Έμμετρη Διεκτραγώδηση

 

Κώστα Δημ Χρονόπουλου*

Είναι δύσκολη, δυσπερίγραπτη η κατάσταση,

από όποια κι’  αν την δούμε θέαση.

Όση κατανόηση κι αν επιδειχθεί,

Είναι  δυσεπίτευκτο ερμηνεία πειστική να δοθεί.

 

Δεν μας φτάνουν τα καθημερινά,

η ανέχεια , οι αδικίες , αλλά και τα εξωτερικά τα ανησυχητικά.

Έχουμε και τη βία των ανηλίκων να μας τρομοκρατεί,

νεόφερτο φρούτο εισαγωγής από την Εσπερία που …. πρωτοπορεί.

 

Πρέπει να (πολύ) χρονίσουν τα προβλήματα,

να καταντήσουν ανυπόφορα λύματα,

μήπως –τυχόν- τότε κάποιοι αρμόδιοι συγκινηθούν

και αποφασίσουν ν’ ανασκουμπωθούν.

 

Κάθε μέρα, κάθε λίγο επεισόδια ανατριχιαστικά .

Ξυλοδαρμοί , απειλές, μαχαιρώματα κ.α …. συνοδευτικά.

Ενεοί οι πολίτες παρακολουθούν την κοινωνική παρακμή,

ανύμποροι , μυθριδατισμένοι , όμως συνυπεύθυνοι και αυτοί.

 

Αλήθεια γιατί τόση βία /bulling στην νέα γενιά;.

Τι φταίει που κυκλοφορούν πλάσματα που δεν θυμίζουν παιδιά;.

Ποιος άραγε θα το εξηγήσει , θα μας το πει;.

Τι είναι ετούτα τα φρικτά που η κοινωνία μας κυοφορεί;.

 

Πως άραγε –γιατί;- φτάσαμε μέχρις εδώ;.

Ως Κράτος , κοινωνία, οικογένεια, χωρίς αιδώ;.

Αυτό άραγε μας αξίζει , μας εκφράζει , μας εκπροσωπεί;.

Αυτή είναι άραγε η παρακαταθήκη μας η προγονική;.

 

Ζούμε σκηνές  Α ρ χ α ι ο Σ ύ γ χ ρ ο ν η ς  τραγωδίας ελληνικής.

Έναν εκφυλισμό πέραν πάσης περιγραφής.

Κοινωνική σήψη, με αποφορά  αποπνικτική ,

χωρίς ελπίδα κάτι ν’ αλλάξει , ν’ αναθάλλει , να βελτιωθεί.

 

Τι επιτέλους θα γίνει ;  θα αλλάξουμε ή θα αποστασιοποιηθούμε ;.

Θα επιλέξουμε σθεναρά να παλέψουμε, ν’ αντισταθούμε;.

Θα αναλάβουμε τη δική μας –των μεγάλων – την ευθύνη που μας αναλογεί;.

Ή θα συνεχίσουμε ωσάν τίποτα να μην έχει συμβεί;.

 

Αν δεν αυστηροποιηθούν ακόμα περισσότερο οι ποινές,

αν δεν επιβληθούν τιμωρίες πραγματικές,

αν η προσαγωγή δεν γίνει φυλάκιση οριστική,

τότε μην αναμένουμε βελτίωση ουσιαστική.

 

Η κοινωνία μας διαθέτει πολίτες,

ευαίσθητους , φιλάνθρωπους, φιλόζωους, αλλά και αλήτες.

Άτομα που νομίζουν πως στην Δημοκρατία που επικρατεί

μπορούν κάποιοι να κάνουν το βδελυρό κέφι τους ατιμωρητί!.

 

Γνωρίζω πως –πρέπει να – είμαστε πολιτισμένοι.

Τα τελευταία μάλιστα χρόνια γίναμε ….. πολυπολιτισμένοι (!).

Συνεπώς δεν θα πρέπει να επιτρέπονται ξυλοδαρμοί,

αφού … ψυχικά τραύματα στους έκνομους αυτό δημιουργεί.

 

 Έχω πάντως –στο παρελθόν – κάτι αρκετά πρωτότυπο και ανώδυνο προτείνει:

Τον εγκλεισμό των βιαιοπραγούντων ξυπόλυτων σε μπουντρούμι.

Να τους αφήσουν ένα –τουλάχιστον -24ωρο εκεί,

και μια παρεούλα από ποντικάκια ελεύθερα να κυκλοφορεί.

 

 Αν μάλιστα έχουμε να κάνουμε με εγκλήματα ειδεχθή,

τότε ας αφήσουν μια ομάδα αρουραίων να κυκλοφορεί.

Βέβαια κάποιοι φιλάνθρωποι ή –και – φιλόζωοι, θα εναντιωθούν σ’ αυτήν την πρακτική,

φοβούμενοι πως ψυχικό τραύμα τους δημιουργεί.

 

 

 

 

 

 

Όμως υπάρχουν λόγοι που καθιστούν την πρόταση επιβεβλημένη,

αρκετά …. πολιτισμένη και αναγκαία, αφού πλέον η ανοχή μας είναι εξαντλημένη.

Αλήθεια για τα ψυχικά και σωματικά τραύματα των θυμάτων δεν θα πρέπει κάποιος να ενδιαφερθεί;.

Έως πότε η –παρεξηγημένη –«Δημοκρατία» μας θα θωπεύει τους παραβατικούς  και για τους λοιπούς –την πλειονότητα – θα αδιαφορεί;.

 

Δεν χρειάζεται ν’ αναφερθεί κανείς στις πολλαπλές (ψυχολογικές , κοινωνικές , κ. α) επιπτώσεις στα θύματα, τις αρνητικές.

Τον εξευτελισμό μίας Πολιτείας η οποία  αδυνατεί να συνετίσει

μικρούς μαθητές που απειλούν και δέρνουν ακόμα και καθηγητές (!).

Με αρχές αμέτοχες , ανίκανες, ευνουχισμένες , ντροπή!.

Άραγε αυτή την ανέλιξη ονειρευόμαστε για την νέα μας γενιά την  Ελληνική;.

 

 

 

 

 

ΥΓ. Κάθε γνήσιος Έλληνας απογοητεύεται και θρηνωδεί !!!.

 

 

 

Ιατρού