Η μαύρη βίβλος των εγκλημάτων του κομμουνιστή Εμβέρ Χότζα… Κάποιοι Έλληνες ξεχνούν. Ή κάνουν πως ξεχνούν. Το κόμμα, του οποίου, προβεβλημένο στέλεχος σήκωσε στο παρελθόν τη γροθιά του πάνω από το φέρετρο του δολοφόνου των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου Εμβέρ Χότζα, προσπαθεί να καταλάβει την εξουσία.
Κινδυνολογώντας ασύστολα, υποσχόμενο πράγματα που ούτε στον ύπνο της δεν θα μπορέσει να πραγματοποιήσει, η Κουμουνδούρου δεν έχει καν ψελλίσει μια κουβέντα για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου.
Όμως, κάποια στελέχη της υποκριτικά τον τελευταίο καιρό αποπειράθηκαν να «προσεγγίσουν» τους ομογενείς μας, προσπαθώντας να αποσπάσουν κάποιες ψήφους από τους – κατά κανόνα εθνικόφρονες – αδερφούς μας που ζουν στη σκλαβωμένη ελληνική γη της Βορείου Ηπείρου. Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποκρύψει αυτό που πραγματικά είναι: ένα αριστεριστικό – κομμουνιστικό κόμμα, που δεν δίνει δεκάρα, ως εθνομηδενιστικό & διεθνιστικό που είναι, για τη Βόρειο Ήπειρο και τους εκεί Έλληνες.
Και έρχονται πολλά καταπληκτικά βιβλία, δια χειρός των επιζώντων της κομμουνιστικής θηριωδίας, για να αποκαλύψουν τι συνέβαινε εκεί εις βάρος των Ελλήνων, επί μισό αιώνα και τι εξακολουθεί να συμβαίνει, μιας και οι Αλβανοί δεν σταμάτησαν την προσπάθεια που καταβάλλουν διαχρονικά, να βάλουν στο χέρι τη γη των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου.
Η ΕΜΒΕΡΙΑΝΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Ο Σύνδεσμος Συνταξιούχων Ελληνοδασκάλων Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας Νομού Αργυροκάστρου, εξέδωσε το 2011 στα Ιωάννινα ένα βιβλίο (το πέμπτο του) με τίτλο «Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα Βορείου Ηπείρου στην Εμβεριανή Καταιγίδα – Μαύρη Βίβλος».
Οι μαρτυρίες για τα όσα συνέβαιναν στη φυλακή στο Μπουρέλι αλλά και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σπατς, όπου μαρτύρησαν και δολοφονήθηκαν από το κομμουνιστικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα αναρίθμητοι Έλληνες, «κόβουν» την ανάσα.
Ο στόχος του κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν ένας: η εξόντωση των Ελλήνων.
Όπως γράφει ο επιμελητής Νίκος Υφαντής, «οι κατατρεγμένοι συμπατριώτες μας είχαν όραμα για τον τόπο τους, το οποίο όμως διαλύθηκε από τους κομματικούς μηχανισμούς και το αποσύνθεσαν οι «ταξικές εκκαθαρίσεις», με συνέπεια να μεταβληθεί σε εφιάλτη.
Η ιδιαίτερη πατρίδα τους αποκλείστηκε και απομονώθηκε από τον υπόλοιπο κόσμο με τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και οι άνθρωποι, άλλοι έζησαν και γεύτηκαν τα ‘αγαθά’ του αιμοσταγούς καθεστώτος και άλλοι, διωγμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες, έζησαν εξόριστοι, χωρίς καμία επαφή και επικοινωνία με τους συγγενείς τους, αφήνοντας βαθιά ψυχικά τραύματα και φανερά τα σημάδια μιας ανελέητης σατανικής βαρβαρότητας.
Ζούσαν οι άνθρωποι σε σπίτια με τις πόρτες και τα παραθυρόφυλλα ερμητικά κλεισμένα.
Έρεβος, σκοτάδι βαθύ στη χώρα.
Ο νόμος της σιωπής, της παθητικής απάντησης παντού.
Το γέλιο στερεμένο, τα μάτια σβησμένα, τα κορμιά αποκαμωμένα, οι ελπίδες αποσταμένες.
Κλεισμένοι σ’ αυτή τη φυλακή, είχαν κοπεί όλες οι γέφυρες που ένωναν με το έθνος.
Ένας Δούρειος Ίππος παραμόνευε τη ζωή. Μια ζωή κενή, αλλοτριωμένη, που κυριαρχούσαν οι κατατρεγμοί και διώξεις, η καταφρόνια και η ταπείνωση, για μόνο το λόγο ότι ήταν Έλληνες, μιλούσαν τη μητρική τους γλώσσα και συμπεριφέρονταν ανάλογα με την καταγωγή τους».
Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Διαβάζουμε στο κεφάλαιο για τον ιερομάρτυρα παπα-Δημήτρη (Λέκκα), από τον Ανδρέα Τσάκα:
«Η χαραυγή του κομμουνιστικού συστήματος σημάδεψε άσχημα και τον παπά-Δημήτρη.
Η κομμουνιστική πανούκλα έβαλε χέρι να αγκαλιάσει νέους και στο χωριό του παπα-Δημήτρη. Αγκάλιασε αμόρφωτους, τεμπέληδες, οκνούς, και με αδύνατο χαρακτήρα, που μπορούσαν να προετοιμαστούν εύκολα για να διαπράξουν αργότερα εγκλήματα επιστρατευμένοι στις γραμμές των κομμουνιστών…
Τα κομμουνιστικά ζουλούμια συμπλέχτηκαν με τις εθνικιστικές σκοπιμότητες του τυράννου, που θα βασίλευε για 40 χρόνια.
Ο Αργυροκαστρίτης αγάς, προτού πάρει καλά στα χέρια την εξουσία προγραμμάτισε την αλβανοποίηση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, γι’ αυτό άρχισε από την φυσική εξόντωση, με ντουφεκισμούς σε πολλά χωριά δασκάλων, παπάδων, διανοούμενων.
Οι μυστικές οδηγίες του μονάρχη Χότζα, μεταβιβάζονταν σε έμπιστους Αλβανούς αξιωματικούς που δρούσαν στην βάση σε όλη την περιοχή μας… Απρίλης 1944. Τμήμα της έκτης Ταξιαρχίας κατεβαίνει στο χωριό Κούδεσι. Σκοπός του ήταν να ξεκαθαρίσει λογαριασμό με τον αθώο παπά-Δημήτρη.
Ο αείμνηστος παπάς τελούσε λειτουργία στον ιερό ναό του χωριού του.
Μπήκαν μέσα στην εκκλησία 4 παρτιζάνοι, άρπαξαν τον ιεροφορεμένο παπά, τον έδεσαν και τον πήραν.
Κατατρόμαξαν οι πιστοί που παρακολουθούσαν τη Θεία Λειτουργία, τα ανήλικα τέκνα του και η σύζυγός του.
Δεν πέρασαν ολίγες ώρες κι εκεί στον βαθύ λάκκο του χωριού ακούστηκαν πυροβολισμοί.
Ο παπάς ντουφεκίστηκε, σαν φιλοέλληνας, σαν κατάσκοπος της Ελλάδος, σαν εχθρός του λαού.
Την πικρή είδηση έφερε στο χωριό ένας τσοπάνος που κατέβασε τα γιδοπρόβατα στο χωριό.
Τον σκοτωμένο παπά τον είχαν αφήσει άθαφτο να τον φάνε οι λύκοι.
Μετέφεραν οι δικοί του το πτώμα στο σπίτι.
Θάφτηκε ο καλός ιερέας χωρίς παπά, ο ταξικός πόλεμος καταδίωξε την οικογένειά του ως τα τελευταία χρόνια.
Το 1967 ο αχόρταγος κομμουνιστής Μάρκου κατάσχεσε το σπίτι του ‘εχθρού’ παπά και το έδωσε του ανιψιού του Μιχάλη που το έχει ακόμα σήμερα.
Σκέφτηκαν να μην αφήσουν σημάδι από το σπίτι του παπά.
Ο ΘΕΟΣ βοήθησε την οικογένεια του άτυχου ιερέα.
Μεγάλωσαν ξυπόλυτα τα τέσσερα ορφανά του, αλλά έζησαν εγκατεστημένα στην πόλη των Αγίων Σαράντα.
Σήμερα οι απόγονοί του είναι πολλοί.
Δεν ξέχασαν τον ιερομάρτυρα πατέρα τους.
Τώρα μετέφεραν τα οστά του στο νεκροταφείο της πόλης.
Το πραγματικό μνήμα του ιερέα είναι ο βαθύς λάκκος που χύθηκε το αθώο αίμα του.
Ο ΘΕΟΣ είχε σημαδέψει το μέρος εκείνο με μια μεγάλη πέτρα που είχε κατρακυλήσει 40 ημέρες μετά τη δολοφονία του ιερέα και είχε σταθεί ακριβώς εκεί που είχε χυθεί το αίμα του παπά.
Εκεί πήγαινε κρυφά η άχαρη μάνα του και η παπαδιά, καθώς και πολλοί χωριανοί και άναβαν κεριά… Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΚΚΑΣ ζει στις καρδιές και μνήμες των τέκνων του, των πολυάριθμων εγγονών του, των νυφάδων και συγχωριανών του. Το βρώμικο καθεστώς και όλη η μεγαλοπρέπειά του έγιναν στάχτη και διαλύθηκαν σαν να ήταν σκόνη».
—————————————————————–
Τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα, διακρινόμενα όλα για τον εθνομηδενισμό τους, αποτελούσαν ανέκαθεν και εξακολουθούν να αποτελούν κίνδυνο – θάνατο για το έθνος και τις αξίες του. Σήμερα, η ανάγκη της ιστορικής αναδρομής καθίσταται επιτακτική, ώστε να μην επικρατήσουν η λήθη και οι μισαλλόδοξοι της κομμουνιστικής αριστεράς.
Οι μαρτυρίες των αδερφών μας της Βορείου Ηπείρου, είναι αποκαλυπτικές του τι υπέστησαν στα χέρια των κομμουνιστικών «συντρόφων». Ο εθνικός αλλά και ταξικός πόλεμος κατά των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, μετέτρεψε τη ζωή των ομοεθνών μας σε δαντική κόλαση. Μέχρι πρόσφατα, στην ιερή γη της Βορείου Ηπείρου, χυνόταν ελληνικό αίμα.
Η περίπτωση της δολοφονίας του Αριστοτέλη Γκούμα, είναι πολύ χαρακτηριστική. Ας μην ξεχνάμε ότι το πιο προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, παρέστη στην κηδεία του δημίου των Ελλήνων και ύψωσε μάλιστα τη γροθιά του πάνω από το φέρετρο του δημίου των Βορειοηπειρωτών.
Ας πάμε όμως λίγο πιο πίσω, στον Δεκέμβριο του 1990. Παραθέτουμε, για δεύτερη συνεχή ημέρα, απόσπασμα από το εξαιρετικό όσο και αποκαλυπτικό βιβλίο που εξέδωσε το 2011 ο Σύνδεσμος Συνταξιούχων Ελληνοδασκάλων Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας Νομού Αργυροκάστρου (με τίτλο «Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα Βορείου Ηπείρου στην Εμβεριανή Καταιγίδα – Μαύρη Βίβλος»), για να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες της «ΕΩ» τι συνέβη το 1990, όταν τέσσερις Έλληνες, σύγχρονοι ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ, προσπάθησαν να αποδράσουν από τον «σοσιαλιστικό παράδεισο» της Αλβανίας.
ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΛΥΚΟΥ
Αντιγράφουμε: «Το μνημείο του Αλύκου, είναι αφιερωμένο στους τέσσερις νέους: Ευθύμιο Νάσσιο, Θανάση Κώτση, Αηδόνη Κώτση, από το Αλύκο και Ευάγγελο Μήτρο από τη Γέρμα νομού Αγ. Σαράντα, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ στις 12 Δεκεμβρίου 1990, καθώς προσπαθούσαν να περάσουν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και να βαδίσουν στο δρόμο της Ελευθερίας και στη γη της Επαγγελίας.
Η δολοφονία τους ήταν η αιτία του Βεζούβιου ξεσπάσματος, μιας λάβας που έκαιγε 45 χρόνια τα σωθικά αυτού του κόσμου, από το στυγνό δικτατορικό καθεστώς του αλήστου μνήμης Εμβέρ και που ξεχείλισε, σαν ο ποταμός της Μπίστρισσας και έτοιμος στο πέρασμά του, να ξεθυμάνει την οργή του.
Με τα τέσσερα φέρετρα στους ώμους, το ποτάμι των εξεγερθέντων προχώρησε προς την πόλη των Αγ. Σαράντα, εκεί που βρίσκονταν οι δικτάτορες προύχοντες, μεταμορφώνοντας στο διάβα, που περνούσε, για να γίνει πιο φαρδύ, πιο ορμητικό, πιο επικίνδυνο.
Παντού αντηχούσαν οι εσωτερικές διαμαρτυρίες διαμέσου των συνθημάτων: ‘Κάτω η δικτατορία’, Ζήτω η Δημοκρατία’, ‘Ραμίζ Αλία είσαι δολοφόνος’, ‘Ζήτω η Ελλάδα’, ‘Θάνατος στους δολοφόνους’.
Οι δικτάτορες των Αγ. Σαράντα κινητοποίησαν όλο το στρατό, τους κομμουνιστές μαθητές σχολείου, τα τανκς και άλλα μέσα, μα κυρίως τη συνηθισμένη τους προπαγάνδα: ‘Ήρθαν οι κάτοικοι του Αλύκου να κάψουν την πόλη και να σκοτώσουν τα παιδιά σας’. Η φάλαγγα οπισθοχώρησε για να μη χυθεί άλλο αίμα. Επέστρεψαν στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και κήδευσαν τους 4 νέους με μεγάλες τιμές… Η μνήμη τους γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Δεκεμβρίου».
Σήμερα, την Αλβανία κυβερνούν οι ιδεολογικοί επίγονοι των κομμουνιστών, με λίγα λόγια αυτοί που δίνανε τις διαταγές για την εν ψυχρώ δολοφονία όσων Ελλήνων προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την ανελευθερία. Όμως, ό,τι και αν κάνουν αυτοί όλοι στα Τίρανα, που περιμένουν στη γωνία μπας και έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με τη Γαϊτάνη, τον Μηλιό – που θέλει το κόμμα του να καταπολεμήσει τον πατριωτισμό – και τον Διαμαντόπουλο, πλέον η θυσία των τεσσάρων παλικαριών μας έχει ανοίξει το δρόμο.
Η μεγάλη πορεία που ακολούθησε τη δολοφονία και ο ξεσηκωμός, ήταν μια προειδοποίηση προς το ολοκληρωτικό αλβανικό καθεστώς και τους επιγόνους του, που συνεχίζουν να μεθοδεύουν την αρπαγή της ελληνικής γης (στον Άλυκο, οι καταπατήσεις δίνουν και παίρνουν, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις) από τα χέρια των Βορειοηπειρωτών, έχοντας την διαχρονική ανοχή της ελληνικής αριστεράς που δεν θέλει να βλέπει ζωγραφιστούς τους Βορειοηπειρώτες, οι οποίοι όρθωσαν το ανάστημά τους στην κομμουνιστική δικτατορία του Εμβέρ Χότζα, προκαλώντας με την εξέγερσή τους την πτώση της.
Νίκος Χιδίρογλου
(αποσπάσματα από το βιβλίο του Νίκου Χιδίρογλου «Η Εθική ελληνικη μειονότητα Β. Ηπείρου στην Ενβεριανή καταιγίδα»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου