη—όταν υπάρχει – είναι στην καλύτερη περίπτωση οριακή. Η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει και υπονομεύει κάθε αλλαγή. Η κομματοκρατία επίσης. Η ιδεοληψία – ένθεν και ένθεν – είναι στην πρωτοκαθεδρία. Πρόοδος είναι να μην πας πίσω. Κι όταν πας, πάλι ερμηνεύεται ως πρόοδος. Κατά κύματα δραπετεύουν οι νέοι—δεν τους δίδεται ελπίδα. Και κατά χιλιάδες φεύγουν οι επιχειρήσεις—δεν αντέχουν την υπερφορολόγηση. Σωρηδόν αποσύρονται οι ελεύθεροι επαγγελματίες—δεν σηκώνουν την καταιγίδα των εισφορών. Με τους πλειστηριασμούς που έρχονται δεν θα ολοκληρωθεί η διάλυση μόνο της μεσαίας τάξης. Δεινά θα υποφέρουν επίσης οι μικροαστοί και οι εργαζόμενοι. Όσο για το δημογραφικό και ασφαλιστικό καλύτερα να μην μιλήσουμε: ο γκρεμνός είναι στα πόδια μας. Ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα όπου οι κυβερνητικοί αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι πεθαίνουν. Ο Πρωθυπουργός αντιγράφει τον Ανδρέα Παπανδρέου στα λόγια –«Καληνύχτα κ. Μητσοτάκη»-- αλλά κάνει πολύ άσχημα που ξεχνά την ανωτέρω (σε ελαφρά παράφραση) ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου. 
Στο σημείο που φτάσαμε όποιος και να κυβερνήσει θα αντιμετωπίσει τα ίδια διαρθρωτικά προβλήματα: ένδεια πραγματικών μεταρρυθμίσεων, φτωχοποίηση του πληθυσμού και περιθωριοποίηση της χώρας. Η επίσκεψη του Ερντογάν το υπογράμμισε εξάλλου– πέρα από κάθε αμφιβολία. Και οι μεν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ουδόλως ενδιαφέρονται για τα προβλήματα αυτά --επειδή ουδόλως κατανοούν. Η ιδεοληψία συμπληρώνεται από την ημιμάθεια και την ανικανότητα, την έλλειψη εμπειρίας και την αδυναμία εκμάθησης. Ο Πρωθυπουργός μπορεί να το παίζει χαμαιλέων αλλά το κόμμα του και οι οπαδοί του, το 3%-5% που ηγείται δεν αλλάζει.
 Η κεντροαριστερά ψάχνει να βρει τον βηματισμό της, φέροντας κι αυτή τεράστια ευθύνη (ως ΠΑΣΟΚ) για τα σημερινά μας χάλια. Η κατάλυση κάθε συστήματος αξιών στο όνομα του οπορτουνισμού αποτελεί την μεγάλη της κληρονομία.  Η μετάλλαξη μέσω αναβάπτισης δεν αποσύρει τις ευθύνες ούτε και προδικάζει το ευνοϊκό του μέλλοντος.  Όσο για τη Νέα Δημοκρατία – απαιτεί αρετή και τόλμη η ελευθερία, που στην παρούσα συγκυρία μεταφράζεται ως η πρόθεση και αποφασιστικότητα να σπάσεις τα αυγά – των πελατειακών σχέσεων και των συνδικάτων που βάζουν το δικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό – βλέπε δασκάλους και καθηγητές, ΓΕΝΟΠ, μεταφορές, ταξί, και γενικά όλους τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Τέτοια δείγματα δεν έχουμε δει. Γι’ αυτό, όποιο κόμμα κι αν έρθει στην εξουσία, όποτε κι αν έρθει θα βλέπει τη Βουλγαρία να ανθεί και την Ελλάδα να τυφλώνεται.   
Πικρή ακούσια εκδίκηση δια μέσω των αιώνων.