Σάββας Καλεντεριδης

Είναι γνωστό ότι ο ελληνισμός είχε μια λαμπρή και μακραίωνη παρουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς οι Έλληνες στελέχωναν τις κρίσιμες θέσεις της κρατικής γραφειοκρατίας, ενώ μαζί με τους εβραίους και τους Αρμένιους διεξήγαν όλη την εμπορική και οικονομική δραστηριότητα.

Η φθίνουσα πορεία του ελληνισμού ξεκινά με τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν η Σύμβαση «περί ανταλλαγής των ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών», που υπογράφηκε στη Λοζάνη στις 30 Ιανουαρίου 1923, όριζε την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ των δύο κρατών. Βέβαια, με βάση το Άρθρο 2 της Σύμβασης, εξαιρούνταν από την ανταλλαγή οι Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης και οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.

Επίσης, με το Άρθρο 14 της Συνθήκης της Λοζάνης, που υπογράφηκε έξι μήνες αργότερα, δικαιούνταν να παραμείνουν στις εστίες τους οι Έλληνες κάτοικοι των νήσων Ίμβρου και Τενέδου. Αν και με την υπογραφή της Συνθήκης ο ελληνικός πληθυσμός των παραπάνω περιοχών ήταν μεγαλύτερος των 250.000, η μείωσή του ξεκίνησε από την επόμενη μέρα, καθώς η τουρκική κυβέρνηση, επιδιώκοντας τη δημιουργία ενός κράτους εθνικά αμιγούς, σύμφωνα με τις επιταγές του Ατατούρκ, αρχίζει να δημιουργεί τεράστια προβλήματα τόσο στις μειονότητες όσο και στους ξένους υπηκόους.

Σε αυτό το πλαίσιο υποβαθμίζεται ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μπαίνουν περιορισμοί στην ελεύθερη λατρεία, ενώ οι Έλληνες αρχίζουν να διαπιστώνουν συνεχή προβλήματα τόσο στον επαγγελματικό τους χώρο όσο και στις σχέσεις τους με το κράτος.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μεταναστευτικού ρεύματος προς την Ελλάδα ή τη Δυτική Ευρώπη, με αποτέλεσμα κατά την απογραφή του 1927 ο ελληνισμός να ανέρχεται σε 135.000, από τους οποίους οι 25.000 ήταν Έλληνες υπήκοοι και οι υπόλοιποι Ρωμιοί της Πόλης.

Όμως, τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ελληνικός πληθυσμός γίνονταν, μέρα με την ημέρα όλο και πιο έντονα. […]

Πηγή:Pontosnews